Bloggang.com : jazz_minor - ตายเพื่อรัก

คุณจ่อมจมอยู่กับความหลังที่สูญเปล่าของชีวิต ความรู้สึกสับสนนั้นอ้างว้างราวกับบาร์ค็อกเทลที่ปิดร้างไร้แสงสี กลางคืนสว่างเกินไปเสมอในเมืองใหญ่ เสียงปริแตกจากบาดแผลที่ตกสะเก็ดของผู้ถูกทอดทิ้งดังราวกับหญิงสาวผู้กรีดน้ำตาให้กับความเปราะบางของตัวเอง มีแต่ความเศร้าเท่านั้นที่รออยู่ ความเศร้าที่จากไปพร้อมกับชีวิต ความเศร้าที่กลับมาพร้อมกับความตาย ความเศร้าที่ยืนยาวยิ่งกว่าความรัก ความเศร้าที่เป็นนิรันดร์ยิ่งกว่านิรันดรใดๆ

สายลมพลิ้วพัดละอองฝนผ่านม่านหน้าต่าง ถนนทุกสายมุ่งสู่ดินแดนแห่งความรัก ทว่าสำหรับคุณแล้วมันช่างแสนไกลและยาวนานราวกับการมีแค่หนึ่งชีวิตนั้นไม่เพียงพอสำหรับการเดินทางไปถึง เชียงใหม่ฝนตกทั้งวันทั้งคืน กรุงเทพฯอาจมีแดดร้อนในบางพื้นที่ แต่ความหลังที่คอยหลอกหลอนคุณนั้น เย็นเยียบราวกับกระซิบของเกร็ดน้ำแข็งใต้หิมะยามค่ำในกรุงโตเกียว คุณยังคงคิดถึงเธออยู่อย่างนั้น แต่ทันทีที่คุณเริ่มคิดมันก็ไปไม่ถึงเสียแล้ว คุณรู้ดีว่าไม่มีอะไรสามารถเปลี่ยนแปลงความรักได้ นอกจากคำว่าไม่รัก หัวใจที่ปราศจากความรู้สึกเหมือนผ้าเปียกน้ำที่เราพยายามจุดไฟ คุณได้แต่โศกเศร้าอยู่กับความมืดที่คอยปลอบประโลมคุณด้วยรอยยิ้มของความหลังที่ลืมไม่ได้ จักรวาลของคุณสิ้นสลายไปแล้ว สิ้นสลายพร้อมกับหัวใจดวงสุดท้ายที่คุณเชื่อว่ามีแต่เธอเท่านั้นที่สมควรได้ไป

ที่รัก ผมกำลังก้าวข้ามชีวิตด้วยความตาย แต่ขณะที่ผมเริ่มก้าว มันก็หลงทาง เงาร่างของคุณเหมือนกุหลาบสีดำในม่านควัน เงาร่างของผมเหมือนดอกโบตั๋นในหมอกครึ้ม น้ำตาของผมเหมือนสายฝนที่เคาะอยู่บนร่มคุณหยดแล้ว หยดเล่า เสียงของมันไม่ดังพอที่จะให้คุณรู้สึก แต่ก็แอบหวังว่าจะมีสักหยดหนึ่งกระเซ็นไปถึงแก้มคุณ เหมือนริมฝีปากของผมกับลมหายใจในวันนั้น

คุณล่องลอยอยู่ในโลกของตัวเอง โลกที่เต็มไปด้วยความรักที่ถูกบูชา ไม่มีการตายใดโรแมนติกเท่ากับการตายเพื่อความรัก คุณเชื่ออย่างนั้น คุณทำความเชื่อนั้นให้เป็นจริง ไม่มีใครอยู่บนโลกนี้นานเกินไป สิ่งสำคัญไม่ได้อยู่ที่ใครมีชีวิตนานกว่า ชีวิตแสนสั้นบางคนเต็มไปด้วยเรื่องราวน่าจดจำ ขณะที่ชีวิตยืนยาวของบางคนกลับไม่มีคุณค่าความหมายใดให้พูดถึง ชีวิตเป็นของเราหรืออาจจะไม่ใช่ก็ได้ ความจริงก็คือ เราต่างมีความตายเป็นของตัวเอง และโลกกำลังหมุนไปสู่จุดนั้น เสียงดนตรีจากคลับแจ๊ซค่อยๆแผ่วลง งานเลี้ยงกำลังจะเลิกรา วันหนึ่งดวงอาทิตย์จะหายไปจากขอบฟ้า และขอบฟ้าก็จะอันตรธานไปกับความมืด สีดำยังคงบริสุทธิ์เช่นเดียวกับความรัก ทว่าความนุ่มนวลของแสงจันทร์ยามค่ำนั้น จะยังอยู่บนท้องฟ้าเสมอ