|
|
เรื่องเที่ยวของสาวเปลี่ยว บทที่ 3 : คนที่น่าเบื่อ
หมายเหตุ
นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นจากเรื่องจริงที่แต่งขึ้นของใครบางคน
...
พอไอนิ่มมันรู้ข่าวว่าฉันส่งข้อความแบบนั้นไปหาแดน มันก็หัวเราะชอบใจ และเห็นดีเห็นงามด้วยเป็นการใหญ่ มันบอกฉันว่าอะไรๆ จะได้ชัดเจนขึ้น ดีแล้วที่ฉันตัดสินใจทำแบบนี้ เพื่อที่ฉันจะได้ไม่มีอะไรต้องลังเลและค้างคาใจอีก
ไอหมวยห้อยก็เหมือนกัน มันบอกฉันว่าถ้าเป็นมัน มันก็รับไม่ได้ ถ้าจู่ๆ แฟนมันมาบอกเลิก แล้วบอกให้เป็นเพื่อนกัน ไอหมวยห้อยมันบอกปัญญาอ่อนเกินไป ฉันเองก็เริ่มจะคล้อยตามความเห็นของไอเพื่อนสองคนนี้อยู่เหมือนกัน
และความรู้สึกของฉันก็อาจจะดีขึ้นมาบ้าง
ถ้าเพียงแต่ไม่มีข้อความจากแดนตอบกลับมาในเช้าของอีกวันหนึ่ง
...
- ก็ดี อะไรๆ มันจะได้ง่ายขึ้น ทนมานานละ น่าเบื่อชิบหาย -
แดน
...
ชิบหายแล้วไง !
ชิบหายอย่างที่แดนว่า
แต่ไม่ใช่แดนหรอกที่ชิบหาย
เป็นฉันเองที่กำลังจะชิบหาย !
พระเจ้าช่วยกล้วยปิ้ง !
...
นี่ฉันทำอะไรลงไปนี่ ฉันไม่น่าจะส่งข้อความไปว่าเขาแรงๆ แบบนั้น ตอนนี้แดนคงจะเกลียดฉันเข้าให้จริงๆ ซะแล้วล่ะ แล้วฉันจะทำอย่างไรดี ฉันไม่น่าหุนหันทำแบบนั้นกับแดนเลย เรื่องระหว่างฉันกับแดนคงจบลงเพียงเท่านี้จริงๆ แล้วสินะ เราจะไม่มีโอกาสหวนกลับมาคบกันอีกครั้งแล้วสิ ฉันทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย ทำไมฉันถึงไปพูดแรงๆ แบบนั้นกับเขา ฉันนี่มันบ้าจริงๆ ฉันกระวนกระวายใจจนน้ำตาเริ่มไหลปริ่มออกมาอีกแล้ว
...
จริงๆ แล้วลึกๆ ฉันแอบคิดอยู่ตลอดว่าเราอาจจะกลับมาคบกันได้อีก แดนคงจะให้อภัยฉัน เราคงจะกลับมารักกันได้ใหม่ ฉันแอบคิดแบบนี้อยู่ตลอด นั่นอาจจะเป็นเรื่องที่ทำให้ฉันต้องทุกข์ทนและร้องไห้ไม่หยุดมาตลอดหลายวันที่ผ่านมา
พอฉันโทรไปบอกไอนิ่มว่าพี่แดนส่งข้อความแบบนี้กลับมาหาฉัน มันก็บอกว่าฉันมันเป็นพวกไม่ยอมรับความจริง
...
ฉันไม่น่าส่งข้อความแบบนั้นไปให้แดนเลย
แต่ฉันว่าแกทำถูกแล้วละ แล้วไอเวรนั่นก็ทำถูกแล้วที่มันส่งข้อความกลับมาให้แก
คราวนี้แดนคงเกลียดฉันมากแน่ๆ แล้วฉันจะทำยังไงดี แกๆ ฉันจะทำยังไง ไอนิ่ม แกช่วยฉันที
ฉันตีโพยตีพายคร่ำครวญใส่ไอนิ่ม
ไอเพ่ย ฉันว่าฉันนิ่มแล้วนะ แต่แกนี่นุ่มนิ่มหน่อมแน้มกว่าฉันอีก เลิกบ้าซะทีเถอะวะ
.......
ช่วงท้ายประโยค ไอนิ่มเริ่มทำเสียงแข็งตะคอกใส่ฉัน
ที่แกต้องมานั่งร้องไห้จะเป็นจะตายอยู่อย่างนี้ ก็เพราะแกน่ะเป็นพวกไม่ยอมรับความจริง
ความจริง...ความจริงอะไร...
แกไม่เห็นเหรอ ที่ไอเลวนั่นมันบอกว่ามันทนมานานแล้ว น่าเบื่อ
.......
มันบอกว่าแกน่ะ น่าเบื่อ แล้วแกยังจะไปอะไรกะมันอีก
.......
ตอนแรกฉันไม่ได้คิดกับแกแบบนั้นหรอกนะ แต่ตอนนี้ฉันเริ่มคิดละ
คิดอะไร
ก็คิดว่าแกน่ะ อาจจะน่าเบื่ออย่างที่ไอเวรนั่นมันบอกไง เอาแต่ร้องไห้คร่ำครวญให้ไอคนเลวๆ แบบนั้นอยู่ได้
.......
หรือแกอยากเป็นคนที่น่าเบื่อ อย่างที่มันบอกจริงๆ
.......
ไอเพ่ยเอ้ย อยู่คนเดียวไม่ตายหรอกวะ แกเชื่อฉันสิ ฉันเป็นเพื่อนแกนะ"
.......
แกต้องอยู่คนเดียวให้ได้สิเพ่ย ฉันเป็นห่วงแกนะ ฉันอยากเห็นแกเป็นเหมือนเดิม ฉันไม่ชอบเลยที่แกเป็นแบบนี้
...
เหมือนว่าฉันจะได้ยินเสียงสะอื้นเล็กๆ มาตามสายโทรศัพท์ตอนที่ไอนิ่มมันพูดจบประโยคสุดท้าย ความทุกข์ของฉันตอนนี้ มันไม่ได้กลายเป็นความทุกข์ของฉันคนเดียวอีกแล้ว มันถูกส่งต่อไปให้เพื่อนเรียบร้อยแล้ว เพื่อนที่เป็นห่วงเป็นใยฉันมาตลอดต้องมาทุกข์ใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่องของฉัน ฉันนี่มันไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ
ฉันคิดว่าฉันควรต้องทำอะไรสักอย่าง
คืนนั้น ฉันจึงตัดสินใจกดโทรศัพท์หาแดน...
| Create Date : 27 ธันวาคม 2553 |
| Last Update : 22 มีนาคม 2554 3:44:31 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 481 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: จุ๋ม IP: 101.109.132.155 วันที่: 21 มิถุนายน 2554 เวลา:14:14:17 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [