ก็ตอนนั้นแหละ ที่ไประหกระเหิน เดินเตะหน้าแข้งฝรั่ง อยู่ที่ออสเตรเลีย ก็ไปทำงานที่ร้านอาหารไทย ( เป็นของเพื่อนเรา พอดีสามีมันเก่งสู้ชีวิตมาก มาเปิดร้านอาหารอยู่ที่นี่..นับถือจริง ๆ มันก็เลยชักชวนเรามา ) เราทำหน้าที่เป็นพนักงานเสริฟ ( ก็เรื่อยเชื่อยไปตามประสา รู้เรื่องมั่ง ไม่รู้เรื่องมั่ง ทำหน้าตาฉลาดไว้ก่อน.. เด๋วฝรั่งมันว่าโง่ ) ส่วนเพื่อนน้องก็ทำหน้าที่เป็นเชฟ( งู ๆ ปลา ๆ มันยังจับตะหลิวไม่แน่นเลย ดีว่าเค้าทำน้ำผัด น้ำแกง ไว้ให้แล้วเป็นสูตรตายตัว ) แล้วทีนี้เค้าก็จะกลับเมืองไทยกันทั้งคู่ ประมาณ เกือบสิบวัน เห็นจะได้ เค้าก็บอกให้เรากะเพื่อนน้องไปเฝ้าบ้านให้หน่อย เค้ามีลูกชายอยู่คน อายุ 14 ขวบ ไปอยู่เป็นเพื่อนมันหน่อย ...

ก็ตามประสา เพื่อนขอให้ช่วย ไม่มีปัญหา วราจัดให้...เราก็เหมือนดูแลร้านให้บ้าง น้องอีกคนดูของในครัว จะซื้ออะไรก็ไปซื้อมา เตรียมของให้พร้อม ส่วนเราก็ดูเรื่องเงินปิดยอดประจำวัน..วันนั้นน่ะเงินมันไม่ลงตัว บวกเลขยังไงมันก็ไม่ลงตัว บิลโต๊ะกะเงินสดในลิ้นชักมันไม่ตรงกัน เด็กเสริฟ ก็ช่วยกันจิ้มเครื่องคิดเลข เผื่อสายตาใครไม่ดี อาจจะพลาดได้ ไอ้พวกในครัวก็ออกมานั่งรอกันหน้าสลอน ปิดร้านแล้ว ประมาณ 5 ทุ่ม กว่า

น้องบางคนมันเช่าบ้านอยู่ในเมืองกัน ก็ต้องรีบไปนั่งรถไฟ เพราะรถไฟมันจะหมด ส่วนเรากับเพื่อนน้องนั้น น้องอีกคนมีรถมันก็จะเอาไปปล่อยไว้หน้าบ้านให้ ทีนี้เราเกรงใจมันเพราะพรุ่งนี้มันมีเรียนเช้า ก็เลยให้พวกน้อง ๆ กลับกันไปก่อน ไม่เป็นไรพี่เดินกลับบ้านไหว...สวย ถึก และบึกบึนอย่างพี่ ทำได้อยู่แล้ว....

เรากะเพื่อนน้องก็เลยมาช่วยกันคิดอีกที ตามประสาสาวแบงค์เก่า ว่าเงินมันหายไปใหนว่ะ ถ้าเป็นเงินตูนี่จะไม่กลุ้มเลย แต่นี่เงินร้านตั้งร้อยกว่าเหรียญ ฐานะก็ไม่ค่อยจะร่ำรวยอย่างเรา เท่ากับทำงานฟรีเลยนะเนี่ย.. เที่ยงคืนล่ะ ไม่ไหว..หาไม่เจอ เก็บบิล ไปหาต่อที่บ้านดีกว่า.. ฝนเสือกตกลงมาอีก..แม่เจ้า ทำไมตูมันซวยขนาดนี้วะ ( ขอโทษที่หยาบคาย..แต่ ณ ตอนนั้น อารมณ์มันให้จริง ๆ )...นั่งรอต่อให้ฝนซา...เกือบตีหนึ่ง

สาว ๆ สองคนเดินตอนตีหนึ่งอันเงียบสงัด ( แม้จะมีหน้าตาเป็นอาวุธก็เหอะ ) เรากะเพื่อนน้อง ฟันสั่นกึก ๆ จนได้ยินเลย เฮ้ย..ฟันแกสั่นว่ะ เราเคยไปเพชรบูรณ์แบบว่าบนเขาค้อที่อุณหภูมิไม่เกิน 5 องศา บ้านกะเหรี่ยงไรจำไม่ได้ไปค้างมาช่วงปีใหม่ ตอนนั้นเราว่ามันหนาวมากแล้วนะมันยังเทียบไม่ได้เลย เพราะนี่เราเดินตากฝน ลมก็พัด ไอ้เสื้อกันหนาวที่ซื้อมาจากเมืองไทยก็ช่วยได้นิดหน่อย แต่มันไม่ใช่เสื้อกันฝนนี่ มันก็เลยเปียกมั่งเป็นธรรมดา ตอนแรกเราเอาถุงพลาสติกในร้านมาห่อเท้าไว้มันก็โอเคมั่ง เท้ายังไม่เปียก ทีนี้เดินไปซิ น้ำเริ่มเข้า เท้าชาจนไม่มีความรู้สึกเลย พึ่งรู้ว่าเดินเหมือนหุ่นยนต์มันเป็นไง ก้าวไปเรื่อย ๆ ....ตามทางอันมืดมิด

นอนบ้านเค้าก็ไม่ได้นอนในห้อง เพราะเค้าไม่ได้บอกให้นอนในห้องนอนเค้าได้นี่หว่า เรามันก็คนตรง นอนตรงห้องรับแขกนี่แหละเปิดเผยจริงใจดี วันนั้นเปิดฮีทเตอร์เดินเต็มสูบเลยค่ะ...จริง ๆ เค้าให้เปิดฮีทเตอร์ให้อุ่น แล้วพอตอนนอนก็ปิด เพื่อเป็นการประหยัดไฟ ดิฉันก็เปิดมันเต็มที่ ปรับอุณหภูมิตามความพอใจ ไม่รู้ว่าตูจะทนลำบาก ทนประหยัดให้เค้าไปทำไมหนักหนา จะซื่อสัตย์ไปขนาดใหน นอนแบบนี้มาหลายคืนล่ะ นอนก็ไม่ค่อยหลับ พื้นมันแข็งแถมหนาวอีกตะหาก คืนนี้มันสุดทนจริง ๆ ตูจะเปิดมันถึงเช้าเลย ซึ่งปกติถ้านอนที่ห้องตัวเอง ก็แทบจะนอนกอดฮีทเตอร์อยู่แล้ว เพราะตัวมันเล็ก เราก็เอาผ้าห่มคลุมไว้ไม่งั้นมันไม่อุ่น ถ้านอนดิ้นผ้าก็หลุดจากฮีทเตอร์ก็ต้องตื่นมาจัดระเบียบสังคมใหม่..เฮ้อ...

แต่มันก็ผ่านมาได้ ถึงแม้ว่ามันจะทำให้เราจิตตก และรันทดในบางช่วงบางตอน แต่เราก็อดทน...ถือว่าเป็นประสบการณ์แปลกใหม่ ส่วนเรื่องเงินสรุปว่าหาไม่เจอ แต่เจ้าของร้านเค้าก็ไม่ได้หักตังค์พวกเรา แต่ที่เราจำเหตุการณ์ช่วงนี้ได้แม่นก็เพราะว่า.. เพื่อนของเราคนนี้ซึ่งมาอยู่ในฐานะใหม่ที่เป็นทั้งเจ้านายเราและเจ้าของร้าน ลืมขอบคุณเรา..ที่อุตส่าห์ไปเฝ้าบ้านให้ ไปนอนหนาวอยู่ในห้องรับแขก จริง ๆ เรากลับไปนอนห้องเราก็ได้ ไปดูให้เป็นบางวันเพราะลูกมันไม่ใช่เด็ก 5 ขวบ แต่เสือกรับปากเค้าไปแล้วอ่ะ เลยต้องไปเดินตากฝนตอนตีหนึ่งเพื่อไปเฝ้าบ้านให้เค้า แต่ไม่เคยถามเราสักคำว่าเรานอนยังไง อยู่ยังไงกันมั่ง ดูแต่รายได้ เราก็ไม่ได้หวังอะไร แค่คำขอบคุณก็ยังดี ( จริง ๆ ก็อยากได้ของฝากจากเมืองไทยมั่ง เพราะเพื่อนที่เมืองไทยมันโทรมาว่าฝากน้ำพริกจากใต้มาให้ แต่เค้าไม่เอามาให้เรา ด้วยเหตุผลร้อยแปด ที่ไม่อยากจะฟัง ) เหตุการณ์ครั้งนี้มันทำให้เราต้องทบทวนสถานะความเป็นเพื่อน และความจริงใจ กันเลยทีเดียว...เราให้เต็มร้อย แล้วเค้าให้เราเท่าไหร่... เค้าคิดว่าเราเป็นเพื่อนรึเปล่า แล้วเพื่อนแท้และจริงใจมันเป็นยังไงกัน....

Create Date : 19 กันยายน 2553
Last Update : 19 กันยายน 2553 23:37:03 น.		3 comments
Counter : 1367 Pageviews.
Share Tweet