Bloggang.com : Parnkung : บทที่ 3 - วันแรกที่วุ่นวาย

บทที่ 3 - วันแรกที่วุ่นวาย

รถคัน หนึ่งเคลื่อนมาจอดตรงหน้าโรงเรียนแห่งหนึ่ง ซึ่งบอกคำเดียวว่า ตัวผมเองไปเหยียบก็คงยาก เพราะนี่คือโรงเรียนเอกชน คิงฟอร์ค โรงเรียนที่เพิ่งก่อตั้งใหม่และเป็นที่ฮือฮามากที่มีการศึกษาตั้งแต่ระดับ อนุบาลยันมหาวิทยาลัย ทำให้เกือบจะเป็นสถาบันการศึกษาที่ใหญ่ที่สุดในโลก และอีกจุดประสงค์หนึ่งก็คือ เป็นที่ ( สิง ) เรียนชั่วคราวสำหรับคนอย่างผม

" โชคดีนะน้อง " พี่เฟิร์นโบกมือลาผมจากในรถหลังจากที่ตัวผมก้าวออกจากรถแล้ว

" บะ อะ บาย ครับ " ผมกล่าวคำลาแห้ง ๆ อย่างไม่เต็มใจนัก

" อย่า ลืมสิ เราคือร่างผู้หญิงนะ ไม่ใช่ผู้ชาย "

" คร้า บ เข้าใจแล้วคร้าบ "

รถคันดัง กล่าวขับผ่านออกไป ผมมองไปรอบ ๆ หน้าทางเข้าโรงเรียนที่มีกำแพงสีขาวและมีเด็กนักเรียนจำนวนมาก ทั้งเด็กยันกระทั่งรุ่นพ่อก็ยังเดินเข้ามาในชุดเครื่องแบบสถาบัน แถมทุกคนก็ดูมีฐานะ ( กระเป๋าหนัก ) กันทั้งนั้นด้วย แต่ปัญหามันไม่ใช่การปรับตัวเข้ากับสถานศึกษากับคนที่มีฐานะระดับโคตรรวย หรอกครับ เพราะผมคือผู้หญิงแล้ว ตอนนี้ " เอาล่ะ สู้ ๆ " ผมยักไหล่แล้วก็เดินตามเข้าไปสมทบกับนักเรียนคนอื่น ๆ และก็ดันเป็นที่ดึงดูดสายตาของเพศผู้ที่อยู่รอบ ๆ อีก

ไอ้พวกนี้ หื่นกันแต่เช้าเลยวุ้ย ผมคิดในใจ เออ แต่ก่อนเราก็เป็นนี่หว่า - - *

" มิ้น เสร็จรึยัง เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนวันแรกสายหรอก " พี่เฟิร์นเคาะประตูถามผมที่กำลังแต่งตัวในห้อง

" จวนแล้วครับพี่ "

" เร็ว ๆ หละ เดี๋ยวพี่ต้องเดินทางไปช่วยดอกเตอร์ผ่าคนไข้อีก "

" เสร็จแล้วครับพี่ " และ เมื่อประตูห้องผมเปิดออก

ตัวผมใน ตอนนี้ใส่ชุดนักเรียนเครื่องแบบสีนํ้าเงิน ติดโบว์ไว้ตรงหน้าอก เป็นเสื้อแขนยาวลงมา ส่วนบนหัวของนั้นผูกโบว์เพื่อมัดผมของผมเอาไว้ไม่ให้มันเกะกะ ตอนแรก ๆ ผมกะจะไว้แค่เปียเดียว แต่พี่เฟิร์นเล่นให้ผมมัดซะ 2 ข้าง ( " ไว้ 2 ข้างแบบนี้แหละ น่ารักดีออก " พี่เฟิร์นพูดกับผมแบบนี้ ) ไอ้น่ารัก มันก็น่ารักอยู่หรอก แต่ ผมคือผู้ชายนะพี่ท่าน

แล้วที่สำคัญที่ผมไม่ชอบ กระโปรงโคตรตะระสั้นเลย ไอ้คนออกแบบเครื่องแบบมันเป็นพวกโรคจิตหื่นรึยังไงก็ไม่รู้ ทำออกมาเพื่อล่อสายตาพวกผู้ชายรึยังไง จะ ว่าไป ผมก็คือผู้ชายนี่หว่า

" ว้า ว น่ารักมาก ๆ เลยน้องมิ้น " พี่เฟิร์นเอ่ยปากชม

มิ้นอีกแล้ว คำก็มิ้น สองคำก็มิ้น อ๊ากกกก ผมกัดฟันกรอด ๆ ด้วยความขยะแขยง

" แล้วทำไมช้านักหละ ? "

" คือ ผมลืมไปอะครับว่ายกทรงเขา เอ่อ ใส่ยังไง ”

ถูกอย่าง ที่ผมบอกอะครับ เสียเวลาในการติดตะขอตั้งนาน ให้ตาย เป็นผู้หญิงนี่มันอึดอัดจริง ๆ อยากกลับไปเป็นผู้ชายเร็ว ๆ จังวุ้ย

" เอา หน่า เดี๋ยวก็ชินเอง เนอะ มิ้น "

“ พี่ค้าบ ผมชื่อนพนะค้าบ "

“ ไม่ว่ายังไง สถานะตอนนี้ของเราก็คือผู้หญิงนะ เราควรหัดจำชื่อตนเองให้แม่นก่อนนะ " พี่เฟิร์นพูดอย่างจริงจัง " พี่เข้าใจความรู้สึกของเรานะ แต่ถ้าเรายังเล่นละครว่าเราเป็นผู้หญิงไม่แตก คนเขาจะจับผิดเราได้ แล้วคงรู้นะว่าหลังจากนั้นจะเป็นยังไง "

ผมก้มหัวด้วยความรู้สึกผิด แต่ เออ เส้นผมมันไม่ตกลงมาปิดหน้าแปลงร่างเป็น จู-ออน แล้ววุ้ย

“ ผมขอโทษครับพี่ "

" ไม่ เป็นไรหรอก " พี่เฟิร์นพูดอย่างไม่ถือตัว พลางเดินไปที่ลิฟท์ “ เอาหละ เดี๋ยวพี่พาไปส่งนะ น้องมิ้น "

มิ้นอีก แล้ววววว โอ้ยยย อยากพ่นไฟ

ด้วยเหตุนี้ ผมเลยต้องกลายสภาพมาเป็นสาวน้อยน่ารักและต้องมาเริ่มชีวิตใหม่ที่โรงเรียน แห่งนี้ ผมเดินไปตรงแผนกมัธยมปลาย ( ดีที่มีป้ายบอก สนามหน้าโรงเรียนบ้าอะไรก็ไม่รู้ ยังกับสนามหลวง โคตรใหญ่ - -* )

“ ไหน ดูซิ " ผมกางแผนที่ออก ( คิดดู ผมยังต้องมีแผนที่เอามาเลย โรงเรียนหรือสถานที่ท่องเที่ยวกันนี่ = = ) ผมต้องไปยังห้องทะเบียนวัดผลเพื่อไปรับรู้ว่าตัวเองเรียนห้องไหน ผมมองดูนาฬิกาข้อมือสีดำแสนเท่ของผม ( ซึ่งบัดนี้มันกลับมาอยู่บนข้อมือนุ่มนิ่มของหญิงสาว เข้ากันไหมนี่ - - * ) อืม ยังมีเวลาอีกครึ่งชั่วโมง ทันอยู่แล้ว

ตอนนั้นเอง ลมพัดปลิวมาจากข้างหลัง ผมรู้สึกเย็นสบายอย่างบอกไม่ถูก ซึ่งผมมองไปรอบ ๆ ก็พบเหมือนกันว่าสนามหน้าโรงเรียนมีต้นไม้เยอะแยะเต็มไปหมด ราวกับโรงเรียนในฝันก็ไม่ปาน ผมชักชอบที่นี่แล้วสิ

" เฮ้ย ๆ เห็นเปล่า "

หือ ไรรึ ผมคิดอย่างสงสัย

" สีอะไร มองไม่ทันเลย "

" สีขาวว้อย "

สีขาว ผมก็ใส่กกน.สีขาวมานี่หว่า ?

! ! !

เวร ไอ้พวกนี้มันแอบมอง กกน. ผม ! !

" แต่มองไม่ทันเลย ว่าลายอะไร เนอะ "

เสียงที่ มันพูดมันก็ไม่ใช่เบา ๆ เลยนะพวกเอ็งงงงง ที่สำคัญ ผมใส่ กกน. ผู้ชายมันก็ยังแอบมองอีก ! ! เพราะผมไม่อยากใส่ แพนดี้ ของผู้หญิงนะสิ

ไอ้พวกนี้ หื่นไม่รู้จักกาลเกศะ รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ตูเป็นผู้ชายนะว้อย !

ผมหันหลังไปจนพวกนี้ผงะ เอาเถอะ ชกต่อยผมไม่เคย ขอลองมันตรงนี้แม่งเหอะวะ

แง้งงง หง่างงงง แง้งงง หง่างงงง

ระฆังดังแล้ว โชคดีไปนะพวกเอ็งงงง ผมคิดในใจพลางเดินเข้าไปในในอาคารเรียนอย่างรวดเร็ว

ส่วนพวกนั้นมันมองผมรีบเดินไป แล้ว จึงรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทร

“ ลูกพี่ครับ พบเด็กสาวคนที่ว่าแล้วครับ “

“ ดีมาก “ มีเสียงเย็นชาดังออกมาจากในมือถือ “ จับตามองดูหล่อนเอาไว้ แล้วฉันจะลากมันไปตอนพักหลางวัน อย่าให้พลาดหละ องค์กรสั่งงานนี้มาเป็นกรณีพิเศษนะเว้ย “

“ รู้แล้วครับ ลูกพี่ “

" กนกพร พิกุลทอง ใช่มั้ยจ๊ะ " อาจารย์ห้องทะเบียนวัดผลถามผม

" ค่ะ " ผมตอบอาจารย์ ให้ตายเดะ พูดคำว่า ค่ะ นี่ยังกับผมเป็นตุ๊ดเลย

" อืม ครูกรอกประวัติของเธอให้เรียบร้อยแล้วนะ เดี๋ยวเธอไปเรียนห้อง ม.4 ห้อง 2 เลยละกัน เธอสมัครสายวิทย์ - คณิต นี่นา ใช่มั้ย

เวร ดอกเตอร์ค้าบ ผมเรียนศิลป์นะคร้าบ แบบนี้ผมจะเรียนไหวไหมนี่ ผมเกือบอ้าปากเมื่อคิดแบบนี้

" เดี๋ยว ตามครูมาเลย ทางนี้จ๊ะ "

" เอ่อ อา คะ "

ผมถือ กระเป๋านักเรียนใบใหม่ที่พี่เฟิร์นให้ผมมา กะใช้กระเป๋าลายวงดนตรีร็อคมที่ผมชื่นชอบมาซะหน่อย เซงเลย คุขิจิงจริ๊ง อาจารย์เดินนำผมไปค่อนข้างไกลพอสมควร ( ตกลงนี่มันโรงเรียนหรือเขาวงกตเนี่ย ใหญ่เว่อร์ ) ระหว่างทางที่ผ่านนั้น ผมเดินผ่านห้องเรียนอื่น ๆ ด้วย ปรากฎว่าพวกผู้ชายแทบทุกคนต้องหันมามองผมเป็นแถบ บางคนมันถือวิสาสะเอามือถือมาถ่ายรูปผมอีกนะ ไอ้พวก นี้ รำคาญนะว้อยยย เอ แต่ก่อนเราก็เคยทำนี่หว่า เหมือนโดนกรรมตามสนองไงไม่รู้ " ถึงแล้วจ๊ะ "

เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย รอดพ้นจากสายตามารของพวกหื่นกามได้หมดซะที เหมือนว่าพวกเดียวกันเองยังไงก็ไม่รู้วุ้ย ผมคิดในใจอย่างแปลก ๆ อาจารย์ห้องวัดผลเคาะประตู แล้วจับลูกบิดประตูเพื่อเปิดออก " เอ้า เข้าไปเลยสิจ๊ะ "

ผมสูดหายใจ เข้าไปลึก ๆ

เอาหละ ลุยล่ะนะ ผมผลักบานประตูเข้าไปในห้อง

ถ้าผมมา ที่โรงเรียนนี้เป็นครั้งแรก ผมบอกตามตรงเลยว่า ถ้าผมเป็นผู้ชาย ผมจะประทับใจมาก ห้องเรียนสีขาวนวล พื้นปูด้วยกระเบื้องหินอ่อน โต๊ะเก้าอี้ทำจากไม้ปนเหล็กแต่กลับดูสวยงามและไม่เละเหมือนโต๊ะไม้ธรรมดา เหมือนโรงเรียนผม แอร์เครื่องปรับอากาศก็มีด้วย บนกระดานก็เป็นกระดานไวท์บอร์ดพร้อมปากกาไวท์บอร์ดแทนที่จะเป็นกระดานดำและ ชอร์กแบบโรงเรียนผม นักเรียนในห้องนั้นแต่ง ตัวกันอย่างสะอาดสะอ้าน ( ผิดกับโรงเรียนชายล้วนอย่างผมที่แต่ละคนเสื้อหลุดลุ่ยกันเป็นแถบ - -* ) ผู้ชายและผู้หญิงนั่งปนกัน ถ้าผมเป็นผู้ชาย ผมขอนั่งข้าง ๆ ผู้ชายดีกว่า ไม่ใช่เพราะผมเป็นเกย์นะ แต่ผมอายผู้หญิงนี่สิ แถมหน้าตานักเรียนสาว ๆ ในห้องนี่ก็ยังกับนางเอกสาวญี่ปุ่นมั่ง ไทยมั่ง ฝรั่งมั่ง ย่อส่วนมาเป็นเด็กมัธยมมานั่งเรียนซะอย่างนั้น แถมจ้องมาที่ผมอย่างสนอกสนใจด้วยสิ - - *

จ้องบ้า อะไรของพวกเธออะ เขินนะเฟร้ย ผมพยายามหลบตาอย่างเขินอาย

เสียงปรบมือ 2 – 3 ทีดังขึ้นทางซ้าย อาจารย์ที่ดูเหมือนเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาผู้ชายตบมือ

" อย่าจ้องมากสิไอ้พวกผู้ชายนะ เพื่อนใหม่เขินหมดแล้วเห็นไหม "

กรรม อาจารย์ค้าบ ผมเขินผู้หญิงนะ ผมจะไปเขินพวกผู้ชายทำไม ผมคิดอย่างไม่ชอบใจ แต่จะว่าไป พวกผู้ชายกว่าครึ่งห้องก็กลับจ้องมาหาผมหมดเลย งานเข้าแล้วไหมล่ะ

" เอา หล่ะ ช่วยแนะนำตัวกับเพื่อน ๆ ทีนะ " อาจารย์หันมาพูดกับผมอย่างใจดีพร้อมหยิบปากกาไวท์บอร์ด เตรียมเขียนชื่อผมบนกระดาน ผมมองไปรอบห้อง ตั้งแต่ซ้ายจรดขวา ทุกสายตาจ้องมาที่ผมตลอด ผมกลืนนํ้าลาย และเริ่มพูดประโยคที่ผมเกลียดที่สุด

" สะ สวัสดีค่า หนูชื่อ กนกพร พิกุลทอง คะ ค่า ชื่อเล่น ชื่อ มิ้น คะ ขอฝากเนื้อฝากตัวกับทุกคนด้วยนะคะ "

ดัดจริต ได้ใจจริง ๆ ตู

“ เอาหล่ะ ใครมีคำถามจะถามหนูมิ้นบ้างไหม ? " อาจารย์ ประจำห้องเขียนชื่อเสร็จพอดีเมื่อท่านหันมาถาม

อาจารย์ ค้าบบบ เลิกพูดชื่อมิ้นแบบนั้นเถอะครับ ผมจะอ้วก

นักเรียน ชายคนหนึ่งยกมือขึ้น และเมื่ออาจารย์ให้สัญญาณ เขาก็ลุกขึ้นยืนถาม ( มรรยาทดีกันจัง )

" คุณมิ้น ย้ายมาจากโรงเรียนอะไรเหรอครับ "

เวร งานเข้ารอบ 2 แล้ว ถามอะไรไม่ถาม มาถามคำถามนี้

" เอ่อ คือ ผะ เอ้ย หนู ย้าย มาจาก "

" จากโรงเรียนหญิงล้วนจ้า " อาจารย์ห้องวัดผลเดินเข้า มาพอดี " พอดีผู้ปกครองเขาโทรมาพอดี เขาฝากบอกมาว่าหนูมิ้นเขาเรียนมาจากโรงเรียนหญิงล้วน เลยอาจเข้ากับโรงเรียน สห อย่างพวกเรายากนิดนึง ยังไงก็ดูแลเพื่อน ๆ หน่อยแล้วกัน "

โอ้ว ดอกเตอร์ช่วยชีวิตผม ขอบคุณมากครับ พระคุณนี้ผมจะไม่ลืมบุญคุณ ผมคิดในใจด้วยความประชด

" ถ้างั้น ก็แสดงว่า คุณมิ้นยังไม่มีแฟนละสิครับนี่ " นักเรียนชายคนนั้นถามต่อด้วยอารมณ์กวน ๆ " สนใจพวกเราสักคนในห้องไหมครับ "

ไอ้บ้า ! ! ฉันไม่ใช่พวกชอบเพศเดียวกันนะว้อย แต่ เราก็อยู่ในร่างเด็กผู้หญิงนี่หว่า ลืม

" ถ้างั้น เดี๋ยวหนูมิ้นไปนั่งโต๊ะนั้นละกันนะ " อาจารย์ชี้ผมไปทางโต๊ะหลังสุด ที่ข้าง ๆ โต๊ะว่างผมมีเด็กนักเรียนสาวนั่งโบกมือให้ผมอยู่

" ขอบ คุณคะ อาจารย์ "

ผมเดินไป ตรงที่โต๊ะว่าง พลางมองไปยังนักเรียนสาวน้อยที่อยู่ทางขวาผมที่กำลังโบกมือให้ผมอยู่ ผมจำได้แล้ว เธอคนนี้ก็คือคนที่ผมแอบมองเธอแทบทุกวันหลังเลิกเรียนนั่นเอง อ้า ทำยังไงดีอ่า และเมื่อผมไปนั่งเสร็จ เธอก็รีบมาคุยทำความรู้จักกับผมทันที " เมื่อกี้ อย่าไปถือว่าเจ้าต้ามันเลยนะ มันทะลึ่งตึงตังไปงั้นเองแหละ " นักเรียนสาวคนเมื่อกี้บอกผม " ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ถือ " ผมตอบเธอไปอย่างเกรงใจ ยังไม่อยากสร้างศัตรูตอนนี้นะ

" อ้อ เธอชื่อ มิ้น ใช่ไหม ส่วนเราชื่อ ฝน นะ " เด็กสาวที่ชื่อ ฝน แนะนำตัวเอง " หน้าแดงอยู่นะเธอ ตกใจมากเหรอ " ผมสะดุ้งโหยง พลางทำให้พวกผู้ชายที่กำลังแอบมองผมสะดุ้งตามผมไปด้วย

" อย่า ไปใส่ใจเลย พวกผู้ชายนะ " ฝนมองไปยังกลุ่มผู้ชายขี้หลีทั้งหลายที่ยังคงจ้องผมอยู่ " เป็นแบบนี้ซะหมด เห็นใครสวย ๆ ไม่ได้ "

" แต่ เธอก็สวยเหมือนกันนะ ”

เจ้ยยย ! ! นี่ผมพูดบ้าอะไรออกไปวะเนี่ย ลืมไปเลยว่าตัวเองเป็นผู้หญิง ดันพูดอย่างกับผมไปจีบเธอซะอย่างนั้น แบบนี้มันไม่ใช่วิสัยทัศน์สุภาพบุรุษของผมเลยสิเนี่ย แถม ไอ้ที่ผมหน้าแดง เพราะเธอต่างหากล่ะ ฝน ไม่ใช่พวกหื่นข้างหลังผม

ฝนหน้า แดงออกมาเล็กน้อยเมื่อผมพูดชมแบบนั้น " ขอบใจจ้ะ "

ขอบใจจ้ะ

ขอบใจจ้ะ

ขอบใจจ๊ะ

โอ้ววว คำพูดแสนหวานสุนทรีย์ โอกาสที่ผมจะได้ยินแบบนี้โลกต้องแตก 2 ครั้งมั้งถึงจะได้ แต่ มาคิดอีกที ผมอยู่ในร่างผู้หญิงนี่หว่า ฮือ ดีใจหรือเสียใจดีวะเนี่ย

" เฮ้อออ..... ! ! "

ผมถอนหายใจ จาก 3 ชั่งโมงนรกนั่นมาจนถึงพักกลางวันซะได้ ให้ตาย โผล่มาคาบแรก คณิตเพิ่มเติม ( พื้นฐานยังจะเอาตัวไม่รอดเลย ) คาบสอง ฟิสิกส์ ( ต้องมาคำนวณไอ้แค่การปั่นจักรยานรอบเดียวเนี่ยนะ คำนวณทำม้ายยยยยย ) คาบสามแคลคูลัส ( วิชาอะไรไม่รู้ แต่ที่รู้ ๆ มึนพะยะค่ะ ! ! )

" เป็น อะไรไปเหรอ มิ้น " ฝนถามผมขณะที่ยกข้าวกลางวันมาเผื่อผม โอ้ว ได้สาวเลี้ยงข้าวด้วย

" ไม่มีไรมากหรอกครับฝน แค่ผมไม่เคยเรียนหนักแบบนี้มาก่อน " ผมตอบเธอด้วยความเหนื่อยอ่อน

" เห " เธอมองดูผมด้วยความประหลาดใจ

" อ้อ เปล่า ๆ ๆ พูดเล่นนะจ้ะฝน แหะ ๆ ๆ "

กรรมแล้ว ดันเผลอพูดแบบผู้ชายไปอีกแล้ว ผมคิดในใจอย่างร้อนรน

ฝนมองผม อย่างน่ารัก

" แหม มิ้นนี่ตลกดีเหมือนกันนะ อยู่กับเธอแล้ว ฝนรู้สึกสบายใจยังไงก็ไม่รู้สิ "

โอ้ว จ้าวจอร์จ ถ้าผมอยู่ในร่างผู้ชายนี่ สุดยอดมากเลยพี่น้อง แต่นี่ ผมอยู่ในร่างผู้หญิงนี่หว่า

" แล้วมิ้นเรียนสายอะไร มาเหรอ ถึงมาเรียนแล้วมึนแบบนี้ "

" คือ ฉันเรียนศิลป์มานะสิ "

" อ้าว แล้วไหงลงเรียนวิทย์ – คณิตล่ะ " เธอถามผมอย่างแปลกใจ

" ปู่ บังคับนะ " ผมโกหกไปงั้น ดอกเตอร์ลงให้ผมเองแหละ ฮึ้ยยยย

" งั้นเอางี้ไหม " ฝนเอียงคอถามผม " เดี๋ยวเราจะช่วยติวให้เอง เอาไหม "

" จริงเหรอ " ผมหันไปหาฝนด้วยความสนใจ

" จริง สิ เราก็เป็นเพื่อนกันแล้วนี่นา ^^"

โอ้ว ตอนนี้ผมอยากกลับไปเป็นผู้ชายโคตร ๆ และหลังจากนั้น ผมก็กินอาหารด้วยความเอร็ดอร่อย สุดยอดดดด และเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

" หลีก ๆ ๆ หลีกด้วยเซะ ! ! " มีกลุ่มนักเลงรุ่นพี่เดินผลักนักเรียนที่อยู่ในโรงอาหารออกให้พ้นทาง กลุ่มพวกนี้มีกัน 2 - 3 คน และดูท่าทางน่าจะเรียน ม. 5 กัน

" ไหน วะ นักเรียนคนไหนที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ "

" คน นี้ ลูกพี่ "

คนที่ดู เหมือนเป็นลูกน้องชี้มาทางผมและฝนนั่งอยู่ เพื่อน ๆ ในห้องผมดูเหมือนกลัว ๆ กล้า ๆ ที่จะมาช่วยผม " อ๋อ คนนี้นะเหรอ แม่สาว กกน. สีขาวเมื่อตอนเช้านะ "

ผมจำได้ แม่นเลย ไอ้บ้านั่นที่แอบส่อง กกน. ผมเมื่อตอนเช้านี่หว่า นักเรียนคนนั้นมองผมราวกับมองดูตัวประหลาดอย่างนั้น เพราะอะไรกันนะ

" แต่หน้าตามันไม่โดนใจเลยว่ะ เอาคนข้าง ๆ ดีกว่า " และสายตาลามกของมันก็เลื่อนไปมองที่ฝน ที่ตอนนี้เธอกำลังตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว มันบุกเดินเข้ามาจับมือฝนและกระชากให้พ้นจากที่นั่งทันที

" ปะ ปล่อยฉันนะ " ฝนร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว

" เฮ้ย โดดเรียนไปกับพี่ดีกว่าน้อง เดี๋ยวพี่จะพาไปเล่นอะไรสนุก ๆ " พวกมันหัวเราะอย่างได้ใจที่ดูเหมือนฝนจะไม่กล้าขัดขืน

แต่พวกแก อย่าได้ใจไปนักเลย ผมคิดในใจอย่างเผ็ดร้อน

" ปล่อย ฝนเดี๋ยวนี้นะ ! ! " ผมลุกขึ้น ตะโกนด่าใส่พวกมัน ไม่ว่าพวกมันจะใหญ่สักแค่ไหน แต่พวกแกจะมารังแกผู้หญิงแบบนี้ไม่ได้

" อะไรเหรอน้องสาว " มันมองสายตาลามกมาหาผมอีก " ทำไม อยากไปเล่นกับพวกพี่ด้วยกันเหรอจ๊ะ ได้ซี่ ถ้าน้องอยาก "

ลูกน้อง มัน 2 คนหัวเราะอย่างได้ใจ

" เฮ้ย ไปจับแม่สาว กกน. ขาวมาเด๊ะ " หัวหน้าของมันหันไปหาลูกน้อง จังหวะนั้นเอง ผมกระโดดเหยียบโต๊ะโรงอาหารและเหวี่ยงเท้าซัดไปที่หน้าของไอ้บึกนั่นเต็มแรง และทำให้มันล้มเซลงทันที และฝนก็ถูกปล่อยเป็นอิสระ ผมรีบเข้าไปหาฝนทันที แล้วรีบพาฝนออกมา แล้วรีบส่งตัวให้เพื่อน ๆ ในห้องที่กำลังยืนดูเหตุการณ์ด้วยความตะลึง

" รีบ ไปแจ้งอาจารย์ พาฝนไป....อ๊ากกก ! ! " ผมร้องลั่นออกมาด้วยความเจ็บปวด ไอ้นักเลงเมื้อกี้ มันจับเส้นผมของผมที่ผมมัดโบว์เอาไว้แน่น

" ซ่า นักนะไอ้น้อง " ก่อนที่ผมจะได้ทำอะไร มันจับเส้นผมของผมดึงขึ้นแล้วเหวี่ยงตัวผมไปข้าง ๆ จนตัวผมกระแทกกับเสาโรงอาหารข้าง ๆ อย่างกับตัวผมเป็นของเล่นสำหรับมัน ผมร้องลั่นออกมาด้วยความเจ็บปวดแล้วล้มลงบนพื้น ท้องที่กระแทกกับเสาเมื่อกี้มันเจ็บแรงพอ ๆ กับหัวผมเลย นี่มันกะถลกหนังหัวผมยังไงกันนี่

" แบบ นี้ค่อยน่าสนุกหน่อย " มันบีบกระดูกนิ้วของมันอย่างเกียจคร้าน และมองผมอย่างเอาเรื่อง ผมแทบไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นแล้วในตอนนี้ มันเจ็บปวดชาไปทั้งตัว

" เจ็บ....ใจ.....นัก .... "

ใช่ เพราะผมไม่ว่าจะอยู่ในร่างของผู้ชายหรือผู้หญิง ผมก็ยังอ่อนแอกว่าอยู่ดี แต่ยังไงซะ ผมก็คือ ผู้ชาย ! !

ผมค่อย ๆ ยันตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างยากลำบาก และมองไปที่มันอย่างโกรธแค้น

Create Date : 22 เมษายน 2553

Last Update : 22 เมษายน 2553 22:36:52 น.

0 comments

Counter : 316 Pageviews.