ลัทธิแมนเนอริสม์ (Mannerism) มีอิทธิพลจากงานของเลโอนาร์โด ดา วินชี ราฟาเอล และไมเคิล แอนเจโล

“พระมารดาและพระบุตร”
โดย จุยลิโอ โรมาโน (Giulio Romano) โรม






“พระแม่มารีและพระบุตรและนักบุญจอห์นแบ็พทิสต์”
โดย จาโคโป พอนทอร์โม (Jacopo Pontormo)
พิพิธภัณฑ์เฮอร์มืทาจ เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก






“ชะลอร่างจากกางเขน”
โดย รอสโซ ฟิโอเรนติโน (Fiorentino)
ที่โวลเทอรา ประเทศอิตาลี






ตึกเทศบาลเมือง Zamość ในประเทศโปแลนด์
โดย เบอร์นาร์โด โมรานโด
(Bernardo Morando)




ลัทธิแมนเนอริสม์ (Mannerism) คือสมัยของศิลปะของจิตรกรรม ประติมากรรม สถาปัตยกรรม และ การตกแต่ง ที่เริ่มตั้งแต่ ศิลปะเรอเนซองส์สมัยทึ่รุ่งเรืองที่สุดราวปี ค.ศ. 1520 จนกระทั่งจดสมัย บาโรก ราวปี ค.ศ. 1600

ลักษณะของลัทธิแมนเนอริสม์ ขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคลซึ่งมีอิทธิพลจากหรือมีปฏิกิริยาต่อความกลมกลืนทางอุดมคติ ที่เกี่ยวข้องกับงานของ เลโอนาร์โด ดา วินชี ราฟาเอล และงานสมัยแรกๆ ของไมเคิล แอนเจโล

แมนเนอริสม์เป็นทั้งศิลปะทางความคิดและความสร้างสรรค์ แทนที่จะเป็นธรรมชาติ คำว่าแมนเนอริสม์ ใช้สำหรับจิตรกรกอธิคสมัยหลัง ที่ทำงานทางตอนเหนือของยุโรปตั้งแต่ปี ค.ศ. 1500 ถึงปี ค.ศ. 1530 โดยเฉพาะในบริเวณอันทเวิรพ ในประเทศเบลเยียมปัจจุบัน และงานวรรณกรรมสมัยคริสต์ศตวรรษที่ 17 โดยเฉพาะโคลงกลอน


ที่มา

“แมนเนอริสม์” มาจากภาษาอิตาลี “maniera” หรือ “style” ซึ่งตรงกับความหมายที่ว่า เป็นการแสดงออกถึงเอกลักษณ์ของศิลปิน ที่ทำให้ทราบได้ว่าเป็นของใคร

แมนเนอริสม์เป็นศิลปะของการ “ทำขึ้น” ซึ่งตรงกันข้ามกับศิลปะเรอเนซองส์ หรือ บาโรค ที่เป็นศิลปะที่เลียนแบบธรรมชาติ

การบรรยายลักษณะแมนเนอริสม์เป็นสิ่งที่ไม่ง่ายนัก คำนี้ใช้ครั้งแรกโดยนักประวัติศาสตร์ศิลปะชาวเยอรมัน เมื่อต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20 เพื่อจัดกลุ่มศิลปะที่จัดไม่ได้มาก่อน ของศิลปะอิตาลีในคริสต์ศตวรรษที่ 16 ที่ขาดความกลมกลืน และการวาดอย่างมีกฏเกณฑ์

ที่เรารู้จักกันในศิลปะเรอเนซองส์ และเป็นคำที่ใช้จะแตกต่างกันไป ตามแต่จะเป็นศิลปินผู้ใดและเป็นลักษณะศิลปะชนิดใด


ขอขอบคุณ วิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี


สิริสวัสดิ์อาทิตยวาร มานโชติโชนช่วงดั่งดวงวิเชียรฉายนะคะ

 

Create Date : 24 ตุลาคม 2553		0 comments
Last Update : 24 ตุลาคม 2553 0:00:32 น.
Counter : 11837 Pageviews.
Share Tweet