ซวย!!!

หวัดดีขอรับ ก๊ากก กก ก! และแล้วกระป๋มก็สอบเสร็จสักที เฮอะ! โล่ง โปร่ง สบาย อย่างบอกไม่ถูก ส่วนเพื่อนๆคนไหนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาสอบก็ ขอเป็นกำลังใจให้ เพราะผมเชื่อว่า หากเรามุ่งมั่นที่จะทำอะไรสักอย่างนั้น ผลมี่จะตามมาต้องออกมาดีอย่างแน่นอน ฟันเพริมร์!! อ่า!!วันนี้มั้ยตลกแฮะ!!


เอาล่ะๆ เรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า วันนี้กระป๋มอยากจะนำเสนอเรื่องนี้มาก มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นนานแล้วล่ะขอรับ ตั้งแต่ประป๋มยังเป็นเบี้ย (อะไรคือเบี้ย ?)
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวกระป๋มเอง !! จากประสบการณ์จริง!


เรื่องนี้เกิดขึ้นนานแล้วขอรับ สักสองปีได้มั่ง(เลยเป็นที่มาของคำว่าเบี้ยนั่นเอง )

เรื่องนี้เกี่ยวกับลิฟต์ครับ! ลิฟต์กับออย คู่หูดูโอ่ !



ทุ้ย!



ไม่ใช่

มันคือลิฟต์จริงๆแหละ ครับ เหตุการณ์วันนั้นกระป๋มยังจำได้แม่นเลยล่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า.......

ผมกับเพื่อนๆประมาณห้าหกคนเห็นจะได้ วันนั้นตรงกับงานกีฬาสีของโรงเรียนพอดี แบบว่ายังไงดีล่ะ พวกเราหกคน เรียนก็ขาด กีฬาก็โดด ไม่ชอบทำกิจกรรมที่โรงเรียนจัดขึ้น เลวมาก! แต่ว่าหลังๆเริ่มคิดได้ เข้าเรียนไม่เคยขาดแต่กิจกรรมโดดบ้างอะไรบ้าง พอเป็นกระสันต์....ก็วัยรุ่นอ่ะ เอาแน่เอานอนไม่ได้

พวกผมหกคนมานั่งสุมหัวที่ร้านประจำหน้าโรงเรียน สำมะเลฮ่าเฮ่ ตามประสา เวลานั้นประมาณห้าโมงเย็นครับ แล้วโทรศัพท์เพื่อนที่นั่งข้างๆก็ส่งเสียงร้องน่ารำคาญมาก เพราะเสียงริงโทน ดี ดิ ดี๊ !ของมันนั่งเอง กระป๋มก็งง!ครับ ว่าทำไมบ้านมันก็ออกจะรวย แต่ไหนมันยังใช้โทรศัทพ์รุ่นบุกเบิกสากกระเบืออยู่ได้ ขนาดผมจนๆเสียงเรียกเข้ายังเป็นเพลงเลย!!

มันหยิบขึ้นมาดู แต่ยังไม่ยอมรับ ครับ แล้วทุกคนในวงก็หันมาทำสีหน้าแบบว่า
มึง รีบๆรับเหอะ พวกกูรำคาญ!เฟ้ย

ด้วยสายตาบ่งบอกว่าพวกกูรำคาญ มันเลยรีบรับสายทันที หลักจากวางสายแล้วเพื่อนคนเนี้ยแหละ ครับ ผมจะไม่ลืมมันเลย แสบมาก! มันชื่อไอ้ใหม่ ครับ! ชื่อเหมือนผู้หญิง _*_ แต่มันกวนซ่งติงฉิบหาย
พอมันวางสายแล้วใช่มั้ยครับ มันก็ทำสีหน้าหน่ายๆ
แล้วมันบอกว่า

เฮ้ย!พวกมึงพากูไปโรง'บาลหน่อยว่ะ



พี่สาวมันทำงานอยู่ที่นั่น ออกมาหาหน่อย
หลังจากตกลงกันได้ พวกเราหกคนก็ขี่มอไซต์ตามกันไปสามคัน ช่างนั้นฮิตครับ ใครขึ้นรถประจำทางเชย! ประมาณเนี้ย
พวกผมขี่มาไกลพอสมควร เพราะโรงเรียนผมมันตั้งอยู่ถนนนอกเมือง ต้องเข้าไปอีกหลายกิโลเลยครับ มาถึงโรง'บาล ก็ประมาณค่ำๆราวๆหกโมง แต่ฟ้ามืดมาก เพราะช่วงนั้นตรงกับหน้าหนาวพอดีเลยเลยมืดเร็ว จากนั้นก็พวกผมก็เดินดุ่มๆเข้าไป อย่างกับจะไปหาเรื่องใครเนี้ยแร่ะครับ เพราะมีแต่คนมอง!
ที่มองไม่ใช่อะไรหรอกครับ เพราะพวกเราดันใส่ชุดนักเรียน มาซะ เต็มยศเลย ไอ้เพื่อนคนนึงก็แม่งจะเรียบร้อยไปไหน ชายเสื้อยัดเข้าในกางเกงตั้งแต่เช้ายังค่ำยังไม่มีท่าทีจะหลุดลุ่ยออกมา ส่วนที่เหลือไม่ต้องสาธยายครับ หลุดตั้งแต่ก้าวแรกที่ออกนอกโรงเรียนแล้ว จะรักสถาบันไปถึงไหน แล้วไอ้ใหม่ก็โทรหาพี่มันทันทีที่มาถึง

แล้วมันบอกว่า

เฮ้ย!รอสักแปบละกัน พี่กูอยู่ข้างนอก กำลังจะมา บอกให้นั่งรออยู่แถวๆนี้กันไปก่อน

ไม่รู้วันนั้นเป็นอะไรครับ มันสั่งอะไร พวกผมทำตามทุกอย่าง ไม่มีแอะสักคำ

พวกผมได้แต่รอ.......ผ่านไปสิบนาที ไม่เป็นไร รอได้ ชิวๆ


ครึ่งชั่วโมงผ่านไป...............พี่มันก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะมา ไม่เป็นไร ทนไว้ๆ เดี๋ยวก็คงมา ได้แต่ปลอบใจตัวเองอยู่แบบนี้เรื่อยๆ จนกระทั่ง


หนึ่งชั่วโมง...................ผ่านไป



ไม่รงไม่รอแล้วโว้ย! พวกเรา กลับ!! พวกผมโวยวาย ทำท่าจะลุกเดิน แต่มัน บอกว่า



ใจเย็นๆ ซิวะ เดี๋ยวก็คงมา นะๆ รออีกแปบ ถ้าไม่มา กูก็ไม่อยู่เหมือนกัน

พวกผมเริ่มมองหน้ากัน แล้ว ทรุดลงนั่งตามเดิม



แล้วจู่ๆโทรศัพท์สากกระเบือเจ้าเก่า ก็ล่งเสียงร้อง ขึ้นมา
มันรีบดกรับทันที

แล้วก็ทำหน้าเหมือนเดิม _*_

แล้วบอกว่า

พวกมึง พากูขึ้นไปชั้นหกหน่อยสิ พี่กู บอกว่า ลืมกระเป๋า ตอนนี้พี่กูรออยู่หน้าโรง'บาล


พวกผมที่เหลือ เริ่ม มองหน้ากัน ไม่ยอมพูดอะไรทั้ง สิ้น เพราะรู้แระ ว่า ตัวเองเริ่มป๊อด!

ก็คิดดูสิครับ โรงพยาบาลนะ ไม่ใช่สวนสนุก ไม่รู้ว่ากลิ่นอะไรบ้าง ทั้งกลิ่นยา(ที่ผมเกลียด) ไหนกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ อีก แถมยังมีอะไรมากมายที่เราไม่รู้ เลิกคิดๆ

เงียบครับ จนไอ้ใหม่เริ่ม ทนไม่ไหว

เฮ้ย! พวกมึงลืมเอาปากมาหรือวะ เพราะปกติแล้วทุกคนจะไม่เงียบกันแบบนี้ !

นะ ! พากูไปหน่อย ชั้นหก
ด้วยความกดดัน

พวกผมที่เหลือมองหน้ากันอีกครั้ง

เอาวะ รีบๆเข้า จะได้กลับๆ

หลังจากตัดสินใจได้แล้ว ไอ้ใหม่ก็เดินดุ่มๆ นำหน้าไปก่อนใคร จนถึงหน้าลิฟต์ตัวหนึ่ง แล้วก็กดเพื่อที่จะขึ้นไปชั้นหก

ในขณะที่พวกผมกำลังรอลิฟต์อยู่ ก็เริ่มแระ ชวนกันคุยใหญ่เลย คุยไปทั่ว มั่วไปต่างๆนา ๆ เแบบว่า กลัวไง เลยหาเรื่องคุยๆเพื่อปลอบใจตัวเอง ยอบรับครับว่าผมเป็นคนหนึ่งที่กลัวลิฟต์มาก

แล้วเพื่อนอีกคนก็บอกว่า

เฮ้ย! ลิฟต์มาแล้วๆ พวกเผมก็รีบอัดกันเข้าไปในนั้น จนครบหกคน แต่พอลิฟต์กำลังจะปิด จู่ๆ

.......
เดี๋ยวๆ รอด้วย เสียงนางพยาบาลคนหนึ่งบอก พร้อมกับรถเข็นหนึ่งคันกับป้าคนแก่ๆที่นั่งอยู่ โล่งอกไปที!! แล้วลิฟต์ก็ถูกปิดลง
แต่ว่า
สายตาของผมไม่รู้เป็นอะไร จ้องอยู่แต่ ตัวเลข อย่างใจจดใจจ่อ ว่าเมื่อไหร่จะถึงสักทีวะ

แต่ปรากฎว่า เลขมันไม่ขึ้นครับ

พวกผมเริ่มมองหน้ากัน นางพยาบาลก็เหมือนกัน ส่ายไปส่ายมา
เพราะเริ่มรู้สึกว่า จะหายใจติดๆขัด อากาศเริ่มน้อยลง หายใจไม่ออก ตายล่ะครับ งานนี้ พวกผมเริ่มหน้าซีด ขยับเข้าหากันอย่างไม่ได้นัดหมาย เพื่อนผมคนหนึ่งไอ้ที่เรียบร้อยๆน่ะครับ จะร้องไห้แล้ว ทุกคนต่างดิ้นรนแย่งอากาศกันหายใจ ป้าแก่ๆก็เริ่มคราง ออกมาเป็นละลอกๆ อย่างน่ากลัวเลยครับ

ไอ้ใหม่หันหน้ามากอดผมทันที เฮ้ย!! จะเหลือ!! ผมก็กอดมันคืนสิครับ ต่างคนต่างกอด เพื่อสร้างความอบอุ่น
ผ่านไปหลายนานที ลิฟต์บ้านั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะเปิดออก ไฟก็ไม่ดับ สว่างจ้าด้วยซ้ำ
นางพยาบาลก็เริ่มส่งเสียงร้อง
ช่วยด้วยๆ มีคนติดอยู่ข้างใน ช่วยด้วยค่าๆ

พวกผมทั้งทุบทั้งถีบสาระพัด หายใจก็ไม่ออก หน้างี้ซีดอย่างเห็นได้ชัด
ผมคิดในใจ ว่า ตายล่ะกู กูต้องตายแน่ๆ พรุ่งนี้เช้า หนังสือพิมพ์ทุกฉบับต้องมีปาดหัวข่าวหน้าหนึ่ง กันครึกโครม กลุ่มวัยรุ่นโคลงนึงกับพยาบาลสาวและคนป่วยนอนตายหมดสภาพคาลิฟต์เพราะขาดอากาศหายใจ ปรือ~~ ปรือ~~ แค่คิดก็น่ากลัว แล้ว ง่า ผมยังไม่อยากตาย!!

แต่ว่า สติที่เหลืออยู่น้อยนิดของผมก็ หันกลับไปมองที่ปปุ่มตัวเลขอีก

แล้วก็ลองกดอีกครั้ง
ผาง .....
จู่ๆประตูก็เปิดออก แต่ปรากฎว่ามันยังอยู่ที่เดิม ชั้นเดิม ก็คือชั้นแรก

ไอ้บ้า เอ้ย!! มึงลืมกดชั้นลิฟต์!!!
เท่านั้นแหล่ะครับ พวกผมก็รุมยำไอ้ใหม่ทันที!! โทษฐานกวนซ่งติง ดันลืมกดหมายเลยชั้น เฮ้ย!รอดตามอย่างหวุดหวิด เพราะมันเป็นคนแรกที่เดินมากดแถมเสือกยืนอยู่ติดปุ่มหมายเลยอีก ไอ้ผมก็นึกว่ามันกดแล้ว เลยไม่ถาม เพราะรู้ว่ามันคงฉลาดพอ แต่นี้ !! โอ้ย!!

แล้วนางพยาบาลคนนั้นก็รีบโกยอ้าวเข็นรถออกไปทันทีโดยที่ไม่หันกลับมาเลย !! สงสัยจะอาย แต่พวกผมอายยิ่งกว่า เพราะคนมองเต็มเลย ว้า!พวกนี้มันเล่นพิเลนๆอะไร ลิฟต์ก็ไม่กด เพราะถ้ากด เลขมันก็จะโชว์หลาเลยใช่มั้ยครับ แต่นี้ เลยไม่ขึ้น เลย

ตั้งแต่นั้นมาพวกผมก็ไม่คิดที่จะไปโรงบาลนั่นอีกเลย นอกจากจะฉุกเฉินเท่านั้นเช่น ป่วยไข้ ไม่สบายเท่านั้น

เรื่องนี้ผมยังไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลยเพราะตกลงกันเอาไว้ แน่ล่ะ!! ใครจะเล่า โอ้ย!!รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั้น อายมาก!!

เนี้ยแหละครับ หากวันนั้นพวกผมไม่มีสติ คงไม่ได้มานั่งปั่นหน้าม๊ออยู่ตรงๆนี้

แล้วเรื่องนี้ ก็เงียบหายไป แต่พอเจอหน้ากันทีไร ต้องเก็บเอามานั่งขำ กันทุกที ฮ่า ๆ ๆ ๆ จบ!.........




ปล. เอ้ย!!อยากจะบอกพวกมึงว่า ความลับไม่มีในโลก กูขอโทษ กูผิดไปแล้ว ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆ

Create Date : 16 กุมภาพันธ์ 2554		5 comments
Last Update : 16 กุมภาพันธ์ 2554 8:51:34 น.
Counter : 336 Pageviews.
Share Tweet