..
บางที ผมเองก็รู้สึกว่า ความเงียบนี่ เสียงดังจนน่ากลัว
..
ผมกับเธอ เราสบตาแล้วเข้าใจความหมายของมัน
ความล้ำลึกอันดำมืดนั้น ไร้สรรพเสียงแห่งถ้อยคำ
ไม่ต้องมีวาจาใดให้เชือดเฉือนจนเป็นบาดแผลเหวอะหวะ
แต่รับรู้ได้ถึงรอยกรีด ที่ ลากลึก หัวจรดเท้า เป็นทางยาว
ใบมีดไม่ได้ขึ้นคม หากแต่สะกิดเนื้อ เถือหนังเราไปด้วย
เจ็บ ผมยังรู้สึกถึงการเต้นตุ๊บ ๆ ของมัน
ปวด ผมยังรู้สึกถึงความผ่าวร้อนได้ดี
..
เมื่อวาน ผมถูกแมวตัวโตในบ้าน ดิ้นใส่
ความไม่ตั้งใจของมัน ตะหวัดเข้าที่สันมือเป็นแผลยาว
ไปเย็บแผลมาเมื่อเช้า หลังจากเมื่อคืนนอนทนปวด
เจ้าตัวโตทำหน้าใสซื่อใส่ เมื่อเรากลับเข้าบ้าน
ร้องเหมียวหม๊าวตามประสาความไม่รู้ อ้อนประจบอย่างเคย
ผมเอามือที่แปะพลาสเตอร์ให้ดู เจ้าเหมียวเดินมาดม
แล้วลูบหัวด้วยมืออีกข้าง ก่อนถามมันว่า นี่ ฝีมือใคร
มันดม ทำจมูกฟุดฟิดใส่ หน้าเหยเก ก่อนถอยออกไป
ไหน มานี่สิ มาขอโทษหรือยัง ใครทำยกหางขึ้น
แมวมองหน้าผม ผมหัวเราะ เธอหัวเราะ เมื่อเจ้าเหมียวชูหาง
มันจะไปประสาอะไร นอกจากหิวและเสียงนุ่ม ๆ ของเราที่คุยกัน
..
สงสารแต่แมว ที่ถูกคนบางคนก่นด่าไปถึงบรรพบุรุษ
ทั้งที่คนถูกตบกลับนั่งขำพฤติกรรมของมัน
ไม่ได้โกรธ ไม่ได้เจ็บปวดกับบาดแผลอะไร
สงสารแต่ตัวเอง ที่ถูกก่นด่าไปถึงชาติไหน ๆ
เมื่อถูกใส่ความกับสิ่งที่ไม่ได้ทำ
ไม่ได้โกรธ แต่ก็รู้สึกเจ็บปวดกับแผลที่ได้มา
อยากจะเป็นแมวบ้างแล้วล่ะ
จะได้ร้องแม๊วม๊าว แล้วหายใจสบาย ๆ ต่อไป
..
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [