|
|
|
บาปหวาน ภาคหนึ่งที่ผ่านมาของการกระทำ (หมายเลขหนึ่ง)
เวียงปิง(ถึงย้อนกลับไปได้ก็ไม่ยอมเปลี่ยนแปลงการกระทำ)
เรื่องมันเริ่มขึ้นเมื่อปีไหนนะ ปีแรก ปีที่สอง หรือปีที่สาม แกจำได้ไหม อย่าแกอย่าส่ายหน้าปฏิเสธเลย แกไม่มีทางลืมมันได้หรอก ชีวิตที่แสนจะมีรสชาติขนาดนั้นแกจะลืมมันได้ลงเชียวหรือ คิดสิ คิดสิ แกอย่าหลบเลี่ยง มันไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยที่แกจะปัดความแกล้งไม่รู้ไม่ชี้ของแกทิ้งไป ถ้ามันยากนักแกก็คิดถึงเวียงปิงสิ เวียงปิงที่เคยเป็นที่รักยิ่งของแก เคยเป็น ใช่ เคยเป็น เพราะตอนนี้แกเองก็รู้ว่าเธอไม่ได้เป็นที่รักของแก และแกก็ไม่ได้เป็นที่รักของเธออีกต่อไป แกจำได้ไหมครั้งแรกที่แกเจอหน้าเธอที่สถานที่ประลองกำลังกาย สถานที่ที่แกเข้าไปเพราะความบังเอิญ แกต้องไปรอเพื่อนแกวิ่งออกกำลังกายและแกก็ไม่รู้ว่าจะนั่งรอเฉยเฉยไปทำไม แกจึงเดินเล่นไปเรื่อยเรื่อย เดินเพื่อมองดูหน้าตาคนที่มาออกกำลังกาย แกคิดในใจในตอนนั้นว่าคนพวกนี้ช่างเป็นคนที่มีทุกข์นักที่มีกำลังกายเหลือเฟือจนต้องเอาเวลาที่มีค่ามาใช้กับการไล่เก็บ ไล่ตี ไล่คว้า ไล่ฟาดลูกบอล แล้วก็ยังต้องมีคติประจำใจอันแสนจะเป็นคติที่ไม่สามารถนำไปใช้กับชีวิตประจำวันได้เลยว่ารู้แพ้ รู้ชนะ รู้อภัย เพราะคนเรานั้นรู้แพ้ได้ รู้ชนะได้ แต่ไม่มีใครหรอกที่จะรู้อภัยได้จนลึกซึ้งและสามารถนำไปใช้ได้กับชีวิตประจำวัน มันเป็นเพียงคำขวัญโก้โก้เท่านั้นเอง คำขวัญโก้โก้ของคนโง่โง่ บ้านนี้เมืองนี้มีคำขวัญแบบนี้เต็มไปหมด เยอะจนแกคิดว่ารัฐบาลน่าจะประกาศไปเลยว่าบ้านนี้เมืองนี้คือประเทศที่เป็นศูนย์กลางของนักคิดประดิษฐ์คำขวัญดีกว่าไปเสียเวลาสนับสนุนหรือไปเป็นประธานในการเปิดพิธีของสิ่งห่าเหวทั้งหลายที่แข่งขันประกวดประชันกันเพื่อจะได้เป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก บ้านนี้เมืองนี้มีสิ่งของใหญ่ใหญ่โง่โง่พอแล้ว แกคิดของแกแบบนี้ แต่แวบหนึ่งของตอนนั้นแกก็กลัวแกกลัวว่าถ้าเกิดรัฐบาลสนับสนุนนโยบายคำขวัญที่แกคิดเล่นเล่นขึ้นมานั้น บ้านนี้เมืองนี้อาจจะมีคำขวัญที่ใหญ่ที่สุดในโลกขึ้นมาก็ได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงขึ้นมาแกจะทำอย่างไร แกคิดต่อไปว่าแกก็จะเข้าไปมีส่วนร่วมกับมันซะเลยแกอาจจะเปิดบริษัทรับคิดและผลิตคำขวัญซึ่งจะมีคำขวัญประจำบริษัทว่า "คุณภาพแปรผันตรงกับความใหญ่" เมื่อแกคิดได้ถึงตอนนั้นแกก็หัวเราะออกมาและมันก็ทำให้แกหลุดออกมาจากห้วงความคิดที่เกเรของแก แกก็พบว่าตัวแกเองอยู่ในสถานที่ออกกำลังกายในร่มที่มีเด็กสาวมากมายมาออกกำลังกายกัน เด็กสาวพวกนี้เล่นกีฬาในร่มกันเพราะอะไรนะ ทำไมไม่ออกไปรับกับสายลมแสงแดดยามเย็นกัน ทำไมไม่ออกไปอวดโฉมกัน มาซุกซ่อนตัวอยู่ในสถานที่อย่างนี้ทำไมกัน แกไม่เข้าใจ แต่เด็กสาวเหล่านี้ทำให้แกเองต้องตกอยู่ภายใต้อำนาจแรงดีดสะท้อนของกล้ามเนื้อจนแกลืมตัวใช้สมาธิทั้งหมดไปในการสำรวจตรวจตราความแตกต่างกันของลักษณะกายภาพที่ได้จากการเล่นกีฬาแต่ละชนิด แกเริ่มประมวลว่าหญิงสาวจากกีฬาชนิดใดที่น่าจะมีกล้ามเนื้อที่ดีดสะท้อนมากที่สุด และน่าค้นหาที่สุด แกคิดอยู่นานจนแกคิดที่จะมาสะสมข้อมูลเพิ่มอีกในวันหลังเพราะมีหญิงสาวมากมายหลายแบบเหลือเกินและนั่นเองที่เป็นจุดเริ่มต้นของแกกับเวียงปิง
| Create Date : 13 สิงหาคม 2549 | | |
| Last Update : 13 สิงหาคม 2549 16:51:35 น. |
| Counter : 433 Pageviews. |
| |
|
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [