ดายา สมัครเข้าทำงานบริษัทร่วมทุนของญี่ปุ่นซึ่งเจ้าของคนไทยเป็นเพื่อนกับพ่อของเธอ และก็เป็นบริษัทเดียวกับที่ลูกสาวทั้งสองของแม่เลี้ยงทำงานอยู่ด้วย ที่นี่เธอก็พบกับทานากะอีกครั้งในฐานะนายจ้าง เพื่อเห็นแก่น้องชายและเด็กในท้อง ทานากะจึงรับดายาให้เป็นเลขาของเขา

          เมื่อพ่อของดายารู้ว่าเธอท้อง เธอถูกไล่ออกจากบ้าน และคนที่ได้ช่วยเหลือในยามที่เธอไม่มีใคร ก็คือทานากะ แม้ว่าการรับความช่วยเหลือจากเขาทำให้เกิดข่าวลือไม่ดีระหว่างทั้งคู่ แต่กระนั้นมันก็คือจุดเริ่มต้นของคนสองคนที่เกี่ยวพันกัน สำหรับทานากะ ดายาคือคนในครอบครัว สำหรับดายา ทานากะคือผู้ชายที่ดีและเธอซาบซึ้งในบุญคุณของเขา

            ความสัมพันธ์ระหว่างพระนางในเรื่อง ผู้เขียนทำได้ดีนะคะ แม้ว่ามันจะไม่มีความกุ๊กกิ๊กเอาซะเลย อีตาพระเอกยุ่นนี่ นิ่งมาก ไม่มีจีบ ไม่มีหยอด อยู่ใกล้นางเอกก็ระวังตัว พูดน้อยแถมมีแต่เรื่องงาน กว่าจะหวานใส่นางเอกได้โน่น หน้าสุดท้าย  ....แต่กระนั้นเรื่องนี้มันก็มีเรื่องราวความเป็นไปของสังคมตลอดจนคนรอบตัวของทั้งคู่  ที่มีอะไรชวนสอนใจและเก็บไว้ให้คิดค่ะ ถือว่าเรื่องนี้เป็นนิยายที่สนุกได้ โดยไม่ต้องอาศัยความหวานของพระนาง

            เวลาอ่านงานของนักเขียนเก่า ๆ สิ่งหนึ่งที่ชื่นชมมากก็คือนักเขียนเค้าทำการบ้านมาดี ฉากและสภาพแวดล้อมในเรื่องนี้มันใช่เลยค่ะ เรื่องราวของสภาพโรงงานอุตสาหกรรม การเข้ามาร่วมทุนของนายทุนจากญี่ปุ่น ผู้เขียนบอกให้คนอ่านได้เห็น ทำไมเจ้าของโรงงานจึงยอมขายหุ้น เมื่อนายทุนเข้ามาถือหุ้นใหญ่แล้วเกิดอะไรขึ้น ทัศนคติของนายจ้างลูกจ้าง คนงานผู้เขียนบรรยายไว้ชัดเจน และ จากประสบการณ์ส่วนตัวที่ จขบ.เคยเป็นสาวโรงงานมาก่อน ขอบอกเลยค่ะว่า มันใช่ !

อาจจะมีหลุดบ้างนิดหน่อยในเรื่องของ Timing การสั่งผลิตสินค้า ในเรื่องพระเอกขอเวลาถึงสิ้นปี เพื่อผลิตสินค้าล็อตใหญ่ส่งไปยังห้างใหญ่ในอเมริกา คือในความเป็นจริงสินค้าที่วางขายช่วงคริสมาสต์มันต้องไปถึงปลายทางอย่างช้างคือต้นเดือนธันวา สมมุติว่าใช้เรือเร็ว ( 1 เดือน ) สินค้าต้องส่งออกไปจากท่าเรือคลองเตยก่อนสิ้นตุลาค่ะ  

และอีกนิด ในเรื่องผู้เขียนใช้คำว่า ยูเนียน แต่ชาวโรงงานบ้านเรา เค้าใช้คำเรียกกันว่า สหภาพค่ะ