เมื่อลูกสาวเริ่มโต เราเริ่มระแวง? หรือระวัง?

สวัสดีค่ะ ทุกๆ ท่านที่เข้ามาเยี่ยมเยียน

ไม่ได้อัพบล็อกเกี่ยวกับลูกนานแล้ว วันนี้เลยถือโอกาสเข้ามาเล่าประสบการณ์ของตัวเองเกี่ยวกับลูกสาวที่เริ่มเข้าช่วงวัยรุ่นหน่อย และอยากให้เพื่อนๆ ที่เข้ามาเยี่ยมบล็อกนี้และมีประสบการณ์คล้ายกันเข้ามาแลกเปลี่ยนทัศนะกันบ้างนะคะ

ครอบครัวดิฉันเป็นครอบครัวที่เรียกว่า "อบอุ่น" ถ้าความหมายของคำว่า อบอุ่น หมายถึง เราอยู่ครบทั้งพ่อแม่ลูกและไม่เคยมีปากเสียงกันรุนแรงเลย เผอิญดิฉันโชคดีที่สามีและดิฉันเป็นคนกึ่งโบราณ และยึดมั่นในหลักธรรมเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวครอบครัว สามีดิฉันรับราชการอยู่ต่างจังหวัดทำให้หน้าที่เลี้ยงดูและอบรมลูกตกเป็นของดิฉันมากกว่าสามี ทำให้ดิฉันใกล้ชิดลูกมากกว่าพ่อที่ทำงานที่ต่างจังหวัด

ดิฉันและสามีมีโซ่คล้องคอ (รวมทั้งใจและกายเราสองคนด้วย) 2 คน หญิงหนึ่งชายหนึ่ง ลูกดิฉันอายุห่างกัน 10 ปี เนื่องด้วยดิฉันมีลูกยาก มีลูกคนแรกตอนอายุ 30 ปี ฉะนั้นตอนนี้ลูกสาวดิฉันอายุ 16 ปีแล้ว ลูกชายก็ 6 ปี ลูกสาวช่วยดิฉันดูแลน้องได้ดี

ปกติลูกทั้งสองคนของดิฉันจะเป็นเด็กร่าเริงชอบพูดคุย เป็นเด็กที่มีอีคิวสูงทั้งคู่ ส่วนไอคิวก็พอได้ ลูกสาวคนโตเกรดเฉลี่ยประมาณ 3.5 ขึ้นไปทุกเทอม ตอนนี้อยู่ ม.5 แล้ว ส่วนคนเล็กยังไม่รู้ว่าจะเรียนได้เท่าพี่สาวหรือเปล่า เพราะอายุยังน้อยยังมองไม่ออก ดิฉันเลยพยายามสร้างอีคิวให้เขามากๆ

ตอนนี้ลูกสาวดิฉันเข้าสู่วัยรุ่นแล้ว ดิฉันเริ่มระวังลูกสาวตั้งแต่เมื่อเขาอายุประมาณ 12 ปี เอาง่ายๆ ก็เมื่อลูกเริ่มมีรอบเดือนนั่นแหละ โดยปกติฉันจะใกล้ชิดกับลูกๆ มากอยู่แล้ว ดิฉันเน้นนะคะว่าดิฉัน "ระวัง" ลูก ไม่ได้ "ระแวง" ลูกแต่อย่างใด

พ่อแม่ทุกคนย่อมมีหลักการในการเลี้ยงดูลูกแตกต่างกันไปตามสภาพแวดล้อมของแต่ละครอบครัว ส่วนของดิฉันและสามี เรามีหลักการ "ดูแล" ลูกสาวในช่วงนี้สำหรับดิฉันคือ ใกล้ชิดและเป็นเพื่อน สร้างความไว้วางใจให้เขาในทุกเรื่อง ขอย้ำว่า "ทุกเรื่อง" ในครอบครัวเราไม่มีคำว่า "ระแวง" เราไม่เคยระแวงว่าลูกจะโกหก ดิฉันสอนลูกเสมอว่า "ถ้าเมื่อไรที่ลูกพูดไม่จริง พ่อกับแม่ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าเมื่อไรที่พ่อกับแม่รู้สิ่งที่จะกระทบถึงลูกคือ ความไม่ไว้วางใจจากพ่อแม่" และ "ถ้าลูกไม่ได้พูดความจริงกับพ่อแม่ (ดิฉันไม่เคยใช้คำว่า "โกหก" กับลูกเลยนะคะ) เมื่อเวลาผ่านไปลูกจะจำไม่ได้ว่าเคยพูดอะไรไว้บ้าง ในที่สุดพ่อกับแม่ก็ต้องรู้ว่าลูกพูดไม่จริงจนได้"

ลูกสาวเคยตามดิฉันว่า
"ถ้าคุณแม่รู้ว่าหนูโกหกคุณแม่จะรู้สึกหรือจะลงโทษหนูยังไง"

ดิฉันตอบลูกว่า
"แม่คงไม่รู้สึกอะไร เพราะแม่แน่ใจว่าลูกแม่ไม่โกหก และไม่มีความจำเป็นที่ลูกจะต้องพูดโกหก เพราะครอบครัวเราเชื่อในเรื่องเวรกรรมมีจริง ถ้าลูกพูดหรือทำอะไรที่ไม่ดีกับพ่อแม่หรือญาติผู้ใหญ่ สิ่งที่ลูกจะได้รับต่อไปไม่ช้าก็เร็วก็คือ น้องก็จะทำไม่ดีกับลูกเช่นกัน และเมื่อลูกโตขึ้นมีครอบครัวของตัวเอง ลูกก็จะเป็นแบบเดียวกับแม่เหมือนกัน" แล้วดิฉันก็แกล้งถามลูกกลับไปว่า "หรือว่าลูกเคยพูดไม่จริงกับแม่" ลูกสาวดิฉันบอกว่า "ยังไม่เคยค่ะ หนูกลัวว่าถ้าหนูพูดไม่จริง แล้วถ้าแม่จับได้ แม่จะเสียความรู้สึก" ลูกสาวดิฉันพูดคำว่า "เสียความรู้สึก" นะคะ ไม่ใช่เสียใจ เพราะคำว่า "เสียความรู้สึก" ในความหมายของลูกดิฉันก็คือ เขากลัวว่าต่อไปจะไม่ได้รับความไว้วางใจจากแม่อีก

เชื่อดิฉันเถอะค่ะ ถ้าเราสอนลูกให้ยึดมั่นและปฎิบัติตัวอยู่ในศีลธรรมที่ดี โดยเฉพาะข้อ "มุสา" แล้วตัวเราเองก็ต้องปฎิบัติให้ลูกเห็น ลูกก็จะปฎิบัติตาม เมื่อลูกไม่กล้า "มุสา" ลูกก็จะไม่ทำผิด ที่สำคัญคุณเองก็ต้อง "ไม่มุสาและไม่ระแวง" ลูก เช่นกัน

วันนี้ดิฉันได้เล่าหลักการการเลี้ยงดูลูกของครอบครัวดิฉันมาเล่าให้เพื่อนๆ ฟังนี้เป็นเพียงหนึ่งหลักการเท่านั้น วันหน้าดิฉันจะมาเล่าประสบการณ์การเลี้ยงดูลูกครั้งต่อไปให้ฟังอีกนะคะ แล้วถ้าใครมีประสบการณ์เกี่ยวกับลูกๆ ในวัยรุ่นก็เข้ามาเล่าให้ฟ้งบ้างนะคะ

Create Date : 02 มีนาคม 2553 Last Update : 2 มีนาคม 2553 10:38:30 น. Counter : 842 Pageviews.		6 comments
Share Tweet