การตัดสินใจของลูกผู้ชายคนหนึ่ง..ที่คุณต้องซึ้งไปตลอดชีวิต
...แล้วการสอบไฟนอลในวิชาสุดท้ายของนิสิตวิศวะปี 4 ก็สิ้นสุดลง.. ในเย็นวันนั้นเด็กชายคนหนึ่งแยกย้ายจากกลุ่มเพื่อนๆ กลับบ้านด้วยความรู้สึกทั้งหัวหนักๆ ทั้งมึนๆอึนๆผสมผสานกันอย่างไม่ลงตัว จากข้อสอบหฤโหดที่เพิ่งผ่านพ้นไป และการพักผ่อนน้อยจากการพยายามยัดเยียดความรู้ทุกๆอย่างเข้าไปในหัวเมื่อคืนก่อน เขาวางกระเป๋าไว้ที่ชั้นอย่างรีบเร่ง ถอดกางเกงสแล็ค แล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงในทันที..
เวลาผ่านไปซักพัก บัดนี้เข็มนาฬิกาชี้ที่เลข11 และท้องฟ้ายังคงมืดสนิท เป็นอันให้รู้ว่า เป็นเวลา5ทุ่มกว่าของวันนี้แล้ว
เขาค่อยๆขยับตัวตื่น ลุกขึ้นจากภวังค์ ทำภารกิจส่วนตัว แล้วหยิบมือถือขึ้นมา กดเบอร์ใครซักคนที่ตั้งไว้เป็น favorite เบอร์แรก
ฮาโหลล แม่..ทำอะไรอยู่ครับ ?
เด็กชายโพลงอย่างคุ้นชินด้วยไดอะล็อก(dialogue) เดิมๆ ตามด้วยการเรื่องเล่าต่างๆที่เพิ่งผ่านมาให้แม่เขาฟังอย่างสบายอารมณ์
B : วันนี้ สอบเสร็จแล้วนะแม่
ข้อสอบยากมากเลย
ปวดหัวตึ้บ เลยกลับมานอน
นี่เพิ่งตื่นเนี่ย
ตื่นเสร็จก้โทรหาแม่เลย
แล้วแม่ ทำงานอยู่หรือป่าว
ว่างคุยป่ะเนี่ย
เบนซ์เรียนจบแล้วนะ
รอเกรดออก แล้วก้รับปริญญา
ระหว่างรอที่สมัครงานเรียกไปสัมภาษณ์
นี่กะว่าจะนอนชิวๆ ซักเดือนนึง
แล้วก้ไปเที่ยวกะเพื่อนนะแม่
Mom :
แม่ว่างอยู่ คุยได้ลูก
ตอนนี้อยู่บ้าน ไม่ได้ขึ้นเวร
(คุณแม่เป็นพยาบาลอยู่ตึกสงฆ์ รพ.นครปฐม
, ส่วนผมเรียนกรุงเทพฯ ตั้งแต่ม.1)
หายปวดหัวยังลูก
แล้วกินข้าว กินอะไรรึยัง
ยื่นสมัครงานไปกี่ที่ล่ะ
มีที่ไหนคิดว่าจะได้บ้าง
จะไปเที่ยวที่ไหน
ระวังๆตัวด้วยนะลูก
แล้วเงินหมดยัง
เดี๋ยวแม่โอนตังไปให้
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 42 คน [
