ไทยยามรำพัน
๏ ยามอย่างข้า บรรดาศักดิ์ หนักใช่ย่อย เรื่องความถ่อย ไม่ต้องถาม ตามที่เห็น ใครก็ทัก อยากเห็นหัว ตัวเป็นเป็น ขอลายเซ็นต์ กันยิกยิก หงิกพอดี ๏ เคยพลาดท่า ตอนไปงับ จับงานตั๋ง กะให้ดัง หวังผลเด่น เป็นเศรษฐี ลงเท่าไหร่ มันหงายเก๋ง เจ๊งทั้งปี ปิดบัญชี หนี้กลับรุ่ง พุ่งเข้าวิน ๏ 'ทัก'เพื่อนซี้ ที่ข้าเข็น จนเป็นใหญ่ หวังอาศัย ให้แฮร์คัท ตัดหนี้สิน กลับพลิกผัน ดันจั่วลม ต้มแห้วกิน ข้ายิ่งดิ้น มันยิ่งจู๋ ดูวังเวง ๏ เมื่อเพื่อน'ทัก' ไม่ช่วยทิ่ม ลิ้มเลยแย่ เพื่อนแท้แท้ มาทิ้งเพื่อน เหมือนทิ้งเอ๋ง ทำอย่างนี้ มันไม่ใช่ ใจนักเลง ปล่อยข้าเจ๊ง เอ็งก็จอด ต้องวอดวาย ๏ เมื่อข้าเจ๊ง เอ็งต้องซี้ ไม่มีเจ๊า เมื่อต้องเฉา ข้าขอเฉ่ง เอ็งให้หงาย ไหนๆข้า ต้องล่มจม ล้มละลาย ตายเป็นตาย เจ๊งเป็นเจ๊ง เอ็งต้องพัง ๏ ประเทศชาติ ต้องซวยด้วย ช่วยไม่ได้ มันต้องตาย ไม่ให้มี ที่กลบฝัง สุดเจ็บช้ำ ทำข้าแค้น แสนชิงชัง ทั้งลุกนั่ง ยังคลั่งแค้น ไม่แคลนคลาย ๏ ถึงแถวนี้ ไม่มีมัน คนนั้นแล้ว เห็นมันแกร่ว อยู่แถวนั้น พลันใจหาย กลัววันหน้า มันหวนมา เอาข้าตาย เลยแปลงกลาย เป็นยามถ่อย คอยไล่มัน ๏ ที่ปากกล้า แต่ขาสั่น คนมันเสียว กลัวมันเฮี้ยว มาจับตู ทำหมูหัน มันไม่รู้ คนอย่างตู หมูเขี้ยวตัน เห็นขาสั่น มันสั่นสู้ ตูไม่ ก ก ก กลัว ว ว
วโรทาห์ (๑๒ กรกฎาคม ๒๕๕๐)
Create Date : 12 กรกฎาคม 2550 |
|
2 comments |
Last Update : 16 กรกฎาคม 2550 14:28:12 น. |
Counter : 501 Pageviews. |
|
|
|