|
|
ดอกไม้ผลิบานในเวลาที่ล่าช้า
เคยดูรายการทีวีในญี่ปุ่นแล้วประทับใจมาก เขียนเอาไว้ในสเปซจนตอนนี้สเปซกำลังจะถูกลบไปเลยเอาข้อความที่เขียนตอนที่ประทับใจสมัยนั้นมาแปะลงบนบล็อกนี้แทน
เนื่องจากเหตุการณ์ที่ประทับใจครั้งนั้นได้เกิดขึ้นก่อนหน้าปีฉลูจึงเอามาเขียนลงในกรุ๊ปตัวอย่าง แต่สำหรับเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นในปีฉลูจะไปเขียนในกรุ๊ปเหตุการณ์และกิจกรรมปีฉลู พ.ศ. ๒๕๕๒ ซึ่งประเดิมด้วยเหตุการณ์จอมบึงมาราธอน
    
คืนวันศุกร์ที่ ๗ กรกฎาคม ๒๕๔๙ ตรงกับวันทานาบาตะของญี่ปุ่นพอดี โดยบังเอิญเรามีโอกาสได้ดูทีวีรายการ "金マス波乱万丈（คินมาสฮารันบันโจ）" มีอะไรน่าสนใจควรค่าแก่การบันทึกเอาไว้ เลยเขียนบันทึกลงในบล็อกเอาไว้อ่านเตือนใจ
เราเคยสงสัยว่าคำว่า ฮารันบันโจ (波乱万丈） แปลว่าอะไร ภายหลังจากได้ยินคำนี้จากรายการทีวีญี่ปุ่นบ่อยๆ เราเลยถามนักเรียนญี่ปุ่นที่เราสอนภาษาไทยให้ เขาอธิบายให้ฟังว่าเป็นคำอุปมาว่า "ชีวิตของผู้คนเปรียบเหมือนคลื่นที่มีขึ้นและลงไม่ได้ราบเรียบเสมอไป" เราถึงเข้าใจว่ารายการทีวีคืนวันศุกร์ "คินมาสฮารันบันโจ" ทางสถานีทีบีเอสต้องการสื่ออะไรกับคนดูรายการนี้
วันนี้เป็นรายการพิเศษที่ออกอากาศนานกว่าปกติถึงสองชั่วโมง ในขณะที่เวลาออกอากาศปกติของรายการนี้จะใช้เวลาเพียง ๑ ชั่วโมงเท่านั้น วันนี้แขกของรายการเป็นดาราหญิงวัย ๘๖ ปีที่ชื่อ โมริ มิทสึโกะ （森 光子） กว่าเธอจะก้าวมาเป็นดาราที่ประสบความสำเร็จ...มีความลำบากหลายๆอย่างในชีวิตที่ไม่มีคนรู้มาก่อน เธอเป็นผู้หญิงที่ร่ำรวยอารมณ์ขันทีเดียว ทำให้ผู้คนรอบข้างอารมณ์ดีไปด้วย นอกจากนี้ยังหมั่นออกกำลังกายสม่ำเสมอ สุขภาพของเธอจึงยังแข็งแรงดีไม่เป็นอุปสรรคในการแสดงแม้เธอจะอยู่ในวัย ๘๐ แล้วก็ตาม
เธอเล่าถึงความเลวร้ายของสงครามโลกครั้งที่สองที่คนรุ่นใหม่ไม่ทราบ เธอในฐานะนักแสดงมีหน้าที่ไปขับกล่อมบทเพลงให้ทหารที่ไปรบ เธอไปร้องเพลงให้กับบรรดานักบินกามิกาเซ่...แม้เธอรู้ว่าภารกิจของพวกเขาคือการพลีชีพเพื่อป้องกันการรุกรานของข้าศึก เธอโบกมือส่งเหล่านักบินที่บินออกไปปฏิบัติภารกิจโดยไม่สามารถจะเอ่ยคำพูดอะไรออกไปได้มากนักเพราะรู้อยู่ว่าพวกเขาไม่มีโอกาสกลับมาอีกแล้ว เธอเดินทางไปปลอบขวัญทหารแม้แต่ในสนามรบต่างประเทศอย่างอินโดนีเซียเธอก็ไปขับกล่อมบทเพลงให้ทหาร เธอรอดชีวิตมาได้จากลูกระเบิดที่ทหารพันธมิตรทิ้งลงมาเพียงเพราะเธอตัดสินใจที่จะหลบภัยที่บังเกอร์แทนที่จะไปที่คุกที่มีกำแพงที่คิดว่าปลอดภัย ปรากฏว่าคุกโดนระเบิดจนพินาศ ถ้าเพียงแต่เธอตัดสินใจผิดไปหลบในคุกที่มีกำแพงชีวิตของเธอคงโดยลูกระเบิดปลิดชีพไปแล้ว
พี่ชายและญาติของเธอถูกระเบิดที่สัมพันธมิตรทิ้งเสียชีวิต ชีวิตของคนญี่ปุ่นภายหลังแพ้สงครามดำเนินด้วยความยากลำบาก ไม่มีอาหารจะกิน ภายหลังญี่ปุ่นแพ้สงคราม...เธอไม่มีงานทำ...เธอจำเป็นต้องไปร้องเพลงในคลับทหารอเมริกันเพื่อหารายได้เลี้ยงชีวิต...แม้ในใจจะรู้สึกละอายที่ประเทศตนเองแพ้สงครามแต่ต้องมาร้องเพลงต่อหน้าศัตรูที่เอาชนะประเทศตัวเอง แต่เธอพูดไม่ได้ การได้เจอทหารอเมริกันลูกคนญี่ปุ่นที่ชื่อ ริชาร์ด มูรากามิ ทำให้เธอรู้จักความรักเป็นครั้งแรก...และความสุขที่เธอได้รับจากริชาร์ดทำให้เธอมั่นใจว่าเขาคือคนที่จะทำให้เธอมีความสุข เธอจึงตัดสินใจแต่งงาน แต่ความสุขอยู่กับเธอได้ไม่นานเพราะว่าริชาร์ดต้องเดินทางกลับอเมริกา ภายหลังอเมริกาถอนตัวจากญี่ปุ่น เธอไม่สามารถจะตามริชาร์ดไปอเมริกาได้เพราะมีภาระเรื่องงาน...และนั่นคือเหตุผลที่เธอรู้สึกเสียใจจนถึงทุกวันนี้ที่ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขามีอันสิ้นสุดลง...
เธอหาเลี้ยงชีพจากการร้องเพลงและเล่นละคร....แต่บทบาทของเธอไม่ได้เด่นมากนัก วันหนึ่งในขณะที่เธอไปแสดงบนเวทีตลกในโอซาก้าเพียงแค่ ๓ นาที การแสดงวันนั้นแม้บทที่เธอแสดงจะกินเวลาแค่ ๓ นาทีแต่กลับมีผลต่อการเปลี่ยนแปลงชีวิตเธออย่างมาก เมื่อผู้เขียนบทละครเวทีดังอย่างคิขุตะ อิชิโอะพบความสามารถในตัวเธอ ชวนเธอไปแสดงละครเวทีด้วย แต่สิ่งที่เธอพบจากการแสดงละครเวทีในโตเกียวก็คือ ตัวแสดงที่เป็นคนโตเกียวมักได้เล่นบทเป็นตัวเอกเสมอ ในขณะที่เธอที่มาจากโอซาก้า..เธอเป็นได้แค่ตัวประกอบ
แล้ววันหนึ่งโอกาสในชีวิตก็มาเยือนเธอในยามที่เธอย่างเข้าสู่วัย ๔๑ ปีเมื่อผู้เขียนบทให้เธอแสดงบทนักเขียนชื่อดัง ฮายาชิ เอมิโกะ ในละครเรื่อง 放浪記 เธอตั้งใจเล่นบทนั้นอย่างดี ภายหลังการแสดงจบลง...ม่านปิดลง...เธอรอฟังเสียงปรบมือ...แต่ไม่ได้ยินเสียงปรบมือ ทำให้ทั้งเธอและผู้กำกับละครต่างเข้าใจว่าการแสดงบทบาทของเธอวันนั้นล้มเหลวสิ้นเชิงไม่ประทับใจคนดู แต่ปรากฏว่าคนดูคนหนึ่งลุกขึ้นปรบมือให้เธอก่อนที่คนดูคนอื่นที่ยังประทับใจในบทบาทที่เธอแสดงแต่ยังคงตะลึงอยู่ต่างลุกขึ้นปรบมือตาม เสียงปรบมือยังคงกึกก้องเป็นเวลานานมากๆ จากนั้นชื่อเสียงของเธอก็โด่งดังเป็นนักแสดงที่มีชื่อและได้รับการยอมรับและรักใคร่จากผู้ชมและคนที่อยู่ในวงการ
มีสุภาษิตฝรั่งกล่าวไว้ว่า "Life starts at 40 (ชีวิตเริ่มต้นที่วัย ๔๐)" ในวัย ๔๐ อาจจะดูเหมือนล่าช้าในสายตาของคนทั่วไปที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ เริ่มประสบความสำเร็จในชีวิต แต่ชีวิตของผู้คนเป็นสิ่งบอกได้ยากว่า ชีวิตควรจะประสบความสำเร็จในวัยไหน? บางคนอาจจะโชคดีประสบความสำเร็จตั้งแต่วัยเยาว์ บางคนอาจจะผ่านการล้มลุกคลุกคลานมาตลอดทางจนกว่าจะบรรลุความสำเร็จในชีวิตบั้นปลาย บางคนผ่านความยากลำบากมาตลอดกว่าจะมาพบความสำเร็จในชีวิตในวัยกลางคน คงไม่สำคัญว่าชีวิตของทุกคนจะต้องประสบความสำเร็จในวัยใกล้เคียงกัน หลายคนที่ประสบความสำเร็จในวัยเยาว์แต่มาล้มเหลวในบั้นปลายก็มากมาย
ชีวิตของผู้คนคงเหมือนดอกไม้ที่สวยงาม บางครั้งอาจใช้เวลานานกว่าที่คนทั่วไปจะได้ชื่นชมความงามที่ดอกไม้สวยงามนั้นจะแรกแย้มออกมาเบ่งบานความสวยงามให้ผู้คนได้ชื่นชมกัน ดอกไม้ที่สวยงามไม่จำเป็นต้องใช้เวลาในการออกดอกสวยงามในเวลาที่เท่ากันเสมอไป ขอเพียงแต่ดอกไม้นั้นเป็นดอกไม้ที่งดงามทรงไว้ซึ่งคุณค่าให้แก่ผู้คนได้ชื่นชมกัน สิ่งนั้นก็เป็นสิ่งที่มีค่าและเพียงพอถึงแม้จะออกดอกล่าช้ากว่าดอกไม้พรรณอื่นๆก็ตาม
| Create Date : 03 กุมภาพันธ์ 2552 |
| Last Update : 3 กุมภาพันธ์ 2552 21:04:16 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 1312 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: tanta-wan IP: 202.28.78.137 วันที่: 6 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:10:58:27 น. |
|
|
|
โดย: ชีวประภา  วันที่: 6 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:19:12:12 น. |
|
|
|
| โดย: กอล์ฟ IP: 84.105.112.133 วันที่: 10 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:3:03:33 น. |
|
|
|
| โดย: นานาจัง IP: 58.188.144.131 วันที่: 20 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:20:22:41 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ดังนั้นจากนี้ไปแฟนคลับช่วยไปอ่านในกรุ๊ปบล็อก "เหตุการณ์และกิจกรรมปีฉลู พ.ศ.๒๕๕๒" แทนครับ เพราะผมจะไปเขียนในกรุ๊ปบล็อกดังกล่าวแทน เชิญเขียนแสดงความคิดเห็นได้เหมือนเดิมครับ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 6 คน [
เงียบหายไปนาน
นึกว่าจะไม่ได้อ่านเรื่องราวดีๆซะแล้ว