ไม่ได้เขียนบล้อกมาสองวัน เพราะสลบคาเตียงทั้งสองวันเลย ไม่ได้สวดมนต์ด้วย

เพราะอ่านหนังสือเตรียมสอบน่ะ ส่วนเมื่อวานสอบเสร็จก็เตรียมพรีเซ้นต์งานวันนี้ ก็เลยน็อค มันเหมือนนอนดึกตีสองตีสามติดกันมาหลายวันแล้วด้วยแหล่ะ ก็เลยเหนื่อยมาก แบบหมดแรง

วันนี้ก็มีพรีเซ้นต์ที่มหาลัย วิชา EDP ความจริงรายงานทำเสร็จนานมากแล้ว ตั้งแต่ก่อนสอบหนึ่งอาทิตย์ แต่ว่ารอพรีเซ้นต์หลังสอบเสร็จ เพราะอาจารย์ใจดี บอกว่าเอาเวลาไปอ่านหนังสือเตรียมสอบเถอะ ส่วนของครูรอหลังสอบเสร็จก็ได้ (ใจดีมากกกก)

พอสอบเสร็จก็เลยยังไม่เสร็จ ต้องมานั่งทำสไลด์เพื่อพรีเซ้นต์ต่อ ๕๕๕ แล้วเพื่อน ๆ กลุ่มฉันนี่ก็ทำงานละเอียดแบบทุกเม็ดทุกหน่วยจริง ๆ ผิดนิดหน่อยก็นั่งแก้สามสี่ชม.แล้ว (งานนี้จริง ๆ อาจารย์ก็ไม่ได้โหดมากนะ แค่เพื่อนเป็น perfectionist)

พอฉันทำเสร็จฉันก็สลบถึงเช้าเลย เพราะฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ด้วย

เมื่อวานตอนสอบเสร็จเพื่อนทั้งเมเจอร์ก็พากันไปเล่น Lazgam กัน เป็นเกมยิงเลเซอร์ (จริง ๆ ก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย) สนุกมากกกก วิ่งไปวิ่งมายิงเลเซอร์ใส่เพื่อน ๕๕๕ แต่แพงไปนิด(สำหรับฉันนะ)

วันนี้ตื่นเช้ามาสดชื่นมากเลย ได้นอนเต็มอิ่ม ฉันก็เลยทำความสะอาดห้อง เก็บโต๊ะกลางบ้าน เปลี่ยนผ้าปูที่นอน ซักผ้า ร้องเพลงไปด้วย (ฉันชอบร้องเพลงเวลาเก็บบ้าน)

แล้วตอนเที่ยงก็ออกไปกินบาร์บีคิวพลาซ่ากับน้องสาวน้องชาย (ฉันอยากกินน่ะ) แล้วก็เอา iPhone3gs ไป Downgrade คือฉันอัพมันเป็น ios7 แล้วเครื่องล็อคเลย เปิดไม่ได้ พอเปิดเน็ตดูก็แบบต้องลงโปรแกรมใหม่โหลดโน่นโหลดนี่เพื่อปลดล็อค ฉันก็ขี้เกียจก็เลยเอาไปให้ร้านทำให้ (ซึ่งเค้าก็เปิด google/youtube หาวิธีทำเหมือนฉันนี่แหล่ะ ๕๕๕ ไม่น่าเลยกรู หาเรื่องเสียตังค์นี่หว่า นึกว่าคนที่ร้านจะมีความรู้เยอะกว่าหรือโหลด iTunes vesion เก่าเอาไว้แล้วซะอีก นี่ก็ไม่ต่างกัน)

เค้าทำนานมากเลย สี่ห้าชม.แน่ะ ฉันก็เลยไปพรีเซ้นต์ก่อนแล้วค่อยกลับมาเอา ในที่สุดก็ได้ iPhone3gs กลับมาฟังเพลงเปิดดิก

คือตอนนี้ฉันเล่นเกม shironeko project ใน Samsung Galaxy Note 5 แล้วมันเป็นภาษาญี่ปุ่นหมดเลย จะสลับแอปไปมาเพื่อเปิดดิกมันก็ยาก ฉันก็เลยไปกู้ไอโฟนกลับมาเพื่อเอามาใช้ (มันล็อควางเป็นที่ทับกระดาษมาสองสามเดือนแล้ว ฉันไม่สนใจจะเอาไปซ่อมเองน่ะ)

คือตอนนี้ฉันมีอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกเต็มบ้านไปหมด ทั้งไอแพดมินิ ไอพอดนาโน ซัมซุงโน้ต๕ ไอโฟน๓ โน้ตบุ๊คสองเครื่อง คินเดิล เครื่องปริ้นรูปพกพา ฟิตบิท

น้องมันก็ด่าว่าฉันสิ้นเปลืองอยู่ทุกวัน ๕๕๕ ก็คนมันบ้า ชอบอัพเดทเทรนด์เทคโนโลยีนี่หว่า เห็นอะไรต้องตาต้องใจก็ซื้อหมด ๕๕๕

เมื่อเช้าได้อ่านการ์ตูนวาย (ซักที กว่าจะว่าง) คืออยากอ่านมาซักพักแล้ว วันนี้อ่านของ Ogoretsu Tanaka เป็นการ์ตูนโรมานซ์สั้น ๆ (๑เล่มจบ) ชื่อเรื่อง Neon Sign Amber คือฉันชอบบบบบนักวาดคนนี้มากกกกกก แกวาดรูปคนได้มีเอกลักษณ์และเสน่ห์เฉพาะตัวมาก ฉันชอบงานแกแทบทุกเรื่อง (เรื่องนี้ชอบรองจาก Yarichin Bitch Club เลยแหล่ะ)

⁞

ปล. เผื่อใครไม่รู้จัก การ์ตูนวายคือการ์ตูนชายรักชายน่ะ เป็นการ์ตูนแนวหนึ่ง ฉันชอบแนวนี้ (หื่นดี ได้ปลดปล่อยอารมณ์ ได้ศึกษาสรีระผู้ชาย หุหุ)

เรื่องนี้ก็เกี่ยวกับคนสองคนที่เจอกันในผับ คนนึงเป็นลูกค้าประจำ อีกคนเป็นพนักงานเก็บขวด (พึ่งรู้นี่แหล่ะว่ามีอาชีพนี้ด้วย ในเรื่องเรียก Hall staff ซึ่งฉันก็เห็นมันเดินเก็บขวด) แล้วก็เกิดเรื่องให้คุณลูกค้าประจำนี่ติดหนี้พนักงาน ๕๐๐๐ เยน (ประมาณสองพันกว่าบาท) แต่มันไม่มีเงินเพราะเอาไปเที่ยวหมด ก็เลยบอกว่าจะชดเชยด้วยการทำข้าวเช้าให้กินทุกวันจนกว่าจะครบ ๕๐๐๐ เยน พอดีว่าเป็นลูกเจ้าของร้านอาหารแถว ๆ ผับอันนั้น

ก็เป็นอันตกลง แล้วมันก็รักกัน แล้วก็โน่นนี่นั่น มีเรื่องท้าวความอดีตของคุณลูกค้าประจำ (เป็นเกย์ ก็เลยมีปัญหาโดนแกล้งรุนแรงจนต้องออกจากโรงเรียน เรียนไม่จบ ญี่ปุ่นเค้าแกล้งกันแรงง่ะ) ฉันอ่านแล้วอินจนร้องไห้เลย T T 

เรื่องนี้คือไม่มีฉากเข้าพระเข้านางเลยนะ แค่วับ ๆ แวม ๆ กับฉากจูบนิด ๆ หน่อย ๆ แต่มัน turn me on มากกกกก ชอบ ๆ ๆ ๆ ไม่ค่อยเจออะไรที่ hot ขนาดนี้มาซักพักละ ตั้งแต่ 50 shades of grey บางทีฉันก็รู้สึกว่าฉันอ่านอะไรแบบนี้มากไปจนเจออะไรก็เฉยไปหมดแล้ว นี่ถ้ามีสามีแล้วฉันจะถึงขั้นตายด้านมั้ยนะ แอบกังวล ๕๕๕

ตอนเย็นฉันก็ไปร้าน My porch ร้องคาราโอเกะกับพี่ในชมรม ชื่อพี่ไจ๋อง พี่เค้าไปทำงานที่ญี่ปุ่นสองปี (บริษัทส่งไป) กลับมาก็ชอบคาราโอเกะมาก ปีที่แล้วฉันก็ไปแลกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่น ๑ ปี กลับมาก็ชอบคาราโอเกะมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๕๕๕๕ นี่จริง ๆ อยากซื้อ nintendo wii ไม่ก็ 3ds มาเพราะมันมีคาราโอเกะเพลงญี่ปุ่นนี่แหล่ะ ฉันชอบมาก ร้องเกือบทุกวัน

กลับมาบ้านฉันก็อาบน้ำ แล้วก็สลบคาโซฟา แล้วน้องก็มาปลุก เพราะน้องจะใช้โซฟา ฉันก็เลยลุกมาเขียนบล้อก รู้สึกช่วงนี้สลบบ่อย ๆ เออก็ดีละจะได้นอนพักผ่อน 

คือเมื่อวานนี้ทั้งไอทั้งจาม พอนอนมาก ๆ ตื่นมาหายดีทุกประการ ร่างกายคนเราก็แปลกดี

จะว่าไปตั้งแต่ฉันมากรุงเทพฉันไม่เคยไปหาหมอเลยเวลาเป็นหวัด ปล่อยให้หายเองตลอด คือตอนอยู่อุบลก็มีคลินิกประจำไง ตรวจกับคุณอาที่เป็นหมอ ก็เลยไม่เคยชินกับการไปโรงพยาบาลเวลาป่วยหรือเป็นอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่พอมาอยู่กรุงเทพดันไม่มีคลินิกรักษาโรคครอบจักรวาลให้ฉันไปตรวจบ้างเลย จะให้ไปโรงพยาบาลก็ไปไม่เป็น จริง ๆ พึ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้ว่านิสิตจุฬาฯไม่สบายไปตรวจรักษาที่จาม๙ ได้ แต่ก็นะ ฉันเรียนจบแล้วเนี่ย คงไม่ได้ไปใช้บริการแล้วล่ะ ๕๕๕

คือฉันเกลียดการกินยาที่สุดในสามโลก นอกจากยาโรคประจำตัววันละครึ่งเม็ดก่อนนอนฉันก็ไม่กินอะไรอีกเลย นี่รวมพวกอาหารเสริมด้วยนะ ซื้อมาแล้วหมดอายุทิ้งทุกที ไม่เคยกินหมดเลย ฉันก็เลยคิดว่าต่อไปนี้จะไม่มีการซื้ออาหารเสริมอีกแล้ว เพราะซื้อมาฉันก็ไม่กิน ไม่ชอบอ่ะ มันเหมือนเราเอาสารเคมีเข้าร่างกาย ถึงสารเคมีนั้นมันจะมารักษาเราก็เถอะ สารเคมีก็คือสารเคมี ส่วนยาปฏิชีวนะก็คือเชื้อโรคป้ะ เราเอาเชื้อโรคเข้าร่างกายเพื่อมาฆ่าเชื้อโรคอีกตัว แต่เชื้อโรคก็คือเชื้อโรคอ่ะ ฉันไม่โอเค

เพราะฉะนั้นถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ ฉันจะไม่กินยาเลย 

วันนี้ดึกละนอนก่อน ง่วงมาก