พูดถึง ส.ว.ทั้งไทยและเมกา... คงจะเหมือนกันคือเรื่องสุขภาพ
ที่ต้องดูแล

ความเหงาจะมีมากกว่า ขณะทำงาน.... ของผมก็ริเริ่มให้ เพื่อนๆ
สว.มารวมกลุ่มกันเมื่อปี 2552 ให้เขามาฝึกร้องเพลง จิบกาแฟ
ทานอาหาร คนไหนอยากจะเต้นรำก็ ฝึก/สอนกัน

ผมริเริ่มเพราะรู้ว่าอีกไม่นาน ก็ต้องเหงาเลย ซื้อเครื่องเสียง
คอมพิวเตอร์และดึง นักไวโอลิน ฟรู๊ต พิคโคโล กีต้ามาร่วม
ผมออกเงินเอง ผสมกับเครื่องดนตรีทีี่มีก่อนแล้ว

ทุกคนไปร่วมฟรี ไม่ต้องเสียเงิน... ถ้าใครจะสมทบทุนก็ไปเขียนชื่อ + จำนวนเงินใส่กระดานดำ ทีมงานจะรับเงินเข้าบัญชี
ทำบัญชีประกาศให้ทราบทุกวันเดือนละครั้ง เรามีค่าใช้จ่าย
น้อยครับอยู่มาได้ 10 กว่าปี

ผมขอใช้ ศาลาชมวิวกับกระแสไฟจากราชการฟรีมาตลอด
ราชการเขาก็โอเคเลย

ผมช่วยกับเพื่อนที่เก่งฝึกให้ สมาชิกร้องเพลงได้ คนไหน
ร้องเป็น ไม่ใช่ร้องได้นะครับ.. จะคัดเพลงให้ขึ้นเวที ตาม
รพ.ต่าง ๆ ไปแสดงให้คนป่วย/ญาติฟัง

พอโควิดมาก็ต้อง งดกิจกรรม เหงากันเป็นแถว.. คงอีกไม่นานน่าจะได้ร่วมกิจกรรมกันอีก.. ที่ไทยดีหน่อย เขาให้ัรักษาจาก
รพ.รัฐได้ฟรี ช้าหน่อยคงไม่เป็นไร

คนไหนมีเงินก็ไปรพ.เอกชนหรือ เข้าศูนย์ดูแล สว.ก็ได้แต่
เพื่อน ๆ เขาว่า ไม่ อาววววว 555

  

ขอบคุณที่แบ่งปัน

  

มีงานแบบนี้ด้วย ดีจังค่ะ ไทย เห็นมีแต่งาน แสดงของเด็ก ตอนซีเล็กๆ ไปบ่อย

  

สวัสดียามเช้าครับพี่น้อย

ที่เชียงใหม่ถ้าไม่เกิดโควิดเสียก่อน
ก็จะมีโครงการศูนย์ดูแลผู้สูงอายุเกิดขึ้นหลายแห่งเลยครับ
มีตั้งแต่เดือนละ 3 หมื่น ไปจนถึงเดือนละแสน

ตอนนี้โครงการเงียบไปหมดแล้วครับ

  

สวัสดีค่ะพี่น้อย ขอบคุณที่ไปชมทริปเดาหลีนะคะ
ตามมาชมการร่วมกลุ่มของ สว.นะคะ ที่เมืองไทยก็มีการจัดกิจกรรมให้ สว.เหมือนกันค่ะ ฟรีทุกอย่าง สว.มีหน้าที่มาฟังคำบรรยายควมรู้ต่างๆที่วิทยากรมาบรรยาย มาร่วมกิจกรรมสนุกๆกันค่ะ ทานอาหารฟรี จัดทัวร์ท่องเที่ยวจังหวัดต่างๆฟรีด้วยค่ะ อิอิ

สว.ที่มาร่วมกิจกรรมต่างมีความสุขกันถ้วนหน้าค่ะ

  

เพิ่งโหวตบล็อกที่แล้วไปเมื่อเช้านะคราบ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้ามาใหม่คราบ