อันที่จริงความพอใจในสิ่งที่เรามีนั้นไม่ใช่เรื่องยาก แต่ที่เป็นปัญหาก็เพราะเราชอบมองออกไปนอกตัว และเอาสิ่งใหม่มาเทียบกับของที่เรามีอยู่ หาไม่ก็เอาตัวเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น เมื่อเห็นเขามีของใหม่ ก็อยากมีบ้่าง  

บ่อเกิดแห่งความสุข   มีอยู่กับเราทุกคนในขณะนี้อยู่แล้ว เพียงแต่เรามองข้ามไป หรือไม่รู้จักใช้เท่านั้น

เมื่อใดที่เรามีความทุกข์  แทนที่จะมองหาสิ่งนอกตัว ลองพิจารณาสิ่งที่เรามีอยู่และเป็นอยู่ ไม่ว่า  มิตรภาพ  ครอบครัว สุขภาพ  ทรัพย์สิน รวมทั้งจิตใจของเรา ล้วนสามารถบันดาลความสุข ให้แก่เราได้ทั้งนั้น ขอเพียงแต่เรารู้จักชื่นชม  รู้จักมอง และจัดการอย่างถูกต้องเท่านั้น ไม่มองออกไปนอกตัว  ไม่เปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น  เปรียบเทียบสิ่งใหม่กับของที่เรามีอยู่ มองหาความสุขจากการมี หรือจากสิ่งที่มี  

  มองหาความสุขจากกการให้ ยิ่งให้ความสุข ก้ยิ่งได้รับความสุข เคยม๊ะ ความสุขเพราะเห็นน้ำตาของผู้อื่น... เปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม

มองหาความสุขจากการทำดี  ลองหาเรื่องทำดีสักเรื่อง ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเล็กเพียงใดแต่มันทำให้ชีวิตเรามีความหมายขึ้นมา มองย้อนไปดูสิ  เรามีความสุขไหม

มองหาความสุขจากการไม่มี   คือการปล่อยวาง ไม่ยึดถือในสิ่งที่มี ดังนั้นเมื่อไม่มีหรือสูญเสียไป ก็ยังเป็นสุขอยู่ได้

 เกิดมาทั้งที น่าจะมีโอกาสได้สัมผัสกับความสุขจากการให้ และการไม่มี  เพราะนั่นคือ  สุขที่สงบเย็นและยั่งยืนอย่างแท้จริง

  คัดลอกบางตอนจากบทความ "ความสุขที่ถูกมองข้าม" ของ พระไพศาล วิสาโล

    การมองหาไม่ยาก แต่เราจะมองเห็นรึเปล่า 

    การปล่่อยวาง พูดเหมือนง่าย แต่ยากยิ่งนัก หากแต่ลองฝึกดูหลายๆครั้งก็จะเข้าใจ และเห็นสภาวะจริง

    เอ้า !!! เริ่มแสวงหาความสุขกันเลย  ด้วยการให้

    1.  ให้อะไรก็ได้กับคนข้างๆตัวเรา :  ขนมสักชิ้น  กาแฟสักแก้ว 

    2. ให้คนที่น้ำท่วม : น้ำสักแพ็ค ผ้าอนามัย 1 ห่อ เดินไปบริเวณที่พักคนน้ำท่วม ยื่นของให้ทันที

3. ให้ญาติที่เฝ้าไข้ : ก๋วยเตี๋ยวสักถุง  ขนมหวาน 1 ถุง มื้อกลางวันหรือมื้อเย็น

ลองจับความรู้สึกดูนะ ขณะยื่นของให้  ผู้รับรู้สึกอย่างไร เรารู้สึกอย่างไร