Group Blog All Blog
|
เป็นแม่ซิดต้องอดทน ตอนที่ 17 รอยยิ้มของเจ้าตัวแสบ
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยค่ะ เจ้าตัวเล็กอย่างหนูก็มีอาการฮัดชิ่วบ้างเป็นพักๆ แต่ยังไม่เป็นหวัด แม่ก็เลยโล่งใจ เพราะหนูเป็นหวัดที เป็นน๊านนาน นานกว่าชาวบ้านชาวช่องเค้า สงสัยเพราะเวลาไม่สบาย ใครๆก็เป็นห่วง หนูก็เลยอย่างเป็นหวัดนานๆ จะได้มีคนเอาใจ แม่กะป่ะป๊าก็ยังแข็งแรงดีเหมือนเดิม ไม่เจ็บไม่ป่วย แต่ก็ดูไม่ค่อยจะมีอารมณ์หนุกหนานกับหนูเท่าไร สงสัยจะเหนื่อยเรื่องงาน (ตามเคย) ป่ะป๊ากลับบ้านดึกทุกวันเลยค่ะ กลับมาหนูกับแม่ก็หลับปุ๋ยไปแล้ว น่าสงสารป่ะป๊าเนอะ - หนูก็เลยแกล้งเอาใจป่ะป๊าตอนหลับ แต่ป่ะป๊าคงไม่รู้ตัว (หนูเองก็ไม่รู้ตัว) เวลานอนหลับดึกๆ หนูต้องนอนดิ้นไปหาป่ะป๊าทุกที เอาแขนมั่ง ขามั่ง เท้ามั่ง ไปเตะๆ ป่ะป๊า กลัวป่ะป๊าขาดความอบอุ่น แม่ต้องคอยอุ้มหนูกลับมานอนที่เดิมทู๊กทีสิน่า - ป่ะป๊าก็บ่นว่าเจ็บ (แต่บางหลับก็หลับอุตุ ไม่ยักกะตื่น) หนูชอบแกล้งป่ะป๊า - ป่ะป๊าบ่นน้อยใจกะแม่อีกละ ว่าหนูไม่ยอมพูดภาษาอังกฤษด้วย ทั้งที่ป่ะป๊าแอบเห็นว่าหนูเข้าใจ แต่ไหงไม่ยอมพูดก็ไม่รู้ สงสัยจะเล่นตัว ก็อย่างว่า ใครๆ ก็พูดกะหนู ภาษาโน้น ภาษานี้ หนูก็ต้องตัดสินใจก่อนว่าชอบภาษาไหนที่สุดนะสิ เวลาแม่บอกให้หนูไปเอา rabbit หนูก็รู้ แต่เวลาหยิบมา หนูต้องบอกว่า "...ต่าย.." ป่ะป๊าให้หนูเอา chair มานั่ง หนูก็รู้ แต่หนูก็จะบอกว่า "...อี้..." ป่ะป๊าพูดไร หนูก็ฟังๆๆๆ แต่ไม่พูดหรอก เล่นตัวไปงั้นแหละ แถมบางทียังแกล้งขำๆ ล้อป่ะป๊าอีกตะหาก แม่บอกว่าหนูชอบแกล้งคนอื่น - หนูป่าวแกล้งซักหน่อย แค่ชอบให้คนอื่นมีความสุข หนูก็ขำ หัวเราะตลกไปด้วย เวลาหนูดูบาร์นีย์ หนูก็อยากให้คนอื่นขำกับหนูด้วย สนุกกะหนูด้วย - ก็ต้องช่วยกันตบมือ มานั่งดูให้พร้อมเพรียงกันสิ ไม่งั้นจะสนุกได้ไง จริงป่าวคะ... หนูรู้น๊า ว่าแม่กะป่ะป๊าอ่ะมีความสุข เวลาเห็นหนูยิ้ม หนูหัวเราะ ถึงแม้บางครั้งหนูจะเกเร งอแง เริ่มทำตัวเกาะติด ร้องไห้ตาม อยากให้แม่กะป่ะป๊าเล่นด้วยตลอด แม่บอกให้หนูเป็นเด็กดี หนูก็จะเชื่อฟังแม่ค่ะ ไว้อีกซักหน่อยหนูจะพูดภาษาอังกฤษกะป่ะป๊านะคะ ซิดนีย์จอมแก่น เป็นแม่ซิดต้องอดทน ตอนที่ 16 กำลังใจของแม่
ช่วงนี้ ป่ะป๊ากับแม่ อารมณ์ตึงเครียดเป็นพิเศษค่ะ งานยุ่งกันตั้งแต่ต้นเดือน ถึงขนาดว่า ไม่มีเวลาพาหนูไปฉีดวัคซีนตามกำหนด คุณหมอนัดหนูไปฉีดยาตั้งแต่สิ้นเดือนมกรา แม่เพิ่งพาหนูไปฉีดเมื่ออาทิตย์ก่อนนี่เอง จนคุณพยาบาลนับอายุหนูไม่ถูก งงกันไป หนูแอบเห็นแม่กะป่าป๊าคุยกันเครียดๆ ทุกวัน ตอนที่แม่พาหนูเข้านอน คุยกันไป บางทีก็ปรึกษากันเสียงดัง (บางคนเรียกว่า ทะเลาะ ... แต่แม่บอกเปล่า คุยกันก็ต้องใส่อารมณ์กันมั่ง ) จนหนูนอนหลับๆ ตื่นๆ อยู่หลายคืน - ต้องลุกมางอแงกลางคืน ลำบากแม่อีก แม่บอกว่า ช่วงนี้งานยุ่งมาก แถมหาคนช่วยก็ไม่ได้ แม่หัวหมุนทุกวันเลยค่ะ แม่บอกอยากให้หนูโตเร็วๆ จะได้มาช่วยแม่ทำงาน แต่ต้องรออีกหลายปีนะแม่ ช่วงนี้หนูหัดรับโทรศัพท์ช่วยแม่อยู่ค่ะ - เวลาเข้ามาออฟฟิศทีไร อันดับแรกหนูต้องตรงไปยกหูโทรศัพท์ แถมกดเปิด speaker phone กดเบอร์โทรมั่วซั่วไปเลย แม่ยังแอบแซวว่า ถ้ากดไปติด 191 สงสัยป่วนไปทั้งบ้าน แม่กับป่ะป๊า ไม่ค่อยมีเวลาเล่นกับหนูเลยค่ะ - กลางวันได้แค่มองๆ กัน เพราะแม่กลัวทำงานไม่ทัน แม่บ่นว่า ทำไมวันๆ เวลามันหมดไปเร๊วเร็ว - พอเลิกงานแม่ก็ต้องรีบมาดูแลหนูอีก หนูรู้ว่าแม่เหนื่อย แต่ก็แหม ... กลางวันไม่ค่อยได้เล่นกับแม่เลย พอตอนเย็นหนูก็อยากเล่นกับแม่นานๆ เพราะแม่เล่นอะไรตลกดี หนูชอบ เล่นกับแม่อะไรก็ขำ อะไรก็สนุกไปหมด - หนูว่าแม่มุขเยอะ ไม่เหมือนป่ะป๊า เวลาป่ะป๊าเล่นอะไร บางทีหนูไม่เก็ต หนูทำหน้างงๆ ...ป่ะป๊าก็เบื่อละ ไม่ยอมหามุขใหม่ๆ มาเล่นกะหนูมั่ง อีกไม่กี่เดือน น้องหนูก็จะออกมาเล่นเป็นเพื่อนหนูแล้ว - แม่บอกว่า ถึงเวลาเหนื่อยสาหัสอีกแล้ว แม่เคยแอบบอกหนูว่า บางครั้งแม่ก็ลังเล คิดว่าตัวเองคิดผิดที่มีน้องเร็วไป - บางครั้งแม่ก็คิดว่า ถ้ามีน้องอีกคนเดียวก็พอ เพราะกลัวเลี้ยงไม่ไหว แต่ความตั้งใจของแม่ แม่อยากให้หนูมีน้องสัก 2 คน เพราะจะได้ไม่เหงา แม่อยากให้มีพี่น้องเยอะๆ เพราะบ้านจะได้คึกคัก แม่บอกหนูบ่อยๆ ว่า ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องเหนื่อยทั้งนั้น แม่คอยบอกตัวแม่เอง แล้วแม่ก็บอกหนูด้วย ถ้าเราไม่ยอมเหนื่อย ก็ต้องมีคนเหนื่อยแทนเรา ถ้าเราไม่ยอมเสียสละบางสิ่งบางอย่าง ก็ต้องมีคนเสียบางสิ่งบางอย่างเพื่อเรา ถ้าแม่กับป่ะป๊าไม่ยอมเหนื่อย หนูก็จะต้องเป็นคนเหนื่อยมากกว่า ในตอนที่หนูโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ป่ะป๊าบอกแม่เสมอๆ เวลาที่แม่คิดมาก เรื่องไม่มีเวลาให้หนู แม่กลัวหนูขาดความอบอุ่น กลัวหนูคิดว่าแม่ไม่รักไม่ใส่ใจ ป่ะป๊าบอกว่า หนูสบายดี แต่หนูจะไม่สบายแน่ ถ้าวันนี้ แม่กับป่ะป๊าไม่ทำงานหนักเพื่อหนูและน้องๆ สำหรับวันข้างหน้า แม่ต้องอดทนและเข้มแข็งมากกว่านี้ เมื่อวันข้างหน้า เราสบายกว่านี้ มีเวลา มีความพร้อมมากกว่านี้ เราก็จะได้ใช้เวลาด้วยกันแน่นอน ป่ะป๊าบอกว่า ป่ะป๊าอยากเหนื่อย ตอนที่ยังมีแรง ป่ะป๊าไม่อยากเหนื่อย ไม่อยากเครียดไปตลอดชีวิต หนูแอบฟังเค้าคุยกันบ่อยๆ ค่ะ - หนูก็เลยรู้ว่าต้องทำตัวเป็นเด็กดี เวลาที่แม่ไม่ว่าง ถึงแม้บางครั้งหนูจะร้องงอแง อยากให้แม่อุ้ม - ขอแค่แม่อุ้มหนูแป๊บเดียว หนูก็ยอมปล่อยแม่ไปทำงานต่อ แต่ถ้าแม่มีเวลาให้หนูเมื่อไร หนูก็ไม่ลังเลจะกระโดดเกาะแม่เป็นลูกลิงน้อยเหมือนเดิม หนูรู้ว่าแม่มาแอบดูหนูบ่อยๆ (แต่ไม่ให้หนูเห็น เพราะหนูจะร้องตาม) แม่แอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เวลาหนูเล่นสนุก หนูหัวเราะเสียงดัง แม่ก็หัวเราะด้วย ไม่ใช่แม่คนเดียวนะคะ ป่ะป๊าก็ชอบมาแอบยืนดูหนูตอนกลางวันทุกที - พอใจแล้วก็ไปทำงานกันต่อ แหม ทำยังกะมาแอบดูดารากันอย่างนั้นแหละ หนูเป็นกำลังใจให้ป่ะป๊ากับแม่ทุกวันเลยค่ะ ซิดนีย์ เป็นแม่ซิดต้องอดทน ตอนที่ 15 จอมบงการ
ตอนนี้หนูเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่ตัวเล็กๆ แล้วค่ะ เด็กหญิงซิดนีย์อายุครบ 1 ขวบ 4 เดือน กว่าๆ แล้ว เดือนก่อน แม่กับป่ะป๊าแอบหนีหนูไปเที่ยวเกาหลีกันสองคน หนูก็ยังทำตัวเป็นเด็กดีไม่งอแง อยู่กับอากง อาม่า อาแปะ แบบชิลๆ ขนาดแม่โทรมาหาหนูทุกวัน หนูยังแกล้งทำเป็นไม่สน - ก็หนูกำลังสนุกกับบาร์นี่อยู่นี่นา แม่ก็โทรมากวนใจ แม่กลับมา ก็แอบน้อยใจหนูนิดหน่อย - ก็แม่ทิ้งหนูก่อนนี่ ฮึ... คืนที่แม่กลับมา หนูหลับปุ๋ยไปแล้ว ตื่นมาเจอแม่นอนข้างๆ หนูก็เลยงงๆ เล็กน้อย แล้วก็เลยยิ้มหวานให้แม่ 1 ที ดีใจนี่น่า ที่แม่กลับมาแล้ว แม่ซื้อกระเป๋ากระต่ายสีชมพูมาฝากหนูด้วยค่ะ สวยดี แต่หนูยังสะพายไม่เป็น แม่ต้องหลอกว่า "ไปโรงเรียน" หนูก็ถึงยอมให้ใส่หลัง แต่ก็แป๊บเดียวเอง มันเกะกะยังไงบอกไม่ถูกอ่ะ แม่บอกว่า หนูเริ่มโตแล้ว พูดอะไรก็เหมือนว่าหนูจะรู้เรื่องไปซะหมด เวลาใครๆ เค้าคุยแล้วหัวเราะเสียงดัง หนูก็กลัวน้อยหน้า --- รีบหัวเราะกับเค้ามั่ง เสียงดังไม่แพ้ใครเลยค่ะ แม่ต้องแซวหนูทุกที ว่ารู้เรื่องจริงป่าวเนี่ย ... แหม ถ้าไม่รู้ก็ต้องแกล้งรู้ เดี๋ยวเสียชื่อลูกแม่กันพอดี เนอะ... หนูเป็นเด็กรักษาความสะอาดมากเลยค่ะ เวลาหกล้ม หรือมือเลอะอะไรนิดนึง หนูยอมไม่ได้ ต้องขอให้ใครพาไปล้างมือ ป่ะป๊าบอกว่า สงสัยติดจากแม่ เพราะแม่เป็นโรคจิต (อันนี้ป่ะป๊าบอกนะ หนูไม่เกี่ยว) แม่เป็นคนชอบล้างมือมากๆๆๆ - - - แม่ล้างมือได้ทั้งวัน ล้างจนมือลอก มือเปื่อย ก็ไม่หวั่น ป่ะป๊าบอกว่า บางทีป่ะป๊ายังติดล้างมือจากแม่เลย แล้วก็ต้องมาบ่นว่า มือแห้ง แหมๆๆ มือหอมๆ ดีออกนะป่ะป๊า (หนูเข้าข้างแม่เห็นๆ) แล้วมือใครเปียกๆ เปื้อนๆ อย่ามาจับหนูนะ หนูร้อง "แหวะ...." ทันที แลบลิ้นยาวเฟี้อยเลยล่ะ เวลาอากาศหนาวๆ แม่กับอาม่าชอบจับหนูใส่เสื้อกันหนาว แล้วก็บังคับให้หนูรูดซิปปิดซะมิดชิด เพราะงั้น ถ้าใครใส่เสื้อกันหนาว แล้วไม่ยอมรูดซิปแบบหนู - รับรองว่าอยู่ไม่เป็นสุข เพราะหนูจะต้องไปจัดการ ดึง ทึ้ง ปิด โวยวาย "...แอ๊ แอ๊ แอ๊...." แปลความได้ว่า "รูดซิปเดี๋ยวนี้.." ใครไม่ยอมรูดล่ะก้อ .... หูแตกชัวร์.... แล้วทุกคนต้องจำไว้นะคะว่า เวลาออกจากบ้านต้องใส่รองเท้าทุกครั้ง เข้าบ้านแล้วต้องถอดถุงเท้า รองเท้าให้เรียบร้อย เพราะมีหนูเป็นผู้ตรวจการประจำบ้าน ตอนเช้าเวลาหนูตื่น ก่อนออกจากห้อง ต้องเลือกรองเท้าคู่โปรดก่อน ใครห้ามมาเลือกให้เลย เพราะหนูเลือกเองว่าวันนี้จะใส่คู่ไหน ถ้าเดินออกมาเจอใครใส่รองเท้าไม่ถูกใจ - เช่น อาม่าแอบใส่รองเท้าแตะของป่าป๊ามาเดินให้เห็นล่ะก้อ หนูต้องรีบโวยวาย ชี้ที่รองเท้า "ป๊าป่ะ .. เท้า...ป๊าป่ะ... เท้า.." แปลความได้ว่า "อาม่าใส่รองเท้าป่าป๊า ใส่ผิดคู่ เปลี่ยนเดี๋ยวนี้..." ถ้าไม่ยอมเปลี่ยน อย่าหวังว่าจะได้เงียบเสียงเลยค่ะ... เวลาแปะกลับจากทำงาน ไม่ถอดถุงเท้า หนูก็ต้องคอยเตือน "เท้า เท้า เท้า..." จนกว่าแปะจะถอดถุงเท้าเรียบร้อย ทำไมน๊า ต้องให้หนูคอยบอกกันเรื่อยเลย ... เวลาป้าณี (แม่บ้าน) รีดผ้า - หนูก็ต้องคอยตรวจตราว่า ป้าณีรีดถูกหรือเปล่า ตัวไหนของป่ะป๊า หนูต้องบอกให้ป้าณีรู้ "ป๊าป่ะ" ของแม่ก็ "ม๊าม่ะ" ของอากง อาแปะ ตัวไหน หนูจำได้หมด - ต้องคอยบอกค่ะ เดี๋ยวเค้าจัดกันไม่ถูก ถ้าไม่มีหนูซักคนเนี่ย สงสัยบ้านจะวุ่นวายน่าดู หนูต้องคอยหยิบรีโมทให้อากงเปลี่ยนช่องเรื่อยค่ะ เพราะเดี๋ยวอากงไม่รู้ว่าการ์ตูนอยู่ช่องไหน เวลาฉี่เต็มแพมเพิร์ส หนูก็ต้องคอยบอก "แหวะ... แหวะ..." จะได้ไปทิ้งขยะกัน เหนื่อยจริงๆ ค่ะ ถ้าไม่มีหนูซะคน สงสัยทำอะไรกันไม่ถูกแน่เลยเนอะ แม่บอกว่าบางครั้งก็ขำหนู บางครั้งก็ชักรำคาญนิดๆ กลางคืน เวลาแม่กล่อมหนูนอน ปิดไฟทั้งห้อง เหลือที่โต๊ะเขียนหนังสือไว้สลัวๆ หนูก็ต้องจัดการถอดแว่นแม่ .... ก็มันได้เวลานอนแล้วนี่นา แม่จะใส่แว่นอีกทำไมละคะ เพราะงั้น ถ้าถึงเวลานอน แม่ก็อดดูทีวี ต้องนอนพร้อมหนูอย่างเดียว ดีมะ... ไม่รู้ว่า โตกว่านี้ หนูจะเป็นจอมบงการจริงๆ อย่างที่แม่แอบตั้งฉายาให้หรือเปล่าน๊า ซิดนีย์ เป็นแม่ซิดต้องอดทน ตอนที่ 14 เมื่อซิดนีย์กำลังจะมีน้อง
หนูเป็นลูกคนเดียวมาตั้งนาน ตอนนี้หนูกำลังจะได้รับตำแหน่งใหม่ เป็นลูกคนโตค่ะ แม่หนูกำลังจะมีน้องให้หนูไว้เล่นสนุกด้วย ตอนนี้น้องยังตัวเล็ก อยู่ในท้องแม่ได้ไม่กี่สัปดาห์ ยังออกมาวิ่งเล่นกับหนูไม่ได้แต่ถึงน้องออกมา กว่าจะเล่นกับหนูได้ก็อีกนานหลายเดือน แม่บอกว่า แม่อยากสอนให้หนูหัดเป็นพี่ ไม่รังแกน้อง แต่แม่ว่ายาก เพราะพี่น้องก็ต้องทะเลาะกัน ขนาดแม่กับน้องของแม่ตอนเด็กๆ ยังเคยทะเลาะกันออกจะบ่อย แม่ชอบแอบแซวว่าหนูจะตกกระป๋อง ถ้าน้องเป็นผู้ชาย หนูว่าแม่คิดมาก ตอนนี้ แม่อ่อนไหวเป็นพิเศษ แม่บอกบางที เวลานอนข้างๆหนู แม่ก็คิดมาก สงสารหนู (แอบน้ำตาซึมเล็กๆ) หนูงงจังว่าแม่สงสารอะไรหนู แม่บอกว่า เดี๋ยวน้องเกิดมา แม่ก็ต้องดูแลน้อง แล้วใครจะคอยกอดหนูเวลานอน ใครจะโอ๋หนูเวลาหนูฝันร้าย ถ้าแม่อุ้มน้องอยู่ ให้น้องกินนม หนูจะน้อยใจไหม วันที่แม่ไปคลอด แล้วหนูจะนอนกับใคร เวลาหนูเห็นแม่กอดน้อง แม่กลัวหนูเสียใจ ป่าป๊าบอกว่าเป็นเรื่องธรรมดา คนเราต้องรักลูกคนเล็กมากกว่า แต่แม่บอกว่าแม่ไม่เห็นด้วย แม่ต้องแคร์ลูกเท่ากัน แต่แม่บอกหนูว่า ถึงเวลานั้น ยังไงแม่ต้องแคร์คนที่รู้เรื่องมากกว่า คือ หนู เพราะน้องยังเล็ก น้องยังไม่น้อยใจ น้องยังไม่รู้เรื่อง แต่หนูรู้เรื่องแล้ว แม่กลัวที่สุดว่าจะทำให้หนูน้อยใจ และคิดว่าแม่ไม่รัก เพราะแม่บอกว่า ตอนแม่เด็กๆ แม่ก็แอบน้อยใจคุณยายบ่อยๆ ที่คุณยายไม่เคยกอดแม่เลย มีแต่กอดน้องของแม่ แม่ว่าแบบนั้นไม่ดีเลย แม่ไม่อยากให้หนูอิจฉาน้อง อยากให้หนูรักน้องเยอะๆ เพราะแม่ก็รักหนูเยอะๆเหมือนกัน แค่นี้แม่ก็น้ำตาซึม สงสารหนูแล้ว --- แหม...แม่ก็... น้องยังไม่เกิดซักหน่อย ยังมีเวลารักหนู เอาใจหนูคนเดียวอีกตั้งนานแน่ะ พักนี้หนูชอบเล่นซน แม่พุงป่องก็วิ่งตามหนูไม่ค่อยทัน แต่แม่ก็ยังพยายามอุ้มหนูบ่อยๆ จนกว่าจะอุ้มไม่ไหวจริงๆ แม่ป้อนนมหนู กล่อมหนูนอนหลับ วิ่งเล่นกับหนู แม่สัญญากับหนูว่า ถ้ามีน้องแล้ว แม่ก็จะเล่นกับหนูเหมือนเดิม กล่อมหนูนอนเหมือนเดิม พาหนูร้องเพลงกับบาร์นี่เหมอืนเดิม แต่อาจจะน้อยลงนิดหน่อย เพราะแม่ก็อยากให้น้องอบอุ่นเหมือนกัน ต้องแบ่งเวลาให้เด็กสองคนเท่ากัน จะได้รักกัน แล้วก็รักแม่ด้วย แม่บอกว่า แม่กลัวหนูไม่รักแม่เหมือนกัน บางทีหนูเล่นสนุกเพลินๆ ก็เมินแม่ --- แม่แอบน้อยใจนิดๆ แต่ก็รู้ว่าหนูกำลังซน เด๊ยวแป๊บเดียวก็กลับมาอ้อนแม่ใหม่ ไว้น้องเกิดเมื่อไหร่ หนูจะช่วยแม่เลี้ยงน้องนะคะ ซิดนีย์ เป็นแม่ซิดต้องอดทน ตอนที่ 13 พ่อกับแม่ไม่มีเวลา
ป่ะป๊ากับแม่หนูทำงานที่บ้านค่ะ ตั้งแต่ก่อนหนูจะเกิด ป่ะป๊ากับแม่ก็ไม่ค่อยจะว่างกันเท่าไรเลย พอหนูเกิดแล้ว ยิ่งอีรุงตุงนังขึ้นเป็นสอง-สามเท่า บ้านเราทำธุรกิจรับเหมาก่อสร้าง แต่ไม่ได้ใหญ่โตมากมายหรอกค่ะ เลยอยู่กึ่งๆ ระหว่างจะใหญ่ก็ไม่ใหญ่ จะเล็กก็ไม่เล็กซะทีเดียว งงๆ สับสนบอกไม่ถูก หลายอย่างหลายหน้าที่ ทั้งป่ะป๊าทั้งแม่ต้องช่วยๆ กันทำเป็นหลัก อากงหนูก็แก่มากแล้ว ป่ะป๊าอยากให้อากงพักผ่อน แม่บอกหนูว่า งานก่อสร้าง ไม่เหมือนงานอื่น ... ซึ่งแต่ก่อนแม่ก็เคยเป็นมนุษย์เงินเดือน พอตอนมาทำงานกะป่ะป๊าใหม่ๆ แม่ปรับตัวอยู่นาน เพราะไม่ชินกับการทำงานแบบ Non Stop คือทุกวันคือวันทำงาน และทุกเวลาคือการคิดเรื่องงาน วันไหนที่คนงานออกไปทำงาน - วันนั้นก็เป็นวันทำงานของเราเหมือนกัน ป่ะป๊าสอนแม่เสมอว่า เราไม่ได้อยู่ในฐานะลูกจ้าง และเราไม่ใช่เจ้าของธุรกิจใหญ่โตพอที่เราจะนั่งชี้นิ้วสั่งคนอื่น เราต้องลงมือทำสิ่งต่างๆ มากมายให้เกิดขึ้น ต้องคิด ต้องแก้ปัญหา และปฏิบัติงานนั้นด้วยตัวเอง ถ้าเราไม่คิด ก็ไม่มีใครคิดให้เรา ไม่มีใครหางานให้เราทำ เราต้องเป็นคนหางานให้คนอื่นทำ ไม่มีใครขึ้นเงินเดือนให้เรา เราต้องเป็นคนขึ้นเงินเดือนให้คนอื่น และทำยังไงให้ธุรกิจของเราอยู่ได้ ...ป่ะป๊ากับแม่ ก็เลยยุ่งแสนยุ่ง ทุกเมื่อเชื่อวัน... เท่านั้นไม่พอ ยังมีจอมซนคนสวยอย่างหนูมาช่วยปั่นป่วนชีวิตให้มีสีสันมากขึ้นไปอีก ตอนหนูเกิด ถึงวุ่นวายกันสารพัด ที่จะหาคนมาช่วยเลี้ยงดูเจ้าเด็กอ้วนตัวน้อยของแม่ แม่เคยบอกหนูว่า แม่รู้สึกผิดบ่อยๆ ที่ไม่ได้เป็นคนเลี้ยงหนูเอง (โดนป่ะป๊าว่าประจำ ถ้าป่ะป๊ารู้ว่าแม่คิดแบบนี้) แม่อยากเลี้ยงหนูเอง แต่แม่ก็รู้ว่า แม่คงทำไม่ได้ เพราะแม่ชอบทำงาน แม่ไม่ใช่แม่บ้าน ถ้าให้แม่มานั่งเลี้ยงหนู 24 ชั่วโมง แม่คงคลั่งตาย .... จริงเหรอแม่... แม่บอกว่า ค่อยยังชั่วบ้าง ที่กลางวันแม่ได้ทำงาน และกลางคืนแม่ได้เลี้ยงหนูเอง ถึงจะเหนื่อย แต่เหมาะกับวิธีคิดและวิถีชีวิตของป่ะป๊ากับแม่มากกว่า กลางวันทุกวัน หนูยังชอบไปปั่นป่วนกวนอารมณ์พี่ๆ ในออฟฟิศ - บางทีแม่แทบไม่ได้คุยกับหนูเลย ก้มหน้าก้มตาทำงาน ยิ่งป่ะป๊า ไม่ต้องพูดถึง ถ้ากำลังยุ่งๆ แล้วหนูเข้าไปกรี๊ดกร๊าดในออฟฟิศ มีหวังโดนตะเพิดออกมาแทบไม่ทัน หนูถึงกลัวป่ะป๊ามากกว่าใครๆ - ถ้าป่ะป๊าดุ หนูจะเงียบทันที แล้วก็ร้องไห้กระซิกๆ น้ำตาไหลพราก ส่วนแม่น่ะเหรอ ไม่เคยดุหนูหรอกค่ะ - ถึงดุหนูก็ไม่กลัว เพราะแม่ดุเสียงไม่ดัง แถมเวลาแม่ดุ เหมือนแม่เล่นตลกให้หนูดูมากกว่า หนูขำก๊าก หัวเราะคิกคักทุกที ... แม่ต้องไปฝึกมาใหม่นะ เวลาวันไหนที่ว่างๆ ป่ะป๊าจะชอบชวนแม่ไปข้างนอกกันสองคน ไม่พาหนูไปด้วย ป่ะป๊าบอกว่าอยากพัก และอยากให้แม่พักด้วย เพราะถ้าพาหนูไป แม่ก็ยังกับออกสนามรบ เพราะหนูเกาะแม่ไม่ปล่อย แถมชอบเกเรอีกต่างหาก แม่ยิ่งเหนือ่ยกว่าอยู่บ้านเป็นสองเท่า หลายครั้งแม่ไม่อยากไป เพราะไม่อยากให้หนูอยู่บ้านคนเดียว (จริงๆ ก็มีคนดูแลหลายคน - แต่แม่ก็ยังคิดว่าทิ้งหนูอยู่ดี) ก็กระเตงหนูไปด้วย ... กลับมาที แทบสลบ เพราะนอกบ้านหนูก็แสดงอิทธิฤทธิ์ไม่แพ้ใคร แม่บอกว่า แม่ทุกคน หรือหลายๆคน มักจะรู้สึกผิด ที่ออกไปมีความสุขโดยไม่มีลูกอยู่ด้วย เวลาแม่ไปเที่ยวข้างนอก โดยที่หนูไม่ได้ไป แม่ไม่สบายใจเลย อยากจะกลับบ้านเร็วๆ ทั้งที่บางทีเวลากลับมา หนูซะอีกกำลังเล่นเพลิน เมินแม่ - ไม่เล่นกะแม่ซักกะนิด อีกไม่นานหนูก็จะมีน้องแล้วค่ะ ป่ะป๊ากับแม่ คิดว่า อยากมีน้องให้หนูเร็วๆ แล้วก็เลี้ยงน้องกะหนูให้โตไปพร้อมๆ กัน เพราะป่ะป๊ากะแม่ ไม่มีเวลา พอหนูกับน้องโตเข้าโรงเรียน ก็จะได้ไม่ต้องกังวลใจเรื่องเลี้ยงเด็กเล็กๆ อีก เพราะตอนนี้มีคนช่วยเลี้ยงเยอะ ทั้งอากง อาม่า อาแปะ แม่บ้าน พี่เลี้ยง .... หนูอยากให้ในอนาคต ป่ะป๊ากับแม่มีเวลามากกว่านี้ จะได้พาหนูกับน้อง ไปเที่ยวเล่นพักผ่อนวันหยุด เหมือนอย่างคนอื่นๆ เค้าบ้าง แล้วหนูจะรีบโตเร็วๆ มาช่วยงานแม่กะป่ะป๊านะคะ ซิดนีย์ |
bizkiss
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
Link |
