Bloggang.com : บุปผาหยกไร้ใจ - กลิ่นกาแฟ กรุ่นไอรัก ตอนที่ 1 แรกพบ

Bloggang.com : weblog for you and your gang

คนบางคนเกิดมาเพื่อให้เรารัก แต่ไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นของเรา

Group Blog

นิยายแต่งเองจ้า

All blogs

กลิ่นกาแฟ กรุ่นไอรัก ตอนที่ 1 แรกพบ

"ไอ้เค้ก นี่แกจะไปไหน"
ยัยดา หรือชื่อเต็มๆว่า เพชรลดา เพื่อนเลิฟฉันเอง กำลังตะโกนเรียกฉัน ในขณะที่ฉันกำลังเดินแยกไปอีกทาง

"ไปหาที่งีบน่ะ แกมีไรก็โทรเข้ามาละกันนะ ไปล่ะ บ๊ายบาย"

สวัสดีค่ะทุกท่าน ฉันชื่อเค้ก หรือมีชื่อจริงว่า คณึงนิจย์ ตอนนี้ฉันเรียนอยู่คณะนิเทศศาสตร์ ปี 2 ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพ
นิสัยฉันจะเป็นที่รู้กันของเพื่อนๆว่า เวลาที่ฉันกินอิ่ม และไม่มีเรียนตอนบ่ายเนี่ย ฉันจะชอบไปหาที่ที่สามารถแอบนอนได้
แอร์เย็นๆ คนไม่พลุกพล่าน ถามถึงที่ประจำของฉันน่ะเหรอคะ หลักๆก็ ห้องสมุด กับหอประชุมเนี่ยแหล่ะค่ะ

เพื่อนๆคงจะงงกันใช่ไหมล่ะคะว่า ทำไมถึงไปนอนที่หอประชุม ก็เพราะว่าหอประชุมที่มหาวิทยาลัยเราเนี่ย เปิดแอร์ตลอดน่ะสิคะ เพราะที่นี่จะถูกใช้งานตลอดเวลา ได้พักก็แค่ไม่กี่ชั่วโมง แถมยังมืด และก็เงียบอีกด้วย ฉันก็เลยมาเสี่ยงดวงดูว่าที่นี่จะว่างหรือเปล่า ถ้าไม่ว่างค่อยไปแผนสอง

อ้อทุกคนคงสงสัยสินะคะ ว่าไม่มีเรียนแล้วทำไมไม่กลับบ้าน ก็เพราะว่าฉันน่ะเด็กกิจกรรมน่ะสิคะ ตอนนี้ฉันอยู่ชมรมการแสดงด้วย ซึ่งช่วงนี้มีกิจกรรมที่ต้องทำ ก็เลยนอนฆ่าเวลาเล่น

อ้าาา ถึงแล้วๆ ไหนขอดูหน่อยสิ ว่าชั่วโมงนี้มีใครใช้ห้องหรือเปล่า
... บิงโกกกกกก มีเวลาให้นอนตั้ง 2 ชั่วโมง ขออนุญาตนอนล่ะนะคะ
เอ่ นอนตรงไหนดีนะ... อ๊ะ เอาตรงนั้นดีกว่า

และฉันก็จัดแจงวางกระเป๋าไว้ที่เบาะข้างๆ แล้วก็เอนตัวลงนอน อ้อลืมบอกไป หอประชุมที่นี่นะคะเบาะนั่งนุ๊มนุ่ม เหมือนโรงหนังดังๆเลยล่ะ เวลามานั่งในนี้ทีไรนะ หนังตาฉันเป็นหย่อนทุกทีเลย เอาล่ะ ไม่พูดมากและ นอนดีกว่า...
วันนี้นอนเหยียดยาวหลายเบาะเลย โฮะโฮะ

Zzzz...Zzzz...

แต๊ง...แต่ง...แต่ง...แต๊ง...

ฮ้าวววว....เสียงอะไรฟระ คนกำลังนอนสบายๆ
เอ๋ เสียงเปียโนนี่นา
เฮ้ย เอาแล้วไงๆ ไอ้เค้กโดนแล้วว บรื๋อออ...

ฉันนอนหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ว่าฉันต้องถูกปลุกให้ตื่นอย่างไม่เต็มใจ เพราะว่าได้ยินเสียงเปียโน เสียงเหมือนมาจากทางด้านหน้าเวทีเลยแฮะ ฉันค่อยๆลุกขึ้น แล้วมองไปทางด้านหน้าเวทีอย่างกลัวๆ กลัวอะไรน่ะเหรอ ก็กลัวว่าจะไม่มีคนอยู่ตรงนั้นน่ะสิ กึ๋ยย

เอ๋ ใครกันอ่ะเล่นกำลังเล่นเปียโน เพราะจัง

เมื่อฉันขยี้ตา แล้วเพ่งพินิจไปที่ชายผู้นั้นอีกที ฉันก็ได้แต่กรี๊ดในใจ

โหยย เท่ห์จัง หน้าขรึมๆ ดูท่าทางว่าตัวน่าจะสูงสัก 180 up ผิวขาว หล่อด้วย เอ่ หน้าคุ้นๆแฮะ เหมือนเคยเห็นที่ไหน ...แต่ช่างเหอะ เขาเล่นเปียโนเก่งจัง

ฉันตกอยู่ในภวังค์ของเสียงเปียโนนานมาก จนเพลงจบ ฉันก็ยังคงจ้องมองไปที่ใบหน้าของเขาอยู่ สงสัยฉันจะตกหลุมรักเขาล่ะมั้ง แล้วตอนนี้เขาก็กำลังจะเล่นเพลงใหม่ แต่ทันใด มือถือเจ้ากรรมของฉันดันดังขึ้นมาซะได้ ปิดเสียงแทบไม่ทัน

"ใครน่ะ" เสียงของชายผู้นั้นถามขึ้นอย่างเอาเรื่องเลยล่ะค่ะ

"..."

"ผมถามว่าใคร ถ้าคุณไม่ออกมา ผมจะออกไปเรียก รปภ. ให้มาลากคุณออกไปนะ" ผู้ชายอะไรฟระ อารมณ์ร้ายชะมัดเลย

"เอ่อออ..." ฉันต้องจำใจ ยอมเผยตัวออกมา และเดินไปทางเวที

"คุณมาแอบฟังผมซ้อมเปียโนทำไม มีจุดประสงค์อะไร" สงสัยหมอนั่นจะมีน้ำโหแฮะ

"นี่คุณ พูดดีๆหน่อยนะ ฉันไม่ได้มาแอบฟังคุณซ้อมเปียโนเลยนะ ฉันน่ะ เข้ามาอยู่ก่อนที่คุณจะมาซะอีก" ชิเรื่องอะไรฉันจะไปยอมนาย

"คุณจะมาก่อนผมได้ไง ในเมื่อผมเข้ามาไม่เห็นมีใคร"

"แล้วคุณจะเห็นได้ไงล่ะ ก็ในนี้มันมืดนี่ แล้วฉันก็นอ..."

"แล้วก็อะไรนะ"

"เปล่า เอาเป็นว่า ตอนคุณเล่นเปียโน คุณเห็นใครเปิดประตูเข้ามาหรือเปล่าล่ะ" เฮ้อ เกือบไปแล้วเรา ดีนะที่เราไหวพริบดีุ

"..."

"คุณก็ไม่เห็นใช่ไหมล่ะ เพราะฉะนั้นฉันมาอยู่ก่อนคุณ"

ก่อนที่เราสองคนจะทะเลาะกันไปมากกว่านี้ มือถือฉันก็ช่วยชีวิตพอดี ฉันจะกลัวอะไรน่ะเหรอ ก็กลัวว่าเขาจะรู้ว่าฉันมาแอบงีบที่นี่ แล้วจะไปบอกพี่ยามะ (พี่ รปภ. น่ะค่ะ) น่ะสิ ฉันเลยรีบชิ่งออกมาก่อนดีกว่า ออกไปได้ต้องขอบใจยัยดาเพื่อนเลิฟหลายๆทีเลย

"ว่าไงยัยดา"

"แกอยู่ไหนเนี่ย นี่มันจะถึงเวลาประชุมแล้วนะ"

"เออๆ เด๋วไปๆ เอ้อ ขอบใจนะแก"

"เฮ้ย มาขอบใจไรฉันวะ"

"เหอะน่าขอบใจแล้วกัน จ๊วบๆ"

"นี่ตอนหลับแกวิญญาณออกจากร่างหรือไงยะ ตื่นมาแล้วเพี้ยนเนี่ย"

"อิอิ"

"เออๆ เดี๋ยวเจอกันที่ห้องชมรมเลยแล้วกันนะแก รีบๆมาล่ะ"

ตอนนี้ยัยดาคงคิดว่าฉันเพี้ยนไปแล้วแน่ๆเลย รีบไปห้องชมรมดีกว่า ลัลล้า แต่พอคิดถึงเรื่องเมื่อกี้ขึ้นมาทีไร ก็รู้สึกว่าตัวเองทำผิดพลาดอ่ะ ก็เราปลื้มเขาขนาดนั้น ทำไมนะ ยัยเค้กเอ๊ย ไปเถียงเขาได้ ดูสิ เจอกันครั้งแรกก็ไม่ทำให้เขาประทับใจซะแล้ว โอ๊ยๆๆ ยัยบ้าเค้ก นี่แน่ะๆๆ (ฉันเอามือกำเป็นค้อนทุบหัวตัวเองอ่ะค่ะ) แต่ว่า ใครจะไปยอมได้อ่ะคะ หล่อแต่นิสัยเสียเนี่ย ชิๆ

ตอนนี้ฉันมาถึงห้องชมรมแล้วล่ะค่ะ มองเข้าไป คนอยู่กันเยอะแยะเลย ท่าทางจะมากันแล้ว ฉันเดินเข้าไปนั่งข้างๆยัยดา นั่งคุยกับยัยดาสักพัก พี่ประธานชมรมก็เดินเข้ามา พร้อมกับพาใครมาด้วย ท่าทางคุ้นจัง

"น้องๆ รู้กันแล้วใช่ไหม ว่าต้นเดือนหน้าเราจะมีจัดแสดงละคร เพื่อการกุศลกัน... เรามีเวลาเตรียมตัว 3 อาทิตย์ คราวนี้เรื่องที่เราจะเล่น จะเป็นแนวแฟนตาซี เป็นเรื่องเกี่ยวกับ เจ้าชาย เจ้าหญิง... งานนี้พี่ได้วางตัวพระเอก กับนางเอกเรียบร้อยแล้ว... พระเอก คราวนี้ของเราจะไม่ใช่คนในชมรมการแสดง แต่เป็นเพื่อนของพี่เอง" นางเอก ก็คงจะเป็นยัยพิงค์คนเดิมนั่นแหล่ะ ไม่เห็นต้องประกาศเลย แต่พระเอกนี่สิ ใครน้า อยากรู้ตื่นเต้นๆ

"นายกวิน หรือวิน เฟรชชี่บอยเมื่อ 3 ปีที่แล้วของเราเอง พี่คงไม่ต้องแนะนำมากนะ เพราะคิดว่าหลายคนคงรู้จักโดยเฉพาะสาวๆ ^^"

เฮ้ยยยย นั่นนายคนนั้นที่ทะเลาะกับเราเมื่อกี้นี้นี่ ตายแล้วๆ จะมุดไปทางไหนดีเนี่ย

แต่เอ ไม่เห็นรู้จักเลยอ่ะ แล้วทำไมหน้ายัยดายิ้มแก้มแทบปริอย่างงั้นอ่ะ โอยตายๆๆ คนสวยแย่แล้ว นี่ฉันยังต้องเจอหน้าหมอนั่นทุกวัน ตลอด 3 สัปดาห์เลยเหรอเนี่ย

"ต่อไปนางเอกของเรา พี่คงไม่ต้องแนะนำมาก พี่ยกให้พิงค์เป็นนางเอกเหมือนเดิมนะ แล้วก็หน้าที่ต่างๆ เกี่ยวกับเวที พี่มอบให้ ดา, เค้ก แล้วก็หนึ่ง เป็นหัวหน้าทีมดูแลนะ ฝากฝึกเด็กปี 1 ด้วย แล้วพรุ่งนี้เราจะนัดมาคัดตัว สำหรับตัวละครที่เหลือกันอีกทีนึง ส่วนวินกับ พิงค์ พรุ่งนี้ มาซ้อมบทด้วยนะ เพราะว่าเรื่องนี้ พระเอก นางเอก จะทำงานหนักหน่อย"

"ค่ะ/ครับ"

ฉันเพิ่งจะเงยหน้าขึ้นไปมองทางพี่นนท์ (ประธานชมรม) แล้วก็เลยไปมองนายกวิน ภาพที่ฉันเห็นเต็มสองลูกกะตาคือ นายกวิน ก็มองมาทางฉันด้วย แถมมองหน้าขรึมเชียว ไอ้หมอนี่มีหน้าเดียวหรือไงเนี่ย เฮ้อ ฉันคงต้องทำใจสินะ เอาฟระ 3 อาทิตย์ เวลาผ่านไปเร็วจะตาย ที่ฉันบ่นเนี่ยไม่ใช่ว่าฉันเกลียดเขานะคะ แต่ฉันแค่เขินอ่ะค่ะ ตอนนี้ตกหลุมรักเขาเข้าเต็มๆแล้วล่ะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ

ปล. อาจจะมีรีไรท์ตอนที่ 1 ใหม่นะคะ ยังไงก็อย่าเพิ่งเลิกติดตามนะค้า

Create Date : 03 มิถุนายน 2551

Last Update : 3 มิถุนายน 2551 10:43:37 น.

2 comments

Counter : 174 Pageviews.