สวัสดีครับ

(ขอเกริ่นก่อนว่ากระทู้นี้ยาวนะครับ ยาวมากด้วย ถ้าจะอ่านอาจต้องใช้เวลานานนิดนึง หวังว่าจะชอบนะครับ)

ผมคิดว่าเพื่อน ๆ หลายคนต้องเคยแอบชอบใครแน่ ๆ ใช่ไหมครับ? (ต่อให้แข็งแค่ไหน มันก็ต้องมีบ้างแหละ)

อาจจะแบบเดินผ่านแล้วชอบ ได้ยินเสียงแล้วชอบ เห็นหลังแล้วชอบ หรือว่าอยู่ใกล้ ๆ ใช้ชีวิตประจำวันด้วยกันบ่อย ๆ แล้วชอบ โอ๊ย เยอะแยะ ล้านแปดเหตุผลให้เราชอบคนอื่น 555+

ต้องบอกก่อนนะครับว่าเรื่องที่ผมจะเล่าเป็นเรื่องตอนผมอยู่ ม.ปลาย(ช่วงชีวิตนี้ใครไม่เคยชอบคนอื่นเลยบ้าง ยกมือขึ้นหน่อย เร๊วววว ไม่น่ามีเนาะ ถ้ามีแสดงว่าคุณแข็งมาก ๆ ยอมรับครับ ฮ่า ๆ) เพื่อนคนนี้เป็นคนที่ผมแอบชอบนานที่สุดสำหรับชีวิตผมแล้วครับ ประมาณ 3 ปี จนมาถึงตอนนี้เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องราวดี ๆ ที่ผมมักจะเล่าให้คนอื่น ๆ ฟังเสมอ (รวมถึงแฟนคนปัจจุบันด้วย แฟนผมก็เล่าของเขาเหมือนกันนะครับ แลกกันฟังสนุกดี 555+)   

วันนี้ผมจะพาทุกคนย้อนเวลากลับไปเมื่อประมาณ 10 กว่าปีก่อน สมัยที่ผมยังเป็นเด็กหัวเกรียน เรียน รด. อยู่ ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งใน กทม. (ไม่ขอระบุลึกกลัวจะมีคนรู้จัก เขินครับ)

ตอนสมัย ม.4 ผมก็เป็นเด็กคนนึงที่แอบชอบคนนั้นคนนี้ไปเรื่อยเปื่อย ก็มันมีแต่คนขาว ๆ น่ารัก ๆ อะ ก็ต้องบริหารหัวใจกันหน่อย ใช่ป่ะล่ะ 555+

ตอนขึ้น ม.4 เราก็จะได้พบกับเพื่อนใหม่ ๆ จากต่างโรงเรียนบ้าง จากห้องอื่น ๆ ตอน ม.ต้น บ้างคละกันไปแล้วแต่บุญแต่กรรม

ตอนเรียนเทอมแรก ผมก็ชอบเพื่อนคนนึงที่อยู่ในห้องเดียวกัน แต่เป็นการชอบที่หน้าตาเป็นหลัก ไม่ได้สนบ้าบออะไรทั้งสิ้น ขอแค่หมวย ๆ จบ แต่ก็ไม่ได้อะไรมากนะครับ เพราะมันไม่มีแรงจูงใจอย่างอื่นให้เข้าไปจีบ หรือคุยต่อ คือเพื่อนคนนี้เขาจะเป็นคนแบบ กูไม่รู้จักมึง อย่ามายุ่ง 55+ (ใช่ซี๊ ก็เราไม่ใช่ พระเอกหนังเกาหลีนี่) แล้วก็จบไป แบบงง ๆ จำไม่ได้ว่าทำไมถึงเลิกชอบ สงสัยจะติดเกมกับเพื่อนเกินไป ผู้ชายมันก็มีแค่นี้แหละคุณ เกม เพื่อน เตะบอล พูดจริง ๆ นะ

พอเปิดเทอม ม.4 เทอมสอง ห้องผมก็มีเพื่อนใหม่อีกคนนึง เขาย้ายมาจากต่างจังหวัด (หูย แค่คิดก็ขนลุก นี่พิมพ์ไปยิ้มไป 555+) เพื่อนผมคนนี้ชื่อ บี(นามสมมติ) บีเป็นคนที่โดยรวมน่ารักมากครับ ขาว ๆ ตัวไม่สูงไม่เตี้ยยิ้มนี่น่ารักมากและบวกกับการที่เขาเพิ่งเข้ามาใหม่ เพื่อน ๆ ในห้องทั้งชายและหญิงก็เลยจะเห่อ ๆ หน่อย เช่น เฮ้ยเธอมาจากไหนเหรอ? ทำไมถึงย้ายมาล่ะ? ฯลฯ

แต่บอกก่อนนะครับ ตอนนี้ผมเฉย ๆ ไม่ได้คิดอะไร จำไม่ได้ว่าทำไมถึงไม่ชอบตั้งแต่ตอนแรก (แต่ก็นะ อย่างที่บอกไปว่าคนเรามันมีเหตุผลให้ชอบกันมากมาย)

พวกเราก็เรียนกันมาเรื่อย ๆ ครับ จนผ่านไปประมาณ 1-2 เดือน

ผมมักจะกลับบ้านพร้อมกับเพื่อนคนนึงแทบทุกวันชื่อ ซี เพราะเราสองคนแว๊นมาที่โรงเรียนทั้งคู่ มีวันนึงระหว่างทางที่กำลังเดินไปเอารถมอเตอร์ไซค์

ซีก็พูดว่า “เฮ้ยมึง กูแอบชอบคนนึงว่ะ”

ผม “ใครวะ คนในห้องเหรอ?”

ซี “เออ ใช่” แล้วมันก็ร่ายยาว ฯลฯ จนมาถึง “เออ บีก็น่ารักนะมึง ได้ข่าวว่ามีคนรุมจีบเยอะเลย มึงไม่ลองจีบดูเหรอวะ?”

ผม “โอ้ย เอาจริงดิ กูว่าเฉย ๆ ว่ะ พวกมึงอะเห่อไปเรื่อย” (ปากพล่อยชิบหาย สุดท้ายก็ชอบเขา 555+)

แต่ยอมรับเลยครับว่า หลังจากวันนั้นผมก็เริ่มสังเกตุบีมากขึ้น มันเหมือนโดนสะกดจิตอะ คือพอมีใครพูดถึงใครในทางใดทางนึง เราก็จะเริ่มสังเกตุคนนั้นมากขึ้น ความบ้าบอคือ หัวใจผมมันเริ่มทำงานอีกครั้ง หลังจากที่ไม่ได้สนใจผู้หญิงมาตั้งแต่ช่วงปิดเทอมหนึ่ง มันเริ่มงอแงบอกว่า “เฮ้ย มึงชอบใครซักทีเหอะว่ะ”

ปกติแล้วทุกวันอังคาร (มั้ง?จำไม่ได้) ผม ซี บีแล้วก็เพื่อน ๆ หลายคนในห้องมักจะไปเรียนพิเศษฟิสิกซ์หลังเลิกเรียนที่บ้านอาจารย์คนนึง แล้วก็มีอยู่วันนึงพ่อของบีมารับบีกลับบ้าน ไอ้ซีเพื่อนซี้ก็บอกว่า “เฮ้ย ๆ มึงดูดิพ่อบีขับบีเอ็มมารับด้วยว่ะ โคตรรวย กูว่ามึงจีบไม่ได้แล้วว่ะ พวกเรามันเด็กแว๊น เลิก ๆ ”  

ผมก็เลยบอกว่า “กูยังไม่ได้คิดจะจีบเลย ใจเย็น ๆ ก็บอกไปแล้วว่าเฉย ๆ ”

ซี “เออจ้า พ่อคนหล่อเลือกได้”

เวลาผ่านไปจนถึงวันที่โรงเรียนผมจัดงานเลี้ยงประจำปีซึ่งเป็นงานกลางคืน ใครอยากแต่งตัวอะไรมาก็ได้แต่ห้ามโป๊ แต่หลายคนก็จะใส่สั้น ๆ เสื้อบาง ๆ สายเดี่ยวอวดความเปรี้ยวของสาววัยรุ่น แต่งหน้าจัดเต็มกันเพียบ (ต้องยอมรับว่าเมคอัพของสาววัยรุ่น ก็จะยังไม่ค่อยลงตัวเท่าไหร่ แต่ก็สร้างความแตกต่างระหว่างวันเรียนและวันงานได้พอสมควรครับ แต่ดีไม่ดีนี่อีกเรื่องนะ แค่บอกว่าแตกต่างเฉย ๆ 555+)

วันนั้นผมกับซีเข้างานสายเพราะมัวแต่เล่นเกม แถมผมยังลืมหยิบบัตรเข้างานมาอีก ก็เลยต้องยืนรอเพื่อนอยู่หน้าประตูโรงเรียนกับอาจารย์ประจำชั้น (อาจารย์ผมเป็นครูฝ่ายปกครอง ก็จะดุ ๆ หน่อย บ่นไปเรื่อยเปื่อย แต่เขาก็น่ารักในบางมุมนะครับ ตามประสาคนอาวุโส ใกล้เกษียณ) ก็มีทั้งเพื่อน รุ่นพี่รุ่นน้องหลายคน เดินเข้างานไปเรื่อย ๆ อาจารย์ผมก็จะบ่นว่า “ทำไมแต่งตังใส่กางเกงสั้นแบบนั้นแบบนี้ ฯลฯ” ซึ่งบางคนผมก็เห็นด้วยนะ แต่หลายคนก็รู้สึกว่า บ่นไรนักหนาจารย์

จนถึงเวลาที่บีเดินเข้ามาตรงประตูงาน อาจารย์ผมหันไปเห็นก็ทักทายลูกสาวคนใหม่(เพราะบีเข้าเทอมสอง) อย่างน่ารัก ๆ ว่า “อุ้ย วันนี้แต่งตัวน่ารักจังเลยนะบี แต่งตัวก็เรียบร้อย” โหย ชมสารพัด แต่ผมยังไม่ได้หันไปดูนะเพราะมัวแต่มองคนใส่กระโปรสั้น ๆ ที่เพิ่งเดินผ่านไปอยู่ จนอาจารย์หันมาถามว่า “นายเริง เป็นยังไง วันนี้บีน่ารักเนาะ ว่าไหม?”

จังหวะนั้นแหละครับพี่น้อง! จังหวะนี้เลย ที่ผมปล่อยให้ทุกคนรอมานาน

ผมหันไปตามเสียงเรียกของอาจารย์จนกวาดสายตาไปเจอบียืนเขินคำชมของอาจารย์ยิ้มกริ่ม ๆ น่ารัก ๆ ในชุด เดรสแขนสั้นทรงกระโปรงยาวเห่ย ๆ ติดกิ๊บรูปกระต่ายหรือแครอทนี่แหละ ทาปากนิด ๆ แต่งหน้าหน่อย ๆ แต่ในใจผมคือแบบ “แม่เจ้าโว้ย! ทำไมน่ารักขนาดนี้วะ อาจารย์พูดถูกจริง ๆ วันนี้บีน่ารักมาก ๆ ทำไมมันต่างจากชุดนักเรียนขนาดนี้วะเนี่ย”

อาจารย์ “เป็นไงน่ารักไหม? ที่ชั้นถามน่ะ”

ผม “ก็เฉย ๆ อะครับ คนก่อนหน้านี้น่ารักกว่า” (อาจเพราะคำนี้ก็ได้ที่ทำให้บีไม่ชอบขี้หน้าผม เรียกได้ว่าผิดตั้งแต่ก้าวแรก 555+)

อาจารย์หยิกแขน “ชั้นบอกว่าน่ารักก็น่ารักสิ ไป ๆ บีเข้างานก่อน ให้เจ้าเริงอยู่นี่ช่วยชั้นก่อน”

บีก็เดินเข้างานไปแบบยิ้ม ๆ

หลังจากวันนั้นผมก็เริ่มสังเกตุบีมากขึ้นกว่าเดิมครับ พยายามดูว่าเวลาอยู่กับเพื่อนเขาเป็นยังไง กินข้าวอะไร เดินนั่งเรียนยังไง เริ่มออกแนวโรคจิตละ 555แต่ต้องยอมรับว่าคำว่า ‘น่ารัก’ ที่อาจารย์พูด มันติดอยู่ในหัวผมแบบสลัดไม่หลุด เจอหน้ากันทุกวัน ตั้งแต่ 8.00 - 15.00 น. นานเข้า ๆ ก็เริ่มซึมซับและยอมรับกับตัวเองว่า “บีน่ารักจริง ๆ ว่ะ”

ด้วยความที่ผมเป็นคนเปิดเผย ผมบอกกับซีว่า “เฮ้ย กูมีอะไรจะบอกว่ะ”

ซี ”ว่ามา”

ผม “กูชอบบีแล้วว่ะ ทำไงดีวะ?”

ซี “แหมตอนนั้นบอกไม่ชอบ ๆ (ทำเสียงล้อเลียน) พ่อคนรูปหล่อ ถุ๊ย!”

ผมยิ้ม ๆ “ก็พวกมึงแหละชอบบิ๊ว 555+” โทษเพื่อนเฉย

ซี “มึงก็ลองจีบดิ แต่น่าจะยากหน่อยนะ เพราะเขาทั้งน่ารักแล้วพ่อก็รวย คนจีบเพียบ ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องรุ่นเพื่อน แต่ก็ลองได้”

หลังจากที่คุยกับซี มันก็เอาไปเล่าให้เพื่อน ๆ ในกลุ่มฟัง (กลุ่มมี 6 คน) เพื่อน ๆ ก็จะล้อกันแบบรัว ๆ ล้อแบบจริงจังมาก ๆ  คือจะเอากันแบบนี้ใช่ไหมล่ะพวก 555+

ความตลกคือทั้ง ๆ ที่ผมกับบีอยู่ห้องเดียวกัน เป็นเพื่อนกันมันก็ควรจะต้องมีเบอร์โทรกันไว้ใช่ไหมครับ แต่ผมกลับไม่กล้าขอเบอร์ จนเพื่อนผมรู้เข้าก็อาสาไปขอมา แล้วก็เอามาอวด “กูมีเบอร์บีแล้วว่ะ จะเอาไหม 10 บาท”

ผมควักเงินแบบเขิน ๆ  “เออ เอาก็เอา” เล่นตัวมาก ๆ 555+

ความแย่คืออะไรรู้ไหมครับ?

คือผมอะเคยแต่แอบชอบ ไม่เคยจีบใครจริง ๆ จัง ๆ หรอก ลองนึกสภาพเด็กหัวเกรียนติดเกม ที่พอเลิกเรียนก็ต้องวิ่งเข้าร้านเกมเพื่อแย่งโต๊ะคอมพ์ดูละกัน ว่ามันจะจีบเป็นไหม โอ๊ย นึกแล้วขำ 555+

ผมได้เบอร์มาก็โทรสิครับ ตอนแรก ๆ บีก็รับนะ แต่พอรู้ว่าเป็นเบอร์ผม หลัง ๆ ก็เริ่มไม่รับบ้าง นาน ๆ รับทีบ้าง แล้วคือผมอะเป็นคนโลกสวยมาก ๆ ไอ้เราก็ไม่รู้หรอกว่าที่เขาไม่รับเพราะเขาไม่ชอบ ไม่อยากคุยโว๊ยยยย 555+ ผมก็คิดแต่ว่า “อ๋อ สงสัยบีไม่ว่างเนาะ ไว้โทรใหม่แล้วกัน” ทำอย่างนั้นเป็นสัปดาห์ ๆ

อย่างกับคนโรคจิต ผมเพิ่งมารู้ทีหลังจากเพื่อนสนิทบีว่า “เริง บีบอกชั้นว่า แกโทรหามันวันนึงเป็น 10 รอบเลยหรอ?”

ผมตอบ “อือ ทำไมเหรอ?”

เพื่อนบี “มันน่ารำคาญ แกไม่รู้เหรอ?”

ผมทำหน้าหงอย ๆ “ไม่รู้อะ ก็น่าจะบอกว่ารำคาญ แล้วทำไงดี? เราชอบบีว่ะ”

เพื่อนบี “เฮ้อ เอาจริง ๆ ปะ ชั้นว่าแกจีบไม่ติดหรอก เขาก็บอกแล้วว่ารำคาญแก แต่ก็นะ ลองโทรให้น้อยลงดู ไม่ก็ส่งข้อความก็ได้”

ผมยิ้ม ๆ “เออ ส่งข้อความ ใช่ ๆ ขอบใจว่ะ”

ผมด้วยความน้ำเน่า แบบมาก ๆ (จริง ๆ อยากใช้คำอื่นที่มากกว่าคำว่า มาก ๆ ช่วยเติมเอาเองนะครับ 555+)

ผมแต่งกลอนสิครับรออะไร กลอน 8 สื่อรักสื่อใจ ส่งให้รัว ๆ วันละ 1 อัน ฝนตกก็แต่งเกี่ยวกับฝน แดดร้อนก็แต่งเกี่ยวกับแดด จนวันนึงตอนไปโรงเรียน เพื่อนบีเดินหยิบโทรศัพท์บีมาหาผมที่กำลังนั่งกับกลุ่มเพื่อน (เป็นโทรศัพท์ Nokia รุ่นที่บิดท้ายแล้วเปิดเพลงได้ โหยสมัยนั้นโคตรดัง) แล้วก็อ่านกลอนที่ผมแต่ง “แกส่งให้บีเหรอ?” แล้วก็หัวเราะแบบแรง “โคตรน้ำเน่าเลยว่ะ 555+”

เพื่อน ๆ ในห้องก็เลยรู้กันหมดว่าผมกำลังจีบบีแล้วก็ทำอะไรลงไปบ้าง โคตรแย่ แต่นึก ๆ ดูก็ตลกดี 555+

หลังจากวันนั้นผมก็เลิกเขินเพื่อน ๆ ไม่ปิดแล้วไอ้ที่เรารู้สึกกับบีน่ะ ใครจะรู้ก็ช่างมัน

ทุกวันเวลาเจอกันตอนเช้าก่อนเข้าแถว ผมก็จะยิ้มแล้วยกมือทักทายบี บีก็จะยิ้มแบบเขิน ๆ บางทีก็ยกมือตอบบางทีก็ยิ้มแล้วหันหนีเลย

ช่วงหลัง ๆ ผมโทรหาบีน้อยลง (ปกติจะโทรช่วงหลังเลิกเรียน) โทร 5 โมงไม่รับ ก็โทร 6 โมง ไม่รับก็ 1 ทุ่ม ไม่รับก็ไม่โทรละ ส่งข้อความแทน ทำเป็นลูปวนไปเรื่อย ๆ บ้าจริง ๆ ไม่มีเทคนิคอะไรเลย ช่วงนั้นคนจีบบีเยอะมาก ผมก็เริ่มนึกในใจบางครั้งว่า “หรือเขาอาจจะอยากคุยกับคนอื่นมากกว่ามั้ง แต่ก็ไม่เป็นไร เราก็แค่ชอบนี่หว่า ไม่ได้บอกว่าต้องเป็นแฟนกัน เพราะแม่ก็ยังไม่ให้มีแฟน จนกว่าจะเรียนจบมหาวิทยาลัย” คือคิดแนว ๆ นี้จริง ๆ ครับ ตลกมาก เป็นเด็กดีเวอร์ ๆ

มีช่วงนึงก่อนสอบปิดเทอม 2 พวกเด็กผู้ชายจะต้องไปเข้าค่าย รด. ที่เขาชนไก่ 3 วัน ผมก็จะโทรหาบีเรื่อย ๆ ก็มีรับบ้างไม่รับบ้าง เพื่อนผมก็เลยถามว่า “มึงทำอะไรวะ? เห็นเล่นกับโทรศัพท์นานแล้ว” คือมันไม่ใช่สมาร์ทโฟนแบบตอนนี้ มันไม่มีเกมอะไรให้เล่นเยอะ เพื่อนก็เลยสงสัย

ผมวางโทรศัพท์ลง “ก็ว่าจะโทรหาคนที่แอบชอบว่ะทำไมวะ?” แล้วผมก็เล่ายาว ว่าเป็นมายังไง (พอดีเพื่อนที่นอนเตนท์เดียวกับผมเป็นกลุ่มเพื่อนสนิทตอน ม.ต้น)

เพื่อนผมก็เลยแนะนำว่า ถ้าไม่รู้จะพูดอะไรคุยอะไร ทำไมไม่ลองจดลิสต์คำถามดูก่อนที่จะโทรล่ะ แต่อย่าเอาคำถามที่น่าเบื่อมาก เช่น กินข้าวรึยัง ทำอะไรอยู่ เอาเป็นคำถามที่ถามเพื่อจะได้รู้ความชอบของเขา เช่น ชอบดูหนังแนวไหน ฟังเพลงอะไร มันแนะนำผมมาประมาณนี้

ผมก็จดสิครับ จดใส่กระดาษเลยแล้วถือไว้ตอนคุยโทรศัพท์ว่าจะคุยอะไรบ้าง แล้วมีคืนนึงระหว่างอยู่ค่าย รด. ผมโทรหาบีคราวนี้เขารับสายด้วยเสียงน่ารัก ๆ  “ว่ายังไงเริง?” (โหยยย ได้ยินแค่นี้ก็ฝันโคตรดีแล้วครับ)

ผมตกใจที่ได้ยินเสียงบีเพราะไม่คิดว่ารอบนี้เขาจะรับสายผม “อ๋อ ไม่ว่าไงหรอกบี เป็นยังไงบ้างทำอะไรอยู่?” ทั้ง ๆ ที่เพื่อนผมเพิ่งบอกว่า อย่าถามว่าทำอะไรอยู่ 555+

บี “อ๋อ บีกำลังอ่านหนังสือ เตรียมสอบปลายภาค เป็นยังไงเขาชนไก่สนุกไหม?”

ผม “ก็สนุกดีนะ ลุย ๆ เลอะเทอะดี ไม่ค่อยได้อาบน้ำด้วย ห้องน้ำก็ โอ๊ย อยากให้มาเห็นจัง ไม่อยากเล่าเลย” แต่ร่ายยาว

บีหัวเราะน่ารัก ๆ “แล้วคนอื่นล่ะ เริงอยู่กับใครมั่ง”

ผมหันไปมองเพื่อนรอบ ๆ ซึ่งคืนนั้นผมนั่งอยู่เตนท์กลุ่มเพื่อน ม.ปลาย แล้วก็เริ่มไล่ชื่อเพื่อน ๆ พอซีได้ยินผมเรียกชื่อมัน มันก็แย่งโทรศัพท์ไปเปิดลำโพงแล้วพูดว่า “บี เราคิดถึงบีจังเล๊ยยย คิดถึงใจจะขาด นอนไม่ได้กินไม่ลงเลยเนี่ย คิดถื๊งคิดถึง” แล้วเพื่อน ๆ ก็เริ่มหัวเราะ

บีหัวเราะเล็ก ๆ ตอบว่า “บีก็คิดถึงซีเหมือนกัน ”

ซีหัวเราะใหญ่เลยทีนี้แล้วหันมาบอกผมว่า “เริง เขาคิดถึงกูว่ะ ไม่ได้คิดถึงมึง 555+”

บีได้ยินก็เลยบอกว่า “บีคิดถึงทุกคนนั่นแหละ”

แล้วบีก็คุยกับเพื่อนผมในกลุ่มอีกนิดหน่อย คือตอนนั้นผมใช้แพคเกจโทรเบอร์ค่ายเดียวกันของดีแทคฟรี แต่ห้ามเกิน 1 ชั่วโมง (โหยเป็นลูกค้าดีแทคมานานมาก เพิ่งมาเปลี่ยนก็ตอนโตแล้วซื้อโทรศัพท์เองได้นี่แหละครับ)

หลังจากที่คุยกับเพื่อน ๆ ผมได้ซักพักแล้วบีก็ขอคุยกับผม เพื่อน ๆ ก็ยื่นโทรศัพท์คืนมาให้ แล้วผมก็ปิดลำโพงคุยบอกฝันดี

หลังจากที่กลับจาก รด. ผมก็ไปซื้อของขวัญวันวาเลนไทน์ให้บีกับเพื่อนผมชื่อพี ความเจ๋งคือผมสืบมาว่าบีชอบสีชมพู แต่ผมไม่รู้จะซื้ออะไรด้วยเงิน 300 บาท ผมกับพีไป B Trend เพื่อเลือกของ สุดท้ายไปจบที่กระเป๋าตังค์รูปหมูสีชมพู เพราะผมคิดว่าอย่างน้อยมันก็ใช้ประโยชน์ได้

แล้ววันวาเลนไทน์ก็มาถึง

วันนั้นพวกผมมีสอบ 2 วิชาเช้าและบ่าย

พอสอบตอนเช้าเสร็จ เพื่อน ๆ ก็จะพากันอ่านหนังสือกันอยู้ใต้ตึก วันนั้นคนมาโรงเรียนไม่เยอะมาก ทำให้มีแต่เพื่อน ๆ ผมที่ใต้ตึก มีเพื่อนห้องอื่นอีกนิดหน่อย

ผมกับซีและเพื่อนอีก 4 คน นั่งกินข้าวแล้วก็คุยกันว่าจะทำยังไงดี ผมเอาของขวัญห่อใส่กล่องพร้อมเขียนการ์ดอย่างดี ข้อความในการ์ดประมาณว่า “ขอให้มีความสุขนะ ฯลฯ” แล้วก็บอกประมาณว่าชอบบีนะ

เมื่อถึงเวลาอันเหมาะสม ผมกับเพื่อนๆ ก็เดินไปหาบีซึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่กับเพื่อน ๆ (โคตรเขิน หมายถึงตอนพิมพ์อยู่ 555+) ตอนนี้ผมเริ่มไม่กล้าแล้ว ไม่กล้าแม้แต่จะยื่นของให้ด้วยซ้ำ แต่เพื่อน ๆ ผมก็รู้งานไปถึงก็ “งายบีรู้ไหมวันนี้วันอะไร?”

บีเงยหน้ามา “วันอังคาร ทำไมเหรอ?”

เพื่อนผม “ผิด วันนี้วันวาเลนไทน์ แล้วเริงก็มีของจะให้บีด้วยแหละ”

บียิ้มแบบตื่นเต้น “จริงเหรอ? เริงจะให้อะไรอะ?”

ผมเดินเข้าไปหาหน้าเจื่อน ๆ เขิน ๆ พร้อมกับยื่นกล่องให้  “อะเรามีอันนี้ให้บี”

บีรับของ “อื้อ ขอบใจนะเริง มีอะไรอีกไหม?” แล้วก็ยิ้ม เห็นรอยยิ้มนั้นแล้วแบบ โอ้พระเจ้า น่ารักจุงเบย

ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีตอนนั้นแล้วพูดออกไปว่า “บีเราชอบบีนะ” แบบเบา ๆ ทั้ง ๆ ที่ใจอยากพูดดังกว่านี้

บีตอบสั้น ๆ หน้านิ่ง ๆ ว่า “อื้อ”

แล้วไม่รู้เป็นจังหวะบ้าอะไร ทุกคนใต้ตึกเงียบพอดี ขนาดผมพูดเบา แต่เดาว่าโต๊ะอื่นรอบ ๆ โต๊ะบีก็ต้องได้ยิน

เพื่อนของบีอยู่ ๆ ก็โพล่งขึ้นมาท่ามกลางความเงียบว่า “แกว่ายังไงนะ ไม่ได้ยินเลย” ทีนี้ทุกคนก็เลยพุ่งความสนใจมีที่กลุ่มผมซึ่งยืนอยู่หน้าโต๊ะบีโดยมีผมยืนอยู่หน้าสุด

ผมมองไปรอบ ๆ แบบกระวนกระวายกำลังตัดสินใจว่าจะพูดอีกทีดีไหม ซีเพื่อนรักของผมก็โพล่งสวนขึ้นมาทันที “เริงบอกว่า เริงชอบบีโว้ยยยยย” ทีนี้ล่ะคุณเอ้ยยย เสียงเฮและปรบมือนี่เกรียวกราว เต็มใต้ตึก จนคนอื่น ๆ ที่ไม่รู้จักพวกผมยังนั่งยิ้มแบบงง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนั้นผมนี่ยืนเกร็งแล้วก็ยิ้มเจื่อน ๆ ในขณะที่บีก็ยิ้มแบบเขิน ๆ

แล้วผมก็เลยตัดบทว่า “โอเคเราไม่กวนแล้ว สู้ ๆ นะ”

นี่แหละครับจุดเริ่มต้นของการบอกชอบคนที่แอบชอบมาหลายเดือน ผมขอตัดบทภาคแรกตรงนี้ก่อนนะครับ เพราะหลังจากนี้จะเริ่มเป็นช่วงชีวิตหลังจากบอกชอบไปแล้ว ซึ่งส่วนตัวผมรู้สึกว่ามันก็มีแทบทุกอารมณ์ที่ผมไม่เคยมีจากการแอบชอบคนอื่น ขอเอาไว้เล่าต่อในคอมเมนท์นะครับ

ขอบคุณครับ