กาลครั้งหนึ่ง นายอิงชิท อายุ 20 ต้นๆ พึ่งไปสมัครเรียนชกมวย ที่ค่ายมวยแห่งหนึ่งได้ไม่กี่วัน เขาก็เกิดกระเหื้ยนกระหือรือ คันมือคันไม้ ไปหาเรื่องชกต่อยกับ บัวขาว ป ประมุข (นักมวยไทย ฝีมือระดับโลก) ผ่านไปไม่กี่นาที นายอิงชิทก็ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด ด้วยสภาพไส้ในแตก อวัยวะภายในบอกช้ำ กระดูกหักป่นปี้ทั่วร่าง กลายเป็นมนุษย์ยึกยือ เดินไม่ได้ ต้องคลานเหมือนหนอนตลอดชีวิต

นิทานข้างบนอาจจะอุบาตไปนิสสสนึง แต่มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้สำหรับคนทุกวงการ ไม่ใช่เฉพาะวงการมวย มันเกิดขึ้นกับการเรียนภาษาอังกฤษของเราด้วยเช่นกัน ก็ลองคิดดูว่า เราเป็นเด็กหนุ่ม เด็กสาวชาวไทย พูดไทยฟังไทยกินของไทยทุกวัน แต่อยู่ดีๆ โรงเรียนเกิดดัดจริตเอาภาษาฝรั่งมาให้เีรียน ตอนแรกก็ไม่เท่าไหร่ร้อก หัดท่องหัดเขียน A B C ท่องศัพท์ A ant มด, B bird นก โหภาษาอังกฤษมันโคตรขี้เลยว่ะ 555+ แต่ขี้ๆได้ไม่เท่าไหร่ ก็ัดัดจริตเอาไวยากรณ์ แกรมมาร์มาให้เรียน แล้วไอ้ไวยากรณ์ภาษาอังกฤษมันขี้ๆซะที่ไหนล่ะครับ ฝรั่งใช้แกรมม่า(ไวยากรณ์)ผิดๆ มีถมเถไป แล้วขนาดฝรั่งยังผิด แล้วให้พวกข้าพเจ้า(พวกกรู)มาเรียนเนี่ยนะ น่าโบกกบาลมั้ย (ประมาณว่า พึ่งเข้าสำนักมวย ให้ฝึกชกลมไปร้อยสองร้อยที แล้วก็จับขึ้นสังเวียนชกกับสำนักอื่นเลย ยังไงยังงั้น)

เมื่อพวกเราต้องมาเรียนในสิ่งที่ยาก แต่พื้นฐานและความสามารถเรายังกระจอกงอกง่อย อาการไม่รู้เรื่องมันจึงเกิดขึ้นเป็นธรรมดา หนำซ้ำยังมีการสอบเก็บคะแนนอีก สอบไม่ผ่านก็สอบซ่อม ถ้าเป็นมหาลัยก็ติด F ไปซะ ผลที่ได้จึงกลายเป็นว่า ความมั่นใจภายในตัวเรามันถูกทุบตีอย่างรุนแรง จนหมดความเชื่อมั่น แล้วยอมรับความจริงกับตัวเองว่า ชาตินี้กรูเรียนภาษาอังกฤษไม่รุ่งแหงๆ ช่างหัวมัน ไปเริ่มใหม่ชาติหน้าดีกว่าหวะ ฮะๆๆ (แค่นหัวเราะ)

ที่จริงมันไม่ได้เป็นเฉพาะกับแกรมมาร์นะครับ แต่รวมไปถึงเรื่องยากอื่นๆเช่น การพูดกับฝรั่ง (โคตรยากเหมือนกันนะ ยิ่งคนไม่เคย เมื่อก่อนผมโคตรกลัวฝรั่งเลย เดี๋ยวนี้พอจะข่มตัวเองไม่ให้เดินหนีได้ละ) การฟังข่าว ฟังเพลง (หูเราไม่ได้ฟังภาษาเขาบ่อยๆ พอมาฟังเลยมันก็ฟังไม่ออกสิ มันถึงยาก) การดูหนัง (โคตรสุดยอดของความยากเลยนะเนี่ย) การอ่านข่าว อ่านนิยาย อ่านแฮร์รี่พอตเตอร์ฉบับไม่แปล (ยากระเบิดอีกเหมือนกัน ศัพท์แสงอะไรไม่รู้ไปขุดจากไหนมาเขียน) และการเขียน (อภิมหาบะรมมะโคตะระยาก ลองนึกถึงฝรั่งที่หัดอ่านภาษาไทยยังไม่เก่ง เกิดดัดจริตจะหัดเขียนไดอารี่ จะนึกคำยังลำบากเล้ยย) การพยายามทำสิ่งยากๆเหล่านี้ให้ได้ ทั้งที่ความสามารถตัวเรามีแค่หางอึ่ง มันก็ย่อมทำลายความมั่นใจไปได้มากเหมือนกัน หากเราทำไม่ได้อย่างที่คิด ซึ่งอาจจะทำให้เราหมดไฟจนเลิกทำมันตลอดไปเลยก็ได้ ไม่ต่างจากไอเจ้านักมวยฝึกหัดในนิทานข้างต้น

แล้วจะต้องทำอย่างไร จะมีการฝึกการเรียนรูปแบบไหนที่เหมาะกับตัวเรา ที่ทำให้เราเก่งขึ้นและไม่หมดไฟไปง่ายๆ ?? ไม่ต้องห่วง ตามอ่านบล็อกผมไปเรื่อยๆครับ เดี๋ยวผมนำไปเอง อังกฤษมันเรื่องขี้ๆ ถ้าเรารู้วิธีสู้กับมัน อย่าลืมไปกดไลค์ //www.facebook.com/engshitpage นะครับ เวลาผมอัพบล็อกจะได้ไม่พลาด แล้วเจอกันใหม่ครับ


บทความที่ควรอ่านต่อ //engshit.blogspot.com/2012/07/blog-post_15.html