ความรัก...ที่จบด้วยความรัก

การจบความรัก ด้วยความรัก

หลังจากที่เราได้ตัดสินใจ คบใครสักคน
ถึงแม้ในช่วงแรก มันอาจจะเรียกไม่ได้ว่า ความรัก
แต่เราก็ทุ่มเทและทำทุกอย่างที่จะทำให้เค้ามีความสุขมากที่สุด

เราเจอเค้าเมื่อ 14 กรกฎาคม 2549
ที่ ผับแห่งนึง ย่านทองหล่อ
เราก้ไม่ได้สนใจอะไรหรอก
ก็เต้น ๆ มันมั๊กมาก
แล้วก็มีคนมาสะกิดเราจากด้านหลัง
เหงื่อเรากะลังท่วมตัวเลย ม่ะรู้เค้าเหม็นมั่งอ่ะป่าว
แล้วเค้าก็บอกว่า ขอเต้นด้วยคน
เราก็ได้ ม่ะมีปัญหา
แต่เราก็ไม่ได้สนใจอะไรเค้ามากนะ
แล้วเค้าก็มาขอเบอร์โทรเรากะเพื่อนเรา(ตามธรรมเนียมของการเข้าผับ)
เราก็ให้เค้ามาขอเอง แล้วก็ให้ไปตามธรรมเนียม

เค้าหายไปประมาณ4วัน
โทรมาหาเรา ก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อยถามโน้นถามนี้
แล้วก็นัดดูหนัง "Sad Movie" เราร้องไห้ซะไม่เหลือ

แล้วเราก็ชวนเค้าไปทำอาหารกินกันกะเพื่อน ๆ ที่บ้านหัวหน้า
ขึ้นแท็กซี่ โทรศัพท์ที่เพิ่งถอยของเราหาย เนื่องจากลืมไว้ในรถแท็กซี่ (ก็มัวแต่ตื่นเต้น)
เค้าบอกว่าประทับใจ ที่อีกมุมนึงของเราช่างดูต่างจากวันที่เต้นในผับ
ขากลับเค้ายังเขียนเบอร์โทรของเค้าให้เราไว้เพราะกลัวเราลืม

แล้วเราก็เริ่มคบกันมาเรื่อย ๆ
มีทะเลาะกันบ้าง งอนกันบ้าง แต่เดี๋ยวเดียวก็หาย



แล้ววันนึงความรักมันก็เกิดขึ้น แล้วมันก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ
เราใส่ใจในเรื่องราวของเค้าทุกอย่าง
เค้าเป็นคนใจร้อน อ่อนไหว ขี้สงสาร
เวลาใส่เสื้อดูผอม แต่พอไม่ใส่ เห็นชัดเลย พุงพลุ้ย
เป็นคนที่เนื้อหอม (หมายถึงไม่มีกลิ่นตัว)
ชอบนอน ขี้เกียจตัวเป็นขน
ชอบสีฟ้า
ขี้ร้อน แต่พอเปิดแอร์ก็บ่นว่าหนาวแล้วก็จาม จาม จาม
ชอบกินเนื้อวัว (เหมือนเราเลย)
ว่ายน้ำไม่เป็น
เค้าชอบใส่เสื้อลายสก๊อต
สูบบุหรี่จัด
มีหลานน่ารัก 2 คน และมักจะเล่าเรื่องหลานให้ฟังบ่อย ๆ
ชอบเล่นเกมส์
ชอบกินขนมอ้วน ๆ
ชอบเล่า เรื่องงาน เรียน เรื่องนั้นเรื่องนี้เยอะแยะ
จนเราที่พูดเก่งอยู่แล้ว กลายเป็นคนใบ้ไปเลย
เค้าไม่ค่อยมีเวลาให้เรา เนื่องจากงานเยอะทั้งยังเรียนโทด้วย
แต่เราก็รับรู้ได้ ถึงความห่วงใย และใส่ใจ ที่มีเค้ามีให้เรา
เค้าทำให้เรารู้ว่า
คนที่มีจิตใจอ่อนโยนเป็นยังไง (ถึงแม้จะไม่บอก แต่เรารู้ได้)
เค้าเป็นคนที่เข้าผู้ใหญ่ได้ดี
ผู้ใหญ่ที่เราเคารพ รักและชอบเค้า
เพื่อน ๆ เรา รักและชอบเค้าทุกคน


14 มกราคม
วันเกิดเรา เค้าให้ตุ๊กตาหมีผูกโบว์ลายสก๊อตมาให้ที่ ร้านไอติมที่นัดกันไว้
เค้าบอกว่าอายมากเลยเดินมาก็มีแต่คนมอง
แล้วก็ส่ง E-Card มา Happy Birth Day ด้วย

14 กุมภาพันธ์
วันวาเลนไทน์ เราตั้งใจทำคุ๊กกี้ช๊อกโกแลตชิพ และ Presentation รูปถ่ายต่าง ๆ ตั้งแต่คบกันมา
แต่เค้ารู้สึกผิดมากเนื่องจากไม่ได้เตรียมอะไรให้เราเลย
เราก็ไม่ว่าหรอก ก็คนมันงานยุ่ง เรียนเยอะอ่ะ

เรายังคิดที่จะทำเซอร์ไพร์ให้เค้าอีกนะในวันเกิดเค้า

แต่...
ไม่สามารถทำอะไรได้อีกต่อไปแล้ว
เพราะว่า เราไม่สามารถที่จะคบเค้าได้อีกต่อไป

25 เม.ย. 2550 02.00 น.
เป็นวันและเวลาสุดท้ายที่เราได้เห็นหน้ากัน
ด้วยเหตุผล ที่เราไม่อาจจะแก้ได้ด้วยตัวของเราเองทั้งคู่
ที่บ้านของเค้าบอกให้ เลิกกับเราซะ
เนื่องจาก ถ้าคบกันไป ก็จะทำให้เราจมลงทั้งคู่ (ด้วยเหตุผลบางอย่าง)
เรารู้ว่ามันเป็นเหตุผลที่สุดจะรับได้
แต่เรามิอาจที่จะเปลี่ยนแปลงในสิ่งที่เค้านับถือ และเชื่อ
เค้าบอกเราว่า
ก็อยากจะให้มันเหมือนเดิมนะ และ เค้าก็ยินดีที่จะอดทนเพื่อให้ความรักของเรามันไปได้ดี
แต่มันจะไปได้ ไม่ตลอด ให้เราเข้าใจ
ถ้าคิดว่า ไม่แคร์ อยากอยู่กับวันนี้ และมีความสุขดีที่คบกัน
แม้ในอนาคต.... เค้าจะเห็นแก่ตัวมากเกินไปมั้ย

ใจจริงแล้วเราก็ก็อยากจะฝืนดวง คบกันไปเรื่อย ๆ
แล้วเมื่อวันนึงต้องจากกันไป แต่อย่างน้อยเราก็ได้อยู่กับสิ่งที่มีความสุขมากที่สุด

แต่มานึก ๆ ดูแล้ว
ถ้าคนที่เรารัก คบและมีความสุขกับเรา
แต่ต้องมีปัญหากับที่บ้าน ถูกกดดัน
เราจะทนดูได้หรอ ถ้าคนที่เรารักไม่มีความสุข
และเมื่อถึงวันนั้นเราเองแหล่ะที่จะเป็นคนที่เจ็บปวดที่สุด
เราจึงตัดสินใจ ด้วยการจากกันด้วยดี
จากกัน...ทั้ง ๆ ที่ยังรักกันอยู่
มันจะทรมานมาก ทรมาน...แทบใจจะขาด
ที่ต้องมาคิดว่า
คนที่เรารัก กำลังจะจากเราไป
จะไม่ได้กอด หอมแก้ม จับมือ จะไม่ได้รับรู้อะไรเกี่ยวกับเค้าทั้งนั้น
ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเราจะเจอกันได้ที่ไหน แต่ทำอะไรไม่ได้
วันนั้น เรานอนกอดกัน ร้องไห้ทั้งคืน

แต่เราก็พยายามคิดว่า
เราจะผ่านมันไปได้
ภาพที่เราจดจำเป็นครั้งสุดท้ายคือ
ภาพเรากอดกันร้องไห้ทั้งคืน

ภาพที่ ผู้ชายใส่เสื้อลายสก๊อดกางเกงยีน โบกมือให้เราไกล ๆ แล้วก็เดินลับตาไป...

ก็ไม่รู้ว่าภาพนี้จะจดจำอยู่ในหัวเราไปจดถึงเมื่อไหร่

ทุกวันนี้
เราพยายามทำงานให้มาก ๆ
แต่บ้างครั้งที่มันมีอะไรมาสะกิดใจ ก็อดที่จะน้ำตาไหลไม่ได้
มันช่างทรมานจริง ๆ

เราฟังเสียงของเค้า จากข่าวของกรมประชาสัมพันธ์ทุกวัน(เค้าเป็นนักข่าว)
แต่
ไม่มีใครที่จะต้องโทรหากัน
ไม่มีใครที่เราต้องคอยโทรศัพท์
ไม่มี SMS ถึงกัน
ไม่รู้ว่าจากนี้ไปเค้าจะใช้ชีวิตยังไง
จะดูแลตัวเองรึเปล่า
จะมีใครคอยห่วงใย คิดถึง และรักเค้า เหมือนที่เรารักหรือเปล่า
จะเลิกงานหรือยัง
ถึงมหาลัยหรือยังนะ
กลับถึงบ้านปลอดภัยหรือปล่าว
ทานข้าวหรือยัง
นอนหรือยัง
ถ้าไม่สบายแล้วจะมีใครเป็นห่วงหรือปล่าว
คิดถึงเค้าแทบใจจะขาด แต่ทำอะไรไม่ได้
ทุกครั้งที่ในหัวไม่ได้คิดอะไร
ก็จะคิดถึง แต่เรื่องราวของเค้าอยู่ตลอดเวลา

เค้าก็ยังโทรและส่ง SMS หาเราบ้าง
ส่งเพลง
สิ่งที่ฉันเป็น Ebola
เป็นแค่หนึ่งคนนี้
ที่รู้ดีกับหนทางของใจ
เป็นแค่หนึ่งคนนี้
ที่รู้ตัวว่าไม่ดีเหมือนใคร
อยู่กับความเป็นจริงกับสิ่งที่เป็นไป
เธอก็หนึ่งคนนั้น
ที่หวีงดีให้ชั้นเป็นเหมือนใคร
เธอก็อยู่ตรงนี้
แต่ว่าเราช่างเหมือนไกลแสนไกล
ที่สุดต้องลากัน เจ็บปวดแจ่จำใจ
ขอบคุณที่ครั้งหนึ่งเคยผูกพันได้ร่วมทางกัน จนสุดหนทาง
จากกันวันนี้เธอคงผิดหวังแต่ดีกว่าต้องทรมานกับสิ่งที่ฉันเป็น
ที่สุดต้องลากัน เจ็บปวดแจ่จำใจ
ขอบคุณที่ครั้งหนึ่งเคยผูกพันได้ร่วมทางกัน จนสุดหนทาง
จากกันวันนี้เธอคงผิดหวังแต่ดีกว่าต้องทรมานกับสิ่งที่ฉันเป็นแล้วจะเข้าใจ

ทางแยก Yokee Playboy
มีแต่ฉัน...กับความผูกพันของเรา ความเหงามาเยือนย่าง
พรุ่งนี้....คือการจากลาอีกครั้ง กับทางที่ถึงตรงทางแยก
แต่ละทางของคน แต่ละทางของใคร
* สบอารมณ์ความสาสมใจ กับความเหน็บหนาวบนทางที่เธอได้มอบไว้
ฉันมีดอกไม้เก่า ๆ กับแสงอ่อนๆ ความหวังยังคงอยู่อีกไกล
คนอีกล้าน...เจอะเจอพานพบก็มากมาย
ไม่มีความหมายใด ไม่มีความหมายตรงตามใจ
ลาอีกครั้ง....กับทางที่ถึงตรงทางแยก
แต่ละทางของคน แต่ละทางของใคร

และเค้าบอกเราว่า
ฟังเพลงนี้ คิดถึงเรา น้ำตาท่วมทุกทีเลย ตะเองดูแลตะเองด้วยล่ะ
เราฟังเพลง2เพลงนี้ และร้องไห้ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เราอยากโทรหาเค้า
อยาก SMS ไปหา
อยากคุยด้วย เหมือนแต่ก่อน
แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะมันจะทำให้ตัดใจไม่ได้
ได้แต่ให้กำลังใจตัวเองว่า
วันนึง...เราจะผ่านมันไปได้
แต่คงนานหน่อย
เสียใจ ร้องไห้ ซะให้พอ

ปกติแล้วเราต้องหาแฟนใหม่ทันที เพื่อลืม

แต่วันนี้ เรารู้สึกว่า
เราไม่อยากทำอะไร
เราไม่อยากคุยกับใคร
เราอยากอยู่กับตรงนี้

คิดถึงเรื่องราว เก่า ๆ ที่มีความสุขกันมา
ไม่อยากจะรับใครเข้ามาในใจอีกแล้ว
เราเหนื่อย
เราทุ่มเทกับเค้า และคิดว่ามันจะไปได้สวย
แต่สิ่งที่เราได้รับ
มันทำให้เราเจ็บปวด และทรมานที่สุด

ทำไมที่บ้านเค้าไม่รับรู้เลยเหรอ
ว่าเราจริงใจและหวังดีกับลูกเค้ามั๊กมาก
มากจนคิดว่าจะเอาชีวิตก็ยอม
อยากจะให้ที่บ้านเค้ามาเห็น
ภาพที่เราทั้ง2คนกอดกันร้องไห้ ใจจะขาด
ถ้าเค้าเห็นแล้ว เค้าจะสงสารเราซักนิดมั้ย

แต่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่มีประโยชน์
เราต้องจาก และถอยออกมา
และหวังว่า ชีวิตเค้าจะดีขึ้นเรื่อย ๆ
เมื่อไหร่ที่ทำใจได้
เราจะถามไถ่ความเป็นไปของเค้าจากเพื่อนๆ
ขอแค่ให้เค้ามีความสุข
ขอแค่ให้เค้าจำเราอยู่ในเสี้ยวนึงของชีวิตก็พอ

และที่สำคัญที่สุด
เราไม่อยากลืมเค้า... และไม่คิดจะลืมเลย
และอยากบอกเสมอ

ว่า "เรารักเค้ามาก มากที่สุด ที่เคยมีรักมา"

ไม่มี : P.O.P.
"...วันที่เราเจอกัน จากวันนั้นมีแต่เธอและฉันไม่มีใคร
เธอคือความฝันคือทุกสิ่ง ทำให้ฉันได้พบความจริงของหัวใจ
ทำให้รู้ว่าเธอมีค่ามากเพียงไหน และทำให้รู้ว่าฉันรักเธอมากเท่าไร
เพราะว่าเธอคนดี และก็เพราะว่าเธอคนนี้ที่เข้าใจ
เธอทำให้ฉันพบความสุข และทำให้ฉันพบความสดใสเหนือสิ่งใด

* (No No) และ(เธอ/มัน)จะเป็นอย่างนี้ อีกนานสักเพียงไหน
และจะเป็นอย่างนี้ ไปนานสักเท่าใร
(ก็คงไม่มีคำถามอีกต่อไป เพราะเธอนั้นบอกฉันให้ได้รู้/
ก็คงจะเป็นคำถามนี้ตลอดไป เพราะเธอนั้นตอกย้ำให้ฉันรู้)

** ว่าไม่มีอีกแล้ว ไม่มีกันอีกแล้ว ไม่มีวันที่ฉันและเธอนั้นจะรักกัน
แค่อยากให้ความฝันที่มีทั้งหมดทั้งหัวใจ ให้ย้อนคืนมาใหม่จะได้ไหม

วันนี้ฉันตื่น วันนี้ฉันนั้นยืนอยู่คนเดียว
คิดว่าจะมีใครอยู่ข้างกายไม่มี ไม่มีอีกแล้ว

ก็ไม่มีอีกแล้ว ไม่มี วันที่ฉันและเธอนั้นจะรักกัน
ไม่มีอีกแล้ว ไม่มี ไม่มีวันที่ฉันมีเธอ
วันนั้นไม่มีอีกแล้ว ไม่มี วันที่ฉันและเธอ จะอยู่ด้วยกันเช่นวันนั้น
ไม่มีวันนั้นอีก No No ไม่มีอีกแล้ว ไม่มี ไม่มี
วันที่ฉันและเธอนั้น จะอยู่ด้วยกันเช่นวันนั้น
ไม่มีวันนั้นอีก No No ไม่มี ไม่มี
ก็ไม่มี ไม่มีเธออีกแล้ว ไม่มีอีกแล้ว ไม่มี
ไม่มีอีกแล้ว.."




Create Date : 26 เมษายน 2550
Last Update : 26 เมษายน 2550 21:15:51 น. 17 comments
Counter : 285 Pageviews.

 
สักวันจะได้พบคนที่เกิดมาเป็นคุ่กัน


โดย: lordoflife วันที่: 26 เมษายน 2550 เวลา:21:28:54 น.  

 
คุณอาจจะยืนคนเดียว
แต่คุณอย่าลืมนะค่ะ

ไม่ใช่แค่คุณ คนเดียวหรอกค่ะ
ที่ต้องยืนคนเดียว

ยังมีอีกหลายคนที่ ต้องยืนคนเดียว-เดินคนเดียว
บนถนนเส้นที่เคย ยืนสองคน เดินสอง คน

เหมือนคุณ

สู้ๆ ค่ะ


โดย: สายลมอิสระ วันที่: 26 เมษายน 2550 เวลา:21:40:06 น.  

 
สวัสดีค่ะ ความรักเป็นสิ่งที่สวยงามและมีความสุข ถ้าเราสมหวังในรัก เป็นกำลังใจให้คุณนะคะ สู้ๆๆค่ะ


โดย: Madam_Hatyai วันที่: 26 เมษายน 2550 เวลา:22:00:14 น.  

 
ขอบคุณทุกคนค่ะที่ให้กำลังใจ
วันนึง...เราต้องผ่านมันไปได้


โดย: ปังปิ้ง IP: 202.91.19.192 วันที่: 26 เมษายน 2550 เวลา:22:28:56 น.  

 
เข้ามาอ่าน อยากจะบอกว่าคล๊ายกันมาก สู้ค่ะ สู้ต่อไป มาจับมือสู้ด้วยกันนะคะ


โดย: มาม่า...ชาเขียว IP: 125.25.206.159 วันที่: 26 เมษายน 2550 เวลา:23:58:56 น.  

 

ที่สุดต้อ
เศร้าจังยิ่งอ่านก็ยิ่งเศร้า อยากให้รู้ว่า คิดเหมือนกันทุกอย่างเลย กับภาพสุดท้ายที่เห็นเค้าออกมายืนส่งที่ระเบียงจากนั้นตามันก็พร่ามัว รู้มั้ยว่า ไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึง และไม่มีครั้งใดที่ฟังเพลงนั้นแล้วจะไม่ร้องไห้ นี่มันแย่กว่าเมื่อครั้งที่อกหักอีก
เรารักกันเพราะความเป็นตัวของตัวเองของอีกฝ่าย ผมรักเธอเพราะเธอไม่เคยทำให้ผมรู้สึกแย่กับตัวเอง ผมรักเธอเพราะเธอใส่ใจกับรายละเอียด เธอจำได้ทุกเรื่องที่เราคุยกัน(ยกเว้น เรื่อง วันไหนผมมีเรียน ฮะ ฮะ ) วันวาเลนไทน์ เธอให้ผมนั่งที่โต๊ะคอมฯ แล้วเธอก็เปิดแผ่นที่บันทึกภาพของผม ภาพของเธอ จากกล้องมือถือ ตั้งแต่ภาพแรกที่รู้จักกัน ตั้งแต่ข้อความแรกที่ผมส่งให้ เธอเก็บมันไว้ตลอด
วันนั้นยอมรับว่า บางรูปยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถ่ายตั้งแต่เมื่อไร จากนั้นจอคอมก็เป็นภาพผู้หญิงคนหนึ่งกำลังง่วนอยู่กับ การอบคุ้กกี้ ชอตนั้นแหละที่ทำให้ผมสัญญากับตัวเองว่าจะรักผู้หญิงคนนี้ให้มากกว่านี้ จะให้เวลาเธอมากกว่าที่เป็นอยู่
บางครี้งเสร็จงานก็เหนื่อยมาก ก็จะพยายามคลานไปหา ไม่รู้สิ ทำให้แล้วสบายใจ เพราะเรารู้สึกว่า เธอให้เรามาก ผมอยากกลับไปอยู่ในช่วงเวลาที่เรากำลังเรียนรู้กัน ซึ่งเราเรียกว่า ช่วงโปรโมชั่น (แบบที่เธอพูดเสมอเมื่อ ผมไม่ค่อยมีเวลาไปหาว่า หมดช่วงโปรโมชั่นแล้วใช่มั้ย? ) ผมคิดถึงเธอมากแม้ตอนที่เขียนอยู่นี้ (เมื่อวานตอนที่มีซองผ้าป่ามาแจก ผมก็ใส่ซองแล้วก็อธิษฐานขอให้เธอมีความสุขในชีวิต และขอให้บุตรที่ล่วงลับไปสู่สุขคติ ) สุดท้ายตอนนี้ไม่แน่ใจว่าตัดสินใจถูกหรือเปล่า แต่สิ่งที่แน่ใจก็คือตั้งแต่พิมพ์มายังร้องไห้ไม่หยุด และแน่ใจว่าชีวิตนี้คงไม่สามารถลืมเธอได้ เราอยากให้เธอมีความสุขมากๆ เพราะเรารู้สึกว่าเธออาภัพมาก สุดท้ายไม่รู้ว่าเธอทำอะไรอยู่(คงจะยังไม่ตื่น) อยากโทรไป บอกว่าคิดถึงความดีที่ผู้หญิงคนหนึ่งทำให้
เราเคยรู้สึกมีความสุขมากๆ สุขที่รู้ว่าเราเป็นทุกอย่างของเค้า เป็นอนาคตที่พึ่งพิงได้ซึ่งเราก็ยินดีเพียงรอเวลาที่เหมาะสมเท่านั้น แต่วันนี้เรากลับรู้สึกเป็นทุกข์ที่สุด ทุกข์ที่เรากลายเป็นคนทำลายทุกอย่าง ทำลายผู้หญิงที่เรารักมาก ทั้งที่เธออุตสาห์ยอม ยอมที่จะเฉือนเนื้อ..ของตัวเองเพื่อให้เราคบกันได้ต่อ ผมรู้ว่าเธอเสียใจมากแค่ไหน เพราะวัดจากความเสียใจของตนเองในตอนนี้ก็ยังไม่หยุดร้องไห้เลย เธอคงเจ็บมากกว่า ...........


โดย: A Mad Man IP: 58.10.103.117 วันที่: 27 เมษายน 2550 เวลา:7:12:37 น.  

 
ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป

ขอให้เจอคนที่ผ่านมาแล้วก็ไม่ผ่านไป เร็ว ๆ นะครับ


โดย: kalin IP: 58.136.112.11 วันที่: 27 เมษายน 2550 เวลา:8:10:37 น.  

 
เป็นกำลังใจให้ครับ...
กำลังเครียดเหมือนกัน...
กับความรักที่... เป็นไปไม่ได้...


โดย: ผ่านมา...เจอ IP: 203.156.89.2 วันที่: 27 เมษายน 2550 เวลา:12:19:02 น.  

 
เป็นกำลังใจให้ผ่านพ้นไปด้วยดีค่ะ

บางทีการได้คิดถึงเรื่องราวของคนที่เรารัก ก็สามารถ รักอย่างเป็นสุขได้ค่ะ ไม่ต้องครบครอง ไม่ต้องสมหวัง แค่มีช่วงเวลาที่ดีให้นึกถึงก้พอค่ะ



โดย: เดือน IP: 58.136.112.148 วันที่: 27 เมษายน 2550 เวลา:14:09:38 น.  

 
อืม.. เรามีเพื่อนแล้วแฮะ

ความรักของเราก็จบลงด้วยความรักเหมือนกันค่ะ

ต่างกันแค่เหตุผล.. ยังไงๆ เราก็ต้องอยู่ต่อไปให้ได้นะคะ


ปล. เรานึกว่าเราจะเข้มแข็งแล้วซะอีก แต่พอมาอ่านเรื่องของคุณ มันจี๊ดมากเลยล่ะ T___T


โดย: ขอดาวที่เธอผิง เอาไว้อิงอุ่นไอ IP: 202.44.8.100 วันที่: 27 เมษายน 2550 เวลา:22:03:54 น.  

 
ไม่ว่าความรักจะอยู่หรือจากไป

มันจะทิ้งความทรงจำที่ดีไว้เสมอ....

แล้วสักวัน


ความรักจะกลับมาอีกครั้ง


โดย: tagoyagi (niyai_waan ) วันที่: 27 เมษายน 2550 เวลา:23:43:23 น.  

 
เป็นกำลังใจให้นะคะ เราก็เคยเป็นอย่างคุณ แต่ผู้ชายที่เราเคยคบ เค้าอาจจะไม่ดีเหมือนคนของคุณ แต่มันก็ทำให้เราลืมไม่ได้สักที กับความรักครั้งแรกของเรา ดูแลตัวเองดี และเข้มแข็งไว้นะคะ


โดย: ทรายสวย IP: 203.113.81.38 วันที่: 28 เมษายน 2550 เวลา:2:29:19 น.  

 
เราเองก็เป็นคนหนึ่งที่สูญเสียความรักไป แอบชอบเค้าตั้งแต่สมัยเรียน เค้าเองก็รู้ว่าเราชอบเค้า แต่เค้าไม่กล้าคบกับเราเพราะเค้ารู้สึกต่ำต้อย วันนึงหลังจากที่เราเรียนจบกลับมาจากต่างประเทศ เราสองคนมีโอกาสได้พบกันอีก เค้ามีความมั่นใจมากขึ้น หน้าที่การงานดีขึ้น เราเลยลองมาคบกัน ดูออกว่าเค้าดีใจที่ในที่สุดเราก็ได้คบกัน เค้าพาเราไปรู้จักเพื่อนๆ ลูกน้อง แต่สุดท้ายก็ต้องเลิกกัน เราต่างกันจริงๆ จากครั้งแรกที่พบกัน ถึงตอนนี้ก็10ปีแล้ว ยังไม่เคยลืมเลย สิ่งที่เราทำตอนนี้คือ ทำให้เค้าลำบากใจน้อยที่สุด กลัวว่าความรักของเราจะทำให้เค้ายิ่งหนีเราไป


โดย: เข้าใจ IP: 58.9.140.68 วันที่: 28 เมษายน 2550 เวลา:15:33:32 น.  

 
นางฟ้ามีความเห็นว่า จากเป็นนนน ทั้งยังรัก ดีกว่าจากตายแถมยังเกลียดกันเข้ากระดูกดำอีกนะ

ยังมีอีกหลายร้อยล้านคนบนโลกใบนี้ ที่มีความรู้สึกที่แย่กว่าคุณอีก นางฟ้าเป็นกำลังใจให้นะ


โดย: นางฟ้าแก่แก่ วันที่: 30 เมษายน 2550 เวลา:21:34:01 น.  

 
มาเป็นกำลังใจให้อีกคนค่ะ
ตอนนี้เราเองกำลังดูแลรักษาหัวใจตัวเองอยู่เหมือนกัน
ต้องเจอหน้าคนที่เราเคยรักทุกวัน
ต้องเดินผ่านที่เดิมที่เรากับเค้าเคยไปด้วยกัน
ต้องเห็นแฟนเค้ามารับทุกวัน
เจ็บข้างในลึก ๆ จัง...
แต่...เราบอกกับใจตัวเองทุกวันว่าต้องผ่านมันไปให้ได้
และเราก็อยากบอกกับคุณเหมือนกันว่า...อย่าท้อแท้นะ


โดย: Ni_Gi_Gi IP: 58.9.159.40 วันที่: 1 พฤษภาคม 2550 เวลา:2:05:17 น.  

 
สู้นะคะ เวลาจะช่วยให้คุณเข้มแข็งนะ เป็นกำลังใจให้นะ


โดย: once_day วันที่: 1 พฤษภาคม 2550 เวลา:18:04:10 น.  

 
เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้สิ่งที่ผ่านมา เป็นบทเรียน เป็นประสบการณ์ ขอให้เข้มแข็ง ยิ้มรับกับวันใหม่ สิ่งใหม่ที่จะเข้ามาในชีวิตค่ะ สู้ สุ้ค่ะ


โดย: KK IP: 203.144.136.80 วันที่: 6 พฤษภาคม 2550 เวลา:18:42:15 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 
 
 

ปังปิ้ง
Location :


[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




[Add ปังปิ้ง's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com
pantip.com pantipmarket.com pantown.com