พื้นที่ว่าง [เปล่า? ]

พื้นที่ว่าง [เปล่า? ]
เสียงลมหายใจ เข้า-ออก อย่างเป็นจังหวะ ดวงตาของฉันปิดสนิท ภาพความคิดยังคงวนเวียนอยู่ซ้ำๆ หลายต่อหลายเรื่อง เป็นเวลากว่า2ชั่วโมงแล้ว ที่ฉันพยายามจะหลับ และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันนอนไม่หลับ ฉันฉุกตัวออกจากที่นอน เปิดตู้เย็นหยิบเบียร์ มานั่งกินคนเดียวอยู่หน้าบ้าน ลิ้นของฉันสัมผัสถึงความเย็นและซ่าของเบียร์ ก่อนที่จะกระดกลงคอ มืออีกข้างถือบุหรี่ ฉันกำลังเผาเงิน ผ่านปอดของฉันอย่างช้าๆ ควันถูกพ่นออกพร้อมลมหายใจ เฮือกใหญ่ๆ
กว่า2ขวดจึงสามารถทำให้ฉันรู้สึกมึนๆ ฉันกลับไปนอน ฟังเสียงนาฬิกาเดินเป็นจังหวะ
สักพักฉันก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว

เสียงนาฬิกาปลุกดัง ฉันค่อยๆลืมตาแล้วปิดเสียงนั้น หลังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ฉันขี่รถเพื่อที่จะไปเรียนตามปรกติ แต่ที่แปลกก็คือวันนี้ บนถนนไร้ผู้คนสัญจรผิดถนัด เมื่อไปถึง มหาลัย ทุกมุม ทุกพื้นที่ไร้ซึ้งผู้คน ความรู้สึกมึนงงของฉันปรากฏในหัว นี่ฉันกำลังฝันหรือว่ามันเป็นเรื่องจริง ฉันตบหน้าตัวเองอย่างแรง ฉันเจ็บ แต่ความรู้สึกเจ็บมันแว็ปขึ้นมาชั่วอึดใจ ความฉงนแทรกขึ้นมาตามติดๆ เกิดอะไรขึ้น มันเกิดอะไรขึ้น ฉันมองไปรอบๆตัวมีเพียงแต่สิ่งของ สิ่งมีชีวิตหายไปไหนหมด แม้แต่หมาในคณะก็ล้มหายตายจากไปไหน? ฉันขี่รถไปห้างใหญ่แห่งหนึ่งระหว่างทาง ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆปรากฎตัวให้ฉันเห็น ความฉงนของฉันมากขึ้นทวีคูณ เมื่อจอดรถ ฉันรีบวิ่งเข้าไปในห้าง สิ่งที่ปรากฏคือสิ่งของในห้างมากมาย แต่ไม่มีพนักงานสักคน สักพักฉันก็วูบไป
พักใหญ่ๆกว่าที่ฉันจะลืมตาขึ้นมา ภาพเดิมยังปรากฎต่อหน้าฉัน ฉันรวบรวมสติ ขี่รถกลับบ้าน โทรศัพท์หาพ่อแม่ สัญญาณขาด ฉันเปิดคอมเข้าไปในหน้าเว็ปต่างๆ ไม่มีอะไรปรากฏมีเพียงตัวอักษรเป็นรูปxxx
ขึ้นตามหน้าเว็ป ฉันลองเปิดหนังสือ ทุกอย่างที่ถูกจดบันทึกเป็นเครื่องหมายxxxทั้งสิ้น ฉันนิ่งเงียบ แล้วก็เดินไปหยิบเบียร์จากตู้เย็นมาดื่มเผื่อว่าฉันเมา อะไรๆ มันจะกลับมาเป็นอย่างเดิม ฉันพยายามดื่มเบียร์ให้หมดไวและเร็วที่สุด ตาฉันเริ่มลาย ฉันหลับไป ตื่นขึ้นมามองนาฬิกา ตอนนี้เป็นเวลา6โมงครึ่ง ฉันหลับไปตั่งแต่11โมง ฉันหลับไปนานขนาดนี้เลยหรอ?7ชั่วโมง เมื่อคืนฉันก็นอนไป8ชั่วโมงแล้ว ฉันเปิดประตูห้องออกมาเพื่อดูว่าพ่อแม่ฉันกลับจากที่ทำงานแล้วหรอไม่? ปรกติท่านจะกลับมาตอน5โมงครึ่ง ฉันรอ ฉันรอ ฉันรอ นี่เป็นเวลาตี3กว่าๆแล้ว ท่านไม่กลับ ฉันหลับโดยไม่มีคำถามใดๆในหัวสมอง
เมื่อฉันตื่น ฉันพยายามทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น ความรู้ทุกสิ่งที่อย่างถูกรวบรวมไว้ในขณะนั้น ฉันจดบันทึกไว้ทุกอย่างที่ฉันรู้เกี่ยวกับเรื่องมิติ โลก ความฝัน จิต จินตนาการ ความรู้ทางวิทยาศาสตร์ ศาสนา การทำอาหาร การสร้างที่อยู่ และสุดท้ายการกำหนดลมหายใจ กว่า6ชั่วโมงที่ฉัน พยายามนึกถึงเรื่องที่ฉันได้เรียนรู้
ตลอดชีวิตที่ผ่านมา และสิ่งนึกขึ้นได้ ณ ตอนนั้นคือการเข้าไปศึกษาเพิ่มเติมในห้องสมุด ฉันขี่รถเพื่อไปห้องสมุดของมหาวิทยาลัย เจ้าหน้าที่ไม่อยู่ เครื่องสแกนบัตรนิสิตทำงานตามปรกติ ฉันมุ่งไปยังหมวด มิติที่ 7 แบกตำรากว่า8เล่ม เท่าที่ฉันจะสามารถแบกกลับมายังบ้านได้
กลับมาถึงบ้าน กองเหล่าหนังสือเหล่านั้นถูกวางไว้ที่โต๊ะคอม เปิดตู้เย็น “ชิบหาย อาหารหมด เหลือเพีย
งแต่ไข่ไก่ ข้าวก็หมด” ฉันขี่รถออกไปอีกรอบเพื่อไปตลาด ไม่มีแม่ค้า มีเพียงแต่ปลาที่ตายสนิท วางเรียงรายอยู่ ฉันหยิบอาหารรวมทั้งข้าวสารเท่าที่จำเป็นใส่ถุง ชั่วแว็ปหนึ่งฉันเห็นเงาตะครุ่มๆ ผ่านตาไปเหมือนมีคนแอบดูฉันอยู่ทุกขณะ ฉันรีบวิ่งไปตามเงานั้น แต่ไม่ทัน มันหายไปเร็วมาก หรือว่าฉันคิดไปเอง ความหิวอาจทำให้เราหน้ามืดและเกิดภาพหลอนได้ ฉันเก็บถุงอาหารที่ทิ้งลงพื้นขณะที่ฉันตกใจขึ้นมา และบิดคันเร่งขี่รถกลับบ้าน
เมื่อฉันกินอาหารเสร็จ ฉันค่อยๆเปิดหนังสือดูทีละเล่ม เนื้อหาในแต่ละเล่ม ถูกเขียนโดย ศาสตราจาร ดร.สตีฟ มาคาธาน เป็นซ่ะส่วนใหญ่ และที่สำคัญ เนื้อหาเข้าใจยากมากเพราะฉันไม่มีความรู้เรื่องวิทยาศาสตร์เลย กว่าครึ่งวันที่ฉันพยายามทำความเข้าใจกับหนังสือเพียง 1 เล่ม และสิ่งที่ได้นั้นคือ ความว่างเปล่าของสูญญากาศ กับ หลุมดำ มีสัมพันธะภาพกัน อย่างไร อย่างไร อย่างไรล่ะ ยิ่งอ่านยิ่งงง ศัพท์บางตัวเป็นศัพท์เฉพาะ สักพักน้ำตาฉันก็ไหล เสียงอากาศปะทะกันก่อให้เกิดเสียงลม ความเงียบปกคลุม จะมีแต่เสียงครางของอาการร้องไห้ของฉันกับลมหายใจ ที่สะดุดเป็นจังหวะ น้ำตาไหลเป็นทางหยดลงพื้นกระเซน มือฉันสั่นด้วยความกลัว เสียงฟันกระทบกัน
ฉันร้องไห้สักพัก ก็ไปหยิบขวดเหล้าของพ่อ Green lable ถูกเทลงคออย่างรวดเร็ว หมดไปครึ่งขวด สักพัก
ฉันอ้วก สมองของฉันมึนไปหมด ตัวแดงกล่ำ ฉันโซเซไปยังที่นอนพร้อมถังอ้วก ตาฉันปิดแล้วแต่อาการยังไม่ทุเลา และหลับสนิทดั่งต้องมนต์
ณ เวลานี้เข็มนาฬิกาเหมือนไม่มีความหมาย ฉันหลับไป12ชั่วโมง และหลับๆตื่นๆทุกๆครึ่งชั่วโมง
ฉันฝืนตาตัวเองขึ้นมาเปิดคอม เผื่อบางที อาจจะติดต่อใครได้ผ่านอินเตอร์เน็ต ฉันนั่งอยู่หน้าคอม เงาตะคลุ่มๆค่อยๆใกล้เข้ามาจากด้านหลังของฉัน ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เข้ามา . . . หัวใจฉันดังขึ้นเรื่อยๆ ฉันตัดสินใจหันไปสิ่งที่เห็นคาตาอยู่นั้นคือ พื่นที่ว่างเปล่าโล่งเตียน พื่นสีขาวสุดลูกหูลูกตา ตาฉันค้าง ปากอ้า สักพักฉันหันกลับมาหน้าคอม
ในระยะห่างไม่เกิน3เมตร มีชายร่างใหญ่ สูงประมาณ3เมตร ผิวเนียบสีชมพู ตรงศรีษะมีเขาสองอัน


ยังไม่จบๆ

Create Date : 13 มิถุนายน 2551 Last Update : 13 มิถุนายน 2551 16:17:34 น. Counter : 543 Pageviews.		2 comments
Share Tweet