เทอมนี้ก็ผ่านไปอย่างไม่ค่อยน่าตื่นเต้นเท่าไหร่ค่ะ เพราะ MissMo รู้ตัวว่ามาถึงขนาดนี้แล้ว เรียนจบแน่ ๆ จริง ๆ แล้วพอเรียนมาถึงตอนนี้แล้ว การทำข้อสอบนั้นง่ายขึ้นกว่าเก่ามาก เพราะว่าเราเริ่มคิดแบบพยาบาล รวมทั้งความรู้และประสบการณ์ก็พอมี เวลาที่เราทำข้อสอบก็สามารถที่จะตัดช้อยส์ที่ผิดออกไปได้ง่ายขึ้น ส่วนมากจะเหลือ ๒ คำตอบสุดท้ายค่ะ ที่ส่วนมากถูกทั้งคู่แต่อันไหนล่ะที่ถูกที่สุด

     Summerปีนั้น MissMo มีความสุขมากค่ะ เพราะว่าจะเป็น senior แล้ว แต่เรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น พอกลางเดือนสิงหา เปิดเทอมได้ ๑ อาทิตย์ เฮอร์ริเคนคาทรินาก็ (ดัน)มาค่ะ จำได้ว่าอาทิตย์นั้นจะมี Exam อันแรกด้วย ไอ้เราก็ดันคิดว่าพายุมาก็ดีนะ โรงเรียนจะได้ปิดสักสองสามวัน จะได้อ่านหนังสือเพิ่ม หารู้ไม่ว่าโรงเรียนมันจะปิดไปอีกเกือบหกเดือน จริง ๆ ไม่ได้คิดจะอพยพด้วย เพราะว่าส่วนมากที่พายุเข้าก็ไม่มีอะไร ฝนตก น้ำท่วม ไฟดับสักพักแค่นั้น แต่พี่มะอึกบอกว่าให้ไป (แต่ตัวเธอนั้นอยู่นะคะ เพราะสามีอิฉันนั้นชาติที่แล้วเป็นไทยมุงค่ะ อยากรู้อยากเห็น) ก็เลยไปบ้านเพื่อนที่ arkansas จากนั้นก็ไปอยู่ที่บ้านน้องชายพี่มะอึกที่ connecticut อีกหลายเดือน โรงเรียนนั้นปิดจนถึงเดือนมกรา แต่ว่าเราก็ตัดสินใจดร็อปไปอีกหนึ่งปีค่ะ เพราะว่าไม่มีกะตังค์ พี่มะอึกเป็นคนส่งเราเรียน พี่มะอึกขายของอยู่ที่ Flea market ที่new Orleans ค่ะ ตลาดราบไปแล้ว เราทั้งสองคนจึงตกงานไปโดยปริยาย ไม่มีตังค์เรียนค่ะ ตอนนั้นเราแต่งงานแล้วแต่ก็ไม่ได้ยื่นเรื่องขอใบเขียว จะกู้เงินเรียนก็ไม่ทันแล้ว แต่โชคดีค่ะ ที่เราโชคดีที่ได้มาขายของที่ Pike Place Market, Seattle ด้วยเหตุนี้เราก็เลยตัดสินใจย้ายมาอยู่ที่ seattle ทำงานไปประมาณ ๘ เดือนแล้วเก็บตังค์ค่าเทอมได้แล้วก็กลับไปเรียนที่ New orleans จนจบเมื่อเดือนพฤกษภาปีที่แล้ว (๒๐๐๗)แล้วก็กลับมาอยู่ seattle เป็นแม่ค้าต่อไป

   ปีสุดท้ายของการเรียนพยาบาลเป็นปีที่ง่ายที่สุด แต่ก็ห้ามขี้เกียจนะจ๊ะ การบ้านกับรายงานน้ั้นก็ยังเพียบเหมือนเดิม แต่เรารู้แล้วว่าต้องจัดการกับมันยังไง แล้วก็ไม่ต้องคอยเครียดว่าจะไม่จบอีกแล้ว เพราะถ้ามาถึงสองเทอมสุดท้ายแล้ว จบแน่ ๆ ถ้าไม่ประมาทนะจ๊ะ ปีสุดท้ายนี้เป็นปีที่ใช้เวลาส่วนมากในการเตรียมตัวสอบ N-Clex ทำแบบฝึกหัดทั้งหลาย แล้วก็ไปเรียนทบทวนความรู้(อันนี้แนะนำให้ไปเรียนนะคะ) สำหรับเรานั้นตัดสินใจว่าจบแล้ว เราคงจะยังไม่เป็นพยาบาลแต่จะกลับมาขายของที่ seattle สักพัก อย่าค้อนนะจ๊ะว่้าเรียนมาแทบตายแล้วดันไม่ใช้ แต่ว่าพอลองได้เป็นเจ้านายตัวเองนั้น ความเป็นอิสระทำให้เรานิสัยเสีย ไม่อยากเป็นลูกน้องใคร แล้วอีกอย่างก็อยากกลับเมืองไทยมาก กะว่าจะกลับประมาณสองเดือนเลยแหละ เพราะว่าเราอยู่อเมริกามาแปดปี กลับบ้านครั้งเดียว เมื่อห้าปีที่แล้ว ถ้าเพิ่งไปทำงานใครเค้าจะให้ลาสองเดือน แต่ก็ไปสอบ N-Clexนะจ๊ะ จำได้ว่าเป็นวันที่ ๔ มกราปีนี้แหละ สอบเสร็จแล้ววันรุ่งขึ้นก็กลับเมืองไทยเลย คิดว่าไม่ผ่านหรอก เพราะว่าทำไปชั่วโมงกับอีกหน่อยนึงเครื่องมันก็หยุด ไอ้เราก็คิดว่าช่างมันตรูกลับบ้านก่อนหละ กลับจากเมืองไทยแล้วค่อยมาจัดการใหม่ ลองเข้าไปเช็คผลทาง internet ดูปรากฎว่าผ่านฮ่ะ พอกลับมาถึง seattleใบอนุญาติ (license) ก็นอนรออยู่ในตู้จดหมายแล้วจ้ะ คิด ๆ ไปก็น่าตลกว่าเรานั้นกระเสือกกระสนดิ้นรนมาหลายปีที่จะได้เป็นพยาบาล แต่พอได้จริง ๆ เราดันเลือกเป็นแม่ค้าซะนี่่ แต่หวังว่าวันนึงถ้าทุกอย่างในชีวิตลงตัวมากกว่านี้ เราก็คงจะได้ใช้วิชาที่ร่ำเรียนมาจนเลือดตากระเด็นจริง ๆ เสียที (หรือไม่ถ้าเศรษฐกิจแย่ไปมากกว่านี้ก็คงได้เป็นในเร็ววันนี้แหละค่ะ) อ้อ...เขินมากเลยเวลามีใครมาคอมเมนท์ในบล็อกเราแล้วเรียกเราว่าคุณพยาบาล ตอนนี้เป็นแม่ค้านะคะ เป็นพยาบาลเมื่อไหร่แล้วจะบอกค่ะ

Create Date : 12 ตุลาคม 2551		3 comments
Last Update : 13 มีนาคม 2553 6:14:22 น.
Counter : 2689 Pageviews.
Share Tweet