20 มิ.ย. 2554

น้องแซนด์ลูกรัก

ไม่ได้อัพบล็อคมานาน ทั้งที่หม่าม๊าตั้งใจไว้ว่า จะอัพบ่อยๆ แต่แหม ก็มันขี้เกียจเหลือเกินนี่นา

แต่ก็คิด (อีกแระ) ว่าจะพยายามอัพเรื่องสำคัญของหนูให้ได้บ่อยๆ ก็แล้วกันนะลูกนะ

สิ่งที่สำคัญสำหรับหนู เมื่อไม่นานมานี้ นั่นคือ แต่นแต๊น...หนูเลิกเพิร์สได้เกือบ 100% แล้วน๊า หลังจากที่หม่าม๊าเริ่มปฏิบัติการเลิกเพิร์สให้หนู ตั้งแต่ 2 ขวบ จนตอนนี้หนูอายุ 2 ขวบ 5 เดือน 14 วัน วิธีที่หม่าม๊าใช้กับหนู ก็คือแบบค่อยเป็น ค่อยไป ไม่ได้รีบร้อนหรือบังคับอะไรหนูมากนัก ส่วนวัตุประสงค์ของการเลิกเพิร์สคือ เตรียมตัวหนูให้พร้อมที่จะเข้าเรียนอนุบาล 1 ในปีการศึกษาหน้า (2555)

บางคนก็ว่าเร็ว บางคนก็ว่าช้า แต่ไม่มีใครจะรู้จักในตัวลูก ดีกว่าหม่าม๊า โดยหม่าม๊าจะดูจากความพร้อมของหนูเป็นสำคัญ หนูเริ่มบอกฉี่ บอกอึ ได้ตอนประมาณ 2 ขวบนิดๆ บางครั้งก็ทันบ้าง ไม่ทันบ้าง เลอะบ้างนิดๆ หน่อยๆ แต่หม่าม๊าก็ไม่เคยตำหนิหนูเลย ซึ่งหม่าม๊าถือว่าให้หนูได้เรียนรู้ด้วยตัวเอง ว่าอะไรคือเลอะ อะไรคือเปียก

เริ่มแรกสิ่งที่จะต้องเตรียม นั่นคือ

- กระโถน และฝารองชักโครก ซึ่งกระโถนที่หนูใช้ ราคาแค่ 70 บาท โดยซื้อมาจากป้าจอย (ดอกหญ้าในป่าคอนกรีต) ไม่รู้ว่าป้าจอยจะจำได้มั้ยว่าขายให้เรา  ส่วนฝารองชักโครก ป้าไนท์ แม่พี่ชินให้หนูมาฟรีๆ เลยค่ะ

- สิ่งต่อมาคือสื่อสารของเรา 2 คนแม่ลูก หม่าม๊าจะสอนหนูเสมอว่าเวลาปวดฉี่หรือปวดอึอึ๊ ให้บอกหม่าม๊า ช่วงแรกเป็นช่วงเรียนรู้ซึ่งกันและกัน ของเราทั้ง 2 คน บางครั้งหนูก็บอกได้ บางครั้งก็ไม่ได้ แต่อย่างน้อยๆ หนูจะรู้ตัวเสมอว่าหนูกำลังทำอะไรอยู่

โดยส่วนใหญ่ เลาที่หม่าม๊ามาทำงาน แล้วอาม่าลั้งเลี้ยงหนูอยู่ที่บ้าน หม่าม๊าก็จะไม่ค่อยซีเรียสกับเรื่องนี้สักเท่าไหร่ เพราะอาม่าเดินไม่ค่อยคล่อง ซึ่งจะไม่ค่อยทันทำให้เวลาหนูฉี่หรืออึ แต่ถ้าเวลาหนูอยู่กับหม่าม๊า เราก็จะทันกันทุกครั้ง นี่คืออีก 1 เหตุผลที่หนูใช้เวลาในการเลิกเพิร์สนานกว่าเด็กคนอื่นๆ

 แต่เมื่อ 2 คืนก่อน หม่าม๊าเห็นก้นหนูเป็นผื่นผ้าอ้อม ทั้งที่ก่อนหน้านี้ หนูไม่เคยเป็นเลย หม่าม๊าก็เลยคิดว่า มันน่าจะถึงเวลาแล้ว ที่หนูจะต้องเลิกเพิร์สแบบจริงจังสักที คืนนั้น (เสาร์ 18 มิ.ย. 54) หม่าม๊าจึงสินใจไม่ใส่เพิร์สให้หนู ในช่วงกลางคืน

หม่าม๊าก็พาหนูกินนม กินยา แปรงฟัน และฉี่เหมือนทุกๆ คืน ต่างกันที่คืนนี้จะไม่มีเพิร์สเท่านั้น และหม่าม๊าก็ตื่นมาตอนตีสองครึ่ง เพื่อปลุกหนูไปฉี่ในห้องน้ำ ซึ่งหนูก็ไม่ค่อยจะให้ความร่วมมือเท่าไหร่ เพราะน่าจะง่วงนอน  แต่สุดท้ายหนูก็ฉี่และกลับมาเข้านอนได้ (นับเป็นก้าวแรกที่ประสบความสำเร็จมากๆ ค่ะ)

 คืนที่สอง นั่นคือเมื่อคืนนี้เองจ้ะ (19 มิ.ย. 2554) หม่าม๊าก็ทำภารกิจก่อนเข้านอนเหมือนเดิมทุกอย่าง และก็ปลุกหนูขึ้นมาฉี่ตอนตีหนึ่ง บอกตามตรงว่าคืนที่ 2 ยากกว่าคืนแรกมากๆ หนูร้องไห้ด้วย  แต่เมื่อตั้งใจแล้ว มีหรือจะยอมแพ้ สุดท้ายหนูก็ฉี่แล้วไปเข้านอนได้จ้ะ เยี่ยมมากๆ

 จากที่ผ่านๆ มาจนถึงเมื่อคืนนี้ หม่าม๊ามองว่าเราประสบความสำเร็จมากในระดับหนึ่งนะคะลูก หม่าม๊าพอใจและดีใจมากค่ะ ที่น้องแซนด์ทำได้ นั่นหมายถึง หนูเข้าใจสิ่งที่หม่าม๊าคอยพูด และสื่อสารกับหนู มันอาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อย กับการแค่เลิกเพิร์ส แต่หม่าม๊ากลับมองว่าการเริ่มต้นที่ดี ที่จะทำให้หนูประสบความสำเร็จกับสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้ เพียงแค่เข้าใจและนำไปใช้ได้จริงๆ

 ไม่ว่าสิ่งที่ลูกทำจะเล็กน้อย หรือยิ่งหญ่มากเพียงไหน น้องแซนด์ก็จะมีหม่าม๊าคอยเคียงข้างและให้กำลังใจตลอดๆๆๆๆ นะจ๊ะ

เมื่อวานก่อนกลับจากทำงาน แวะไปซื้อโดนัท KK

ไม่ใช่เพราะเห่อ แต่แค่อยากซื้อให้ ลูก พ่อ แม่ พี่ชาย และสามี ได้ลองทานกัน

เพราะตั้งแต่เค้าเปิดขายมาหลายเดือน พวกเรายังไม่มีโอกาสได้ลองลิ้มรสมันเลยซักครั้ง ดังนั้นจึงไปต่อคิวซื้อ โดยใช้เวลาทั้งต่อคิว และชำระเงินไม่เกิน 5 นาที ซึ่งอาจเรียกได้ว่า เป็นคิวที่สั้นมากๆ ก็ว่าได้

กลับถึงบ้านด้วยใจตื่นเต้น หวังจะให้ทุกคนที่รัก ได้ลองขนมยอดฮิตนี้...

 แต่พอเข้าบ้าน สิ่งที่เห็นคือ น้องแซนด์ปากแตกและช้ำ, เหงือกบริเวณฟันหน้ามีรอยช้ำและเลือดซึม, แผลถลอกบริเวณจมูก และหลังมือด้านขวา

นุชก็ถามแม่ว่าน้องแซนด์หกล้มเหรอ แม่เราก็พยักหน้า แต่น้องแซนด์พูดออกมาว่า "พี่เมฆผลัก" เราก็ถามแม่ว่าเมฆผลักเหรอ เพราะเราไม่อยากฟังความจากลูกข้างเดียว ซึ่งแม่เราก็ตอบว่าใช่ แม่กำลังจะพาแซนด์เข้าบ้าน ยายของเมฆก็บอกให้เมฆไปส่งน้อง เค้าก็ดันๆๆ ผลักๆๆ จนน้องแซนด์ล้มหน้ากระแทกพื้น" ซึ่งยายเค้าก็ไม่ได้ว่ากล่าว ตักเตือนหลานเค้ามากนัก

เมฆ อายุ  7 ขวบ เป็นเด็กข้างบ้าน ที่เรารัก และเคยช่วยแม่เค้าเลี้ยงมาแต่อ้อน แต่ออก แต่เนื่องจาก เราและแม่ของเค้ามีเรื่องที่ทำให้เราไม่พูดกัน และเลิกคบกันไปในที่สุด แต่เราไม่เคยเอาความโกรธ และเกลียดของผู้ใหญ่มาลงที่เด็ก เพราะเด็ก จะอย่างไรก็เป็นเด็ก เค้าบริสุทธิ์เกินกว่าจะรับรู้ความบาดหมางของผู้ใหญ่

แต่แม่เค้า มักจะสอนลูกเสมอว่า เราและสามีของเรา ไม่ใช่เพื่อนเค้าอีกต่อไป ดังนั้นไม่ต้องพูดคุย หรือทักทายกับเราอีก (ทราบเพราะ เด็กเล่าให้ฟัง เพราะเค้าอยากเข้ามาเล่นที่บ้านเรา)

ขออนุญาตเกริ่นเรื่อง "เมฆ" เท่านี้พอนะคะ

กลับมาที่เรื่องน้องแซนด์ เค้าก็ยังพูดตลอดว่า "พี่เมฆผลัก เจ็บๆ" เราไม่ได้บอกเรื่องนี้กับสามี เพราะเราเข้าใจดีว่า สามีเป็นคนอย่างไร ถ้าบอกไปต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ เพราะสามีเราก็ไม่ชอบหน้าแม่เค้าเท่าไรนัก

และเราก็แก้ไขปัญหานี้ด้วยการสอนลูกว่า อย่าไปเล่นกับเค้าอีก และอย่ารังแกคนอื่น แต่ก็อย่ายอม ให้สู้ ถ้าคนอื่นมารังแก และก็จบปัญหานี้ไปด้วยการไม่ไปโวยวายกับพ่อ แม่เค้า ก็จบกันไปเท่านี้

และประมาณ 2 ทุมครึ่ง อยู่ดีๆ น้องแซนด์ก็อาเจียรออกมาค่ะ ซึ่งเราไม่แน่ใจว่า สมองเค้าจะกระทบ กระเทือนหรือเปล่า เพราะเราไม่รู้ว่าตอนล้มนั้นล้มแรงไหม วันนี้ต้องก็ให้แม่ช่วยสังเกตอาการ ว่าเค้าซึมไหม ทานข้าวได้ไหม และอาเจียรอีกไหม ถ้ามีอาการอีก คงต้องรีบพาไปหาหมอ

ขอเสริมนิดค่ะ ว่าการที่เราไม่ไปโวบวายกับพ่อแม่เค้า เพราะเราไม่อยากให้ลูกเห็นว่าการที่เค้าเจ็บแบบนี้ พ่อแม่จะช่วยเค้าได้ตลอด เค้าต้องลุกขึ้นมาช่วยตัวเองด้วย และเราอยากให้เค้าเข้าใจว่า การต่อสู้ ไม่จำเป็นจะต้องใช้กำลังห้ำหั่นเสมอไป

 และถ้าเป็นคุณพ่อ คุณแม่ท่านอื่นๆ จะทำอย่างไรกับเหตุการณ์นี้ จะสอนลูกอย่างไรกันคะ และคิดว่าสิ่งที่นุชทำถูกหรือผิด แนะนำได้ค่ะ

และนี่ค่ะ รูปประสบการณ์ครั้งแรกกับ KK ทั้งๆ ที่เลือกลบปากของ "แซนด์แสนซน"

  6 มกราคม 2554 : น้องแซนด์แสนซนของหม่าม๊า ก็ 2 ขวบเต็มแล้วนะคะ ก่อนหน้า 1 วัน หม่าม๊าพาหนูไปทำบุญวันเกิด ด้วยการเลี้ยงอาหารกลางวันให้กับเพื่อนๆ ที่มูลนิธิเด็ก แถวๆ พุทธมณฑลสาย 4

 หม่าม๊าอยากให้หนูเป็นเด็กดี มีความเอื้ออารีย์ต่อผู้ที่ด้อยกว่า รู้จักแบ่งปันให้ผู้อื่น วันเกิดปีนี้ ปาป๊า กับหม่าม๊ายังไม่ได้ให้ของขวัญกับหนูเลยนะคะ เพราว่าโบนัสยังไม่ออก แต่ก็คิดกันไว้แล้วว่า เราจะค่อยๆ ทยอยซื้อทองคำ เก็บสะสมไปให่หนูเรื่อยๆ จนกว่าหนูจะโตพอ ที่จะบริหารมันได้นะคะ

 หม่าม๊าขออวยพรให้หนูเป็นเด็กดี มีความคิด แข็งแรงทั้งร่างกายและจิตใจ เป็นที่รักของทุกคนที่พบเจอ ประสบความสำเร็จในทางที่ดีนะคะ

 รักลูกมากๆ จ้ะ