ว่ากันว่าในการนำเสนออะไรต่างๆนั้น ถ้าจะให้เกิดประโยชน์จริงๆ ต้องให้คนรับสาร/คนอ่าน/คนดูเอาถกเอาไปหาเหตุหาผลถกกัน และสุดท้ายจะได้ข้อสรุปดีๆขึ้นมา

ไม่ใช่ให้ไปติดไปเชื่ออยู่แค่ตัวบุคคลหรือแค่ตัวหนังสือ

เช่น เรื่องกฎกติกา ของกีฬาpracticalเช่นไอพีเอสซี ทั้งฝรั่งทั้งไทยก็มีผู้เกี่ยวข้องทั้งฝ่ายนักกีฬาและฝ่ายผู้คุมกฎ นำเสนออะไรต่างๆหลายๆอย่าง ท้งในส่วนที่เห็นว่าถูกและเห็นว่าไม่ถูกต้อง บางคนก็อาศัยตัวเองและบางคนก็อาศัยตัวหนังสือตามกฎมาอ้างประกอบ

ประเด็นคือคนรับสารหรือคนอ่าน เห็นแล้วอ่านแล้วเชื่อทันทีหรือเปล่า?หรือว่าต้องไปค้นคว้าหาข้อมูลที่เชื่อถือได้มาประกอบ?

ลองคิดดู แบบไหนน่าจะประเทืองปัญญาได้มากกว่ากัน!

แน่นอนถ้าไม่หาข้อมูลแค่เชื่อแล้วเอาไปทำไปปฏิบัตินั้นมันง่ายกว่าอยู่แล้ว แต่บางทีอาจจะทำให้เสียเปรียบได้เปรียบในการแข่งขันขึ้นมาก็ได้ เช่นดังกรณีที่เราเคยคุยไปหลายรอบแล้วเรื่องNils/Bob

เราลองสังเกตคนที่เขาไม่ใช่แค่ยอมทำตามกฏไม่แหกกฏ แต่เขาสามารถเอาจุดที่กฎไม่ได้ห้ามไม่ได้บอกว่าผิดกฎมาใช้เพื่อประโยชน์ในการแข่งขันของเขา ที่เห็นได้ ชัดๆ ก็เช่น การเติมแต่งถ่วงปืนของBobเพื่อยิงใน STD. เอาลงยิงไอพีเอสซีมาแล้วหลายแมทช์รวมทั้งแมทช์ชิงแชมป์โลก ก็ไม่เห็นกรรมการไอพีเอสซ๊คนใดบอกว่าเขาโกงเขาทำผิดกฎ

มีข้อคิดที่ผมคิดว่าดีมากๆในการฝึกRO ก็คืออาร์โอประเทศหนึ่งกล่าวว่าเขาถูกสอนให้ .. kept reminding that the RO was to help the competitor,not try to hurt him. As a result, I always try to give as much benefit to thecompetitor within the confines of the rules and accurate scoring.

โดยหลักๆ RO นั้นควรตระหนักถึงการให้ความช่วยเหลือนักกีฬา ไม่ใช่มุ่งจะให้ร้ายให้นักกีฬาได้รับโทษตามกฎ แต่ก็ต้องอยู่ในขอบเขตที่เหมาะสมตามกฏกติกา

ประมาณเช่น ถ้ารูบนเป้าประกัน ไม่เคลียร์ว่าเป็น ..รูจากกระสุน.. หรือ..รูจากสะเก็ด..ก็ให้ถือว่าเป็นรูจากสะเก็ดไป

แต่ทั้งนี้ถ้าเห็นไม่ตรงกันระหว่างROกับนักกีฬาก็ต้องยื่นอุทธรณ์ขึ้นไปตามลำดับ กฎกติกามีอยู่!

ลองไปอ่านเพื่อให้เกิดแนวคิดที่ดีๆที่ลิงค์นี้ //www.brianenos.com/forums/index.php?showtopic=12035