11.12.2018
..
บันทึกก้าวแรกอย่างเป็นทางการฮะ กับที่ทางใหม่
ใช้เวลาออกมาทำงานนานพอสมควร เดินทางหลายต่อ
ไปและกลับ ขาละสองชั่วโมงกว่า ๆ เล่นเอาหมดพลังงาน
..
ตอนแรก
คาดว่าจะทำอาหารเช้าชงกาแฟให้แม่ก่อนออกบ้าน
กลายเป็นว่าแม่ยังไม่ตื่น และไม่อยากปลุก
มีแต่แซนวิสที่ทำทิ้งไว้เมื่อคืน ให้แม่กับป้าแบ่งกัน
ส่วนตัวเอง ตะลีตะลาน รีบออกบ้านตั้งแต่ฟ้าสาง
ชงกาแฟใส่ขวดเดินจิบไปเรื่อยจนถึงวินหน้าหมู่บ้าน
ให้ได้เหงื่อนิดๆ ไม่ถึงกับร้อนหรือลำบากอะไร
พี่มอไซด์วินโบกมือถาม ผมโบกมือตอบ ผูกใจกันเรียบร้อย
กลับมาถึงเมื่อหัวค่ำ ฝนโปรยละอองเบาๆ ให้ได้ชื้น
เดินเข้าไปทักแม่ ได้บ่นกันนิดหน่อยตามประสา
คนที่นี่สองทุ่มก็ปิดบ้านเงียบแล้ว คนเมืองแบบผม 😅 อ่ะนะ
ผมนึกภาพ คนไม่มีรถนี่เค้าเดินทางวันฝนโปรยยังไงกัน
เมื่อคนอื่นทำได้ ผมก็ต้องผ่านไปได้ล่ะน่า มันจะเท่าไหร่เชียว
..
เคยคิดเอาไว้ว่า ถ้าคล่องตัวกว่านี้ จะขยับจากมอไซด์คันน้อย
ก้าวขาไปหารถใหญ่หน่อย แต่ราคาก็ใช่ย่อย แพงเอาการ
แม้ลูกค้ารายใหญ่ ที่ผมนำเข้าหมวกสวย ๆ ของเหล่าไบเกอร์
จะออกปากให้รถบิ๊กไบค์ในราคาพิเศษมา ผมก็ยังเกรงใจ
กลัวแรกคือจะผ่อนไม่ไหว กลัวสองรถล้มแล้วจะงัดไม่ไหวเอา
กลัวสาม ผมอาจจะกลายเป็นปลาซิวให้พี่สิบล้อลากไปกิน
..
..
ส่วนเมื่อคืนที่ผมนอนไม่หลับ
คาดว่าในใต้สำนึกคงกังวลใจ ในอีกหลายเรื่องหลายอย่าง
แม้รอเวลาให้นิ่งตะกอน นอนนิ่งอยู่หลายนานแล้วก็ตาม
แต่ผมยังคิดไม่ออก ยังมองไม่เห็นทางที่จะก้าวไป
ผมไม่ได้จะเร่งร้อนอะไร ผมเชื่อในเรื่องของเวลา
เมื่อจะใช่มันก็จะใช่เอง เมื่อจะจบมันก็จะจบด้วยตัวเอง
ไม่ต้องขวนขวาย แกว่งเท้าไปหาตะปู จะรีบเจ็บเท้าไปทำไม
บอกใจ แค่อดทน รอ เท่านั้นเอง เท่านั้นเองจริง ๆ
..
จะห้าทุ่มล่ะ คิดถึงเพื่อนขาประจำที่ชอบมาเวลานี้
ผมแอบอมยิ้มอยู่ฮะ และก็จะไปนอนแล้ว ฝันดีนะคุณ
มีความสุขกันถ้วนทั่วนะ ประชากรโลกของผม