น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกนั้น ทำให้เมษารู้สึกขนลุกซู่ เธอว่าประสาทสัมผัสที่หก ของเธอนั้น ไม่ค่อยจะมีเหมือนคนอื่น ๆ แล้วแท้ ๆ แต่เมื่อครู่นี้ เธอรู้สึกเหมือนมีไอเย็น ๆ ของอะไรบางอย่าง แนบอยู่กับแผ่นหลังของเธอ เมษาหันไปมองรอบ ๆ ห้องนอนของตนเองอย่างไม่ไว้วางใจ โดยที่เธอไม่รู้เลยว่า ต้นเหตุของความเย็นเมื่อครู่นี้ ยังคงนั่งอยู่ข้าง ๆ เธอไม่ไหวติง

ถึงกับหวาดกลัวไปเลยหรือ เมษา ตัวแทนของฉันควรจะมีความกล้ามากกว่านี้หน่อยสิ

ร่างโปร่งแสงสวมชุดกิโมโนนั้นส่ายหน้าไปมา แต่ใบหน้าที่ซีดเผือกของเธอ ก็ยังคงฉายแววถึงความสนุกสนาน ที่ได้เห็นท่าทางของเมษาเช่นนั้น เธอโน้มใบหน้าของเธอลงมาจนอยู่ระดับใบหูของเมษา ในคราแรกเธอคิดจะแกล้งเมษาอีก แต่ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นจากเบื้องนอก เสียก่อน

“นั่นใครค่ะ”

“ซาคุเองค่ะ คุณหนู”

“อ้อ เข้ามาสิ ฉันไม่ได้ล็อกประตู”

“ค่ะ คุณหนู”

ซาคุสาวใช้ประจำบ้าน เปิดประตูเข้ามา เธอถือถาดอาหารที่มีฝาครอบเข้ามาภายใน พร้อมกับปิดประตูห้องของเมษาลง เมษาหันไปมองซาคุที่เดินถือถาดนั้นเข้ามาอย่างระมัดระวัง ซาคุเป็นสาวใช้ที่พึงถูกส่งมาจากสำนักงานจัดหาสาวใช้ ที่คฤหาสน์ของเธอ ใช้บริการอยู่ไม่กี่เดือน ซึ่งเมษาเองที่ไม่ค่อยได้มาที่ญี่ปุ่นเท่าไร พึงจะเคยเห็นหน้า เมษาชั่งใจคิด ถ้าเธอถามซาคุ ก็คงจะได้เรื่องอะไรบ้าง โดยเฉพาะตัวซาคุนั้นเป็นคนพบเธอที่หมดสติเป็นคนแรก

“คุณอาอิ ให้นำอาหารมาให้คุณหนูค่ะ คุณอาอิบอกว่าคุณหนูยังไม่ได้ทานอะไรเลย”

“อื้อ ขอบใจจ้ะ”

“ถ้าอย่างนั้นดิฉันวางไว้บนโต๊ะนะคะ”

“จ้ะ”

เมษาพยักหน้า เธอมองซาคุที่วางถาดอาหารที่มีฝาครอบไว้ที่โต้ะอีกด้านของเตียงนอนเธอ ที่นั่นมีโต๊ะพร้อมกับโซฟาขนาดย่อม ตั้งอยู่ รวมถึงโทรทัศน์อยู่ข้าง ๆ เพื่ออำนวยความสะดวกของเธอ และแน่นอนว่า ทุกห้องก็เป็นเช่นนี้ จะมีก็แต่ ความกว้างของห้องเท่านั้นที่จะไม่เท่ากัน เมื่อซาคุวางถาดอาหารแล้ว เธอก็หันมาถามผู้เป็นนายว่า

“คุณหนูต้องการอะไรอีกหรือไม่ค่ะ”

“ไม่ล่ะ”

“ถ้าอย่างนั้น ดิฉันขอตัวนะคะ”

“เดี๋ยว”

เมษาเรียกเธอไว้ ซาคุที่กำลังจะเดินไปที่ประตู หลังจากที่เมษาบอกว่าไม่มีอะไรที่ต้องการให้รับใช้อีกแล้ว เธอหยุดชะงัก อยู่เช่นนั้น ก่อนจะหันกับมามองนายสาว ด้วยสีหน้าฉงน เธอคิดว่าเมษาจะมีอะไรที่กำลังต้องการ และพึงจะนึกขึ้นได้

“ค่ะ”

“เธอชื่อซาคุใช่ไหม”

“ค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นมาใกล้ ๆ ฉันหน่อย”

“ค่ะ”

ซาคุเดินเข้าไปใกล้ ๆ เมษา ตามที่เธอสั่ง เมษาจึงชี้ไปที่เก้าอี้ของโต๊ะเครื่องแป้ง ที่ตั้งอยู่ฝั่งตรงข้าม เป็นสัญญาณให้ซาคุ ลากมันมาเพื่อที่จะนั่งลงตรงหน้าเธอ ซึ่งตัวซาคุเองก็ทำตามที่เธอสั่งอย่างไม่บิดพลิ้ว ถึงแม้ว่าในใจจะยังสงสัยอยู่ ว่าเมษาต้องการอะไรกันแน่ หรือว่าจะเป็นเรื่องที่ห้องกิโมโนนั้น

“เธอเป็นคนพบฉันคนแรกใช่ไหมซาคุ”

“ค่ะ”

“เธอรู้อะไรเกี่ยวกับกิโมโนตัวนั้นไหม”

“ไม่ค่ะ ดิฉันพึงจะมาทำงานได้ไม่กี่เดือน”

“แล้วตอนที่เธอพบฉัน ฉันมีสภาพอย่างไง”

“ตอนที่ดิฉันพบคุณหนู คุณหนูเหมือนคนหลับไป แต่ปลุกเท่าไรก็ไม่ตื่น”

เมษานิ่งคิด เธอนึกถึงความฝันนั้น ความฝันที่เธอพบเจอกับชายแปลกหน้า ที่สวมชุด คาริกินุ ซึ่งเป็นชุดที่คนในสมัยนี้ไม่มีใครเขาสวมใส่กันเท่าไรนัก นอกจากมีงานพิธี เมษาเม้มปากตัวเอง เธอไม่อยากจะเชื่อเรื่องภูติผี วิญญาณเท่าไร แต่เรื่องในห้องกิโมโนนั้น และอากาศที่เย็นลงในห้องของเธอทั้งที่เธอไม่ได้เปิดแอร์

“แล้วเป็นอย่างไงต่อ”

“พอดิฉันพยายามปลุกคุณหนูไม่สำเร็จ พี่โอคิเอะ ก็ไปตามคุณอาอิมาค่ะ”

“แล้วอย่างไง”

“คุณอาอิสั่งให้ดิฉันนำกิโมโน ออกจากตัวคุณหนู แล้วคุณหนูถึงฟื้น”

“เป็นอย่างนั้นจริง ๆ ด้วย กิโมโนตัวนั้นต้องมีอะไรแน่”

“ดิฉันก็คิดเช่นนั้นค่ะคุณหนู แต่...”

เมษาหันมามองสาวใช้นามว่าซาคุ ที่ทำท่าอึกอัก เธอได้บอกในสิ่งที่คุณอาอิ หัวหน้าแม่บ้านสั่งไว้ ถ้าเกิดคุณอาอิรู้เข้า เธอก็จะต้องออกไปหางานใหม่ เธอไม่อยากให้มันเป็นเช่นนั้น เพราะว่า งานสาวใช้ของคฤหาสน์ หลังนี้นั่น ให้เงินดี กว่างานสาวใช้ที่เธอเคยทำตามที่ต่าง ๆ มา ที่ทั้งกดขี่เธอ แถมยังต้องมาหวาดผวา กับคุณผู้ชายของบ้านหลังนั้น ๆ อีกด้วย

“มีอะไรเหรอจ้ะ”

“คือคุณอาอิห้ามไม่ให้ ดิฉันพูดเรื่องนี้ แต่เรื่องนี้มันเกิดกับตัวคุณหนูดิฉันก็เลยเป็นห่วง ครั้งนี้อาจจะแค่หลับไป แต่ถ้ามีอีก ดิฉันเกรงว่า”

“ขอบใจจ้ะ เธอไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะปิดเรื่องที่ฉันรู้จากเธอ”

“ขอบคุณค่ะ คุณหนู”

“จ้ะ”

“ถ้าอย่างนั้น ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”

เมษาพยักหน้ารับ ซาคุส่งยิ้มให้ เธอรู้สึกว่า เมษานั้นไม่ใช่เจ้านายที่น่ากลัวเลยแม้แต่น้อย แน่นอนว่า รวมไปถึงเจ้านายคนอื่น ๆ ของบ้านด้วย และเท่านี้เธอก็หมดห่วงแล้ว ว่าจะโดนไล่ออกจากคฤหาสน์ ตระกูลโฮโจ แห่งนี้แล้ว ซาคุลุกขึ้นยืน เธอลากเก้าอี้ของโต๊ะเครื่องแป้งกลับไปเก็บไว้ดังเดิม และเดินออกจากประตูห้องไป ทิ้งให้เมษานั่งคิดอะไรอยู่คนเดียวต่อไป