ยังคงสงสัย

หลังจากจบมัธยมมา เกือบสามเดือน และรอคอยการจะได้เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย 

สิ่งที่เลือกเรียนคือ สิ่งที่คิดว่าเหมาะและชอบมากกกกก ตอนนี้

เลือกเรียนภาษาเกาหลี ที่มหาสารคาม 

ตอนแรก มัน อุปสรรคคือคนรอบตัว

เรียนเกาหลี เพื่ออะไร

เรียนไปทำไม จะมีงานทำหรือไง 

เรียนเพราะกระแส มันไม่ดี งั้นงี้ เยอะไปหมด

ก็ยังดีที่พ่อแม่เป็นบุคคลที่มีจิตใจกว้างขวาง

เกลี้ยกล่อมได้ง่ายหน่อย ท่านจึงไม่คัดค้านแต่อย่างใด

ผ่านการรอคอย หลายเดือน ผ่านไป อุปสรรค ผ่านมาและก็ผ่านไป

ตอนนี้เหลือสิ่งเกือบสุดท้าย

หลังจากมีชื่อ ในการสอบสัมภาษณ์ และต้องเดินทางไปสอบในวันที่ 27 พฤษภาคมนี้

ความกังวลต่างๆ เริ่มหลั่งไหล เหมือนกับว่าก่อนหน้านั้นเป็นเรื่องเด็กเล่น ไม่ได้จริงจังอะไร

ด้วยความที่ตัวเองก็ไม่เคยไปสัมภาษณ์ที่ไหนมาก่อน ด้วยความมั่นใจ ลงไว้แค่ที่เดียว

และได้ที่เดียว และยังไม่มีประสบการณ์อะไรๆ เกี่ยวกับการสอบสัมภาษณ์ 

ด้วยเรื่องต่างๆ ที่ผ่านเข้ามา สั่งสมเป็นความเครียดในวันนี้

วันที่ นั่งเขียนบล็อกไป ฟังเพลงเสียงดังเข้า เพื่อขับไล่ความกังกล

เป้นอีกวันที่หนัก กว่าทุกวันที่ผ่านมา

เป็นอีกวันที่ ความอดทนที่คิดว่าตัวเองมี ไม่เหลืออยู่

ร้องไห้ หรอ 

ง่ายไปมั้ง ไม่หรอก

ระดับนี้ ร้องไห้ไปก็เปล่าประโยชน์

เมื่อก่อนอาจจะได้ผลนะ ร้องไห้ออกไปแล้ว มันโล่ง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

นี่ซิของจริง เชิญร้องให้พอ ฮ่าๆ

ไม่มีทางจบง่ายๆ หรอก ถ้าไม่ถึงวันนั้น วะนที่โชคชะตาต่างพากันมารุม มาสุมหัวกัน ไม่รู้ว่าจะกลั่นแกล้งหรือมาอวยพร

แต่ยังไงก็ยังอยากขอให้เป็นอะไรที่ดีกว่าที่ฝันเอาไว้มากๆๆ หน่อยละกัน

fighting

to reach the star

i have to fight!!!