ปีศาจแห่งเล็กซิงตัน เพิ่งอ่านจบมาไม่นาน อย่างที่อาจจะรู้หรือไม่รู้กันว่ามูราคามินั้น เขาขนาดไหน ผมค่อนข้างเสพติดแบรนของเขาเลย เหมือนแบรนของ'รงศ์ วงษ์สวรรณ์ เหมือนแบรนของกนกพงศ์ ราวกับปกหนังสือมีชื่อพวกเขาแล้วมันจะดึงดูดผมเข้าหา นี่เป็นสิ่งแย่ เหมือนอัคติก่อนมองรูปงาน หากแต่เราจะแน่ใจในหนังสือได้อย่างไร หากไม่แน่ในตัวผู้เขียน อย่างสัจธรรมน้ำหมึกว่า นักเขียนไม่มีทำตัวแปลกหน้าจากผู้อ่านได้ อะไรประมาณนี้ ดังนั้นในงานหนังสือครั้งล่าสุด ไม่แปลกที่ปิศาจแห่งเล็กซิงตันที่เพิ่งมาวางแผงจึงถูดึงมาในครอบครองของคนติดแบรนมุราคามิอย่างผม คนขายทักเลยว่าเล่มที่ผมซื้อไปเป็นเล่มแรก ราคาแพงคับ ขอเรียนไว้ ณ ที่นี่ หากพิจารณากันตั้งแต่จำนวนหน้า ไปถึงเนื้อหา ถึงเนื้อหาแล้ว ก็เป็นเล่นหนึ่งของเขาเท่านั้น ผมยังถึงกับรู้สึกมากมายกับเล่มนี้ ในเล่มมีหกหรือเจ็ดเรื่องสั้น เรื่องที่ได้อารมณ์ที่สุดสำหรับคือเรื่อง เงียบงัน ซึ่งมูราคามินั้นมีชื่อในเขียนแนวเหนือจริง ให้รู้สึกจริงได้ ทว่าเรื่องนี้กลับเป็นแนวสมจริงเต็มขั้น โครงเรื่องเกี่ยวกับชายวัยกลางคน หวนกลับอดีตเล็กๆสมัยเรียน เรื่องบางเรื่อง ดุง่ายแต่ลึกซึ่งมาก สะเทื่อน กระทั้งบทสรุป มันเปลี่ยนมุมมองผมที่มองต่ออดีตไปถนัด อย่างไรก้ขอแนะนำเรื่องนี้ และแบรน มูราคามิ ชอบทุกเล่ม   Create Date : 28 เมษายน 2553     2 comment Last Update : 28 เมษายน 2553 10:57:53 น.     Counter : 377 Pageviews.   Share Tweet

เด็กกำพร้าแห่งสรวงสวรรค์(เพิ่งได้อ่าน) มันเป็นท่วงทำนองในการบอกเล่าที่ค่อยข้างสับสน หนังสือเล่นนี้(เด็กกำพร้าแห่งสรวงสวรรค์)ผมสะดุดก็มาดหมายจะอ่านมาแรมปี จนเมื่อสามวันก่อน เพื่อนผมหยิบขึ้มาอ่าน ว่าถ้าจะดี ไปๆมาๆ อ่านไปพักหนึ่ "เฮ่ย แม่งเป็นเกย์นี่หว่า"สิ่งนี้ทำให้ผมสนใจ มันกระตุ้นความอยากรู้จากส่วนลึกอย่างเร่งเร้า เพื่อนผมอ่านไปจบ ในเย็นวันนั้น หลังจากผมยื่มหนังสือนี้จากห้องสมุดให้เขา เขาเอามมาคืนแล้วบ่นว่า "แม่งอย่างงง เขาวิจารณ์ได้รับรางวัลงงเอาหวอดแหงๆ ผมลองอ่านดู และมันก็ค่อนข้างสับสนเล็กน้อย เรื่องเล่าตัดไปตัดมา แต่ผมเคยชินการอ่านงานทำนองนี้ อย่างงานของ กนกพงศ์ หรือมูราคามิ มักมาทำนองนี้ เราเข้าใจตัวละคร และเรื่องราวค่อยถักทอ ผมอ่านจบไปสามบท ช่วงขึ้นบทที่สามหรือสี่ผมไม่แน่ใจ นั้นแหละที่ทำให้ประจักษ์ต่อความเหนือขั้นของผู้ เพราะเมื่อหลายวันก่อน... โทษทีครับสำหรับความสับสนที่ต้องเล่าเรื่องย่อนกลับไปมา ผมเขียนเรื่องสั้น ไม่วางโครง มันไหลไป จนพอกลางเรื่องและใกล้จบ ปนปัญหาพัวพัน สมองผมตอนนั้นหมุนวน เรื่องทั้งเรื่องดำเนินมาด้วยดีตลอด ผมรู้ตอนจบในใจของแต่ละขมวดปนเรื่องที่ร้อยเรียง ทว่าสิ่ฃที่ยากอย่างสาหัสและทำผมหัวหมุดก็คือ การเล่ามันเอามา อย่างราบรื่น แม้ตัวเรื่องนี้จะร้อยเรียงออกมาไม่ราบรื่น ทว่าการวางโครงเรื่อง ข้อมูลในเรื่องแน่นอย่างน่าชื่นชม ผมรับรู้ข้อมูลขณะอ่านและเพริดเพรินไปกับมัน การถกประเด็นแม้จะดูเหมือนั้งใจเกินไป แต่จุดยืนที่ชัด และการมองประเด็นต่างๆในมุมเฉพาะที่ก้าวไกลกว่ายำก้าวของแนวคิดเก่า ทำให้ทุกหน้าที่อ่านผ่านไปอย่างครุ่นคิดและเต็มไปด้วยการถงเถียงภายในหัว ขอบคุณผู้เขียน แม้ตอนจบจะไม่ตราตรึงใจเท่าใด แต่ระหว่างเรื่องที่ดำเนินไปคือึความเร่าใจสุดพรรณา   Create Date : 12 กันยายน 2551     4 comment Last Update : 12 กันยายน 2551 9:14:41 น.     Counter : 546 Pageviews.   Share Tweet