Group Blog All Blog
|
กล่องความทรงจำ เมื่อมีใครสักคนผ่านเข้ามาในชีวิต แน่นอนว่าเขาเข้ามาจารึกภาพ หรือข้อความบนผนังความทรงจำของเรา บางคน...ใช้หมึกไม่ละลายน้ำ เขียนแล้วติดทนนาน บางคน...ใช้ดินสอเขียน เมื่อเจอยางลบก็เลือนได้ไม่ยาก บางคน...ใช้หมึกซึม เจอน้ำตาก็ละลายเปื้อนเลอะเทอะ บางคน...ใช้สิ่วหัวใจมาสลักความรู้สึกเอาไว้บนผนังหัวใจของเรา เมื่อเขาจากไป...ทำยังไงจะลบเลือนความทรงจำเหล่านั้น ยิ่งลบก็เหมือนยิ่งขูดใจของเราเอง ยิ่งลบก็เหมือนยิ่งเจ็บ ยิ่งพยายามลบให้ภาพนั้นจางลง ใจเราก็บางลงเหมือนกัน "เวลา" เป็นเครื่องมือที่ลบสิ่งเหล่านี้ได้ดีที่สุด ลองปล่อยมันทิ้งไว้ มองข้ามภาพหรือข้อความเหล่านั้น ปล่อยให้เวลาค่อยๆลบ "สัญญา" กับคนบางคน... ยิ่งเวลาผ่านไป ก็ยิ่งคิดถึงมากขึ้นทุกๆวัน เวลาไม่อาจลบคำสัญญาของเขาได้ มองฟ้าตอนเย็นๆ มองถนนที่เคยนั่งรถผ่านด้วยกัน มองร้านอาหารที่เคยมารับประทานอาหารวันอาทิตย์บ่ายๆ มองร้านกาแฟที่เคยมานั่งอ่านหนังสือประจำ ยิ่งมองก็ยิ่งอมยิ้ม...คิดถึงความสุข ความทรงจำแสนอบอุ่นที่ผ่านมา ทำไมถึงไม่มีน้ำตาละ... ก็เพราะเรามีความสุขที่เห็นภาพนั้น ทำไมถึงไม่เสียใจละ... ก็เพราะเรามีความสุขและทำเต็มที่แล้ว ณ เวลานั้น ภาพความทรงจำของคนคนนี้ ไม่เคยเลือนไปจากใจ เก็บเอาไว้ในกล่องความทรงจำเรื่อยมา เพราะเมื่อตอนจากลา เราทิ้งภาพความทรงจำที่เราทั้งคู่มีความสุข เราช่วยกันจารึกภาพความทรงจำ ไม่มีใครจารึกภาพของใครบนหัวใจของใครคนใดคนหนึ่ง เราช่วยกันรังสรรค์เรื่องราวของเรา วันนี้เธออยู่ทางนั้น บนนั้นเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม... คนทางนี้ยังคิดถึงเสมอนะ ไม่เคยหายไปจาก "กล่องความทรงจำ" เลย 
|
สุวรรณอัมพร
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] คนแสนธรรมดา มีพระรัตนตรัยเป็นสรณะ Link |
||||||||||||
