ถนนสายนี้มีตะพาบโครงการ 26: คำถาม

"ติี๊ดตี ดี ดิด ตี๊ ดี ดิด" เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์รุ่นยอดนิยมดังขึ้น ผมหยิบมันขึ้นมาพร้อมกับดู เบอร์ที่โชว์ ขึ้นมา
"ใครวะ" ผมสบถออกมาเบาๆ เพราะเบอร์นั้นไม่คุ้นเอาเสียเลย ผมกดรับ
"สวัสดีครับ ตะวันพูดสายครับ" ผมพูดด้วยเสียงที่หลายคนบอกว่าเป็นเสียงชวนฝัน
"โห เสียงพี่นี่มันฟังทีไรก็ขนลุกทุกที" เสียงคุ้นๆหูแต่ผมนึกไม่ออกว่าเสียงใคร
"ใครครับ"ผมตอบกับไป
" อะไรเนี่ย จำกันไม่ได้ น้อยใจนะเนี่ย" เสียงนั้นออกน้อยใจนิดๆ แต่ผมก็ยังนึกไม่ออก
"ใคร ครับนั่น" ผมถามอีกครั้ง
"ป๋า ก็" เสียงนั้นมันคุ้นหูขึ้นมาอีก แต่ที่สำคัญ มีไม่กี่คนที่จะเรียกผมว่า "ป๋า"

"ไอ่ คุณปอนด์" ผมโพล่งเสียงขั้นมาทำเอาคนแถวนั้นหันมามอง ผมก็แอบหลบตาเขินๆๆ "มรึงมาถึงเมื่อไหร่"

"เมื่อวานป๋า วันนี้ป๋าว่างใช่ไหม"
"ถ้ากรูบอกไม่ว่างละ"
"อย่ามา ตอ ใครน้าเพิ่งขึ้น stats ว่า วันนี้จะนอนดูหนังอยู่บ้าน"
"5555" ผมหัวเราะ เพราะผมเพิ่งขึ้นstats บน Facebook อย่างนั้นจริงๆ
"ป๋า คืนนี้ไปแรด กันเถอะ" ไอ่ปอนด์ชวนผม
" อืม ร้านไหนละ" ผมถาม
"ร้านที่ริมน้ำปิงที่เรา ไปกินตอนนั้นไง"
"โห มรึง ร้านไหนฟระมีเป็นสิบ"
"ที่ร้านครัวปิดไง"
" โหย ถ้ามรึงไปร้านนั้นกรูไม่ไป" ผมยื่นคำขาดเพราะผมไม่ถูกชะตากับร้านนั้นอย่างแรง
"งั้นป๋า เสนอมาดิ"
" มังกี๊ warm พีน๊อก อินพินิตี๊ กุ้งเต้น น้องฟลุ๊ก ลาบโป่งน้อย vision ตะวันแดง ท่าช้าง xanado โต่ง blar-blar-bar fine-thank river-side เฮือนฯ ...........ฯลฯ" ผมร่ายสถานที่อโคจรซะยาวเหยียด
"โหย แล้วจะไปไหนเนี่ย" มันบ่น "เอางี่นัดตอนสองทุ่มละกันแล้วค่อยว่ากัน"
"โอเคร โอเคร สองทุ่มเจอกัน" ผมตัดบท
"ได้ครับสองทุ่มเดี๊ยวผมโทรหา" มันบอกมา
แล้วผมก็ไม่ได้คิดอะไรก็คิดแค่ว่ากินเหล้าก่อนวันศิลละกัน

€€€€€€€

"ป๋าเจอกันที่เดิม" สองทุ่มยี่สิบมันโทรมา โหนัดประเทศไทยจริงๆๆ
"ที่เดิม เนี่ยที่ไหน มันหลายที่นะโว๊ย" ผมงง
"ร้านที่เราไปกินครั้งล่าสุดไง ร้านที่มีขาหมูนะ"
"อ๋อร้าน $$$ นะเหรอ"
"ครับป๋า ผมจะไปถึงละ"
"เออ แล้วเจอกัน" แล้วสายก็ตัดไป ผมก็มุ่งตรงไปที่ร้าน $$$

€€€€€€€

(A day like another day, why I have to walk that way.)
(At first I thought I was mistaken but...)
(There you know taking no mistaken.)
(When you know...that you see her.)

ผมยืนมองร้านนั้นอย่างใช้เงียบๆๆ ครั่งล่าสุด ผมมาที่นี่พร้อมกันใครบางคนคนที่ทำลายหัวใจผมอย่างยับเยิน

ผมสูดหายใจช้าๆๆๆ เดินเข้าร้าน ยิ้มให้เด็กเชียร์เบียร์ เด็ก เสริฟ ประหนึ่งรู้จักกันมานาน ผมมองหาโต๊ะ เจ้าปอนด์ ผมเห็นละ เจ้าปอนด์กับ ไอ่คมเกลอ ผมนี่เอง เราก็ทักทายกันตามประสาหนุ่มโฉดที่ไม่ได้เจอกันนาน ผมขอจานแบ่งมาหนึ่งชุด แล้วจู่ๆ เจ้าคมก็พูดว่า
"ขอ สองชุดเลย"
ผมก็งงว่า อ่าวมีใครด้วยเหรอ แต่ก็ไม่กล้าถาม สักพักโทรศัพท์ของเจ้าปอนด์ก็ดังขึ้น
"เออ เออ แกเดินมา แหละ อยู่แถวๆที่เดิม หาดูฉันยกมืออยู่" พูดจบมันก็ยกมือขึ้นมา ผมเหลียวไปมองที่ทางเดิน ผมเห็นผู้ที่มาแล้ว ผมไม่ได้เตรียมใจที่จะพบเธอ มัจจุราชของผม

€€€€€€€

ในวันที่เขาได้พบกับเธออีกครั้งหนึ่ง ความรู้สึกลึกซึ้งก็เกิดขึ้นมาโดยทันทีที่ข้างใน
ช่างเหมือนวันเก่า เหมือนวันที่เขานั่งเหม่อ เหมือนวันที่เขาเจอะกับเธอใหม่ๆ

มันเหมือนเวลาหมุนอย่างช้าๆๆ เธอค่อยๆ เดิน มา เธอยังคงสวยเหมือนเดิม สวยอย่างที่เคยเป็น เธอก็เหมือนดอกกุหลาบสีชมพูดอกตูมสวยงาม แต่มีหนามแหลมคม เธอเดินตรงเข้ามา ผมรู้ว่ามันไม่ใช่ความฝันแน่นอน เพราะผมรู้สึกเจ็บ เจ็บปวดที่หัวใจมาก เธอมานั่งตรงข้ามผมเช่นเดิม
"พี่อ้วน" เธอทักทาย ผมยิ้มตอบเธอด้วยการควบคุมตัวเองอย่างมาก
"ไง หมอกไม่ได้เจอกันนานนะ" ผมทักเธอ แล้วการสนทนาว่าห้าชั่วโมงของเราก็เริ่มต้นขึ้น

*และไม่เคยคาดคิดว่าไม่ได้เจอกันตั้งนาน และเธอ ไม่เคยเลือนลางจากหัวใจ
ยังคง แอบหลงรักเธอเหมือนวันก่อนๆ จน เขา แทบซ่อนไว้ไม่ไหว

หลายครั้งผมต้องคอบหลบตาคู่นั้นหลายครั้งที่ ผมต้องฝืนใจยิ้ม และหัวเราะไปกับเรื่องราวของเธอ เราแทบไม่ได้คุยกันโดยตรง เพราะผมพยายามหาเรื่องนู้นเรื่องนี้ ไม่ให้เปิดประเด็นของเรา ห้าชั่วโมงแห่งความสุขที่เจ็บปวดก็หมดลง ตีสองกว่าๆ ผมสั่งเช็คบิล แล้วพวกเราแยกย้ายกัน


€€€€€€€€

"พี่อ้วน" เธอดึงแขนเสื้อผมผมหันไปมองหน้าเธอแล้วยิ้มช้าๆ
"ว่าไง" ผมพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำเป็นเอกลักษณ์
"พี่อ้วนจอดรถไว้ไหน" หมอกถามผม
"ด้านหน้า"
"หมอกก็จอดรถไว้ด้านหน้า"
"อืม" เราสองคนก็เดินออกจากร้านมาด้วยกันเพียงสองคน เวลาสั้นๆ มันก็เหมือนเดิมความสุขที่แสนเจ็บปวด
"หมอกจอดรถ ไว้ตรงไหน" ผมถามเมื่อเรามาหยุดไว้ที่หน้าร้าน
"ตรงโน้น" เธอชี้ไปตรงมุมไกลๆของลานจอดรถ แล้วเลื่อนตัวมาใกล้จนผมได้กลิ่นกายของเธอ
"จะให้เดินไปส่งไหม" ผมถาม
"สิ" เธอตอบสั้นๆ ผมหันไปมองหน้าเธออย่างประหลาดใจ เธอก็ยังยิ้มหน้าทะเล้นเหมือนเดิม แต่ผมไม่ยิ้มตอบ
เราสองคนเดินเคียงกันช้าๆ เพลงจากร้านยังดังกระหึ่ม แต่ระหว่างเรากลับเงียบงัน
"สบายดีไหม" ผมถามเธอ
"คะ พี่อ้วนละ"
"ก็สบายดี"
"พี่อ้วนยังไปออกกำลังกายอยู่ไหม"
"ไปสิ"

**เลยมี แค่ คำถามโง่ๆปิดบังเรื่องที่ซ่อนในใจ
ไม่ได้ลึก ไม่ได้ซึ้ง ไม่ได้สม ความคิด ถึงที่เก็บไว้
สบายดีไหม จะไปทางไหน เดินมายังไง มากับใครรึเปล่า
อยากจะพูดคุยกับเธอให้นานที่สุด แต่กลับไม่มีเรื่องที่จะพูดคุยได้ยาว
พยายามคิด คิดสักเท่าไร ก็วนกลับไปได้แค่คำถามเก่า
กลัวความรัก ความคิดถึง ที่ลึกซึ้ง ถูกเปิดเผยจากใจเขา


แล้วจุดมุ่งหมายก็บรรลุ ผมมาส่งเธอที่รถ รถคันเก่าของเธอที่มีเรื่องราวลับๆ ของเราซ่อนอยู่ภายใน เราสองคนยืนอย่างเงียบงันอีกครั้ง ผมมองดูเธอไขกุณแจเปิดประตูรถช้าๆๆ

แกล้งทำเป็นยกมือขึ้นเพื่อทำเป็นดูนาฬิกา
ทำเป็นมองท้องฟ้าและพูดออกมาว่าถึงเวลาที่ต้องไป
ทั้งที่ใจเขานั้นบอก ว่าที่จริงเขานั้นอยากอยู่ ยืนเคียงคู่อยู่กับเธอใกล้ๆ

" ok นะ" ผมถามเธอ
"ค่ะ" เราก็เงียบอีกครั้ง "จะให้ไปส่งไหม"เธอถาม
"ไม่เป็นไรกลับเถอะ"ผมเผยยิ้มอย่างเคย "ขับรถกลับดีๆละ ดูแลตัวเองด้วย"
"พี่อ้วนด้วยนะคะ ขับรถช้าๆละ"
"อืม" ผมยิ้มแกนๆๆ


I don't know what to say
I don't know what to say
I don't know what to say, but you know I still care....

ผมมองรถคันนั้นเลื่อนออกจากที่จอดอย่างช้าๆ แล้วผมก็ค่อยๆเดินไปที่รถของตัวเอง ผมมองท้องฟ้า อย่างไร้จุดหมาย
พระจันทร์คืนนี้สวยจัง


I don't know what to say
I don't know what to say
I don't know what to say, but you know I still care....


แอบดูก้นตะพาบ :
ตอนแรกกะจะเขียนเพลง two moons ของ Noriyuki Makihara ฟังที่นี่ แต่มันมีเรื่องนี้มาก่อนก็เลย ขอเปลี่ยนครับ

โจทย์จากคุณ jewnid ครับ
เขียนงานเกี่ยวกับ เ พ ล ง โ ป ร ด เพลงประทับใจ 1 เพลง
โดยงานเขียนนี้ไม่มีข้อจำกัดอะไรมาก
นอกจาก 1 อย่างเท่านั้น คือ
ในงานเขียนของงานหน้า
ขอให้มีประโยคที่ชอบของเพลงบางส่วนร่วม
ในผลงานจะมากหรือจะน้อยก็แล้วแต่ความต้องการ
อยากอ่านเรื่องอื่นๆ ในโครงการตามไปที่นี่เลยครับ

blogท่านเป็ดสวรรค์

Create Date : 18 กุมภาพันธ์ 2554 Last Update : 28 กุมภาพันธ์ 2554 10:10:29 น. Counter : 517 Pageviews.		26 comments
Share Tweet