ความรัก...ที่จบด้วยความรัก การจบความรัก ด้วยความรัก หลังจากที่เราได้ตัดสินใจ คบใครสักคน ถึงแม้ในช่วงแรก มันอาจจะเรียกไม่ได้ว่า ความรัก แต่เราก็ทุ่มเทและทำทุกอย่างที่จะทำให้เค้ามีความสุขมากที่สุด เราเจอเค้าเมื่อ 14 กรกฎาคม 2549 ที่ ผับแห่งนึง ย่านทองหล่อ เราก้ไม่ได้สนใจอะไรหรอก ก็เต้น ๆ มันมั๊กมาก แล้วก็มีคนมาสะกิดเราจากด้านหลัง เหงื่อเรากะลังท่วมตัวเลย ม่ะรู้เค้าเหม็นมั่งอ่ะป่าว แล้วเค้าก็บอกว่า ขอเต้นด้วยคน เราก็ได้ ม่ะมีปัญหา แต่เราก็ไม่ได้สนใจอะไรเค้ามากนะ แล้วเค้าก็มาขอเบอร์โทรเรากะเพื่อนเรา(ตามธรรมเนียมของการเข้าผับ) เราก็ให้เค้ามาขอเอง แล้วก็ให้ไปตามธรรมเนียม เค้าหายไปประมาณ4วัน โทรมาหาเรา ก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อยถามโน้นถามนี้ แล้วก็นัดดูหนัง "Sad Movie" เราร้องไห้ซะไม่เหลือ แล้วเราก็ชวนเค้าไปทำอาหารกินกันกะเพื่อน ๆ ที่บ้านหัวหน้า ขึ้นแท็กซี่ โทรศัพท์ที่เพิ่งถอยของเราหาย เนื่องจากลืมไว้ในรถแท็กซี่ (ก็มัวแต่ตื่นเต้น) เค้าบอกว่าประทับใจ ที่อีกมุมนึงของเราช่างดูต่างจากวันที่เต้นในผับ ขากลับเค้ายังเขียนเบอร์โทรของเค้าให้เราไว้เพราะกลัวเราลืม แล้วเราก็เริ่มคบกันมาเรื่อย ๆ มีทะเลาะกันบ้าง งอนกันบ้าง แต่เดี๋ยวเดียวก็หาย แล้ววันนึงความรักมันก็เกิดขึ้น แล้วมันก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ เราใส่ใจในเรื่องราวของเค้าทุกอย่าง เค้าเป็นคนใจร้อน อ่อนไหว ขี้สงสาร เวลาใส่เสื้อดูผอม แต่พอไม่ใส่ เห็นชัดเลย พุงพลุ้ย เป็นคนที่เนื้อหอม (หมายถึงไม่มีกลิ่นตัว) ชอบนอน ขี้เกียจตัวเป็นขน ชอบสีฟ้า ขี้ร้อน แต่พอเปิดแอร์ก็บ่นว่าหนาวแล้วก็จาม จาม จาม ชอบกินเนื้อวัว (เหมือนเราเลย) ว่ายน้ำไม่เป็น เค้าชอบใส่เสื้อลายสก๊อต สูบบุหรี่จัด มีหลานน่ารัก 2 คน และมักจะเล่าเรื่องหลานให้ฟังบ่อย ๆ ชอบเล่นเกมส์ ชอบกินขนมอ้วน ๆ ชอบเล่า เรื่องงาน เรียน เรื่องนั้นเรื่องนี้เยอะแยะ จนเราที่พูดเก่งอยู่แล้ว กลายเป็นคนใบ้ไปเลย เค้าไม่ค่อยมีเวลาให้เรา เนื่องจากงานเยอะทั้งยังเรียนโทด้วย แต่เราก็รับรู้ได้ ถึงความห่วงใย และใส่ใจ ที่มีเค้ามีให้เรา เค้าทำให้เรารู้ว่า คนที่มีจิตใจอ่อนโยนเป็นยังไง (ถึงแม้จะไม่บอก แต่เรารู้ได้) เค้าเป็นคนที่เข้าผู้ใหญ่ได้ดี ผู้ใหญ่ที่เราเคารพ รักและชอบเค้า เพื่อน ๆ เรา รักและชอบเค้าทุกคน 14 มกราคม วันเกิดเรา เค้าให้ตุ๊กตาหมีผูกโบว์ลายสก๊อตมาให้ที่ ร้านไอติมที่นัดกันไว้ เค้าบอกว่าอายมากเลยเดินมาก็มีแต่คนมอง แล้วก็ส่ง E-Card มา Happy Birth Day ด้วย 14 กุมภาพันธ์ วันวาเลนไทน์ เราตั้งใจทำคุ๊กกี้ช๊อกโกแลตชิพ และ Presentation รูปถ่ายต่าง ๆ ตั้งแต่คบกันมา แต่เค้ารู้สึกผิดมากเนื่องจากไม่ได้เตรียมอะไรให้เราเลย เราก็ไม่ว่าหรอก ก็คนมันงานยุ่ง เรียนเยอะอ่ะ เรายังคิดที่จะทำเซอร์ไพร์ให้เค้าอีกนะในวันเกิดเค้า แต่... ไม่สามารถทำอะไรได้อีกต่อไปแล้ว เพราะว่า เราไม่สามารถที่จะคบเค้าได้อีกต่อไป 25 เม.ย. 2550 02.00 น. เป็นวันและเวลาสุดท้ายที่เราได้เห็นหน้ากัน ด้วยเหตุผล ที่เราไม่อาจจะแก้ได้ด้วยตัวของเราเองทั้งคู่ ที่บ้านของเค้าบอกให้ เลิกกับเราซะ เนื่องจาก ถ้าคบกันไป ก็จะทำให้เราจมลงทั้งคู่ (ด้วยเหตุผลบางอย่าง) เรารู้ว่ามันเป็นเหตุผลที่สุดจะรับได้ แต่เรามิอาจที่จะเปลี่ยนแปลงในสิ่งที่เค้านับถือ และเชื่อ เค้าบอกเราว่า ก็อยากจะให้มันเหมือนเดิมนะ และ เค้าก็ยินดีที่จะอดทนเพื่อให้ความรักของเรามันไปได้ดี แต่มันจะไปได้ ไม่ตลอด ให้เราเข้าใจ ถ้าคิดว่า ไม่แคร์ อยากอยู่กับวันนี้ และมีความสุขดีที่คบกัน แม้ในอนาคต.... เค้าจะเห็นแก่ตัวมากเกินไปมั้ย ใจจริงแล้วเราก็ก็อยากจะฝืนดวง คบกันไปเรื่อย ๆ แล้วเมื่อวันนึงต้องจากกันไป แต่อย่างน้อยเราก็ได้อยู่กับสิ่งที่มีความสุขมากที่สุด แต่มานึก ๆ ดูแล้ว ถ้าคนที่เรารัก คบและมีความสุขกับเรา แต่ต้องมีปัญหากับที่บ้าน ถูกกดดัน เราจะทนดูได้หรอ ถ้าคนที่เรารักไม่มีความสุข และเมื่อถึงวันนั้นเราเองแหล่ะที่จะเป็นคนที่เจ็บปวดที่สุด เราจึงตัดสินใจ ด้วยการจากกันด้วยดี จากกัน...ทั้ง ๆ ที่ยังรักกันอยู่ มันจะทรมานมาก ทรมาน...แทบใจจะขาด ที่ต้องมาคิดว่า คนที่เรารัก กำลังจะจากเราไป จะไม่ได้กอด หอมแก้ม จับมือ จะไม่ได้รับรู้อะไรเกี่ยวกับเค้าทั้งนั้น ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเราจะเจอกันได้ที่ไหน แต่ทำอะไรไม่ได้ วันนั้น เรานอนกอดกัน ร้องไห้ทั้งคืน แต่เราก็พยายามคิดว่า เราจะผ่านมันไปได้ ภาพที่เราจดจำเป็นครั้งสุดท้ายคือ ภาพเรากอดกันร้องไห้ทั้งคืน ภาพที่ ผู้ชายใส่เสื้อลายสก๊อดกางเกงยีน โบกมือให้เราไกล ๆ แล้วก็เดินลับตาไป... ก็ไม่รู้ว่าภาพนี้จะจดจำอยู่ในหัวเราไปจดถึงเมื่อไหร่ ทุกวันนี้ เราพยายามทำงานให้มาก ๆ แต่บ้างครั้งที่มันมีอะไรมาสะกิดใจ ก็อดที่จะน้ำตาไหลไม่ได้ มันช่างทรมานจริง ๆ เราฟังเสียงของเค้า จากข่าวของกรมประชาสัมพันธ์ทุกวัน(เค้าเป็นนักข่าว) แต่ ไม่มีใครที่จะต้องโทรหากัน ไม่มีใครที่เราต้องคอยโทรศัพท์ ไม่มี SMS ถึงกัน ไม่รู้ว่าจากนี้ไปเค้าจะใช้ชีวิตยังไง จะดูแลตัวเองรึเปล่า จะมีใครคอยห่วงใย คิดถึง และรักเค้า เหมือนที่เรารักหรือเปล่า จะเลิกงานหรือยัง ถึงมหาลัยหรือยังนะ กลับถึงบ้านปลอดภัยหรือปล่าว ทานข้าวหรือยัง นอนหรือยัง ถ้าไม่สบายแล้วจะมีใครเป็นห่วงหรือปล่าว คิดถึงเค้าแทบใจจะขาด แต่ทำอะไรไม่ได้ ทุกครั้งที่ในหัวไม่ได้คิดอะไร ก็จะคิดถึง แต่เรื่องราวของเค้าอยู่ตลอดเวลา เค้าก็ยังโทรและส่ง SMS หาเราบ้าง ส่งเพลง สิ่งที่ฉันเป็น Ebola เป็นแค่หนึ่งคนนี้ ที่รู้ดีกับหนทางของใจ เป็นแค่หนึ่งคนนี้ ที่รู้ตัวว่าไม่ดีเหมือนใคร อยู่กับความเป็นจริงกับสิ่งที่เป็นไป เธอก็หนึ่งคนนั้น ที่หวีงดีให้ชั้นเป็นเหมือนใคร เธอก็อยู่ตรงนี้ แต่ว่าเราช่างเหมือนไกลแสนไกล ที่สุดต้องลากัน เจ็บปวดแจ่จำใจ ขอบคุณที่ครั้งหนึ่งเคยผูกพันได้ร่วมทางกัน จนสุดหนทาง จากกันวันนี้เธอคงผิดหวังแต่ดีกว่าต้องทรมานกับสิ่งที่ฉันเป็น ที่สุดต้องลากัน เจ็บปวดแจ่จำใจ ขอบคุณที่ครั้งหนึ่งเคยผูกพันได้ร่วมทางกัน จนสุดหนทาง จากกันวันนี้เธอคงผิดหวังแต่ดีกว่าต้องทรมานกับสิ่งที่ฉันเป็นแล้วจะเข้าใจ ทางแยก Yokee Playboy มีแต่ฉัน...กับความผูกพันของเรา ความเหงามาเยือนย่าง พรุ่งนี้....คือการจากลาอีกครั้ง กับทางที่ถึงตรงทางแยก แต่ละทางของคน แต่ละทางของใคร * สบอารมณ์ความสาสมใจ กับความเหน็บหนาวบนทางที่เธอได้มอบไว้ ฉันมีดอกไม้เก่า ๆ กับแสงอ่อนๆ ความหวังยังคงอยู่อีกไกล คนอีกล้าน...เจอะเจอพานพบก็มากมาย ไม่มีความหมายใด ไม่มีความหมายตรงตามใจ ลาอีกครั้ง....กับทางที่ถึงตรงทางแยก แต่ละทางของคน แต่ละทางของใคร และเค้าบอกเราว่า ฟังเพลงนี้ คิดถึงเรา น้ำตาท่วมทุกทีเลย ตะเองดูแลตะเองด้วยล่ะ เราฟังเพลง2เพลงนี้ และร้องไห้ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เราอยากโทรหาเค้า อยาก SMS ไปหา อยากคุยด้วย เหมือนแต่ก่อน แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะมันจะทำให้ตัดใจไม่ได้ ได้แต่ให้กำลังใจตัวเองว่า วันนึง...เราจะผ่านมันไปได้ แต่คงนานหน่อย เสียใจ ร้องไห้ ซะให้พอ ปกติแล้วเราต้องหาแฟนใหม่ทันที เพื่อลืม แต่วันนี้ เรารู้สึกว่า เราไม่อยากทำอะไร เราไม่อยากคุยกับใคร เราอยากอยู่กับตรงนี้ คิดถึงเรื่องราว เก่า ๆ ที่มีความสุขกันมา ไม่อยากจะรับใครเข้ามาในใจอีกแล้ว เราเหนื่อย เราทุ่มเทกับเค้า และคิดว่ามันจะไปได้สวย แต่สิ่งที่เราได้รับ มันทำให้เราเจ็บปวด และทรมานที่สุด ทำไมที่บ้านเค้าไม่รับรู้เลยเหรอ ว่าเราจริงใจและหวังดีกับลูกเค้ามั๊กมาก มากจนคิดว่าจะเอาชีวิตก็ยอม อยากจะให้ที่บ้านเค้ามาเห็น ภาพที่เราทั้ง2คนกอดกันร้องไห้ ใจจะขาด ถ้าเค้าเห็นแล้ว เค้าจะสงสารเราซักนิดมั้ย แต่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่มีประโยชน์ เราต้องจาก และถอยออกมา และหวังว่า ชีวิตเค้าจะดีขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อไหร่ที่ทำใจได้ เราจะถามไถ่ความเป็นไปของเค้าจากเพื่อนๆ ขอแค่ให้เค้ามีความสุข ขอแค่ให้เค้าจำเราอยู่ในเสี้ยวนึงของชีวิตก็พอ และที่สำคัญที่สุด เราไม่อยากลืมเค้า... และไม่คิดจะลืมเลย และอยากบอกเสมอ ว่า "เรารักเค้ามาก มากที่สุด ที่เคยมีรักมา" ไม่มี : P.O.P. "...วันที่เราเจอกัน จากวันนั้นมีแต่เธอและฉันไม่มีใคร เธอคือความฝันคือทุกสิ่ง ทำให้ฉันได้พบความจริงของหัวใจ ทำให้รู้ว่าเธอมีค่ามากเพียงไหน และทำให้รู้ว่าฉันรักเธอมากเท่าไร เพราะว่าเธอคนดี และก็เพราะว่าเธอคนนี้ที่เข้าใจ เธอทำให้ฉันพบความสุข และทำให้ฉันพบความสดใสเหนือสิ่งใด * (No No) และ(เธอ/มัน)จะเป็นอย่างนี้ อีกนานสักเพียงไหน และจะเป็นอย่างนี้ ไปนานสักเท่าใร (ก็คงไม่มีคำถามอีกต่อไป เพราะเธอนั้นบอกฉันให้ได้รู้/ ก็คงจะเป็นคำถามนี้ตลอดไป เพราะเธอนั้นตอกย้ำให้ฉันรู้) ** ว่าไม่มีอีกแล้ว ไม่มีกันอีกแล้ว ไม่มีวันที่ฉันและเธอนั้นจะรักกัน แค่อยากให้ความฝันที่มีทั้งหมดทั้งหัวใจ ให้ย้อนคืนมาใหม่จะได้ไหม วันนี้ฉันตื่น วันนี้ฉันนั้นยืนอยู่คนเดียว คิดว่าจะมีใครอยู่ข้างกายไม่มี ไม่มีอีกแล้ว ก็ไม่มีอีกแล้ว ไม่มี วันที่ฉันและเธอนั้นจะรักกัน ไม่มีอีกแล้ว ไม่มี ไม่มีวันที่ฉันมีเธอ วันนั้นไม่มีอีกแล้ว ไม่มี วันที่ฉันและเธอ จะอยู่ด้วยกันเช่นวันนั้น ไม่มีวันนั้นอีก No No ไม่มีอีกแล้ว ไม่มี ไม่มี วันที่ฉันและเธอนั้น จะอยู่ด้วยกันเช่นวันนั้น ไม่มีวันนั้นอีก No No ไม่มี ไม่มี ก็ไม่มี ไม่มีเธออีกแล้ว ไม่มีอีกแล้ว ไม่มี ไม่มีอีกแล้ว.."   Create Date : 26 เมษายน 2550     Last Update : 26 เมษายน 2550 21:15:51 น. Counter : 380 Pageviews.   17 comment Share Tweet