ฉันเขียนถึง....คนที่ฉันรัก ( ตอนจบ )

วันสุดท้ายของค่าย เราให้ที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์กับเด็กๆ บานเย็นและโทกัง พร้อมทั้งขอที่อยู่ของครู กศน. เพื่อที่เราจะได้เขียนจดหมายมาหาเด็ก ๆ ให้ได้อ่านกัน

เสียงเครื่องยนต์สต๊าท รอยยิ้มของเด็ก ๆ เริ่มจางหายไป แปรเปลี่ยนเป็นรอยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ..... ฉันร้องไห้ และฉันก็เห็นเพื่อนชาวค่ายร้องไห้กันหลายคน

ช่วงเวลา 7 วันกับภารกิจและบทบาทแค่เสี้ยวของชีวิตสร้างความผูกพันธ์ได้มากเพียงนี้ ฉันสัญญากับเด็ก ๆ บานเย็นและโทกังว่า จะกลับมาเที่ยวอีก

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

บานเย็นและโทกัง แวะมาหาพวกเราที่คณะบ่อยครั้ง เวลาที่บานเย็นต้องมาฟอกไตที่ รพ.มหาราช ก็จะมาค้างกับพวกเรา

ส่วนฉันกับเพื่อน ก็มีโอกาสไปเที่ยวบ้านอูตูมเหนืออยู่บ้าง แต่ด้วยหน้าที่การงานจึงทำให้ เราไม่ได้ทำในสิ่งที่ใจอยากทำนี้มากนัก

...............................................

ต้นเดือนมีนาคม 2544 ฉันรับโทรศัพ์จากเพื่อนที่อยู่ รพ.จอมทอง
" อยากฟังข่าวดีหรือข่าวร้ายก่อน " เพื่อนถาม
ฉันเลือกที่จะฟังข่าวดีก่อน
บานเย็นแต่งงานแล้ว คือข่าวดีที่เพื่อนฉันบอก
ฉันดีใจ ยิ้มแก้มปริ

แล้วข่าวร้ายล่ะ.......

โทกังตายแล้ว............กินยาตาย.............

ฉันอึ้ง...อึ้งมาก ๆ ก่อนที่สมองจะสั่งดารให้เปล่งคำพูดออกมา
" ทำไมล่ะ ? "

เพื่อนบอก " ไม่รู้สิ "

ฉันเสียใจมาก

...............................................

โทกังไม่ได้เป็นน้อง โทกังไม่ได้เป็นคนที่ฉันเคยรู้จัก....ไม่ใช่เป็นเด็กชายปกากะญอผู้น่าสงสาร

แต่โทกังเป็นเรื่องราวหนึ่งที่ขับขานอยู่ในหัวใจ...เรื่องราวของเหตุการณ์ทีต่างเกิดขึ้น ณ เวลาเดียวกัน ใช้สิ่งแวดล้อมเดียวกัน.......คือเหตุการณ์ที่มาอินเตอร์เซคกัน ร ห้อวงเวลาหนึ่งเท่านั้น

เวลานี้เธอเป็นเพียงแค่จิตวิญญาณ และความรู้สึกหลาย ๆ ความรูสึกที่มีพลัง .....ที่ยังคงอยู่ในความทรงจำของฉัน..... ที่จะทำให้ฉันยังคงระลึกถึง หากพลังนั้นมีมากพอ.....ในบางครั้งอาจส่งผลรบกวน ให้สมองสั่งการไปยังต่อน้ำตา ผลิตน้ำใส ๆ ที่เรียกว่าน้ำตา ให้ไหลนองอาบแก้มได้

ฉันจึงพยายามบอกตเองเสมอว่า

หลายครั้งที่ฉันไม่อยากเลือก หรือไม่เลือกที่จะผูกพันธ์กับใคร ๆ ในพันธะที่ผู้คนในสังคมสร้างขึ้น

เธอเห็นด้วยกับฉันไหม.......

 

Create Date : 10 พฤษภาคม 2551		3 comments
Last Update : 11 พฤษภาคม 2551 13:14:09 น.
Counter : 2858 Pageviews.
Share Tweet