อาร์มเชื่อว่านักเรียน ม.5 ตอนนี้ จะต้องมีแปลส่งครูกันบ้างแหละ

อาร์มก็เช่นเดียวกัน 

แบบว่า แอบทุจริตนิดๆ ขี้เกียจแปล ก็เลยหาในเน็ต

ปรากฎว่าเจอ ก็เลยนำมาแบ่งปันกัน ^__^

มัทนะพาธา

องก์ที่ ๑

(มายาวินประนมมือและนั่งบริกรรม, พิณพาทย์ทำเพลงตระสันนิบาต
 ทุกๆ คนตั้งตาคอยมองดู

พอถึงรัวท้ายตระ มัทนาเดินออกมา, ตาจ้องเป๋งไม่แลดูใคร
และกิริยาอาการเป็นอย่างคนที่ยังหลับอยู่, และพูดหรือแสดงกิริยาอย่างคนที่ฝัน.
สุทเษณ์ลุกจากบันลังก์ลงมาต้อนรับด้วยความยินดี, แต่ครั้นเห็นมัทนาจังงังอยู่
ไม่ยิ้มแย้มก็ชะงัก, แล้วหันไปพูดกับมายาวิน.)

สุเทษณ์: ทำไมนางมาแล้วถึงยังไม่ยอมพูดจากับข้า?

มายาวิน :เพราะว่านางยังตกอยู่ในมนต์สะกดของข้า
แต่ว่าข้าจะแก้มนต์เดี๋ยวนี้
(พูดสั่งมัทนา)

มายาวิน : นางมัทนาสุดสวย ถ้าหากว่าท่านสุเทษณ์ถามอะไรเจ้า
เจ้าจงตอบถ้อยด้วยคำที่อ่อนหวาน
น่าพึงพอใจ ไม่ว่าเจ้าจะเข้าใจหรือไม่ก็ตาม ก็จงตอบโดยเร็วพลัน

มัทนา:ข้าเข้าใจแล้ว ถ้าหากองค์สุเทษณ์นั้น
ตรัสถามอะไรหม่อมฉันก็จะตอบในทันที

สุเทษณ์:มัทนาคนงาม พี่นั้นหลงรักเจ้ามานานแล้ว
เจ้าบอกพี่มาหน่อยเถิด ว่าเจ้าก็รักพี่เช่นกัน

มัทนา: หม่อมฉันจะรักหรือไม่รักท่าน
ก็ไม่สามารถขัดความเห็นท่านได้

สุเทษณ์ : มัทนา ที่เจ้าพูดมานั่นจริงเหรอ ตอบข้ามา?

มัทนา:หม่อมฉันจะขอตอบท่านว่า
หม่อมฉันจะพูดแต่สิ่งที่ท่านต้องการ

สุเทษณ์:จะรักหรือไม่รัก
ทำไมน้องจึงไม่บอกสิ่งที่คิดแก่ข้าเล่า?

มัทนา:จะรักหรือไม่รัก ก็แล้วแต่ท่าน ท่านต้องการอย่างไร?

สุเทษณ์:ข้ารักเจ้า
และหวังว่าเจ้าจะไม่ทอดทิ้งความรักของข้าไป

มัทนา:ตอนนี้ทรงรักหม่อมฉันอยู่ ทรงจะทิ้งข้าได้อย่างไร?

สุเทษณ์:ความรักของพี่นั้นจะน่าละเหี่ยใจหากไม่ได้ใกล้ชิดอิงแอบเจ้า

มัทนา:ความรักของท่านนั้นจะหายความน่าละเหี่ยใจเพียงเพราะได้อิงแอบแนบชิดอย่างนั้นหรือ?

สุเทษณ์:โอ้ มัทนาทำไมเจ้าจึงไม่ตอบในสิ่งที่ข้าถาม?

มัทนา:โอ้ ท่านเทวดา มัทนาตอบในสิ่งที่ท่านได้ถามมาแล้ว!

สุเทษณ์: เสียแรงที่ข้ารักใคร่เจ้า
แต่เจ้ากลับไม่รักข้าตอบ

มัทนา:เพราะหม่อมฉันจะไม่รักท่านตอบอย่างนี้
หากท่านจะรักหม่อมฉันต่อก็จะเสียแรงเปล่า

สุเทษณ์:โอ้ แม่สาวรูปงาม เจ้าไม่ควรจะใจแข็งกับข้าขนาดนี้

มัทนา:โอ้ ถึงจะมีรูปงามแต่หม่อมฉันก็บอบบาง
เพราะฉะนั้นใจหม่อมฉันจึงต้องแข็งแรง

(สุเทษณ์จ้องดูนาง, แต่นางยังคงตาลอยไม่จับตาอยู่, สุเทษณ์ออกฉงน, จึ่งลองพูดไปอีก.)

สุเทษณ์:ถ้าหากข้าจะกอดและจูบเจ้า เจ้าจะว่าอย่างไร?

มัทนา:หม่อมฉันจะขัดก็ไม่ได้ ทำตามแต่ใจท่านต้องการเถิด

สุเทษณ์: แต่เจ้าจะเต็มใจหรือ
ถ้าข้านั้นจะกอดและจะจูบเจ้า?

มัทนา: จะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม
แต่หม่อมฉันจะไม่ทำให้หน้าที่ของหม่อมฉันขาดตกบกพร่อง

(สุเทษณ์ไม่พอใจในคำตอบของนาง, จึ่งหันไปพูดกับมายาวิน)

สุเทษณ์: มายาวิน!ทำไมนางจึงเป็นอย่างนี้? นางเหมือนคนที่กำลังละเม้อ ไม่เหมือนคนที่มีชีวิตจิตใจข้าถามอะไรไป

หล่อนก็ย้อนเราเหมือนดังคำถามที่ถามไป เหมือนต้องการจะยียวนกวนใจข้า มันก็เหมือนกับข้าพูดอยู่กับหุ่นยนต์!

มายาวิน:ท่านสุเทษณ์
ที่นางเป็นอย่างนี้เพราะฤทธิ์มนต์ ซึ่งบังคับให้ตอบเรื่องราวได้แต่
บังคับจิตใจคนให้ชอบนั้น หาทำได้ไม่ แต่ถ้าหากว่าท่านต้องการให้นางคอยรับใช้ท่าน
ข้าอาจผูกใจนางไว้ด้วยเวทมนต์ ไม่ให้นางขัดท่านได้
บังคับให้นางยอมเป็นข้ารับใช้ท่าน

สุเทษณ์:อ๊ะ ข้าไม่อยากได้นางโดยวิธีนั้นล่ะ
เสียแรงที่ข้าอุตส่าห์รักนาง อยากให้นางรักข้าตอบ ผูกใจด้วยเวทมนต์
แล้วตามใจข้าฝ่ายเดียวไม่ดี ข้าอยากจะให้นางรักข้าจริง ฉะนั้น
ท่านครูจงรีบคลายมนต์โดยเร็วเถิด หากข้าโชคดี คงได้สมใจ

มายาวิน:น้อมรับประสงค์

(มายาวินประนมมือแล้วร่ายมนต์ต่อไปนี้)

มายาวิน:อันเวทที่ผูกจิตนางอยู่นั้น
บัดนี้จงคลายฤทธิ์จากจิตใจ คลายอย่าช้า จงหาย

(พิณพาทย์ทำเพลงรัว มายาวินยกมือไว้ แล้วเสกเป่าไปทางนางมัทนา
ฝ่ายมัทนาค่อยๆรู้สึกตัว เอามือลูบตาเหมือนคนตื่นนอน และพอจบรัวก็ได้สติบริบูรณ์
บัดนี้ นางเหลียวแลไปเห็นสุเทษณ์ก็ตกใจ ตั้งท่าเหมือนจะหนีไป
แต่สุเทษณ์ขวางทางไว้)

สุเทษณ์:อ้ามัทนาโฉมงาม สว่างไสวดังสายฟ้าในท้องฟ้า
ไหนๆเจ้ามาแล้วจะร้อนรนหนีไปไหน?

มัทนา:ท่านสุเทษณ์ อันหม่อมฉันนั้น มาที่นี่ได้อย่างไร
ไม่ทราบซักนิด จำได้ว่าข้าอยู่ในสวนดอกไม้ และชื่อนชมอยู่ แต่อยู่ดีๆ
ก็เกิดร้อนในใจ ราวกับว่าโดนไฟผลาญ ร้อนจนไม่สามารถทนได้ แล้วก็สิ้นสติลง
หม่อมฉันมาที่นี่ได้อย่างไร หรือว่าใครอุ้มหม่อมฉันมา ขอท่านจงเมตตาและอภัย
ที่หม่อมฉันบุกรุกถึงลานใน

สุเทษณ์:ข้าจะบอกให้เจ้าทราบ ข้านั้นใช้มายาวิน
ให้เชิญเจ้ามาที่นี่ด้วยเวทมนต์

มัทนา:เหตุใดท่านจึงทำเช่นนั้น
ให้หม่อมฉันต้องอายแก่ชาวฟ้าชาวสวรรค์ทั้งหลาย โอ้ท่านทรงโปรดอภัย

สุเทษณ์:โอ้ยอดรัก อย่าร้องไห้ไปเลย ใบหน้าเจ้าจะหม่นหมอง
ข้านี้รักเจ้าและจะเฝ้าดูแลเจ้า ไม่ให้ระคาย ข้ารักคนสวย ไม่ควรให้ละอาย
อันหญิงกับชายก็ควรจะร่วมรักกัน เจ้านั้นรูปงาม ก็ไม่ควรจะขาดรัก พระพรหมท่านสร้าง
ไว้เพื่อให้ผูกพัน ข้าสิบุญแล้วที่ได้เจอกับนางงามและได้รักและจะทะนุถนอม
ขอเจ้าจงยินยอม รับรักข้า หากเจ้าไม่ขัดข้อง เราก็จะรักกันยาวนานไม่จืดจาง
และเจ้าก็จะช่วยดับทุกข์ให้ข้า ข้ารักเจ้า ถ้าได้สมใจ คงมีความสุขมาก แต่ถ้าไม่มีชีวิตอยู่ก็เหมือนตาย
เพราะคงมิวายทุกข์และช้ำใจ อ้า ฟังข้าเถิด มัทนาและตอบข้า ให้ข้าได้เป็นสุข

(มัทนาร้องไห้ พิณพาทย์ทำเพลงโอด สุเทษณ์ปลอบ)

มัทนา :ฟังถ้อยคำอ้อนวอนของท่าน ถ้าหม่อมฉันเออออ ตามน้ำไปกับท่านด้วย
ก็จะเป็นการโกหก หลอหลวง เพราะ ไม่ตรงกับความจริง อันชายใดประกาศบอกรักแด่หญิง
ถ้าฝ่ายหญิงชอบก็จะรับรัก แต่ถ้าหากไม่ ก็จะเป็นการหลอกลวงถ้าหากรับรัก
คนรักก็จะหลงดีใจไป สำหรับตัวหม่อมฉันนี้ไม่คิดที่จะโกหกใคร หวังมุ่งในธรรมะ
อันว่าท่านจะเมตตากรุณาหม่อมฉัน หม่อมฉันก็ควรจะดีใจ
และหม่อมฉันก็ขออภัยในสิ่งที่ข้าได้ล่วงเกินท่าน ถ้าท่านทรงโกรธ
หม่อมฉันก็ขอก้มลงกราบท่าน

สุเทษณ์:ที่เจ้าไม่ยอมรับรักข้า
เพราะเจ้ามีคนรักแล้วหรือ

มัทนา:หม่อมฉันไม่มีชายใด
ข้าเป็นโสด ไม่มีใจใฝ่ในเรื่องรัก

สุเทษณ์:เช่นนั้นเจ้าก็จงฟังข้ากล่าว
เจ้าช่างงามยิ่งนัก ก็มิสมควรที่จะใจดำ

มัทนา:หม่อมฉันฟังทุกคำที่ท่านพูด
ก็รู้สำนึก แต่จำเป็นที่จะต้องกล่าวซ้ำเหมือนกับที่พูดไป

สุเทษณ์:ที่เจ้าไม่ยอมรับรักข้า?เป็นเพราะข้านี่ไม่ดีตรงไหนหรือ?

มัทนา:ท่านผู้วิเศษ
ท่านจะไม่ดีได้อย่างไร หม่อมฉันสิไม่ดี เพราะมิได้ตอบรักท่าน

สุเทษณ์:ยิ่งฟังเจ้า
ข้ายิ่งขัดใจ ความทุกข์มีท่วมท้น อ้าคนสวยคนงาม พี่จวนจะบ้าอยู่แล้ว

มัทนา:โอ้
ช่างสลดใจยิ่งนัก คำพูดที่ท่านต้องการในตัวหม่อมฉันถ้าตอบสนองท่าน
หม่อมฉันก็จะผิดสัญญา ขอให้ท่านมีความสุข ความยินดี ข้าขอทูลลา

(มัทนากราบแล้วตั้งท่าจะไป
แต่สุเทษณ์จับข้อมือไว้ด้วยกิริยาที่ออกจะโกรธ)

สุเทษณ์:ช้าก่อน
เจ้าจะไปไหน

มัทนา:หม่อมฉันอยู่ไป
ก็มีแต่จะให้ท่านรำคาญ

สุเทษณ์:ใครบอกเจ้าว่าข้านี้รำคาญ

มัทนา:หม่อมฉันสังเกตเห็นเอง

สุเทษณ์:เจ้ามาล้อเล่นอย่างนี้
เห็นข้าเป็นคนโง่หรือบ้ารึไง

มัทนา:หม่อมฉันเคารพและทูลอย่างจริงใจ
ก็ไม่เคยเชื่อเลย กลับพูดชักชวนชมเชยให้ข้า รักตอบ ท่านทรงเป็นเทวดาที่ยิ่งใหญ่
เกียรติยศเกรียงไกร มีสาวนางในมากมายในพิมาน จะโปรดปรานหม่อมฉันสักกี่วัน
เมื่อทรงเบื่อ หม่อมฉันมิต้องโศกเศร้าคอยมองหาแต่ท่านหรือ
ข้านี้นับถือคำๆหนึ่งคือแม้ไม่รักใครจิงตัวข้านี้ แม้ไม่รักจริงถึงแม้เป็นชายใด
ก็จะมิยินยอม ขอท่านโปรดทรงเข้าใจ หม่อมฉันขอทูลลา

สุเทษณ์ :(ตวาด)แหม มัทนา เจ้านี่ช่างเจ้าเล่ห์นัก
แต่ละคำที่พูดออกมา มีแต่คำไม่ดี ช่างเป็นคำพูดที่ตลบตะแลง เมื่อข้าถาม
เจ้าก็ไม่ตอบ และไม่เต็มใจฟัง ถ้าให้เจ้าได้หัวใจไป เจ้าก็จะไม่รับรัก
ข้าจึงจะให้เจ้าไปจากสวรรค์ เพราะถ้าหากเจ้าไปชอบคนอื่นเข้าข้าก็คงจะทุรนทุราย
โศกเศร้า ไม่อยากจะได้ยิน ได้เห็นอีก เพราะฉะนั้นจะให้เจ้าไปจุติที่โลกมนุษย์
เจ้าต้องการจะเกิดรูปใดล่ะเป็นสัตว์2เท้า หรือสัตว์4เท้า หรือจะเป็นอย่างอื่น
เลือกตามใจเจ้าเถอะ แล้วข้าจะสาปให้เจ้าเป็นเช่นนั้น
จนกว่าเจ้าจะสำนึกในความผิดของตนเอง และอ้อนวอนข้า เมื่อนั้น
ข้าจะให้เจ้ากลับสวรรค์ดังเดิม แล้วตกลงเจ้าจะเป็นอะไรล่ะ

มัทนา :หม่อมฉันเป็นแต่เพียงนางมัทนา ไม่คิดจะอวดดี
ตัวข้านั้นโชคไม่ดีที่ไม่ได้รับใช้ท่าน ในความเมตตาของท่าน
นั้นหม่อมฉันจะรับใช้และตอบแทนท่าน แล้วที่ท่านให้เลือกนั้นหม่อมฉันขอเป็นดอกไม้
ที่สวยงาม พันธุ์ไม้นั้นแล้วแต่ท่านจะทรงเห็นชอบ ขอให้มีเพียงแต่
ขอให้มีกลิ่นที่รื่นรมหอม ด้วยกลิ่นของหม่อมฉันนั้น
จะได้ถวายท่านไปบูชาหม่อมฉันขอเพียงแต่ให้ได้ทำประโยชน์แก่ท่านเท่านั้น

สุเทษณ์ :ที่เจ้าขอมานั้นข้าจะให้เป็นตามนั้น ท่านมายาวิน นางมัทนา นางต้องการที่จะเป็นดอกไม้
ดอกไม้ใดมีทั้งสีทั้งกลิ่น ที่สวยงามและหอมมั๊ยท่าน แต่ต้องมีหนามไว้
ป้องกันไม่ให้พวกสัตว์เดรัจฉานทำลาย

มายาวิน :ดอกไม้ที่สวยงามดังที่พระองค์ถามมานั้น มีในสวนนันทะโน
ที่ มเหสีพระอินทร์ทรงโปรด เห็นมีแต่ในท้องฟ้า ในแดนคนนั้นยังไม่มี

สุเทษณ์ :ไม้นี้ชื่ออะไร เจ้าจงบอกเรามา

มายาวิน:ไม้นี้ชื่อ ผะกากุพชะกะ สีแดงเหมือนผู้หญิงยามอาย
มีขนาดใหญ่และมีกลิ่นหอมส่งกลิ่นไปไกล รวมทั้งมีหนามมากมายเหมือนมีเข็มอยู่
ผึ้งบินอยู่ขวักไขว่ รสชาติหวาน กินแล้วอร่อย รสหวาน กินแล้วระงับความโกรษและมีสรรพคุณหลายอย่างด้วย

สุเทษณ์:ดีล่ะ จะให้นางมัทนา เป็นดอกไม้นี้ เจ้าจะว่าไง

มัทนา:หม่อมฉันพอใจดอกไม้ที่ท่านกล่าวมา ขอพระคุณอย่างยิ่งที่ทรงเมตตาข้า

ด้วยอำนาจที่ข้ามี จงสาปให้นางมัทนา ไปเกิดใหม่
จากแดนสวรรค์สู่แดนมนุษย์ เป็นดอกไม้ที่ชื่อ กุพชะกะ ให้เป็นเช่นนั้นจนกว่าจะรู้สึกหนักใจ
และเมื่อถึงวันเพ็ญ ให้เจ้าเป็นมนุษย์ได้เพียง 1 คืน แต่
ถ้าเจ้ารักกับผู้ชายเมื่อไหร่ เจ้าจะไม่กลับมาเป็นดอกไม้อีก
แต่ถ้าเจ้ามีความรักแล้วเป็นทุกข์ ก็จงอดทนต่อไป อ้อนวอนข้า แล้วข้าจะให้อภัย


นางมัทนาจง ไปเกิดเป็นกุหลาบงาม ที่ป่าหิมะวัน ข้าขอสาปไว้!!!

(พิณพาทย์ทำเพลงคุกพาทย์
สุเทษณ์แผลงฤทธิ์ฟ้าแลบแวบวาบตลอดเพลง พอถึงรัวท้าย
มัทนาร้องกรี๊ดและล้มลงกับพื้น)

สุเทษณ์:

(ปิดม่าน)

ขอขอบคุณ //writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=645540