ก้าวต่อไปคือการค่ำรัฐธรรมนูญ

รัฐธรรมนูญกู


ก่อนอื่น ต้องขอบอก ความช้ำชอก ในอกกู
มึงร่าง อะไรไป รู้บ้างไหม ธรรมนูญกู
วันนี้ กูเหลืออด อยากจะซด เลือดมึงดู
ร่างมึง กูไม่รับ จะมาจับ ก็ลองดู
มึงมา ไม่เท่าไหร่ ชาติบรรลัย ลองคิดดู

ยังงี้ จะมาร่าง มึงลองอ่าน ของกูดู
คมช มึงอยู่ไหน คนจัญไร มาฟังกู
ตัวกู ประชาชน มึงเสือกปล้น ธรรมนูญกรู

สสร ไม่คิดอ่าน เลียทหาร จนลืมกู
ร่างมึง ที่ไม่ผ่าน เพราะมึงร่าง ข้ามหัวกู
เนื้อหา ก็สุดห่วย เอากะจ้วย ไปดมดู

หมวด 1 บททั่วไป มึงเสือกให้ ทหารดู
เผด็จการ ออกคำสั่ง มันหักล้าง ธรรมนูญกู
ไอ้เหี้ย ทำได้งัย แม่งมึง ไล่ของๆกู

หมวด 3 จำกัดสิทธิ เอกสิทธิ อำเภอใจ
ทั้งที่ รับรองไว้ มึงทำได้ ไม่อายกู

ใครรัก อำนาจเก่า ก็จะเฝ้า จำกัด ฝัน
ทุกคน เสมอภาคกัน มึงยังกัน ไม่ให้กู

พูดมา กูชักขึ้น ไอ้เหี้ยมึง ไปไกลกู

ป๋าเปรม ไม่ให้แตะ คิดเกาะแกะ เล่นงานกู
จริยธรรม ได้แต่อ้าง อย่าเมาค้าง มาหากู
แม่งมึง ไปไกลๆ กูจะไล่ ไปลงรู

ราชนิกูล ที่มึงอ้าง อย่ามา กร่าง เอากับกู
ที่แท้ ไม่ใช่เจ้า ไพร่หรือบ่าว เท่ากับกู
มึงเสือก มาแบ่งชั้น ไอ้ระยำ จำคำกู
ว่านี่ ประเทศไทย ผู้ยิ่งใหญ่ ในหลวงกู
พวกมึง ก็แค่ไพร่ ยังมาไล่ เอากับกู
ชอบอ้าง ว่ารักท่าน ที่แท้กัน ใส่ร้ายกู
กูรู้ ว่ามึงคิด อคติ กับพวกกู
กูอยู่ มึงไม่ได้ จึงต้องไล่ แต่พวกกู
ใส่ร้าย สารพัด หมาจรจัด มันยังรู้
สถาบันฯ นั้นสูงส่ง มึงยังโยน มาไส่กู
ว่ากู ไม่จงรัก พวกมึงจัก สำเนียด ดู
ว่าใคร รู้ทั้งรู้ ในหลวงอยู่ ไม่สบาย
พวกมึง กลับมาอ้าง เพื่อสะสาง แต่พวกกู
ใกล้วัน ที่ได้รู้ กูจะอยู่ ดูหน้ามึง

มึงไล่ ทักษิณไป มึงลองใช้ สติดู
สัญชาติ เขายังอยู่ มึงก็รู้ เสือกยังทำ
สิทธิ เสรีภาพ คนในชาติ เท่าๆกัน
มึงห้าม เขาคนนั้น สันดานต่ำ ยิ่งกว่าตีน

กล่าวหา ว่าเขาผิด ก่อนสถิต ยุติธรรม
ไล่เรียง ดูแล้วกัน คำอ้างนั้น มันเป็นไง
กี่เดือน แล้วไม่รู้ มึงยังอยู่ หน้าด้านจริง
ผู้คน เขาหมดสิ้น เห็นทุกสิ่ง ว่าหลอกลวง

แป๊ะลิ้ม มันนั่งด่า ว่ากูบ้า กูมันเลว
กูรู้ กูไม่เกี่ยว หากบักเสี่ยว ไปเผามัน

วันก่อน มันสั่งปิด เว็ปยอดฮิด ของพวกกู
เก็บไว้ ในใจรู้ สักวันอยู่ กูขอคืน
ต่างชาติ ก็ไม่เว้น ดูมันเก่ง กันเหลือเกิน
ฟังวิทยุ กำลังเพลิน มันก็เดิน มาปิดไป
ทำไม จะไม่ขำ ตระโกนลั่น เพราะเขาโทร
ทหาร นั้นองอาจ ใจขี้ขลาด และหวาดกลัว
ใจหาย ใจระรัว มันทำชั่ว ต้องปิดมัน
กูนี้ มานั่งคิด ว่าจริต วิตกไป
ขำกลิ้ง จนงอหาย ยังมิวาย สมเพสมัน
ภาษี ที่กูจ่าย กูเสียดาย กว่าเผือกมัน
โง่เง่า ก็เท่านั้น โลกของมัน ใต้ส้นตีน

สิทธิ ที่กล่าวนั้น ขั้นพื้นฐาน ของประชา
มึงหัก ไม่ยอมลา ถ้ากูบ้า กูเอาตาย




มาตรา หกสิบเจ็ด มึงไม่เข็ด ล้มล้างกู
ธรรมนูญ มีไว้อยู่ มึงยังสู้ ล้มล้างมัน

มึงร่างยัด เข้ามา หมายกับว่า กูโง่ตาย
แท้จริง มึงแหละควาย อุ้ยไม่ช่าย ลานั่นเอง

พอเพียง น่ะ กูรู้ พ่อ กูอยู่ อย่างพอเพียง
อย่าเสือก มาเทียบเคียง แล้วร้อยเรียง มาสอนกู
พวกมึง มีเงินใช้ เงินจัญไร (น่ะ) ภาษีกู
ขอบอก ให้มึงรู้ ว่ากูอยู่ อย่าพอเพียง

อาวุธ ที่มึงใช้ กูเจียดให้ ไปซื้อดู
มึงกลับ เอามาขู่ กูอยากรู้ มึงคิดไง
กล้าได้ แม้กระทั่ง เอาไอ้พรั่ง มาขู่กู
ไอ้เหี้ย กูจะสู้ พวกกูอยู่ มึงต้องไป
โทษมึง กูจำไว้ หากไม่ตาย กูเอาคืน


กฎหมายนิรโทษกรรม พวกมึงอย่าได้คิด ว่าจะช่วยอะไรมึงได้
ตราบใดที่พวกกูอยู่ ไม่มีวัน ที่จะได้บรรจุลงใน “รัฐธรรมนูญ” ของกู!!!!!

Create Date : 31 พฤษภาคม 2550		3 comments
Last Update : 31 พฤษภาคม 2550 8:00:26 น.
Counter : 2019 Pageviews.
Share Tweet