เมื่อจู่ๆ เส้นทางที่เดินมาตลอดก็ถึงทางตัน

อยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลเมื่อต้องทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างแล้วหันหลังกลับ

จำใจต้องวางภาระทุกอย่างที่เคยแบกไว้ด้วยความเต็มใจลงเสียที

จะให้ทำยังไง ทั้งๆที่อยากจะไปต่อ แต่ว่ามันไปไม่ได้อีกแล้ว

ฝากคำขอโทษไปถึงคนที่รักทุกคน ที่จำเป็นต้องเลือกใช้วิธีการวิ่งหนีอย่างคนขี้ขลาด




ชอบหน้าฝน...

เพราะหน้าฝนเป็นฤดูกาลที่ก่อให้เกิดการเริ่มต้น

เมื่อเมล็ดพันธ์ที่กำลังจะแห้งเหี่ยวได้รับความชุ่มฉ่ำจากน้ำ

มันก็เริ่มเติบโต

ก้าวแรกของฉันบนถนนสายนี้ ก็เริ่มต้นในวันที่ฝนตก


รักหน้าฝน...

ฉันไม่กลัวเปียก เพราะหยดน้ำที่ไหลลงมาอาบแก้มของฉันนั้นเป็นน้ำที่มาจากท้องฟ้า ไม่ใช่จากดวงตา

ฉันไม่กลัวการเป็นหวัด เพราะมันทำให้รู้ว่าฉันรักและห่วงใยใครบางคนเพียงใด เท่าๆกับที่ได้รับรู้ถึงความรักจากคนๆนั้น

ฉันไม่กลัวฟ้าร้อง เพราะเสียงดังของมันบ่งบอกว่านางเมขลายังคงรักการหยอกล้อกับคู่ปรับอย่างรามสูรอย่างไม่รู้เบื่อ

และตอนเย็นของวันที่ฉันประสบความสำเร็จที่สุดบนถนนสายนี้ ฝนก็ได้โปรยปรายลงมา


เกลียดหน้าฝน...

ทุกครั้งที่ลมพายุพัดแรง ฉันเหงาจับใจ

บางครั้งความเยือกเย็นก็เป็นการบีบคั้นที่รุนแรงเกินไป

แม้อยู่ในความมืด ฉันก็ยังสามารถมองเห็นได้ด้วยแสงไฟ

แต่กลับมิอาจมองเห็นหนทางข้างหน้าได้ หากตกอยู่ท่ามกลางห่าฝนเพียงลำพัง

วันนี้สานส์ส่งข่าวร้ายปลิวมาด้วยแรงของสายลมหน้าฝน

เมื่ออ่านจบ

สายฝนก็ร่วงหล่นลงมาตอกย้ำ พร้อมๆกับที่น้ำตารินไหล

ถนนสายนี้สิ้นสุดลงในหน้าฝน ฤดูกาลที่ฉันรักที่สุดนี่เอง