| All Blog
|
เรื่องของสองสาว ตอนที่ 4: โรงพยาบาลสัตว์ การไปโรงพยาบาลสัตว์ (รพส) สำหรับคุณพ่อมือใหม่ก็เป็นประสพการณ์ที่แปลกใหม่น่าสนใจพอสมควร ... รพส แห่งแรกที่พาสองสาวไปตรวจสุขภาพและฉีดวัคซีนต่างๆเป็นของเอกชน ตั้งอยู่ริมถนนวงแหวน และเป็น รพส เดียวกัน (แต่คนละสาขา) กับที่เจ้าของเดิมพาไปฉีดวัคซีนเข็มแรก .... ซึ่งเมื่อตอนที่สองสาวยังเด็กอยู่นั้น การพาไปโรงพยาบาลสัตว์เป็นเรื่องง่าย จับฉีดวัคซีนก็ใ้ห้ความร่วมมือเป็นอย่างดี จะป้อนยาถ่ายพยาธิก็ไม่ขัดขืนอะไร (แต่อันนี้เจ้าของก็ยังไม่กล้าทำอยู่ดี เพราะต้องจับอ้าปากแล้วหยอดยาเม็ดเข้าไปในคอ ... เป็นอะไรที่น่ากลัวมากๆ) แต่สิ่งที่เป็นปัญหาคือยาฉีดป้องกันพยาธิหัวใจ (และเห็บหมัด) ทุก 2 เดือน ครั้งแรกที่ฉีด หมอบอกว่าเวลาฉีดยานี้จะแสบ เมื่อฉีดเสร็จให้เอามือคลึัึงตรงที่ฉีดยาเพื่อให้ยากระจายตัวไปจะได้ไม่แสบ ซึ่งครั้งแรกสองสาวก็ให้ความร่วมมือดีมาก ไม่ขัดขืนแต่อย่างใด ...  แต่ครั้งที่สองตอนอายุ 5 เดือน สองสาวซึ่งได้มาเยี่ยมเยือน รพส แห่งนี้หลายครั้ง (และต้องเจ็บตัวทุกครั้งก่อนหน้านี้) เิริ่มมีอาการ ... พอจอดรถบนถนนใหญ่หน้า รพส แล้วพาลง สองสาวพร้อมใจกันหนีไปคนละทางเมื่อจำได้ว่าพามาที่ไหน จนเกือบวิ่งลงไปบนถนนวงแหวนที่มีรถคันใหญ่ๆวิ่งผ่านไปมาอย่างรวดเร็ว  และเมื่อฉุดกระชากลากถู สองสาวที่มีน้ำหนักตัวละเกือบ 20 กิโลเข้าไปข้่างในได้สำเร็จก็ถึงเวลาฉีดยาพยาธิหัวใจ ... อเล็กซ์ซึ่งเป็นคิวแรกถูกเจ้าของและเจ้าหน้าที่ รพส ช่วยกันแบกขึ้นไปวางบนโต๊ะตรวจ ต้องช่วยกันจับและปลอบอยู่นาน จนกระทั่งเมื่อฉีดยาเสร็จ ... โดยไม่คาดฝันอเล็กซ์โดดลงไปจากโต๊ะหมอไปนอนดิ้นอยู่บนพื้น พยายามเอาแผลที่โดนฉีดยาถูกับพื้นไปมา ท่ามกลางความตกใจของเจ้าของ ...  ถัดไปเป็นคิวของเอลลี่ ซึ่งคราวนี้จากบทเรียนที่ผ่านมาทำให้ต้องจับไว้แน่นหนากว่าเดิม คอยกอดไว้และปลอบอยู่ข้างหูตลอดเวลา ปรากฏว่าเอลลี่นั่งนิ่งยอมให้หมอฉีดยาแต่โดยดี จนเสร็จก็ยังนั่งเฉย ไม่มีอาการดิ้นรนแต่อย่างใด ... ยกเว้นมีน้ำตาไหลออกมา  บทสรุปของเรื่องนี้ก็คือว่า ... หลังจากนั้นสองสาวก็เลยเปลี่ยนมากินยาป้องกันพยาธิหัวใจแทน ส่วนเห็บหมัดก็ใช้แชมพูบ้าง สเปรย์บ้าง หรือยากินบ้างแล้วแต่โอกาส ... ในระยะหลังๆ ได้พาสองสาวไป รพส ของมหา'ลัยแทน ... ในความรู้สึกตอนแรกเข้าใจว่า รพส ของรัฐ ก็น่าจะคล้ายๆกับโรงพยาบาลของรัฐ ที่มีคนมาิรอคิวกันเยอะแยะตั้งแต่เช้ามืด มีพยาบาล (บางคน) ทำท่าหงุดหงิดใส่คนไข้ และหมอที่ใช้เวลาตรวจคนไข้แต่ละคนราวๆ 5 นาที แต่เมื่อไปถึงจริงๆกลับไม่เป็นอย่างนั้น ... รพส ที่ไปใหญ่โตกว้างขวาง มีอาจารย์หมอมาตรวจในบางเวลา มีห้องผ่าตัด แต่สิ่งที่คล้ายกันกับ รพ ของคนก็คือคิวยาว คงเป็นเพราะราคาย่อมเยากว่าของเอกชน เลยมี เจ้าของและคนไข้หลายรูปแบบ ทั้งคุณหญิงคุณนายไฮโซ คุณป้าวัยเกษียณ เจ้าของกิจการ หรือคนขี่มอเตอร์ไซค์รับจ้าง ฯลฯ รวมทั้งหมามีชาติตระกูลไปถึงพันธุ์ (ที่เดินอยู่ตามถนนหน) ทาง และทุกคนก็ต้องมารอคิวเหมือนๆกัน ไม่มีการแบ่งชั้นวรรณะว่าใครจ่ายเอง ใครใช้บัตรทอง ใครเบิกราชการ หรือใครเบิกประกันสังคม เพราะทุกคนล้วนแต่จ่ายเองกันทั้งนั้น ... การฆ่าเวลาอย่างหนึ่งระหว่างนั่งรอที่ รพส คือคอยดูชื่อหมาว่าหน้าตาเป็นอย่างไร เมื่อเวลาเจ้าหน้าที่ถือแฟ้มมาเรียกให้คนไข้เข้าห้องตรวจ ... เช่น "น้องยูโรค่ะ" คนที่นั่งรออยู่ก็จะคอยดูว่าตัวไหนคือ "น้องยูโร" ซึ่งปรากฏว่าเป็นหมาไทยพันธุ์ทางมีเจ้าของใส่เสื้อกั๊กของวินมอเตอร์ไซค์ หรือ "ลัคกี้ค่ะ" คราวนี้มีเจ้าของสองคนกับหมาคนละตัว นั่งคนละมุม ลุกขึ้นพร้อมๆกัน ปรากฏว่าดันชื่อเหมือนกัน เจ้าหน้าที่ก็เลยต้องแก้ปัญหาโดยการประกาศว่า "คุณ xxx เจ้าของลัคกี้ค่ะ" เป็นต้น ...  สงวนลิขสิทธิ์รูปภาพและบทความ ห้ามเผยแพร่ ทำซ้ำ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร
|
Historicus
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] คุณพ่อลูกสอง (ตัว) Waltz in B minor, Op. 69, No. 2 by Frédéric Chopin Friends Blog
Link |
||||||||||||
เคยเลี้ยงตัวโต กว่าจะป้อนยาได้แต่ละที เหนื่อยค่ะ กลัวถูกงับเหมือนกัน ทั้งๆ ที่เลี้ยงมาตั้งแต่ตัวนิดเดียว แต่ก็ไม่กล้าอยู่ดี
ตอนนี้เลยสมัครใจ เลี้ยงตัวเล็กๆ ค่ะ ยังไงๆ ก็งัดปากได้สำเร็จ