รจนาไฉนแกะมือปวุฒิออก แต่เขากลับดึงตัวให้หันกลับมา แล้วจะจูบ รจนาไฉนพยายามปัดป้องและร้องห้าม แต่ปวุฒิไม่ฟัง รจนาไฉนดิ้นหลุดมาได้ ตบหน้าปวุฒิเต็มแรง ปวุฒินิ่งแล้วก็ถลาเข้ากอด โน้มตัวหญิงสาวล้มลงบนแคร่ซุกหน้ามาจะกอดจูบ รจนาไฉนคว้าเอามงกุฎดอกไม้บนหัวมาฟาดใส่
ปวุฒิกระชากมงกุฎดอกไม้ ดอกไม้ร่วงกระจาย ปวุฒิยังคงถาโถมเข้าขืนใจแต่แล้วก็กลับหยุดนิ่ง เพราะเห็นรจนาไฉนนอนร้องไห้สะอึกสะอื้น.....
คุณเพื่อน....ผมขอโทษ... ปวุฒิรู้สึกผิดมาก
ช่างมันเถอะค่ะ..ฉันถือว่าเป็นการชดใช้ความผิดที่ฉันทำร้ายจิตใจคุณ ต่อจากนี้..ฉันไม่ต้องรู้สึกผิดและมีตราบาปค้างในใจอีก รจนาไฉนพูดจบก็เดินออกไปทันที
ปวุฒิวิ่งออกจากกระท่อมตามมาด้านนอก...ตะโกนไล่หลังรจนาไฉน ร้องไห้โฮ ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น
ผมผิดอะไร ผมรักคุณ คุณก็เคยรักผม เขาต่างหากที่แย่งชิงคุณไปจากผม
ปวุฒิร้องไห้โฮ ทรุดตัวลงกับพื้น รจนาไฉนหยุดยืนหันหลังกลับมามอง ด้วยความสงสารเดินเข้าคุกเข่าเช็ดน้ำตาให้อดีตชายคนรัก...ปวุฒิมองหน้ารจนาไฉน
ไม่มีใครผิด แต่มันไม่สามารถแก้อะไรได้อีกแล้ว ยังไงคุณก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด เราจะเป็นเพื่อนรักกันจนวันตาย
ผมขอถามเป็นครั้งสุดท้าย....คุณรักใคร
ทั้งตัวและหัวใจของฉัน อยู่กับคุณปัทม์ รจนาไฉนยิ้มตอบให้ปวุฒิทั้งน้ำตา
รีบกลับเถอะ คนรักของคุณคงเป็นห่วงคุณมากแล้ว ปวุฒิประคองรจนาไฉนลุกขึ้น..
เกิดฟ้าผ่าที่ด้านหน้า ต้นไม้ล้มลงขวางทางรถ ปัทม์เบรกรถกะทันหัน เขาเดินออกมาลากต้นไม้ออกจากเส้นทาง พลันกิ่งไม้ตกร่วงมาฟาดหัวปัทม์สลบล้มลงกลางถนน ท่ามกลางสายฝนที่ตกอย่างต่อเนื่อง
เปรมเข้ามาคอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ลูกชายที่นอนไม่ได้สติ พ่อเลี้ยงพูนทวีเดินเข้ามา
ยังไม่ตื่นอีกเหรอครับ
ขอบใจมากนะที่ช่วยพาตาปัทม์กลับมา แม่รบกวนช่วยออกไปตามรจนาไฉนให้ด้วยได้ไหม
ผมสั่งให้ชิกับคนงานออกไปเคลียร์ถนน ถ้าเสร็จแล้วผมจะรีบไปรับคุณเพื่อนกลับมาทันทีครับ
เปรมพยักหน้ารับรู้ แล้วหันมาเช็ดตัวปัทม์ด้วยความเป็นห่วง พ่อเลี้ยงพูนทวีมองปัทม์ อยากรู้ความจริงทั้งหมดว่าเกิดอะไรขึ้น...พอออกมานอกห้องเจอโลมฤทัยยืนอยู่จึงสอบถามข้อเท็จจริง
อย่ามัวเสียเวลากับที่มาที่ไปเลยค่ะ ผลลัพธ์น่าสนใจกว่า พ่อเลี้ยงควรดีใจที่ศัตรูหมาย เลขหนึ่งถูกกำจัด
ผมไม่เคยคิดทรยศเพื่อน พ่อเลี้ยงพูนทวีพูดเสียงดุใส่
ตายจริง พบลืมไปว่างานนี้พ่อเลี้ยงมีแต่เสียประโยชน์ สุดท้ายพี่เพื่อนก็เลือกคนรักเก่า พบไม่อยากนึกภาพเลย....ถ่านไฟเก่าชุโคนยามฝนตกพรำ คงช่วยสร้างความอบอุ่นได้ดีทีเดียว โลมฤทัยเยาะเย้ย
หยุดนะ เลิกคิดและพูดพล่อย ๆ คนอย่างคุณเพื่อนไม่มีวันสวมเขาให้ปัทม์พูนทวีเชื่อมั่นในตัวรจนาไฉน
เหรอคะ...ฝนตกหนักอย่างนี้คงต้องรอถึงเช้า...ถึงจะรู้ว่าสันนิษฐานของใครเป็นจริง
โลมฤทัยยิ้มเย้ยมั่นใจในความคิดของเธอ พ่อเลี้ยงพูนทวีเริ่มกังวลใจ
เพราะฝนตกหนัก ทำให้เส้นทางขาดรจนาไฉนกับปวุฒิจึงไปไม่ได้
เส้นทางขาดไปไม่ได้แล้ว.. เราคงต้องรอถึงเช้า
แต่ฉัน... รจนาไฉนกังวลใจ
เชื่อผมเถอะครับ เข้าไปหลบที่รถก่อน
รจนาไฉนมองเส้นทางถนนที่ขาดกังวลใจกลัวปัทม์จะเป็นห่วง...พอปัทม์รู้สึกตัวมองหารจนาไฉนไม่เห็น
ถามแม่ว่าเธอกลับมาหรือยัง เปรมอึ้งไป พ่อเลี้ยงพูนทวีเข้ามาทำหน้าทะเล้น
ตื่นมาก็ถามหาเค้า เค้าเขินนะตัวเอง
รจนาไฉนกลับมารึยัง ปัทม์น้ำเสียงจริงจัง
พ่อเลี้ยงพูนทวีอึ้งไม่กล้าตอบ ทันใดนั้นจันทร์เจ้าวิ่งเข้ามาบอกว่ารจนาไฉนกลับมาแล้ว ปัทม์และทุกคนได้ยินก็ดีใจ
คุณปวุฒิก็มาด้วยเจ้า จันทร์เจ้าเสริมต่อ..
ปัทม์ได้ยินชื่อปวุฒิก็ไม่พอใจ เปรมและพูนทวีเห็นอาการก็ยิ่งเป็นห่วงกลัวจะมีเรื่อง...ปวุฒิเดินมาส่งรจนาไฉน
ขอบใจมากนะ คุณกลับไปพักผ่อนเถอะ
ผมต้องส่งคุณให้ถึงมือเจ้าของ
ปวุฒิจับแขนรจนาไฉนจะเดินเข้าไปส่ง ปัทม์เดินออกมาจากบ้าน เห็นก็ไม่พอใจ
ไปไหนมา
ไปน้ำตกมาไงคะ พอดีฝนตกหนัก ฉันติดฝนต้องหลบอยู่ที่นั่น ฉันเจอคุณปวุฒิโดยบังเอิญ คุณปวุฒิจะพาฉันมาส่ง แต่ถนนขาด...ต้องรอเจ้าหน้าที่มาซ่อมถนน รจนาไฉนอธิบาย
ฉันต้องการฟังจากปากของเขา ปัทม์มองหน้าปวุฒิอย่างเอาเรื่อง
คุณกลับไปพักผ่อนเถอะ ขอบใจมากนะ รจนาไฉนไม่อยากให้มีเรื่อง
ปวุฒิจะเดินออกไป ปัทม์ตะโกนบอก
ฉันต้องการฟังจากปากชายชู้
คุณปัทม์
ปวุฒิหันกลับมาหาปัทม์ทันที ปัทม์เดินตรงเข้าหาปวุฒิ