โปรยปกหลัง

นางเป็นหมอเทวดามิใช่รึ ทำไมมีชีวิตเหมือนอยู่ในนรกเลยล่ะ?

เสิ่นจือหลี หมอเทวดาเจ้าหุบเขาหวยชุนถึงกับต้องกุมขมับเมื่อเห็นสภาพคนไข้รายล่าสุดเข้า
“เขาเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?”
“ล้ม” ชิงสิง...คนสนิทของผู้ป่วยตอบกว้างๆ
เสิ่นจือหลีเลิกคิ้ว...
“แล้วลื่น...”
คราวนี้ท่านหมอคนงามถอนหายใจยาว เท้าสะเอวจ้องตอบด้วยสายตาดุกว่าเดิม
ชิงสิงสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะยอมรับในที่สุด “ล้ม…ลื่น…แล้วกลิ้งตกลงไปในเหว”
“ตกเหว!!!”
ใช่แล้ว... นางช่วยชีวิตคุณชายผู้หนึ่งที่โดนหญิงคนรักถีบตกภูเขามาหมาดๆ ไม่นึกว่าหลังจากที่คุณชายผู้นี้ตื่นมาก็หลงรักนาง ตามติด ตามลวนลาม ตามตื๊อเสียจนแกะไม่ปล่อย ถึงแม้ว่านิสัยของนางไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่แต่คุณธรรมในการเป็นหมอก็ยังคงมีอยู่ นางจึงยอมให้ชายผู้นี้อาศัยด้วยจนกว่าความทรงจำเขาจะกลับคืนมา คาดไม่ถึงยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ
“เจ้าอย่าตามข้าอีกเลยจะได้ไหม”
“แต่ว่า... ข้าหลงรักจือหลีนี่นา” เขาโผล่ขนตางอนงามออกมาแอบมองนาง
“รัก…เฮอะ ถ้าข้าเชื่อคนไข้ความจำเสื่อมอย่างเจ้าข้าก็ปัญญาอ่อนแล้ว”
“จือหลี... แช่งตัวเองอย่างนั้นไม่ดีนะ”
นางกัดฟัน สงบอารมณ์ตัวเองสุดฤทธิ์ “เจ้าไปให้พ้นหน้าข้านะ หากข้าเห็นเจ้าสะกดรอยตามมาอีกล่ะก็ ข้าจะขายเจ้าทิ้งซะเลย!”
ซูเฉินเช่อนิ่งงันไปครู่หนึ่ง แล้วจึงชมเปาะเสียงหวาน “จือหลี เจ้าช่างเก่งค้าขายเหลือเกิน”
เก่งกับผีน่ะสิ! เจ้านั่นแหละเก่งตัวพ่อเลย!
ทั้งหว่านล้อม ทั้งตีมึน ทั้งตามติด
วิทยายุทธเลอเลิศจนข้าจะไม่มีที่ยืนบนโลกใบนี้อยู่แล้ว!

--------------------
เมาท์มอย

นิยายจีนเรื่องล่าสุดจากห้องสมุดที่ถูกใจตั้งแต่รูปเล่มอันสวยงาม สีขาวเรียบง่ายสบายตาแล้วค่ะ

เขียนรีวิวครั้งนี้ค่อนข้างลำบากสักหน่อย เพราะคนส่วนใหญ่คงยังไม่ได้อ่านแน่ๆ และจะเล่าเรื่องอะไรมากก็ไม่ได้เพราะเดี๋ยวจะสปอยด์ซะเปล่าๆ เลยขอตอบสิ่งที่หลายคนอยากรู้ก่อนว่าเรื่องนี้ที่ทาง สนพ เค้าว่าเป็นแนวฮา แล้วพล็อตมันกลวงเหมือนพวกมากกว่ารักเล่มบางๆ รึเปล่า บอกเลยค่ะว่าไม่กลวงเลย พล็อตซับซ้อนซ่อนเงื่อน มีปริศนามากมายที่ปล่อยออกมาแล้วค่อยทยอยเฉลยในตอนหลัง ตัวละครหลักทุกตัวล้วนมีอดีต เบื้องหลัง ที่ไม่ธรรมดาค่ะ

นางเอก 'เสิ่นจือหลี' เป็นเด็กกำพร้าที่ถูกท่านอาจารย์ 'เสิ่นเทียนสิง' รับมาเลี้ยงดู พร้อมกับถ่ายทอดวิชาแพทย์ให้ทั้งหมด ลูกศิษย์ของอาจารย์นอกจากนางก็ยังมีศิษย์พี่ 'ฮั่วจิ่วเยว่' อีกคนหนึ่ง ฮัวจิ่วเยว่คอยรังแกเสิ่นจือหลีมาตลอด แต่เมื่อเสิ่นจือหลีจะโดนคนอื่นรังแก ฮัวจิ่วเยว่ก็เข้าปกป้อง เข้าทำนอง 'ข้ารังแกได้ แต่คนอื่นห้ามรังแกเด็ดขาด' แต่เมื่อถึงวันหนึ่งฮัวจิ่วเยว่พบว่าอาจารย์ทรยศเขา รวมถึงเสิ่นจือหลีก็ยืนอยู่ฝั่งเดียวกับอาจารย์ ทำให้เขาจากไปด้วยความแค้น ต่อมา อาจารย์ 'เสิ่นเทียนสิง' ได้เสียชีวิตลง เสิ่นจือหลีจึงรับปากอาจารย์รับเป็นเจ้าหุบเขาเสิ่นคนต่อมา

อยู่มาวันหนึ่งก็มีคนไข้เป็นคุณชายรูปงามตกเหวอาการสาหัสมาให้นางรักษา แต่พอคุณชายผู้นั้นฟื้นขึ้นมากลับความจำเสื่อมแถมยังเอ่ยปากฝากรักนางและตามติดยิ่งกว่าตังเม แถมยังหน้าด้านหน้าทนไล่เท่าไหร่ก็ไม่ไป คุณชายคนนั้นคือ 'ซูเฉินเช่อ' คุณชายสือเอ้อเย่แห่งสำนัก 12 ราตรี ผู้โด่งดังในยุทธภพ เจอหน้าเมื่อไรก็เรียกแต่ 'จือหลี จือหลี' ช่างน่ารำคาญยิ่ง เสิ่นจือหลีนั้นไม่สนใจในเรื่องรักแม้แต่นิดเดียว สิ่งที่นางให้ความสำคัญที่สุดก็คือเงิน!

เสิ่นจือหลีสลัดซูเฉินเช่อยังไม่ทันหลุด ศิษย์พี่ฮัวจิ่วเยว่ก็กลับมาทวงแค้นที่หุบเขาหวยชุน นางจะหนีรอดเงื้อมมือของศิษย์พี่หรือไม่ แล้วสิ่งที่คุณชายซูเฉินเช่อเอ่ยปากกับนางจะเชื่อถือได้หรือไม่ ต้องติดตามใน 'เพียงแรกพบ' ค่ะ ...

---------------------------

ตัวเสิ่นจือหลีนั้นไม่ได้หน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่ แต่นางค่อนข้างโชคร้ายที่ต้องถูกเอาไปเปรียบเทียบกับสาวงามล่มเมืองอยู่เรื่อย พอเปรียบเทียบกันแล้วนางเลยกลายเป็นนางอัปลักษณ์ไป เช่นครั้งหนึ่งเมื่อซูเฉินเช่อประกาศออกไปกลางลานประลองยุทธ์ว่าเสิ่นจือหลีนั้นเป็นคนรักของเขา เสิ่นจือหลีทำขนมติดคอ ซูเฉินเช่อรีบยื่นน้ำให้นางดื่ม ชาวยุทธ์เห็นเข้าก็วิพากษ์วิจารณ์

"เจ้ารู้สึกไหมว่าฉากนี้คุ้นตามาก" เสียงหนึ่งดังขึ้น
"นิดหน่อย คุณชายสือเอ้อเย่แต่ก่อนก็ห่วงใยเยว่เฉียนเฉียนแบบนี้เช่นกัน"
"ข้าว่า...หรือว่าเขามองนางเป็นเยว่เฉียนเฉียนเสียแล้ว"
"อื้ม น่าจะเป็นไปได้ หรือว่าคุณชายสือเอ้อเยว่เบื่อของอร่อยล้ำค่าแล้ว เลยอยากจะเปลี่ยนรสชาติมาเป็นของจืดชืดบ้าง เช่นบางคนที่เบื่ออาหารภัตตาคารหรู อยากลองขาหมูตุ๋นข้างทางบ้างอย่างไรเล่า สตรีนางนี้ช่าง..."
"ช่างธรรมดาใช่ไหม" คนหนึ่งเคาะโต๊ะว่าต่อให้ "นกเป็ดน้ำธรรมดามาอยู่กลางฝูงหงส์ฟ้า หาอย่างไรก็ไม่มีทางเจอ"

โอ ช่างเจ็บปวด

------------------------------

ตรงข้ามกับเสิ่นจือหลี คุณชายซูเฉินเช่อนั้นช่างเป็นบุุรุษที่มีคุณสมบัติครบครัน ดังที่เขาเคยแนะนำ (โฆษณา) ตัวเอง เอาไว้ ดังนี้

"ฉายาข้าคือคุณชายสือเอ้อเย่ อายุล่วงเข้าสู่ยี่สิบสี่ในปีนี้ บ้านอยู่เมืองหมิงตู มีใบหน้าหล่อเหลา สง่าผ่าเผย มีนิสัยอ่อนโยนน่ารัก สุขภาพแข็งแรงไม่มีโรคภัยไข้เจ็บ ฐานะสูงศักดิ์ มีทรัพย์สินเงินทองมากมายมหาศาล มีที่ดินนับหมื่นไร่ ลูกน้องบ่าวรับใช้ก็มีนับไม่ถ้วน บิดามารดาสิ้นใจแล้วทั้งคู่ ครองตัวเป็นโสดยังไม่มีภรรยาและบุตร ออกจากบ้านสามารถโอ้อวดได้ กลับเข้าบ้านไปเป็นเพื่อนคุย" หยุดไปนิดหนึ่งจึงเสริมขึ้น "ทั้งยังใช้อุ่นเตียงในหน้าหนาวได้อีกด้วย"

คุณสมบัติเลิศเลอมากกกกกก

ถูกผู้ชายแบบนี้มาหลงรัก เสิ่นจือหลีย่อมไม่อาจเชื่อได้สนิทใจ ครั้งหนึ่งนางจึงถามเขาออกไปตรงๆ

"ตกลงเจ้าชอบข้าเพราะอะไร สามารถแก้ไขได้หรือไม่"
ขนตางอนกระพริบปริบๆ อีกครั้ง "ข้าชอบเจ้าเพราะเจ้าไม่ชอบข้าอย่างไรเล่า เชิญแก้ไขได้ตามต้องการ"
"..........."

ช่างร้ายกาจยิ่งนัก.... (เราชอบประโยคข้างบนนี้มากเลย)

----------------------------

คุณสมบัติที่คุณชายซูโฆษณาตัวเองไว้นั้น เป็นจริงเกือบทุกอย่าง ยกเว้นไว้ข้อหนึ่งคือ "มีนิสัยอ่อนโยนน่ารัก" เพราะนิสัยจริงของคุณชายนั้น นอกจากจะกะล่อนตัวพ่อ ตอแหลเป็นที่หนึ่งแล้ว เวลาหึงยังลงมือหนักมาก ในงานประลองยุทธ คุณชายท่านหนึ่งได้เข้ามาคุยกับเสิ่นจือหลี เพียงแค่นางยิ้มหวานให้ชายผู้นั้นเท่านั้น ซูเฉินเช่อก็จัดหนักเขาบนเวทีประลองยุทธจนสะบักสะบอม

ทันทีที่ประตูปิดลง เสิ่นจือหลีก็กัดฟันเอ่ยขึ้น "เจ้าจำเป็นต้องโหดร้ายถึงเพียงนี้เลยหรือ"
ซูเฉินเช่อมองนางอย่างไม่รู้สึกผิด "ข้าไม่ได้ตั้งใจนี่"
"จริงหรือเท็จ" เสิ่นจือหลีจ้องไปที่ดวงตาดวงตาใสแจ๋วคู่นั้น ถามอย่างชัดถ้อยชัดคำ
"เท็จ" เมื่อหลบสายตาของท่านหมอไม่ได้ก็จึงต้องเอ่ยอย่างจำใจ กระนั้นแล้วก็ยังทำหน้ามุ่ยเอ่ยอย่างไม่พอใจ "เจ้ายิ้มหวานกับเขา ข้าเห็นนะ" เช่นนี้แล้วเสิ่นจือหลีก็ได้แต่กุมขมับถอนหายใจ "เจ้าก็น่าจะรู้หนักเบาบ้างสิ นี่ถ้าแรงอีกหน่อยคนแซ่ตู้ต้องถูกเจ้าจับตอนเป็นแน่แท้"

ซูเฉินเช่อนิ่งเงียบ จะให้พูดได้อย่างไรว่านั่นคือความต้องการที่แท้จริงของเขา!

-------------------------------

นอกจากขี้หึงแล้ว ยังหื่นมากด้วย ตอนที่ซูเฉินเช่อพยายามจะโอ้โลมเสิ่นจือหลี แล้วนางขัดขืน

"จือหลี" น้ำเสียงนั้นคล้ายจะร่ำไห้ไม่มีผิด
"ปล่อยมือ" เสิ่นจือหลีกล่าวอย่างเย็นชา ไม่มีความสงสารอยู่ในน้ำเสียงเลยสักนิด
"ไม่เอา" เสิ่นจือหลีหันไปมองอย่างงงงวย แววตาเย็นเยียบจ้องซูเฉินเช่อนิ่ง "เจ้าอยากจะขืนใจข้ารึ!"
คุณชายซูกะพริบตาปริบๆ "ก็อยากนิดหนึ่งเหมือนกัน"
สิ้นคำพูดนางก็ดึงปิ่นปักผมลงมาอย่างรวดเร็ว มองชายหนุ่มอย่างดุร้าย
"จือหลี แค่ปิ่นเงินอันเดียวเอาข้าไม่อยู่หรอก" เขาเอ่ยเตือนทั้งที่ยังกอดเอวนางไม่ยอมปล่อย
ทว่าเสิ่นจือหลีกลับหันปลายแหลมเข้าหาลำคอตัวเอง "เอาเจ้าไม่อยู่ เช่นนั้นเอาข้าอยู่ไหม"
ซูเฉินเช่อยอมปล่อยมือในที่สุด เขาเบ้ปากเล็กน้อย มองหญิงคนรักด้วยแววตาไร้เดียงสานัก
"จือหลี...ข้าทำผิดตรงไหนหรือ"
หา.. จะข่มเหงข้านี่ยังไม่ผิดอีกรึ!

--------------------------------

ในที่สุด คุณชายซูก็ต้องผิดหวัง พอออกไปนอกห้องก็เจอข้ารับใช้หัวเราะเยาะเอา ทั้งสองต่อปากต่อคำกันแล้วคุณชายซูก็ตัดบท

"ไหนๆ ก็ยังมีเวลาอีกมาก ข้าไปอาบน้ำสงบอารมณ์ก่อนก็แล้วกัน"
ฉวีเฟิ่งไหล่ตกลงในพริบตาแต่ก็อดพูดออกไปไม่ได้ "คุณชาย ทางนั้นมันที่อาบน้ำของสตรีนะ"
เขาตอบทั้งที่ไม่ได้หันกลับมา "ข้ารู้"
โง่นัก! เรื่องที่ข้าจะไปแอบมอง ต้องบอกเจ้าด้วยรึ!

เอาแค่หอมปากหอมคอละกันนะคะ คือคุณชายซูแกเป็นแบบนี้ทั้งเรื่องอ่ะค่ะ พูดจาซื่อๆ แววตาไร้เดียงสา แต่ทำแต่ละอย่างมีแต่คนกุมขมับ 55555

-------------------------------

เรื่องราวนั้นจะดำเนินไปรอบๆ ตัว เสิ่นจือหลีค่ะ โดยจะแบ่งเป็นตอนใหญ่และตอนย่อย ตอนใหญ่ 1 ตอนต่อ 1 สถานที่ เช่น ตอนที่1 เป็นหุบเขาหวยชุน ตอนที่ 2 คฤหาสน์หมิงยวี้ ตอนที่ 3 เมืองใต้ ตอนที่ 4 กลับมาที่หุบเขาหวยชุนใหม่ ตอนที่ 5 พรรคมาร ที่เป็นแบบนี้เพราะเสิ่นจือหลีเข้าไปพัวพันกับความรักความแค้นของคนรอบตัว ถูกคนโน้นคนนี้จับตัวไปอยู่เรื่อย ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เป็นเพราะ ซูเฉินเช่อ กับ ศิษย์พี่ฮัวจิ่วเยว่แท้ๆ

เนื้อหาช่วงเล่มแรกจะเบาๆ ฮาๆ ออกแนวการ์ตูนหน่อย เพราะคุณชายของเราหน้าด้านหน้าทนสุดๆ ทำให้นางเอกไปไม่เป็นไม่รู้กี่หนต่อกี่หน ฝั่งศิษย์พี่ก็เปิดตัวมาอย่างเลวเลยค่ะ แต่พอช่วงเล่ม 2 จะออกแนวดราม่า มีช่วงหน่วง ช่วงเศร้า และเฉลยปมมากมาย มีบางเรื่องที่เราอ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรมาก

แต่ถ้าถามว่าในเรื่องนี้เราชอบใครมากที่สุดต้องบอกว่าศิษย์พี่ฮัวจิ่วเยว่ค่ะ ชอบเวลาศิษย์พี่ต่อยตีกับซูเฉินเช่อเพราะหวงศิษย์น้อง ไม่มีใครยอมใคร

"คนแซ่ซู ทำไมเจ้าถึงยังไม่ไปอีก"
ซูเฉินเช่อยิ้มกว้าง "แล้วทำไมข้าต้องไปด้วยเล่า"
ฮัวจิ่วเยว่เลียริมฝีปาก "เจ้าไม่รู้สึกว่าตัวเองไร้ยางอายจนน่าเกลียดบ้างเลยรึ เจ้ารู้หรือไม่ว่าพอข้าเห็นเจ้า...โดยเฉพาะตอนที่เจ้าแกล้งทำเป็นน่าสงสารนั่น ข้าขวางหูขวางตาอย่างที่สุด อดคิดไม่ได้ว่าอยากจะบีบคอเจ้าแล้วผ่าท้องดึงเอาไส้ออกมาบีบให้แตก"
รอยยิ้มน้อยๆ ผุดขึ้น "จริงๆ แล้วข้าก็เช่นกัน เจ้าไม่รู้สึกสักนิดเลยหรือว่า รอยแผลที่ขี้เหร่เน่าหนอนบนใบหน้าเจ้านั้นน่าขยะแขยงน่าชังมากเพียงใด แล้วยังจะทำท่าเลียริมฝีปากอีก เจ้าคิดว่าท่านี้มันสง่างามมากเช่นนั้นหรือ ดูอย่างไรก็เหมือนลาโง่ตัวหนึ่ง"

ต้องยกความดีให้ทีมแปลค่ะ อ่านสนุกสนานมาก

ถึงเรื่องนี้จะเน้นฮา แต่ตอนซึ้งก็ซึ้งนะคะ บางประโยคของคุณชายซูลึกซึ้งกินใจมาก ทำให้รู้เลยว่าซูเฉินเช่อรักและพร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อเสิ่นจือหลีจริงๆ แต่อันนี้จะไม่เล่าละ ให้อ่านกันเอง

สำหรับเรา เรื่องนี้สนุกอ่านเพลินมาก ชอบบทสนทนาของตัวละครที่ช่างกวนโอ๊ยกันซะจริงๆ เรื่องความสมจริงอย่าไปหวังเพราะมันแฟนตาซีคอมเมดี้ค่ะ ท้ายเรื่องมีตอนพิเศษฮามาก จริงๆ เปิดมาแค่หน้าแนะนำตัวละคร 3 หน้าแรกก็ฮาแล้ว

Create Date : 26 พฤษภาคม 2558
Last Update : 26 พฤษภาคม 2558 10:49:40 น.		9 comments
Counter : 22243 Pageviews.
Share Tweet