ตัดสินใจอยู่นานว่าจะเขียนเรื่องนี้ดีหรือป่าว แต่มันก็เหมือนมีระเบิดลูกใหญ่อยู่ในใจที่ไม่มีทางออก เรากับสามีครบหาดูใจกันมาเกือบสามปีและได้ตัดสินใจแต่งงานกันเมื่อเดือนธันวาคมปีที่แล้ว เราผ่านทั้งเรื่องดีและเรื่องร้ายมาด้วยกัน สามีได้ประสบอุบัติเหตุทำให้เสียนิ้วโป้งและนิ้วก้อย ข้างซ้ายไปเมื่อเดือนกันยาที่ผ่านมา ทุกวันนี้มือข้างซ้ายก็ยังใช้งานไม่ได้และต้องกินตัวยาแก้ปวดที่แรงมาก หมอที่ออสเตรเลียไม่ยอมจ่ายให้ง่ายๆ ต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญเท่านั้น หมอเขาคงรู้ถึงผลเสียของมัน ตอนสามีป่วยเราได้กลับไปดูแลเขาด้วยวีซ่าท่องเที่ยวและได้ตัดสินใจกันว่าเราจะแต่งงานกัน ดูแลซึี่งกันและกัน ดิฉันทราบดีว่าสามีค่อนข้างกลัวการแต่งงานแต่ก็ไม่อยากจะเสียดิฉันไป จึงได้ตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตครอบครัวด้วยกัน ส่วนตัวดิฉันเองไม่เคยรังเกียจและอายว่าจะต้องมีสามีที่พิการ พร้อมที่จะดูแลกันไปจนแก่เฒ่า ดิฉันมาจากครอบครัวที่แตกแย่งถ้าตัดสินใจแต่งงานกับใครสักคนก็จะอยู่ที่เขา พร้อมเผชิญปัญหาไปด้วยกัน แต่แล้วก็เหมือนฟ้าผ่ากลางใจ

ดิฉันต้องกลับไทยเนื่องจากวีซ่าท่องเที่ยวหมดอายุและกลับมาขอวีซ่าแต่งงานที่ไทย โดยไม่รู้ว่าตัวเองตั้งท้องเพราะคิดว่าไม่น่าจะติด ดิฉันคุมกำเนิดด้วยการกินยาคุม แต่เดือนธันวาได้ลืมกินไป สองเม็ด ก็คิดว่าไม่น่าจะติดได้เพราะเมื่อก่อนก็เคยเป็นอย่างนั้น เดือนมกราสามีตามกลับมาไทยด้วยกัน มาอยู่เมืองไทย 1 เดือน หนึ่งเดือนนี้ทำให้ดิฉันรู้สึกว่าสามีเปลี่ยนไปไม่เหมือนแต่ก่อน จะว่าไปสามีเปลี่ยนไปตั้งแต่ได้รับอุบัติเหตุ บางครั้งจะหดหู่และอารมย์ร้าย แต่สามีไม่เคยทำร้ายร่างกายของดิฉัน แต่เหมือนเขาต้องการอยู่คนเดียวแต่บางครั้งก็จะรักดิฉันอย่างมาก

ประจำเดือนของดิฉันก็ยังไม่มาทำให้ไม่สามารถกินยาคุมกำเนิดแผงใหม่ได้ จนสิ้นเดือนมกราดิฉันซื้อที่ตรวจการตั้งครรถ์มาตรวจปรากฏว่าตัวเองตั้งท้อง บอกสามีเขาเงียบแต่ก็ถามว่าทำไมคุมแล้วยังติด โกหกเขาช่ายไหมว่าคุม ดิฉันบอกว่าไม่ได้โกหกแต่ลืมกินไป เขาก็บอกว่าขอให้ได้วีซ่าเร็วๆแล้วกัน หลังจากนั้นดิฉันส่งสามีกลับออสเตรเลีย แต่หลังจากนั้นอาทิตย์นึงเขาก็บอกให้ดิฉันไปเอาเด็กออก เขายังไม่พร้อม ดิฉันตอบกลับไปว่าไม่นี่คือลูกของฉัน คือความรับผิดชอบที่ฉันต้องทำ ไม่มีทางเด็ดขาด สามีบอกว่าถ้าไม่ทำเราก็จบกันแค่นี้ น้ำตาของดิฉันไหลมาจากไหนนักก็ไม่รู้ ไม่เคยคิดว่าคนที่ได้ชื่อว่าสามี คนที่ดิฉันเลือกที่จะใช้ชีวิตกับเขา ปัดความรับผิดชอบอย่างนี้ ดิฉันบอกเรื่องทุกอย่างกับทางครอบครัว โชคดีที่ไม่มีใครซ้ำเติมแต่คิดหาวิธีที่จะแก้ปัญหา

ดิฉันก็ยังไม่อยากให้ครอบครัวแตกแยก ดิฉันง้อเขา โทรไปบอกแม่ของเขา แม่ของเขาก็ไม่ให้เอาเด็กออก ให้เก็บเอาไว้เขาจะคุยกับลูกเขาเอง ทุกอย่างเหมือนจะดีขึ้น แต่มันไม่ได้เป็นอย่างนั้น ระยะเวลาสามเดือนที่รู้ว่าดิฉันตั้งท้องเขาจะดีอยู่สามสี่วันหลังจากนั้นก็จะบอกเลิก คิดเอาเองว่าดิฉันอยากมีลูกเพื่อต้องการเข้าไปอยู่ออสเตรเลีย ต้องการจับเขา พอทะเลาะกันไม่ถึงสิบนาทีก็โทรมาขอโทษ แต่เรื่องใหญ่ก็เกิดขึ้นเขาโทรไปยกเลิกวีซ่าแต่งงานของดิฉัน ดิฉันไม่เสียใจที่เขาจะยกเลิกแต่ที่เสียใจทำไมมันช่างง่ายอะไรอย่างนี้ แล้วสิ่งที่ดิฉันทำให้เขาหล่ะมันหายไปไหนหมด ครั้งนี้แม่เขาก็โทรมาบอกว่าสามีของดิฉันรู้สึกผิดกับสิ่งที่เขาทำ หลังจากนั้นเขาก็โทรมาดิฉันบอกว่าให้โทรไปที่สถานทูตว่าเขาไม่ยกเลิกวีซ่าแล้ว ให้เอาอีเมลผู้ดูแลเคสของดิฉันมา แต่วีซ่าของดิฉันมันก็คงไม่ได้มาง่ายๆ แต่ก็ช่างมันเถอะ ดิฉันต้องการแค่สามีคนเก่ากลับคืนมา ดิฉันต้องการแค่ครอบครัว ดิฉันอยากให้เขารู้สึกว่าต้องการลูกและพร้อมที่จะเป็นพ่อที่ดี ทุกวันนี้ดิฉันนึกถึงประโยคที่เขาพูด ที่เขาต้องการทำร้ายลูกตัวเองมันก็เจ็บแปล๊บขึ้นมาทุกที อยากจะหยุด ไม่อยากเดินต่อ แต่อีกใจก็พร้อมที่จะให้อภัยและแคร์ความรุ้สึกของเขาเสมอ อยากให้เขาหายจากอาการป่วย อยากกลับไปดูแล อยากให้ลูกได้เห็นหน้าพ่อของเขา ดิฉันไม่รู้จะทำอย่างไรดี