มีเรื่องจริงที่เกิดขึ้นในสมัยพุทธกาล ที่มีคนสามารถไปเห็นภพภูมิของเปรต อสุรกาย และเทพชั้นต้นบางจำพวกได้เพราะความบังเอิญ แล้วนำมาเล่าให้ญาติได้รับฟัง ทำให้เกิดการตื่นตัวในการทำความดี เชื่อเรื่องบุญเรื่องบาปกันมากขึ้น

* เรื่องมีอยู่ว่า สมัยนั้นพวกพ่อค้า ชาวกรุงปาฏลีบุตรจำนวนมาก ขนสินค้าเต็มลำเรือเพื่อนำไปขายที่สุวรรณภูมิ การเดินทางด้วยทางเรือแต่ละครั้งนั้น ต้องใช้เวลาหลายเดือน จึงจะถึงจุดหมายปลายทาง ต้องอาศัยความใจกล้าอย่างมาก เพราะในมหาสมุทรมากไปด้วยภยันตราย ทั้งภัยจากคลื่นลมมรสุม ซึ่งสามารถพัดเอาเรือทั้งลำให้จมหายไปกลางทะเลได้ ภัยจากสัตว์ร้ายในทะเล นอกจากนี้ยังมีภัยจากพวกโจรสลัดที่คอยจี้ปล้น ขบวนเรือกลุ่มไหนสามารถเดินทางกลับได้อย่างปลอดภัย นับว่าเป็นผู้ที่โชคดี

     ในสมัยนั้นมีพ่อค้าคนหนึ่ง ก่อนออกเดินทางได้ไปวัดใกล้บ้านถวายสังฆทานอยู่ ๗ วัน และได้สมาทานศีล ๕ เป็นการสั่งสมบุญกุศลก่อนออกเดินทางไกล เพราะรู้ว่าหากเรือล่มในระหว่างทาง ที่พึ่งที่สำคัญที่สุดก็คือบุญกุศลที่ได้ทำเอาไว้ ในระหว่างเดินทาง พ่อค้าหนุ่มได้พบกับหญิงสาวคนหนึ่งในเรือ เมื่อคบหากันหลายวัน ก็เกิดเป็นความรัก จึงตั้งใจว่าหากกลับจากการค้าขายในครั้งนี้ จะไปขอพ่อแม่เพื่อแต่งงาน

     แต่โชคร้ายได้มาเยือนพ่อหนุ่มเสียก่อน เพราะความแปรปรวนของคลื่นลมในมหาสมุทรทำให้ล้มป่วยกะทันหัน จะรักษาอย่างไรก็ไม่หาย ในที่สุดก็ตาย เนื่องจากพ่อค้าหนุ่มตายด้วยใจที่ขุ่นมัว เพราะมัวแต่นึกถึงหญิงสาวที่ตนหลงรัก ใจผูกพันอยู่กับเธอมาก ไม่อยากจากเธอไป จึงไม่ได้นึกถึงบุญที่เคยทำเอาไว้ ใจจึงไม่ใส แต่ก็ไม่ได้เศร้าหมองมาก เพราะตลอดชีวิตไม่ได้ทำบาปอกุศลหนักๆ เอาไว้ ความตายที่มาพรากชีวิตพ่อค้าหนุ่มนี้เป็นเพราะกรรมปาณาติบาต ที่ทำเอาไว้ในอดีตชาติตามมาทัน ทำให้ต้องตายในวัยหนุ่ม

     อันที่จริง บุญที่ตนเองได้ทำเอาไว้ในชาตินี้ โดยเฉพาะได้ถวายสังฆทาน และสมาทานศีลก่อนออกเดินทางนั้น สามารถส่งผลให้ไปบังเกิดในเทวโลกได้ แต่เพราะจิตปฏิพัทธ์ต่อหญิงสาว ทำให้ฉุดรั้งไปบังเกิดเป็นเวมานิกเปรตในท่ามกลางมหาสมุทร ซึ่งถือว่าเป็นเปรตชั้นสูง ครั้นเวลาผ่านไปไม่กี่วัน เปรตตนนั้นเกิดความคิดถึงหญิงสาวที่ตนเองหมายปอง ปรารถนาจะให้นางมาอยู่ด้วย จึงใช้อานุภาพของตนปิดกั้นเรือลำนั้นเอาไว้ ทำให้เรือหยุดนิ่งอยู่กลางมหาสมุทร ไม่สามารถแล่นต่อไปได้ พวกต้นหนก็ดี กัปตันเรือก็ดี ต่างตรวจดูข้อผิดพลาดว่าที่เรือไม่แล่นต่อไปนั้นเกิดจากอะไร เมื่อสำรวจดูเรียบร้อยแล้ว ไม่เห็นสิ่งผิดปกติ จึงคิดกันว่า ในเรือลำนี้ต้องมีคนกาลกิณีเดินทางร่วมมาด้วยแน่ จึงให้จับสลาก  

     ไม่น่าเชื่อว่า คนตั้งร้อยคนจับไม่ถูก แต่สลากนั้นได้ถึงหญิงสาว ครั้งแรกไม่มีใครเชื่อว่า เธอจะเป็นหญิงกาลกิณี ครั้นให้เริ่มจับใหม่ แม้ครั้งที่สองและครั้งที่สาม สลากนั้นก็มาถึงนางเช่นเดิม ที่เป็นเช่นนี้เพราะเกิดจากอานุภาพของเปรตตนนั้น พวกพ่อค้าต่างสงสารนางมาก แต่ถ้าหากไม่ทิ้งนางไป คนในเรืออีกนับร้อยชีวิตอาจต้องตายกันหมด จึงตัดสินใจให้หย่อนแพไม้ไผ่ลงในมหาสมุทร ให้นางลงไปอยู่บนแพไม้ไผ่ เมื่อหญิงนั้นลอยแพไป เรือก็แล่นบ่ายหน้าไปยังสุวรรณภูมิได้ตามปกติ ทิ้งนางไว้โดดเดี่ยวท่ามกลางมหาสมุทร ฝ่ายเปรตซึ่งรออยู่แล้ว ก็ยกนางขึ้นไปยังวิมาน เล่าเรื่องทั้งหมดให้นางฟัง และได้ร่วมอภิรมย์อยู่อาศัยในวิมานแห่งนั้นอย่างมีความสุข

     ในระหว่างที่อาศัยอยู่ที่วิมานของเปรตนั้น เปรตได้พานางไปดูสัตว์เดรัจฉานที่มีอานุภาพมาก เช่นนาคและครุฑเป็นต้น ได้เห็นเปรตชั้นต่ำชนิดต่างๆ ซึ่งล้วนแต่มีความหิวกระหายทั้งนั้น ได้เห็นกาลกัญชิกาสูรซึ่งมีความหิวโหย อีกทั้งน่าเกลียดน่ากลัวมากๆ ได้เห็นเทพชั้นจาตุมหาราชิกาบางพวก ทำให้นางรักบุญกลัวบาปมาก  

 ครั้นล่วงไป ๑ ปี นางเกิดความเบื่อหน่ายและคิดถึงบ้าน จึงได้ขอร้องเปรตว่า ดิฉันอยากกลับบ้านเกิดแล้ว เพราะอยู่ที่นี่ไม่ได้ทำบุญอะไรเลย ได้แต่เสวยสุขอย่างเดียว ขอให้ท่านนำดิฉันกลับไปเมืองปาฏลีบุตรด้วยเถิด  เปรตเมื่อถูกนางอ้อนวอน ก็รู้ว่าบุญของนางใกล้จะหมดแล้ว จึงไม่ปรารถนาจะอยู่ที่นี่ต่อไป ได้กล่าวเตือนว่า “สัตว์นรกบางพวก ท่านก็เห็นแล้ว สัตว์เดียรัจฉาน เปรต อสุรกาย มนุษย์ หรือเทวดาบางพวก ท่านก็เห็นแล้ว ผลกรรมของตน  ท่านก็เห็นประจักษ์ด้วยตนเองแล้ว เราจะนำท่านไปส่งที่เมืองปาฏลีบุตร ท่านไปถึงแล้วจงทำกุศลกรรมเอาไว้ให้มากเถิด และอย่าลืมอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลมาให้เราด้วย”

 หญิงสาวครั้นได้ฟังคำของเปรตแล้ว ก็รับคำว่าจะทำบุญให้เต็มที่ จากนั้น เปรตได้พานางเหาะไปทางอากาศ นำมาส่งกลางพระนครแล้วก็จากไป พวกญาติครั้นได้เห็นนางกลับมาแล้วก็ดีใจ รีบมาไต่ถามสารทุกข์สุกดิบ  นางได้เล่าเรื่องอัศจรรย์ที่เกิดขึ้นระหว่างการเดินทางให้ทุกคนได้ฟัง ได้กล่าวถึงวิบากกรรมของคนที่ไม่ได้ทำบุญเอาไว้ และอานิสงส์ที่ทำให้ได้ไปเกิดเป็นเทวดา จากนั้นไม่รอช้า รีบชักชวนหมู่ญาติไปทำบุญที่วัด และไม่ลืมที่จะอุทิศส่วนกุศลให้เวมานิกเปรตตนนั้น ครั้นนางละโลกไปก็ได้ไปเกิดในสุคติโลกสวรรค์

 นี่เป็นเรื่องจริงของหนุ่มสาวที่รักกันอย่างสุดซึ้งถึงปรโลก ที่เกิดขึ้นในสมัยพุทธกาล เรื่องภพซ้อนภพที่มนุษย์สามารถไปอยู่กับอมนุษย์ได้นั้นเกิดขึ้นไม่บ่อยนัก เป็นเรื่องเหลือวิสัยของคนธรรมดาทั่วไป ต้องอาศัยเหตุปัจจัยหลายอย่างถึงจะไปได้ แต่ที่หลวงพ่อนำมาเล่าให้ฟังนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อชี้ให้เห็นว่า ชีวิตหลังความตายมีจริง ปรโลกเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องไป ไม่อยากไปก็ต้องไป ถึงแม้เราหลีกเลี่ยงกฎแห่งกรรมไม่ได้ แต่สามารถที่จะเลือกทำแต่กรรมดีได้ ถ้าทำกรรมดีก็ไปสู่สุคติโลกสวรรค์ หากทำกรรมชั่วก็มีทุคติเป็นที่ไป เส้นทางสู่ปรโลกเป็นสิ่งที่เราลิขิตได้ ดังนั้นในขณะที่เรายังมีชีวิตอยู่นี้  ให้พวกเราทุกคน หมั่นสั่งสมบุญกันให้เต็มที่ และฝึกฝนใจให้หยุดนิ่ง ให้เข้าถึงพระธรรมกายกันทุกคน 

พระธรรมเทศนาโดย: พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (ไชยบูลย์ ธมฺมชโย)