ตะวันลับขอบฟ้าแล้วออกจากเขาค้ออย่างไรก็ไม่ทัน ก็เลยได้พักที่

"สะวันนา เขาค้อ"

แถมพี่เจ้าของบ้านพักกับครอบครัวยังต้อนรับเรา สี่คนด้วยการพาไปทานข้าวอีกขอบคุณออกสื่อไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

สรุปว่าขนเครื่องชงกาแฟกลับบ้าน พอถึงบ้าน เราก็เปิดเครื่องแล้วชงขายได้ตามปรกติ

แต่ตั้งใจแล้วล่ะว่าจะส่งซ่อมที่กรุงเทพในจุดที่เคยบกพร่องนั่นแหละถึงมันจะไม่เกิดอาการให้เห็น

(ก่อนเอาเครื่องไปเปลี่ยนอะไหล่ก็ยังชงขายอยู่ทุกวัน) อยากทำเครื่องให้มันดีที่สุด ก่อนขายให้คนอื่นจะได้ไม่ถูกว่าตามหลัง

เครื่องมันรวนต่อหน้าเขาแล้วเราต้องยกกลับมาบ้านก็ถือว่าดีนั่นแหละดีกว่าขายแล้ว กลับถึงบ้านแล้ว มารู้ทีหลังมาโดนหมกเม็ดมาจากช่างซ่อม

เรื่องนี้สรุปให้รู้ว่า ช่างซ่อมที่บอนคาเฟ่ อุดร ห่วย!!!! อยากขายแต่อะไหล่ 

และทางเราก็บกพร่อง สะเพร่าที่ไม่จี้ให้ตรวจเช็กต่อหน้า มัวแต่รีบจนต้องมาเสียเวลา เสียเงิน

เสียความรู้สึก และต้องเจอเรื่องซวยซ้ำซวยซ้อนตลอดหลายวัน

การที่ยกเครื่องไปถึงที่เพื่อจะขาย แล้วขายไม่ได้ ต้องยกกลับ มันทำร้ายจิตใจเรามาก เหมือนปราสาททรายทลายในพริบตานั่นแหละ...

จากหนองคายขับรถไปเขาค้อ หลงทางอีก ขึ้นเขาที่ไม่เคยขึ้น ไปในเส้นทางที่ไม่เคยไป เฮ้อ...เซ็งชีวิต

เซ็งความเป็นแก่ตัวของศูนย์ซ่อมที่จัดได้ว่าใหญ่ น่าจะมีความพร้อมและความรับผิดชอบที่ดีกว่านี้