บทละคร คนเริงเมือง ตอนที่ 1

ดัดแปลงจากบทประพันธ์ของ สุวรรณี สุคนธา

ผู้ดัดแปลง Copyright 2557 @Jaiya 

วัตถุประสงค์ในการเขียนบทละครครั้งนี้เป็นไปเพื่อการศึกษา และการพัฒนาฝีมือในการเขียนบทละคร ไม่ได้ทำเพื่อการค้าแต่อย่างใด  ท่านที่อ่านแล้วสามารถที่จะวิจารณ์ ติชมได้  

ฉากที่6 ห้องโถง (กลางวัน ต่อเนื่องฉากที่ 5)

ตัวละคร/คุณประเทียบ/ช้อย/คุณพระวิเศษ

-คุณประเทียบนั่งอยู่เคี้ยวหมากหยับๆ คุณพระนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ปริกนั่งรับใช้คุณประเทียบ

คุณพระ ฝรั่งมันรบกันแล้ว เห็นทีจะแย่แน่ๆ

ประเทียบ ฝรั่งมันรบกันอยู่เมืองมันมันเกี่ยวอะไรกับเมืองเราล่ะคะ

คุณพระ เกี่ยวสิ อย่างน้อยข้าวของก็แพงขึ้นของที่ขายจะขายให้พวกฝรั่งก็คงขายไม่ได้ได้ น้ำมันก็แพงขึ้น

ประเทียบ อิฉันไม่รู้เรื่องดอกเจ้าค่ะ รู้แต่มันรบกันที่โน้นไม่มาทางบ้านเราก็ดีแล้ว

-ช้อยเดินถือขันเข้ามาคุณประเทียบมองด้วยความสงสัยแกมไม่พอใจ ปริกเอากระโถนยื่นให้คุณประเทียบคุณประเทียบคายหมายลงในนั้น

ประเทียบ นี่.... นังพริ้งมันไปไหน ใช้คนท้องคนไส้ให้ถือขันขึ้นมาแทน

ช้อย คงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าค่ะ

ประเทียบ เปลี่ยนเสื้อผ้าอะไร เปลี่ยนทำไมตั้งแต่โตเป็นสาวมันรักสวยรักงามขึ้นรึ

ช้อย พริ้งคงตกน้ำเนื้อตัวเปียกปอน เลยต้องไปผลัดผ้า

ประเทียบ ตกน้ำตกท่าที่ไหนกัน มันคงซนล่ะสิเป็นทำเป็นลิงเป็นค่างอีท่าไหน หรือมันลงไปเล่นน้ำที่ท่า โตจนเป็นสาวแล้วไม่รู้จักระวังป่านนี้ไอ้แป๊ะคนขายกาแฟมิเห็นไปหมดแล้วรึ

ปริก (หัวเราะคิกคัก)คงเห็นมานานแล้วเจ้าค่ะ

-คุณประเทียบค้อนนังปริก แล้วถือพัดขึ้นมาโบกให้ตัวเองอย่างแรงและเร็วเหมือนว่าร้อนมาก

ประเทียบ ฉันก็ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่เอาแม่น้องสาวของหล่อนมาเลี้ยง ดูหูตามันไม่ใช่เล่นเลี้ยงไม่ดีมีหวังฉีกผ้าอ้อมไม่ทัน

ช้อย แต่ปล่อยไว้กับพี่นวมพริ้งก็คงช้ำในตาย

ประเทียบ ก็นั้นน่ะสิ เฮ้อ....

Dissolves/

ฉากที่7 ห้องรับแขกบ้านนวม (ย้อนอดีตตอนกลางวัน)

ตัวละคร/พริ้ง(วัยเด็ก)/ช้อย/นวม

-พริ้งถูพื้นอย่างเกียจคร้านลากผ้าที่ไม่ได้บิดไปตามพื้นไม้ หน้าตาเซ็งสุดขีดที่ต้องทำงานบ้าน

-ช้อยถูพื้นอยู่อีกด้านของห้องอย่างขะมักเขม้น

-นวมเดินเข้ามาในห้อง เท้าสะเอวอย่างไม่พอใจ มองพริ้งอย่างกินเลือดกินเนื้อ

นวม (ตวาด)ใครเขาถูบ้านกันแบบนี้ อีพริ้ง

-พริ้งกับช้อยตกใจสะดุ้งสุดตัวพริ้งลนลานรีบทำเป็นขยัน แต่ช้อยกลัวจนตัวแข็งทื่อ พริ้งยิ่งรีบยิ่งรนจนชนถังน้ำล้มหกเลอะไปทั่วบ้าน

นวม อีพริ้งแกจะลองดีกับฉันใช่ไหม (พูดเสียงดังโมโห) ได้

-นวมกระชากตัวพริ้งลงมือตีพริ้งไปทั่วทั้ง

พริ้ง เจ็บ... เจ็บ โอ้ย (ร้องไห้สะอึกสะอื้น)ฉันเปล่า ฉันไม่ได้ลองดี (พริ้งยกมือไหว้) อย่าตีฉันเลย

-ช้อยละล้าละลังไม่กล้าเข้าไปห้าม

ช้อย (พูดแบบเกรงๆ)พี่นวม อย่าตีพริ้งมันเลย มันยังเด็กก็ซุ่มซ่ามแบบนี้แหละ

-นวมยังเอามือตีพริ้งไม่หยุดพริ้งก็ร้องไห้เกลือกกลิ้งไปกับพื้น พยายามดิ้นหนีมือของนวม ไม่ให้ตีได้ง่ายๆ

นวม เป็นเด็กสิยิ่งต้องตีสั่งสอนเห็นไหม เห็นฤทธิ์มันไหม ยอมให้ตีดีๆ ซะที่ไหน (เหนื่อยหอบ)

พริ้ง พี่นวม ฉันเจ็บ.... (ร้องเสียงเบาลง กระตุกๆ)

-พริ้งหยุดดิ้นหลับตาตัวอ่อนกระตุก เหมือนจะชักสักพักก็สลบ นวมหยุดตี ปล่อยให้พริ้งนอนมองอย่างไม่ใยดีแกมสะใจ

ช้อย (เข้าไปดูพริ้ง)ตีกันจนสลบ ไม่โหดร้ายไปหน่อยหรือคะ (ประคองพริ้งขึ้นมา)

นวม นี่ยังน้อยนังนี่มันฤทธิ์เยอะนัก แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก (เชิดหน้าแบบไม่เหลียวแล)หล่อนจะดูแลมันอย่างไรก็เรื่องของหล่อน แต่ถ้ามันยังดื้อด้าน มือห่างตีนห่างแบบนี้ ฉันก็จะลงโทษมันจนกว่ามันจะดีขึ้น

ช้อย โธ่...พี่นวม... (เขย่าตัวพริ้ง) พริ้ง พริ้ง

-นวมชายตามองก่อนเดินออกไปจากห้อง

ช้อย พริ้ง....พริ้ง.... ดูสิแดงไปทั้งตัว (ชะเง้อมองออกไปด้านนอก)

-ช้อยวางพริ้งลงกับพื้นตัวเองก็ลุกขึ้นมองหายาดมยาหอมในห้อง พริ้งค่อยๆลืมตาขึ้นมาข้างหนึ่งมองดูว่าพี่นวมไปแล้วจริงๆ ก็ยันตัวขึ้นมาช้อยกำลังจะเดินออกไป

พริ้ง พี่ช้อย (พูดเสียงเบาเหมือนกระซิบ) พี่ช้อย

-ช้อยหันมาอย่างแปลกใจรีบเข้ามาดู

ช้อย ฟื้นแล้วรึ(จับตามเนื้อตามตัวพริ้ง) เป็นอะไรมากหรือเปล่า

พริ้ง ใจคอพี่จะทิ้งฉันไว้ตรงนี้รึ (ยิ้มแป้น)ฉันไม่ได้สลบดอก

ช้อย อ้าวแล้วทำไม..

พริ้ง ก็ถ้าไม่ทำแบบนี้พี่นวมคงจะตีฉันจนตาย (ชันเข่าขึ้น ทำสีหน้าเบื่อหน่าย) ร้องไห้ก็แล้ว ดิ้นก็แล้วพี่นวมยังไม่ปล่อยฉันเลย ถ้าฉันไม่แกล้งสลบคงจะเจ็บตัวมากกว่านี้

ช้อย พริ้งก็อย่าไปขัดใจเขาสิเชื่อฟังเขาจะได้เมตตา

พริ้ง โอ้ย คนพรรณนั้นไม่รู้เกลียดกันมาตั้งแต่ไหน ฉันทำอะไรก็ขวางหูขวางตาไปหมด

ช้อย ไปอาบน้ำซะไปเปื้อนน้ำไปทั้งตัว

พริ้ง จ๊ะ พูดไปก็ขำนะฉันแกล้งกลิ้งให้พี่นวมโดนน้ำซะเปียกผ้านุ่งไปหมดเลย สมน้ำหน้า (หัวเราะเบาๆ)

-ช้อยกลั้นยิ้มไม่กล้าหัวเราไปกับน้องสาวจึงตีเข้าที่แขนน้องเบาๆ แบบหยอกๆ

ช้อย บ้าเสียจริงเด็กนี่

CUT/

ฉากที่8 สวนในบ้านนวม (กลางวัน ย้อนอดีต)

ตัวละคร/พริ้ง(วัยเด็ก) /สามีนวม(มิ่ง)/นวม

-พริ้งเล่นขายของโดยใช้ใบไม้ดอกไม้ในสวนมาเล่นเป็นแม่ค้าขายของ อยู่คนเดียวในสวนหลังบ้าน

พริ้ง (ยื่นใบไม้ออกไปด้านหน้า)นี่จ๊ะ แกง (เอาอีกมือหนึ่งรับ พูดอีกเสียงแทนเป็นคนที่รับกับข้าว) ขอบใจ(แสร้งทำเป็นกิน) อร่อยดีนะ

-มิ่งเดินผ่านเห็นพริ้งก็ชะงักมองด้วยสายตาโลมเลีย แล้วเดินเข้าไปหา นั่งลงใกล้ๆ ยิ้มให้ทำเป็นจะเล่นด้วย

มิ่ง มีอะไรกินบ้างจ๊ะ

-พริ้งยิ้มให้มิ่งชี้ไปที่ใบไม้ที่วางไว้ แต่ละใบ

พริ้ง นี่ไข่ดาว นี่แกงเขียวหวาน นั่นแกงส้ม โน้นผัดพริกขิง

มิ่ง หลายอย่างจริงแต่แม่ค้าสวยๆ แบบนี้ ไม่น่าจะต้องมาขายของนะ

-พริ้งทำหน้างงไม่เข้าใจในสิ่งที่มิ่งพูด

-มิ่งเอานิ้วของตัวเองแตะไปที่หน้าของพริ้งค่อยๆ วาดลงมา

มิ่ง คิ้วแก้ม คาง อย่างกับวาด สวยกว่าพี่กว่าน้อง น่าเสียดาย.... (ส่ายหน้า)

พริ้ง (เอียงหน้าสงสัย) อะไรหรือจ๊ะ

-มิ่งใช้มือลูบหัวไหล่ของพริ้ง

มิ่ง อยากได้เงินจริงๆไหมล่ะ เอาไว้ซื้อขนม

-พริ้งตาโตพยักหน้าเร็วๆ มิ่งยิ้มอย่างย่ามใจมือยังคงจับตัวของพริ้งอยู่

-นวมเดินเข้ามาแต่มิ่งกับพริ้งไม่เห็น นวมเห็นมิ่งจับแขนพูดจาประหลาดกับพริ้งก็เลยหลบไม่ให้เห็น

มิ่ง เข้าไปหาฉันที่ห้องสิแล้วฉันจะให้ เงินจริงๆ ไว้ซื้อขนมจริงๆ ไม่ต้องมาเล่นใบไม้แบบนี้

พริ้ง จะให้หนูทำอะไรหรือคะ

มิ่ง น่า....ไปหาฉัน อย่าให้ใครเห็นะ (มองซ้ายมองขวา คิดว่าปลอดคนเลยพูดต่อ) อย่าไปบอกแม่นวมนะ ใครก็บอกไม่ได้

พริ้ง พี่ช้อยก็บอกไม่ได้หรือคะ

มิ่ง ไม่ได้บอกไม่ได้เลย ถ้าบอกจะอดนะ

พริ้ง ค่ะ

-มิ่งลุกขึ้นเอามือลูบหัวพริ้งอีกครั้งมองซ้ายมองขวา ไม่เห็นคนก็เดินกระหยิ่มออกไป

-นวมโกรธจัดแต่ไม่พูดอะไรมองพริ้งที่นั่งเล่นอยู่ในสวน อย่างจะกินเลือดกินเนื้อ Insert หน้านวม

CUT/

ฉากที่9 บ้านนวม ในสวน (กลางวัน ย้อนอดีต)

ตัวละคร/พริ้ง(วัยเด็ก)/นวม/ช้อย/มิ่ง

-พริ้งปีนขึ้นไปบนต้นมะม่วง(ในนี้อาจจะเปลี่ยนเป็นชมพู่หรือผลไม้อย่างอื่นก็ได้) ปีนขึ้นอย่างสนุกเก็บผลไม้เอามาดมๆ แล้วก็โยนลงมา เหลือบตามองลูกมะม่วงที่ตัวเองโยนไว้ ชี้นิ้วทำท่านับ อย่างสนุก

-นวมเดินมาถือไม้เรียวมาด้วยท่าทางโมโหจัด พร้อมจะเล่นงานพริ้ง

นวม (ตะโกน)อีพริ้ง อีเด็กเวร ขึ้นไปทำไมบนนั้น ลงมาเดี๋ยวนี้

พริ้ง พี่นวม... (อ้าปากค้าง)

-พริ้งเกาะต้นไม้ไว้แน่น ไม่กล้าลงไป ส่ายหน้า ท่าทางกลัวนวมมาก

-ช้อยวิ่งมาจากทางเรือนมาทันทีมิ่งเดินตามมา

ช้อย อะไรกันพี่นวม

นวม อีเด็กนี่สิซนนักปีนขึ้นไปเก็บมะม่วง เป็นลิงเป็นค่างอยู่บนนั้น

มิ่ง ก็มันอยากกินของแค่นี้

นวม ไม่ต้องมาแก้ตัวแทนมันใช่สิ อะไรมันก็ดีทุกอย่าง (พูดแบบน้อยใจ ช้ำใจ)

มิ่ง น้องเก็บมะม่วงมากินแค่นี้แม่นวมเป็นอะไรไป

-นวมหันมามองผัวด้วยความเสียใจน้อยใจ โกรธ แต่พูดไม่ออก อัดอั้น

นวม ตัวเล็กเป็นเด็กก็รู้จักลักกินขโมยกินลับหลังเจ้าของเขาแล้วโตขึ้นจะแค่ไหน (พูดให้กินนัยลึก ตาจิกๆ ใส่ผัว)

-มิ่งทำสีหน้าขยาดไม่กล้าพูดอะไรอีก เดินถอยออกไป ชนักติดหลัง

นวม (มองขึ้นไปบนต้นไม้)ลงมาเดี๋ยวนี้นะอีตัวดี ลงมาเดี๋ยวนี้ อย่าให้กูต้องขึ้นไปลากลงมาเองนะ

ช้อย (มองพี่สาวทีน้องสาวที)พี่นวม... ของแค่นี้ให้น้องกินจะเป็นไรไป

นวม ไม่ได้มันชอบลักกินขโมยกิน มันต้องโดนสั่งสอน

-นวมไม่รอให้พริ้งลงมาปีนตามขึ้นไปเองเลย พริ้งกลัวก็ยิ่งหนี นวมไล่ไปทัน พริ้งจนมุม นวมเอาไม้ตีพริ้ง

พริ้ง ยอมแล้ว พี่นวม ฉันยอมลงแล้ว

นวม จะลงดีๆหรือจะให้ผลักลงไป (เสียงเหี้ยม)

พริ้ง (ร้องไห้น้ำตาอาบหน้า) ลงจ๊ะ ลง ฉันยอมลงแล้ว

-นวมไต่ลงมาพริ้งตามลงมาที่พื้น พอพริ้งถึงพื้น นวมก็กระชากแขนพริ้งตรงไปที่เรือนทันที

CUT/

ฉากที่10 ใต้ถุนบ้าน (กลางวันต่อเนื่องฉากที่ 5 ย้อนอดีต)

ตัวละคร/พริ้ง(วัยเด็ก)/ช้อย/นวม/มิ่ง

-นวมลากพริ้งมาจนถึงใต้ถุนบ้านก็จับแขนทั้งสองข้างของพริ้งเข้าด้วยกันเอาเชือกที่อยู่แถวนั้นมาผูกเข้ากับแขนทั้งสองข้างของพริ้ง พริ้งทั้งกรีดร้องทั้งถีบ ดิ้นรนจะหนีออกจากการมัดของนวม แต่ก็ไม่สำเร็จ

-ข้อยวิ่งตามมาเห็นก็ตกใจจะเข้าไปช่วยน้องก็ไม่กล้า ได้แต่ละล้าละลัง

พริ้ง พี่ช้อยช่วยด้วย พี่ช้อย

ช้อย พี่นวม จะทำอะไรพริ้ง

นวม ฉันจะเฆี่ยนมัน

-มิ่งที่ตามมาก็ได้แต่มองด้วยความกลัวว่าความลับจะเปิดเผยไม่กล้าแม้กระทั่งจะเปิดปากพูด ทำเป็นเมินไม่รู้ไม่เห็นสิ่งที่เมียทำ

พริ้ง พี่ช้อยช่วยฉันด้วย พี่มิ่งช่วยฉันด้วย

นวม (ตาวาวโรจน์ด้วยความโมโหมากขึ้น มือก็จับพริ้งมัด) ร้องเข้าไปไม่มีใครมาช่วยหรอกอีเด็กเวร กาลีจริงๆ

-นวมเอาเชือกอีกด้านหนึ่งโยนขึ้นไปโยงไว้กับขื่อ ดึงเชือกให้มากที่สุดพริ้งเจ็บร้องไห้ปนกับเสียโอดโอย ต้องเขย่งเท้าเพื่อให้ถึงพื้น

พริ้ง ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย

ช้อย พี่นวมพริ้งมันเด็กตัวแค่นี้เองนะ

นวม อย่าไปเชื่อมารยาสาไถยของมันนะ

-นวมลงมือเฆี่ยนพริ้งที่หลังอย่างรุนแรง

พริ้ง โอ้ย (สะดุ้งสุดตัว เมื่อไม้เรียวกระทบหลัง) โอ๊ย (ร้องไห้น้ำตาอาบหน้า)

CUT/