สวัสดีเจแปน วันแรกอันแสนทรหด
แสงแรกของเช้าวันใหม่พร้อมกับเสียงหวานๆของคุณแอร์สาวปลุกเราให้ตื่นขึ้นมากินอาหารเช้า เฮ้ออ เช้าแล้วเหรอเนี่ย เพิ่งนอนไปได้ไม่กี่ชั่วโมงเอง และอีกชั่วโมงครึ่งให้หลัง เราก็จะเริ่มชีวิตนักศึกษายาจกในญี่ปุ่นแล้ว อารมณ์ตื่นเต้นบวกกังวลปนกันทำให้ข้าวเช้าตอนตีสาม(ตามเวลาไทย)ไม่ค่อยมีรสชาติเท่าไร นั่งตื่นเต้นอยู่ได้ไม่นานนัก เครื่องก็ลงจอดที่สนามบินนาริตะตามเวลาเป๊ะๆ สิ่งที่กังวลมากที่สุดคือ กระเป๋าสัมภาระใบโตพร้อมกับน้ำหนัก32กก. ที่เราต้องลากมันไปต่อรถบัสฟรีจากตึกTerminal 2ไปยังTerminal 1 เพื่อไปสมทบกับพรรคพวกนักเรียนคนอื่นที่รออยู่ที่นั่น ทำไมJALกับTGไม่อยู่Terminalเดียวกันฟระ แง่งหลังจากลากกระเป๋าถูลู่ถูกังมาพร้อมกับเดินหลงไปอีกฟากตึกTerminal1 ก็มาเจอกับพรรคพวกนักเรียนอีกประมาณยี่สิบชีวิต พร้อมกับกองกระเป๋าสัมภาระที่ของบางคนใหญ่กว่าของเราหลายเท่า มีคนกระซิบบอกว่า มีคนขนมา45กก.ด้วย เอิ๊กกกกกก ขนมาตั้งรกรากกันเลยเรอะงัยคับ พี่น้องงงงนั่งรอเล่นๆกันไปสักพัก ก็มีอาจารย์สองท่านพร้อมกับนักเรียนไทยหนึ่งคนมารับและแจกเอกสาร แผนที่หอพักและกุญแจห้องให้ทุกคน แล้วก็นำไปขึ้นรถบัสเพื่อเดินทางเข้าเมืองคาวาซากิ จ.คานางาว่า ทุกคนจัดการสัมภาระขึ้นรถเรียบร้อยได้สักพัก รถบัสก็ออกเดินทาง แต่เอ๊ะ ทำไมรถมันวนกลับมาทางเดิมในนาริตะอีก "ทุกคนครับ เด๋วเราจะไปแวะที่Terminal 2กันแป๊บนึง เพราะต้องไปรับนักเรียนจากอินโดนีเซียคนนึงนะ" เอ่ออ ทำไมไม่บอกกันมั่งว่าจะแวะไปรับที่Terminal 2ด้วย ให้ลากกระเป๋าเป็นอีบ้าไปทำม้ายยยยยยยยยยยยยยังไงก็ตาม เราก็เดินทางมาถึงญี่ปุ่นได้โดยสวัสดิภาพล่ะนะ ประเทศญี่ปุ่นจ๋าา ฝากเนื้อฝากตัวด้วยน้าาาาาาาา
เล่าเรื่องน่าสนุกจัง ยังงี้มีแววรุ่งแน่ๆ
จะคอยตามอ่านน้า