ชีวิตยังมีอะไรให้ฉันเรียนรู้อีกมาก รวมไปถึงความรู้สึกต่างๆ
...ดีใจ เสียใจ เศร้าใจ กังวลใจ...






14-03-2555
เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันสูญเสียคนในครอบครัว
ก่อนหน้านี้ฉันยังมีครบทุกคนไม่ว่าจะเป็นปู่ย่าตายาย
ความรู้สึกแรกที่รู้ว่าตาเสียแล้วคือ ความว่างเปล่า
ในตอนนั้นฉันคิดอยู่ในใจว่าเป็นไปได้หรอ ทุกๆครั้งตาก็รอดกลับมาจากรพ.



ตานับว่าเป็นคนแก่ที่รวมโรคเลยทีเดียว
แต่อาการมาทรุดลงอีกครั้งเพราะเป็นมะเร็งต่อมน้ำลาย
ผลข้างเคียงจากการฉายแสง ส่งผลให้ตาสมองบวม
และหลังจากนั้น 19 เดือน ตาก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย
ตาไม่ใช่เจ้าชายนิทรา ท่านเปิดตาแต่ช่วยตัวเองไม่ได้
ฉันเคยคิดว่าถ้าหากตาไม่รับรู้อะไรแล้ว นับว่าเป็นโชคดีของตาเอง
เพราะจะได้ไม่ทรมานที่ตัวเองทำไรไม่ได้ไปไหนไม่ได้เข้าห้องน้ำเองก็ไม่ได้
ฉันลองสมมติว่าฉันเป็นตา แค่นั้นก็ทรมานมากแล้ว
.......เพราะฉันรักท่านมาก.......
ขอให้พระเจ้าคุ้มครองตลอดการเดินทางนะคะคุณตา


คนที่กำลังจะเสียชีวิตเขารู้สึกอย่างไร ?
วินาทีแรกที่หัวใจเกือบหยุดหายใจรู้สึกอย่างไร ?
การหายใจเฮือกสุดท้ายมันเหมือนกับการสำลักน้ำรึเปล่า ?
ร่างกายเรามีวิญญานที่คอยบังคับให้กระทำสิ่งต่างๆจริงหรือ?
แล้วถ้างั้นสมอง เส้นประสาท และอื่นๆมีไว้ทำอะไรหละ?
หลังความตายเราจะทำอะไรต่อไป ?
มันจะกลายเป็นความว่างเปล่า ไม่มีความรู้สึก ทุกอย่างหยุดอยู่กับที่หรือ?
ล้วนเป็นคำถามที่อยากได้คำตอบ แต่ยังไม่อยากทดลอง








14-03-2555
ก็เป็นวันแรกที่ฉันสามารถนอนอยู่บ้าน โดยไม่ต้องไปโรงเรียนอีกต่อไป
ความจริงฉันมีอะไรให้อัพเดตมากมาย
แต่เมื่อเกิดอีกเหตุการณ์หนึ่งขึ้นมันพาลทำให้ฉันลืมไปหมด


ต่อไปนี้คงไม่มีอีกแล้ว.....
เสื้อนักเรียนแขวไว้ยังไม่ซัก
เมื่อวานรับศึกหนักตั้งแต่เช้า
ทั้งสีเชียวแดงดำน้ำเงินเทา
มีแต่ชื่อเพื่อนเราพร้อมคำลา
ทั้งลายชื่อลายสื่อลายมือเก๋
คำอวยพรเท่เท่ช่างสรรหา
เช้าเปื้อนหมึกพอตกดึกเปื้อนน้ำตา
เป็นของขวัญอันล้ำค่าวันลาไกล
แล้วโรงเรียนก็กลายเป็นความหลัง
คิดถึงครั้งเฮฮาน้ำตาไหล
คำว่าเพื่อนไม่เลือนลับกลับสายใย
แต่จะอยู่เป็น นิรันด์ไม่มีวันตาย

Bye Bye Generation 28

ต่อจากนี้เราไม่ต้องเป็นห่วงซึ่งกันและกันแล้ว
ลาก่อนนะตาจ๋า ขอให้พระเจ้าคุ้มครองค่ะ
~ในดินแดนไม่มหัศจรรย์~

Create Date : 17 มีนาคม 2555
Last Update : 17 มีนาคม 2555 9:39:02 น.		2 comments
Counter : 796 Pageviews.
Share Tweet