ทุกๆคนมีสิทธิ์ที่จะคิดฝันค่ะ

ฝันให้ไกลแล้วก้าวไปให้ถึง

ม๊าเองเป็นคนรักการเขียนหนังสือ

มาตั้งแต่เด็กๆ

ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

ทำอะไรแล้วเป็นสุขก็จงทำเถอะเจ้า
ข้าเองก็เคยชอบการเขียน เมื่อตอนข้าอายุเท่าๆเจ้า
เห้นอะไรมาเพียงเล็กน้อยก็เขียนได้เป็นเรื่องราว
พบใคร คุยกะใคร หัวใจไหวหวั่น..
แต่ก็เอามาเป็นพลังในการเขียน แค่นั้น..

ข้าขอให้เจ้ารักงานเขา รักการเขียน รักในความคิด
ของนักเขียนคนที่เจ้าเพ้ออยู่ แต่อย่าหลงใหลจนหลงลืม ความจริงนะเจ้า
หัวใจเรามีเพียงดวงเดียว ปวดร้าวแล้วซ่อมยังไงหละเจ้า
รักถนอมใจไว้ให้แข็งแรงนานๆเถอะเจ้า..
ข้าก็พูดไปเรื่อยน่ะ เจ้าอย่าถือสาหาความนะ
ข้าก็แค่ห่วงใย
"ยังไงก็สู้ให้ถึงฝั่ง ความฝันนอนรออยู่บนเกาะนั้นไงเจ้า"

งานเขียนเป็นอีกฝันนึงที่พี่อยากจะเป็น และอยากจะทำ
แต่ตัวเองมักจะเขียนไรเพ้อเจ้อมากกว่า เลยไม่ได้เขียนอะไรจริงๆจังๆกับเค้าสักที

ความอยากที่จะเป็นนักเขียนมันก็จะมาแวบๆเวลาว่างๆเหงาๆ ก็มักจะหยิบดินสอขึ้นมาขีดๆเขียนๆ ลงเศษกระดาษไปเรื่อยๆ เก็บไว้บ้าง หายไปบ้างตามกาลเวลา แต่ก็อ่ะนะ มักจะเป็นอะไรไร้สาระเสียมากกว่า จึงรู้ว่าตัวเองพูดได้ดีกว่าเขียน แต่ทั้ง 2 อย่างก็ไร้สาระเหมือนกัน 555

ขอบคุณนะคะที่เข้าไปเยี่ยมที่บลอค
และยินดีที่ได้รู้จักคนรักแดนบีม-ดีทูบีเหมือนกันค่ะ

ดีใจที่เจอคนมีฝันและมีแรงบันดาลใจนะฮับ

เราเองก็จับพลัดจับผลูมาเขียนหนังสือออกเป็นเล่มได้ไงก็ไม่รุ 555 โอกาสในชีวิตของคนเรานี่บางทีก็มาแบบไม่ได้ตั้งตัวจริงๆ และเราเชื่อว่า"วันนั้น"ของคุณจะมาถึงในเร็ววันนี้ หนังสือเล่มแรกออกเมื่อไหร่ ขอจองล่วงหน้าเลยเล่มนึงน้า

พ่อมาให้กำลังใจ
และอยากบอกว่ากำลังใจที่ดีสุดนั้น
คือสิ่งที่เราสามารถได้เองจากตัวเอง
กำลังใจที่เกิดจากภายในตัวเราเองนั้นค่อนข้างถาวร
ส่วนกำลังใจจากผู้อื่นนั้นก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดี
แต่พ่อว่ามันก็เป็นแค่กำลังใจวูบๆวาบๆอย่างนั้นแหละ

แต่เราก็สามารถหยิบกำลังใจจากผู้อื่นหรือแรงบันดาลใจที่เราได้รับจากผู้อื่นมาสร้างให้เกิดกำลังใจภายในของเราได้


และเรื่องการเขียนหนังสือนั้นล้วนเป็นเรื่องกำลังใจเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะกำลังกายนั้นพ่อว่าปั่นจักรยานยังออกกำลังมากกว่า แต่ทว่าก็ต้องอึดนั่งนานเหมือนกันนะ

พ่อไม่คาดหวังว่าลูกจะต้องเป็นนักเขียน
แต่ถ้าลูกเขียนหนังสือจริงๆ นั่นก็คงเป็นเรื่องที่พ่อยินดีเรื่องหนึ่งในชีวิต

มาพิสูจน์อักษรและแก้คำผิดนิดๆหน่อย
อ่านใหม่ก็แล้วกันนะลูกรัก



พ่อมาให้กำลังใจ...
และอยากบอกว่ากำลังใจที่ดีสุดนั้น
คือสิ่งที่เราสามารถสร้างด้วยตัวเองได้
กำลังใจที่เกิดจากภายในตัวเราเองนั้นค่อนข้างถาวร
ส่วนกำลังใจจากผู้อื่นนั้นก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดี
แต่พ่อว่ามันก็เป็นกำลังใจแบบวูบๆวาบๆอย่างนั้นแหละ

เราสามารถนำกำลังใจจากผู้อื่นหรือแรงบันดาลใจที่เราได้รับจากผู้อื่นมาสร้างให้เกิดกำลังใจภายในของเราได้


เรื่องการเขียนหนังสือนั้นล้วนเป็นเรื่องกำลังใจเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์
เพราะกำลังกายนั้นพ่อว่าปั่นจักรยานยังใช้กำลังมากกว่า
(แต่ทว่าก็ต้องอดทนต่อการนั่งนานเหมือนกันนะ)

พ่อไม่คาดหวังว่าลูกจะต้องเป็นนักเขียน
แต่ถ้าลูกเขียนหนังสือจริงๆ นั่นก็คงเป็นเรื่องที่พ่อยินดีมากที่สุดเรื่องหนึ่งในชีวิต

มาช่วยอวย.. ให้เจ้าอีกสักรอบ
รางวัลแป้นคีย์บอร์ด ทองคำ รอเจ้าอยู่ หุหุ

เจ้าอย่านิ่งเฉย เหมือนสายน้ำที่เพิ่งไหลเอื่อยผ่านหน้าเราไปเมื่อครู่เลยนะเจ้า
จงเป็นสายน้ำ สะอาดบริสุทธ์ ให้ผู้คนได้ดื่มกินเถอะเจ้า..
ข้าขอตัวไปก่อนหละ