|
|
แหวนโซโลมอน
ขอต้อนรับสู่ตอนแรกของบทความ สะกิดความคิด
ชีวิตวัยรุ่นนั้นมีเรื่องราวให้คิดมากมายเหลือเกิน ยิ่งช่วงที่ใกล้สอบนั้นดูจะมีเรื่องให้คิดมากเป็นพิเศษ ซึ่งรวมถึงผมด้วยไม่ว่าจะเป็นงานส่วนตัวที่หมกไว้จนล้นหัว หรือ งานกลุ่มที่ใกล้กำหนดส่งเต็มที แต่เพื่อนในกลุ่มก็ดันมีความคิดไม่ลงรอยซะอีกแล้วไอ้เพื่อนรักก็ดันมาอกหัก รักครุด เลิกกับแฟน ตอนนี้อีก มีเรื่องคิดปวดหัวแทบจะไม่เว้นแต่ละวัน และไอ้ตอนที่ ปรึกษาปัญหาหัวใจให้เพื่อนที่พึ่งเลิกกับแฟนมาสดๆ ก็ทำให้ นึกถึง บทความของ พี่จิก ( คุณ ประภาศ ชลศรานนท์ ) ขึ้นมาซะอยางนั้นก็เลยเลือกบทความนี้ ขึ้นมาเป็นบทความแรกซะเลย ซึ่งในบทความนี้ พี่จิกได้สอนผ่านเรื่องเล่านี้ได้ดีจริงๆ
แหวนโซโลมอน จากหนังสือ คุยกับประภาสชุดที่ ๗ เท่าดวงอาทิตย์
กษัตริย์ของอาณาจักรฮิบรูพระองค์หนึ่งนามว่า โซโลมอน ได้มีพระราชโองการขึ้นฉบับหนึ่ง ซึ่งต้องนับว่าเป็นพระราชโองการที่แปลกเอาการฉบับหนึ่งพระบรมราชโองการนั้นสั่งให้เหล่ามหาอำมาตย์ที่ปรึกษาพระองค์สร้างแหวนขึ้นวงหนึ่ง และให้แหวนวิเศษนั้นมีคำจารึก ซึ่งไม่เกี่ยงว่าจะเป็นคาถาหรือบทสวดใดๆก็ได้ลงบนแหวนและเมื่อใดก็ตามที่พระองค์ทรงถอดพระเนตรแหวน แหวนนั้นต้องจักเปลี่ยนอารมณ์พระองค์ได้ ไม่คำนึงว่าพระองค์จะทรงโทมนัสหรือโสมนัสอยู่ หรือต่อให้ทรงกริ้วอยู่ก็จักต้องทำให้หายกริ้วได้ไม่เว่นแม่แต่ตอนที่พระองค์ทรงสำราญ แหวนวงนี้ก็ต้องแสดงอิทธิฤทธิ์ให้ทรงหายสำราญได้
เมื่อฟังโอการจบ เหล่าอำมาตย์ต่างคิดกันหนักว่าจะหาแหวนวิเศษขนาดนั้นได้จากที่ไหน
ช่างและกวีทั่วทั้งเยรูซาเล็มถ กตามตัวเข้ามารับงานขึ้นเรือนแหวน นักบวชต่างๆถูกตามตัวมาสวดมนต์เพื่อแหวน แต่ก็เป็นไปตามที่เหล่าอำมาตย์คาดไว้ไม่มีใครที่สร้างแหวนทรงอานุภาพแบบนี้ได้การประชุมของเหล่าที่ปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องแหวนมีขึ้นแทบทุกวัน วันกำหนดถวายแหวนก็ใกล้เข้ามาทุกที ความกังวลเข้ามายึดภายในใจของทุกคน แต่ที่หนักที่สุดเห็นจะเป็นปราชญ์เฒ่าผู้เป็นหัวหน้าของคณะที่ปรึกษา เพราะถ้าทำไม่สำเร็จพระราชอาญาก็คงตกแก่ตัวเองเพียงผู้เดียว
ความกังวลเมื่อเกิดขึ้นแล้ว ไม่ว่าใครก็ตามก็มักจะก่อตัวใหญ่ขึ้น และเมื่อกังวลเรื่องใหนึ่งใด มันก็จะกังวลต่อไปไม่รู้กี่เรื่องต่อกี่เรื่อง ปราชญ์เฒ่าก็เช่นกันถึงตอนนี้แล้ว ความกังวลมากมายจึงก่อตัววนอยู่รอบๆความคิดของปราชญ์เฒ่า ไหนจะเรื่องพระราชอาญาที่อาจถึงแก่ชีวิต ไหนจะเรื่องครอบครัว เรื่องความจกรักภักดีและเมื่อถึงที่สุด ความเป็นปราชญ์ของเขาก็คิดได้ว่า เข้าจะกังวลไปทำไม ในเมื่อความมั่นคงของชีวิตมนุษย์นั้นแมท้จริงมันไม่เคยมีอยู่จริง คนเรานั้นดีใจหรือหดหู่กับเคราะห์ร้ายมากเกินไปทำไม
และวินาทีนั้นเอง ท้องฟ้าก็ดูเหมือนจะเปิดออกให้เห็นแสงสว่างในวันที่ถวายแหวนวิเศษแด่กษัตริย์โซโลมอน ทันทีที่พระองค์หยิบแหวนขึ้นมาทอดพระเนตรคำจารึก พระองค์ถึงกับนิ่งไปพักใหญ่ แล้วจึงทรงแย้มพระโอษฐ์ออกมาอย่างพึงใจเหล่าอำมาตย์ทั้งปวงจึงพร้อมใจเปล่งเสียงถวายพระพร ในแหวนวิเศษนั้นมีคำจารึกไว้ว่า "แล้วสิ่งนี้ก็จะผ่านไปเช่นกัน"
| Create Date : 25 สิงหาคม 2553 |
| Last Update : 25 สิงหาคม 2553 1:32:19 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 481 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
คนหนึ่งคนที่รอความตาย อาจารย์ยงยุทธ อาจารย์เคยพูดไว้ว่า คนบนโลกนี้มี 2 ประเภท 1.คนที่ตายแล้ว 2.คนที่รอความตาย ผมยังอยู่ประเภท 2 กำลังรอความตาย แต่จะรอความตายอย่างไร? ติดตามผมมาเถอะครับ
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
