Bloggang.com : จ๊ะเอ๋ลพบุรี :

ยุทธนา ด้วงเงิน

ตุลาคม 2550

	1	2	3	4	5	6
7	8	9	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30	31

25 ตุลาคม 2550

เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย

เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย

เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย

ดูแล้วก็คิดถึงสมัยเด็กๆ คิดถึงเพื่อนๆอ่ะ เป็นเกือบสองชั่วโมงที่ลืมไปว่า ผมอายุเท่าไหร่แล้วรู้สึกว่ายังใสๆ เหมือนน้องๆ หลานๆ ในเรื่อง ยังแอบเขินเวลามีฉากแก้มแดง แอบน้ำตายังซึมเวลาพ่อด่าความรู้สึกเหมือนเมื่อวานนี้เอง ที่บอกพ่อว่าเรียนไฟฟ้า แต่ดันจบช่างกลแล้วก็ยังแอบมีความรู้สึกหัวใจพองโตในมิตรภาพของเพื่อน...อีกครั้งมีฉากนึงผมโคตรอินเลย เป็นความทรงจำเสี้ยวหนึ่งที่ลืมไปแล้ว แต่ถูกสะกิดขึ้นมาใหม่เป็นฉากที่วงดนตรีต้องซ้อมใหญ่หลังเลิกเรียนเพื่อเตรียมเล่นคอนเสริต แต่พระเอกของเราดันติดธุระอยู่เข้าซ้อมสาย ใจก็คิดว่าเพื่อนๆ คงไปหมดแล้ว แต่ที่ไหนได้ เพื่อนนั่งรอ นอนรอทั้งวงเลย ทั้งๆที่เขาเองร่วมเล่นแค่ตีกลองประกอบจังหวะนิดหน่อยเท่านั้นเองผมเองจำได้มีคืนนึงผมประชุมดึกมาก(สมัยนั้นแปลว่าคงแค่ทุ่มเดียวก็ดึกแล้ว) คิดว่าเพื่อนๆคงทานข้าวแล้วเข้านอนหมดแล้ว ที่ไหนยังเห็นเพื่อนนั่งรอเต็มโต๊ะ (สมัยทำงานเช่าบ้านอยู่รวมกัน)แต่มันเป็นความรู้สึกโคตรดีจริงๆ เป็นวันที่ออกมาเดินเล่นตอนกลางคืนท้องฟ้าวันนี้โคตรสวยเลย

>
แล้วไอ้อาการตักอาหารจากจานคนอื่นกิน (เหมือนเป็นของเรา) เนี้ย...คงเป็นบทพิสูจน์ความเป็นเพื่อนสนิทขั้นที่หนึ่งนะ...ลองนึกดูว่าชีวิตเราเนี้ยมีกี่คนที่เราจะเอื้อมมือไปคีบอาหารออกมาจานเขาเข้ามาปากเราหน้าตาเฉยได้

เพลงล่าสุดที่เอาหูฟังใส่หูคนอื่นคนละข้างหน่ะมันเมื่อไหร่ เพลงอะไรเหรอ? ถ้ายังเป็นเพลงยุคอินโนเซนต์บ้าหอบฟาง หรือ ฉันไม่ใช่ผู้วิเศษหล่ะก้อ.... มันนานเกินไปแล้วนะ

เคยหลบฝนกับใครไหมเนี้ย เคยกางร่มวิ่งไปกับใครไหมน่ะ เคยรอรถเมล์วันฝนตกรถติดแล้วไม่รำคาญหรือเปล่า....เขาเหล่านั้น ตอนนี้เป็นไงบ้างแล้ว เมียสองลูกสี่ หรือว่ายังรอฝนตกอยู่อีก???

วันนี้ซ้อนจักรยานใครไม่ได้แล้ว ให้ใครซ้อนก็ไม่ได้ด้วย แค่ขี่คนเดียวจักรยานก็ยางแบนแล้ว...แต่ความทรงจำเรายังไม่แบนก็โอเค ... คิดถึงเพื่อนเก่า วันเก่า แค่ให้พอยิ้มออกก่อนที่จะกลับมาสู่ชีวิตจริง ถ้าเป็นหนังก็ต้องเขียนว่า "ยี่สิบปีผ่านมา"....แล้วเรื่องก็จะดำเนินไปตามแนวทางของมันตามอัตภาพ