กวีบทสุดท้าย..จากบันทึกเล่มเก่า เปิดสมุดบันทึกเล่มเก่า... มีบทกวีของคนเหงาเขียนข้างๆ เป็นตัวอักษรร่องรอยสีหมึกเลือนลาง เขียนในวันว่างๆยามไม่มีใคร พลิกต่อไปอีกสองสามหน้า พบอักษรคุ้นตาสีสดใส เป็นบทกวีที่ใครคนนึงเขียนให้ด้วยใจ "ไม่ว่าอีกนานเท่าไหร่ เรายังคงรักกัน" เปิดบันทึกต่อไปอีกหนึ่งแผ่น ปรากฎข้อความโลดแล่นในใจเธอกับฉัน พลิกต่อไปพบสัญญาของความผูกพัน เขียนด้วยมือสั่นๆ-- "เราจะรักกันไปอีกนาน..เท่านาน" บทสุดท้ายของสมุดบันทึก จารึกด้วยความรู้สึกที่ยากจะบอกขาน คือบทกวีที่เขียนขึ้นในวันเบิกบาน เอาไว้ให้ตัวเองอ่าน-- "วันร้าวราน..มาถึงแล้ว"   Create Date : 25 มกราคม 2549 3 comments Last Update : 25 มกราคม 2549 21:00:52 น. Counter : 487 Pageviews. Share Tweet

ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์ ดีจ๊ะ แวะมาเยี่ยมก้างปลาป๋อง ว๊า เหลือแต่ก้าง แล้วหมีจะกินอะไรละเนี่ย   โดย: ไ่่ก่ย่างคุกกี้กรอบหมีชอบหมด 25 มกราคม 2549 21:39:05 น.

โดย: ลำน้ำ C 25 มกราคม 2549 22:49:58 น.

วันร้าวราน มาถึงแล้ว สงสัยเขียนประโยคนี้ไว้ก่อนที่จะเจอสองประโยคข้างบนได้เลยอ่ะ   โดย: เฉลียงสีชมพู 27 มกราคม 2549 8:58:31 น.