วันนี้ตั้งใจจะนอนเร็วแท้ ๆ แต่ก็ไม่วาย เกินตีหนึ่งจนได้ เพราะฉันกลับถึงบ้านเที่ยงคืน

พอดีวันนี้ตอนเย็นมีบายเนียร์ชมรม CU Chorus ธีม Zootopia (ใครไม่มีพร็อพจะถูกเขียนหน้าเป็นแมว)

โอ้ย ซาบซึ้งมาก ร้องไห้เลย คือตอนเข้าไปในงานก็มีน้อง ๆ มาร้องเพลงให้ฟัง หลายเพลงนะวันนี้ ส่วนใหญ่เป็นวงน้องเล็กสุดด้วย รุ่น ๔๓ เด็กรุ่นนี้เป็นรุ่นที่แน่นมาก น้องมาเยอะ ร่วมกิจกรรมชมรมเยอะ แล้วก็ร้องดีด้วย

ลำดับการแสดงก็มี 

๑ I wanna try everything โดยกรรมการชมรม เพลงประกอบ Zootopia 

๒ เล่นเกม (ผักกาด ส่งต่อไปเรื่อย ๆ พอหยุดที่ใครคนนั้นก็ต้องทำตามคำบอก ฉันได้ออกไปรำวง กับเต้น Nobody ด้วย)

๓ Officially missing you โดยวง Peary Dog (เป็นวงกีต้าร์)

๔ วงน้องตีตี้ เล่นกับเปียโน แต่ฉันจำชื่อเพลงไม่ได้

๕ รักแท้อยู่เหนือกาลเวลา วงน้อง ๔๑  (เพลงนี้ฉันร้องรับน้องรุ่น ๔๑ เข้ามาด้วย ตอนงาน first meet ฮือออ อ ดีใจมากที่น้องยังจำได้และเอามาร้องให้ฟัง)

หลังจากนั้นก็เป็นพิธีบายศรี พูดความรู้สึก แจกของพี่เนียร์ จับฉลาก แล้วก็ถ่ายรูปรวม ก่อนแยกย้าย

หลังจากเลิกงานก็ไปกินข้าวกัน(เป็นปกติที่หลังซ้อมจะไปกินข้าวกัน) วันนี้คนไปเยอะหน่อย มีน้อง ๔๓ ไปด้วย ซึ่งในนี้มีเด็กนิเทศน์ปี ๔ ชื่อเกี่ยวก้อย ฉันกับเกี่ยวก้อยเจอกันตอนไปทริปชมรมเดือนที่แล้ว และฉันก็ชอบเกี่ยวก้อยมาก รู้สึกถูกชะตาตั้งแต่คุยด้วยครั้งแรก เธอเป็นผู้หญิงติสท์ ๆ หน่อย สวย แล้วก็ตลกมาก

ดีใจมาก ๆ ๆ ๆ ที่วันนี้ได้เจอเพื่อน ๆ หลาย ๆ คนอีกครั้ง ทั้งเกี่ยวก้อย ทั้งสโนว์ (สโนว์เป็นเด็กบัญชีกรุ๊ปเดียวกับฉัน พึ่งมาเข้าชมรมปีที่แล้วตอนฉันไปญี่ปุ่น แล้วก็รู้จักกันตอนร้องปริญญา) 

แล้วก็เจอคนที่ไม่ได้เจอนานมาก ๆ เช่นน้องเพิร์ล (เด็กรัฐศาสตร์ เคยมาช่วยฉันร้องตอนชมรมขาดคนมาก ๆ เป็นหนึ่งในโซ ๔๐ ที่ยังมีคนจำหน้าได้ในชมรม แต่หลังจากงานปริญญาตอนฉันอยู่ปี ๓ ก็ไม่ได้เจอน้องอีกเลย) น้องปอย (ตอนเห็นหน้าครั้งแรกฉันลืมไปแล้วล่ะ เธอเปลี่ยนไปเยอะ แต่จำได้ไม่ลืมว่าน้องก็เคยมาช่วยฉันตอนที่ฉันต้องการคนมาก ๆ เหมือนกัน)

รุ่น ๔๐ นี่ขาดแคลนโซปราโน่มาก ๆ แล้วตอนนั้นฉันเป็นพี่ในชมรมที่มาบ่อย หัวหน้าพาร์ทโซปราโน่ในตอนนั้นไม่สามารถมาชมรมได้ ฉันก็เลยรับหน้าที่เป็นหัวหน้าพาร์ทแทนชั่วคราว ตอนนั้นคือเครียดนรกมาก เพราะคนไม่มีเลย แล้วเป็นงานใหญ่ (ปริญญา) น้อง ๔๐ ที่มาในปีนั้นก็มีแค่น้องเพิร์ล น้องปอย แล้วก็พี่แซน (พี่ปีสี่ที่จบไปแล้ว) นอกจากนั้นแล้วเป็นรุ่นพี่ทั้งหมด 

ยุคนั้นโซปราโน่วิกฤติมากจริงๆ ฉันก็เลยพยายามปั้นให้น้องรุ่น ๔๑ มีโซปราโน่เยอะ ๆ ซึ่งก็ประสบความสำเร็จพอสมควร น้องรุ่น ๔๑ ค่อนข้างจะติดชมรมกันหลายคน กรรมการรุ่นปัจจุบันนี้ก็มีโซปราโน่อยู่เยอะ

จริง ๆ เรื่องชมรมมีอะไรให้พูดเยอะมาก เพราะว่าฉันก็อยู่ชมรมนี้มานาน คนเข้าคนออกยังไงก็เห็นมาเยอะ (ถึงจะไม่เท่าพี่ ๆ บางคนที่ยังคงมาชมรมเป็นประจำ) 

วันนี้ซาบซึ้งเห็นจริงกับพี่ ๆ ที่มาพูด(ให้โอวาท)กับน้อง ๆ ในชมรมมาก คือชมรมนี้มีพี่เก่าที่จบไปแล้วแวะเวียนกลับมาบ่อยมาก เมื่อวานนี้เองก็มีพี่รุ่น ๔ กลับมาเยี่ยม (คิดดูสิ รุ่นสี่เลยนะ ปีนี้น้องเล็กคือรุ่น ๔๓)

จริง ๆ อยากเขียนอีกหลายอย่างมาก แต่ฉันควรจะไปนอนได้แล้ว ขอรวบรัดตัดความหน่อย

ฉันร้องไห้กลางงานด้วย ตอนพูดความรู้สึกอ่ะ คือฉันดีใจมากที่น้อง ๆ มาจัดงานให้ฉัน เพราะถึงฉันจะไม่ใช่รุ่น ๔๐ แต่น้องรุ่น ๔๑ ฉันก็รับเข้ามากับมือ (เพราะตอนนั้นโซปราโน่ขาดคน ฉันก็เลยมาช่วยรับน้อง ช่วย Voice Train ช่วยตามคน) แล้วก็ดีใจมาก ๆ ที่ได้เจอน้อง ๆ รุ่น ๔๐ ที่ไม่คิดว่าจะได้เจออีกแล้วกลับมา และน้องก็ดูมีความสุขดีที่ได้กลับมา ถึงแม้น้องจะไม่ได้ติดชมรม แต่ฉันก็ยังซาบซึ้งจนถึงวันนี้กับความช่วยเหลือที่ได้จากน้องเหล่านี้

โอ้ย ร้องไห้เลย ทั้งการเห็นหน้าเพื่อน ๆ รุ่น ๓๙ กลับมาให้กำลังใจ เพราะปีนี้รุ่น ๔๐ จบ รุ่น ๓๙ ที่รับ ๔๐ เข้ามาก็เลยมากันค่อนข้างเยอะ เรามีความทรงจำที่ดีต่อกัน มีประสบการณ์หลาย ๆ เรื่องร่วมกัน

พออึดใจหนึ่งผ่านไป ทุกคนก็เรียนจบ ทุกคนก็แยกย้าย ไปตามทางเดินของตัวเอง แต่ยังไงก็ตาม ชมรมแห่งนี้ก็จะยังเป็นที่ ๆ เราสามารถกลับมาได้เสมอ

ความอบอุ่นนี้จะจำไว้ไม่ลืม